powrót do indeksunastępna strona

nr 06 (LXXXVIII)
sierpień 2009

Weekendowa Bezsensja: Streszczenia lektur (2)
Frank Herbert ‹Diuna›, Jacek Dukaj ‹Lód›, Dorota Masłowska ‹Wojna polsko-ruska pod flagą biało-czerwoną›, Jonathan Littell ‹Łaskawe›, Alfred Bester ‹Gwiazdy moim przeznaczeniem›, Haruki Murakami ‹Kronika ptaka nakręcacza›
Zapraszamy do drugiej części naszej wędrówki w czasie w lata gimnazjum (choć w naszych czasach gimnazjów jeszcze nie było). Kolejna porcja streszczeń książek, niezwykle przydatna, gdy na klasówce pojawi się pytanie „jaką książkę ostatnio czytałeś?”.
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Diuna – Frank Herbert
„Diuna” to książka napisana przez Franka Herberta. Herbert był także słynnym poetą i twórcą horrorów. Diuna to po angielsku znaczy wydma. Książka się tak nazywa, bo mówi o planecie, na której jest dużo piasku. Nie jest to jednak plaża, bo na Diunie nie ma morza. Ponieważ nie ma morza, ludzie nie mają co pić i muszą szyć specjalne nowoczesne fraki, dzięki którym mogą pić własny pot i nie tylko. To znaczy, że książka
należy do kategorii fantastycznej, bo dziś jeszcze ludzie nie mogą pić własnego potu.
Głównym bohaterem książki jest Paul Atryda. Paul jest synem Leto i jego konkubiny Jessiki. Paul ma swoją własną konkubinę Chani, ale dopiero później. Konkubina to jest taka kobieta, z którą się ma dzieci, gdy nie chce się ich mieć z żoną. Paul ma żonę księżniczkę Irulanę, ale też dopiero później.
Księcia Leto chce zabić zły baron Harkonnen. Baron jest tak zły i gruby, że nie potrafi chodzić i musi latać. Baron podstępem uwodzi Yueha, lekarza Leto i każe mu zdradzić. Dzięki temu Baron i jego żołnierze, którzy w tej książce nazywają się sardakaurzy zdobywają pałac. Książe Leto chce zabić barona własnym zębem, ale nie trafia i zabija się sam.
Paul i Jessika uciekają do ludu Fremenów, którzy mieszkają na pustyni i piją własny pot z fraków. Razem z nimi walczy z baronem i jego siostrzeńcem, który się nazywa Rautha, ale nie jest kobietą. Fremeni są muzułmanami, ale dobrymi, bo walczą z cesarzem Shaddamem Husajnem. W ten sposób Herbert nawiązuje do polityki.
W książce jest dużo więcej bohaterów, na przykład Gurney Halleck, który chce zabić Jessikę, ale tak naprawdę jest dobry i Thufir Hawat, który jest mentalem, czyli ma w głowie komputer. Najbardziej podobała mi się Chani, bo miała 15 lat i już mogła ożenić się z Paulem i nie tylko.
Diuna jest zamieszkana przez wielkie robaki, które nazywają się czerwie. Na tych robakach można jeździć o ile nie jest się obrzydliwym. W książce jest dużo więcej dziwnych nazw, ale na końcu jest słowniczek. Najważniejszą rzeczą na planecie jest przyprawa, która wszyscy dodają do jedzenia, żeby móc widzieć przyszłość. Paul dodaje dużo przyprawy i dzięki temu widzi, że będzie nazywał się „Ten, który wskazuje drogę”, czyli drogowskaz.
Książka kończy się wesoło i szczęśliwie, bo Paul zabija Rauthę, jego siostra zabija barona, a Paul żeni się z Irulaną, ale zapewnia ją, że jej sypialnia będzie zimna. Z tej książki możemy się dowiedzieć, że nie wolno nikomu ufać, zwłaszcza lekarzom, otyłość jest bardzo zła, a robaków nie można się brzydzić, bo mogą się przydać. Poza tym zawsze można liczyć na przyjaciół, którzy pomogą, gdy trzeba zabić złego barona. Polecam tę książkę wszystkim, którzy nie boją się dziwnych nazw takich jak: Bene Gesserit, Muad’Dib, Kwisatz Haderach czy konkubina.
Konrad Wągrowski
• • •
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Lód – Jacek Dukaj
