Patrzę na nasz pierwszy numer, z którego byliśmy strasznie dumni. Teksty rzeczywiście ciekawe, może trochę zbyt młodzieńcze, nieociosane, ale tematyka niezmienna. No i te perełki – opowiadania Grzegorza Wiśniewskiego „Pies, czyli kot”, które do dziś byłoby ozdobą każdej antologii, wywiad z Jackiem Dukajem po wydaniu „W kraju niewiernych”, w którym Jacek twierdzi, że patrzenie na niego przez pryzmat młodzieńczej „Złotej galery” jest niesprawiedliwe. Kto dziś w ogóle pamięta „Złotą galerę”? Potem wiele się działo – zmieniliśmy się w „Esensję 2.0.”, w której część materiałów pojawiała się na bieżąco, potem była wersja 3.0., zmieniony layout… Jedynie magazyn pozostawał prawie niezmienny, w graficznej oprawie rodem z minionego tysiąclecia, ale dzięki temu podkreślający swe pokrewieństwo duchowe z magazynami papierowymi. Magazynami, którym kiedyś zazdrościliśmy, dziś współczujemy. Czy wiecie, jak wiele z nich padło przez te minione 10 lat? A my żyjemy i każdy magazyn ma przynajmniej pięć razy więcej tekstów niż ten premierowy z października 2000 roku. Magazyn to nasza komunikacja do staromodnych czytelników, mających czas na dłuższą lekturę, chcących treści obszerne i przekrojowe, a nie krótkie newsy z chwytliwym tytułem. Jest jeszcze trochę takich ludzi, być może – skoro czytacie ten wstępniak – sami macie takie podejście. Ale oczywiście październik 2010 roku to nie tylko setny numer magazynu, to także 10 lat „Esensji”. „Esensji”, której życie toczy się w dużej mierze w aktualizowanej wciąż części serwisowej, w której zaczęliśmy prezentację jubileuszowych materiałów. Będzie ich dużo, będą bardzo ciekawe, a czytelnicy magazynu zapoznają się z nimi już w następnym miesiącu. A ja zaczynam zastanawiać się, co pisać we wstępniaku do 200 numeru. Przecież to już za dziesięć lat, a miniona dekada tak szybko zleciała… |
