Najpierw widzę w telewizji, jak przez świat przejeżdża flota ciężarówek wypełnionych ulubionym gazowanym napojem Świętego Mikołaja. Ponieważ zwykle piję zieloną herbatę i wodę mineralną, nie zwracam na ów konwój większej uwagi. Parę dni później słucham ulubionego radia, a tam zamiast Slayera i Ozzy’ego George Michael śpiewa o tym, co się zdarzyło „last Christmas”, a Shakin’ Stevens o tym, co będzie w te. Trochę mnie zastanawia taka zmiana klimatu, ale zanim wysnuję porządną teorię spiskową, szef ogłasza fajrant, a mama dzwoni, że za chwilę podeśle mi SMS-em listę kilku rzeczy, które mogłabym kupić po drodze do domu. Po odebraniu 25 wiadomości zrezygnowana jadę do najbliższego supermarketu, który w międzyczasie zmienił się w bramy piekieł. Mnóstwo kolorowych świateł migających jak na techno party, ogłuszająca muzyka, mikołaje patrzące z co drugiej półki i dziki tłum z obłędem w oczach walczący o ostatnią paczkę rodzynków skutecznie zachęca do odwrotu. Niestety, noblesse oblige – nie uciekam z pola bitwy. Po trzech godzinach, klucząc między regałami, by uniknąć kilku krwiożerczych piranii dla niepoznaki ozdobionych drucianymi skrzydełkami i aureolkami, próbujących wcisnąć mi opłatki, mak, najnowszy dezodorant i różowe skarpetki, wreszcie dobijam do kasy. Po kolejnych 60 minutach (awaria kasy, zła cena migdałów, praktykant kasjer z wadą wzroku i nadpobudliwy ochroniarz) opuszczam wreszcie pandemonium. Wieczorem dowiaduję się, że w ciągu najbliższych dni czeka mnie pucowanie mieszkania, gotowanie i pieczenie oraz najazd rodziny, której trzeba kupić jakieś upominki.