Jacek Dukaj jest młodym pisarzem, który wszystkim przypomina zmarłego Lema. Jego powieść, „Lód” jest bardzo gruba, dlatego wpadła wielu czytelnikom do oka. Pisarz dostał za nią nagrodę kościelnych. Główny bohater nosi takie samo imię jak papież Benedykt XVI i podróżuje do Rosji, żeby odnaleźć tytułowy lód. Znajduje go na końcu książki. Przy okazji spotyka Józefa Piłsudskiego, który wcześniej spuścił się na wschód. Piłsudski próbował odzyskać niepodległość dla Polski przez całe życie, a nawet dłużej. Ale mu się nie udało, bo to jest historia alternatywna. Pierwsza wojna nigdy nie wybuchła, a w Rosji car ma nadal zamrożone berło. Główny bohater myśli, że go nie ma i wszystko się za niego zrobi. Szuka swojego ojca na Syberii, gdzie żyją tylko mamuty. Kiedy mu się to udaje, zaczyna kręcić własnym interesem i to jest koniec.
Michał Foerster
• • •
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Wojna polsko-ruska pod flagą biało-czerwoną – Dorota Masłowska
„Wojna polsko-ruska pod flagą biało-czerwoną” jest to książka historyczna, którą zwyciężają Polacy. Rosjanie przegrywają, bo nie są tak silni i nie biorą narkotyków. Jak sama nazwa wskazuje, „Wojna polsko-ruska” ma miejsce na blokowisku. Powieść napisała niepisząca autorka jeszcze na maturze. Dorota Masłoska jest młodą, dużo obiecującą pisarką, dlatego zachwycił się nią Jerzy Pilch. Główny bohater chodzi w dresie, bo rzuciła go dziewczyna, która woli co innego. Bardzo lubi swoją suczkę, która zdycha, a zwłaszcza Magdę. Po drodze bohater ma wiele perypetii, rzuca się na swojego przyjaciela Lewego, albo bije się z myślami. Na końcu okazuje się jednak, że to wszystko nieprawda, bo książkę wymyśliła pisarka.
Michał Foerster
• • •
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Łaskawe – Jonathan Littell
Akcja powieści rozgrywa się w Niemczech okupowanych przez III Rzeszę. Występuje w niej Adolf Hitler, który był najgorszym z hitlerowców. Hitler oparł swoją władzę na mordzie. Dla odmiany główny bohater, który nazywa się Ała, jest homoseksualistą. Zajmuje się transportami Żydów do obozów. Ci Żydzi umierali w wagonach z przepychu. Oprócz tego autor pisze, że podczas drugiej wojny światowej wielu ludzi straciło życie albo inną część ciała. Bohater jest zakochany w swojej siostrze, jednakowoż jest to miłość nieudana, bo platoniczna. W drugiej części powieści Ała trafia do Stalingrobu i jest prawdziwy kocioł. Rosjanie zabijają Niemców i to z nawiązką. Potem bohater dostaje postrzał i nic już nie jest takie samo. Pod koniec wojny Ała może już tylko pocałować Hitlera w nos, co w końcu robi.
Michał Foerster
• • •
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Gwiazdy moim przeznaczeniem – Alfred Bester
Książka ta bardzo mi się podobała, bo lubię tatuaże i ból, a bohatera wszystko boli i ma fajny tatuaż. Na twarzy. Poza tym bohater dużo imprezuje, ucieka z więzienia i ma dużo pieniędzy, przez co potem mogą mu skoczyć. To trochę jak w tym serialu. Walka bohatera symbolizuje walkę z najeźdźcą, bo kosmici rozwalili bohaterowi jego statek i potem musiał się wałęsać po kosmosie na piechotę. Poza tym w książce występuje Króliczek, który jest w służbach, i Murzynka.
Książka ma ciekawe dialogi, w tym taki, gdzie bohater krzyczy nieswoim głosem i się rzuca. Jednak to nie wszystko, bo wszystko kończy się dobrze i Guliwer może się rzucać dalej.
Michał Kubalski
• • •
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Kronika ptaka nakręcacza – Haruki Murakami
Główny bohater ma problemy natury seksualnej, a kiedy traci ptaka, odchodzi również żona. Jej brak wynagradza sobie kontaktami z kretami na Malcie, które są dwiema siostrami. Nieopodal (ale już nie Malty) kręci się jeszcze dziwna nastolatka, pomagająca bohaterowi znaleźć się w głębokiej studni na dłużej, niżby sobie tego życzył. Na szczęście w studni nie ma wody, co rozwiązuje problemy z wydalaniem. Książka kończy się iskierką nadziei, bo powraca przyjazny rodzinie bohatera kot. Niestety nie odnajduje się zaginiony ptak, ale i tak jest szansa na kontynuację małżeństwa, gdyż pojawia się żona i zmienia swoje priorytety.
Daniel Markiewicz
• • •
Poprzednią edycję streszczeń lektur znajdziesz TUTAJ.
powrót do indeksunastępna strona

74
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.