W latach 80. XX wieku w Szwecji miały miejsce incydenty z nieznanymi obiektami pływającymi, pojawiającymi się na Bałtyku. „Niespokojny człowiek” to kryminał polityczno-szpiegowski oparty na wydarzeniach historycznych z czasów schyłku zimnej wojny.

Kurt Wallander kończy 55 lat, przenosi się pod Ystad i sprawia sobie psa, o czym zawsze marzył. Lata płyną, komisarz starzeje się i skłonny jest podsumowywać swoje życie. Pewnego dnia dowiaduje się od córki, że będzie dziadkiem.

Ojcem dziecka i przyszłym mężem Lindy jest Hans, syn Håkana von Enke, emerytowanego kapitana szwedzkiej marynarki wojennej. Na przyjęciu z okazji 75. urodzin Håkana Wallander poznaje historię z 1980 roku, kiedy na szwedzkie wody terytorialne wtargnęła obca łódź podwodna. Okrętu nie udało się wtedy zidentyfikować. Dwa lata później, kiedy sytuacja się powtórzyła i szwedzkie dowództwo podjęło decyzję o ataku, von Enke niespodziewanie otrzymał rozkaz, by pozwolić nieznanej jednostce odpłynąć.

Przez resztę życia kapitan usiłował się dowiedzieć, do jakiego państwa należał okręt i co znajdowało się na jego pokładzie. Jest już bliski rozwiązania zagadki, gdy pewnego dnia… znika. Kurt Wallander rozpoczyna śledztwo.

Na Kubie nie wolno mieć w domu internetu. Yoani Sánchez wymyka się śledzącym ją tajniakom, myli tropy, aby w ukryciu dokonać wpisu na swoim blogu w jakimś hotelu czy kafejce internetowej, gdzie za dostęp do sieci płaci się niewyobrażalne sumy. Ale Generación Y to coś więcej niż blog tłumaczony on-line na siedemnaście języków. To głos tych, których wolność ogranicza się na każdym kroku. „Generación Y jest najbardziej ryzykowną rzeczą, jaką zrobiłam w ciągu trzydziestu dwóch lat swojego życia, do tego stopnia, że kiedy zaczęłam pisać ten blog, trzęsły mi się kolana” – notuje Yoani Sánchez.

„Cuba libre” to książka pełna pasji polemicznej, czarnego humoru i inteligentnego sarkazmu. Sánchez jest kronikarką kubańskiej codzienności obdarzoną ogromną spostrzegawczością i umiejętnością błyskotliwego puentowania absurdów. Jej odwaga cywilna i nieustępliwość godne są najwyższego podziwu. Charyzma Yoani przyciąga tysiące internautów, ciekawych tej z pozoru zwykłej matki i żony, która rzuciła wyzwanie dyktaturze braci Castro i wróciła z emigracji w Szwajcarii, aby cierpieć głód i dzień w dzień wspinać się na czternaste piętro swojego mrówkowca (winda, produkt przyjaźni kubańsko-radzieckiej, od lat nie działa).

Yoani dzięki uporowi, pomysłowości, a także niezaprzeczalnemu talentowi publicystycznemu czytana jest dzisiaj wszędzie, a o jej znaczeniu na Kubie może świadczyć fakt, że Fidel Castro zaliczył panią Sánchez do swoich osobistych wrogów.

Tim Welch jest powszechnie lubianym nauczycielem historii w elitarnej szkole prywatnej w Nowym Jorku. Jego żona Kate całymi dniami przesiaduje w skromnym mieszkanku z dwoma synami, rozpaczliwie próbując być dla nich taką matką, jakiej nigdy nie miała. Tim i Kate wydają się ostatnią szczęśliwą parą w dzielnicy Brooklyn Heights. Wszystko się zmienia, gdy w ich uporządkowany świat wkracza Anna Brody, która wprowadziła się do najdroższego domu w okolicy. Anna jest nie tylko piękna i bogata; jest również porywcza i spontaniczna. Z powodów, których nikt nie rozumie, wybiera na przyjaciół Kate i Tima, po czym wprowadza ich do swojego świata wyższych sfer. Napisane lekkim piórem, wywołujące gromki śmiech, wzruszające i pełne wnikliwych obserwacji psychologicznych Wyższe sfery to inteligentna komedia obyczajowa opowiadająca o ryzyku utraty wszystkiego i zaprawionych kroplą goryczy poszukiwaniach tego, co w życiu najważniejsze.

Oto skromne mieszkanko rosyjskiej babuni – kilimy na ścianach, kryształowe skarby w meblościance ze sklejki, pejzaże wycięte ze starych kalendarzy, niedźwiadki Szyszkina. Czy czeka nas miła pogawędka o Pałacu Zimowym, przy herbacie z samowara i blinach?

Nie w nowej powieści Dębskiego!

Bo Petersburg, nazywany przez Dostojewskiego przedsionkiem piekła, doświadcza kolejnej fali zbrodni. Zaczyna się, oczywiście, całkiem niewinnie. Babuszka, zagadnięta przez kilku podpitych obiboków na podwórku petersburskiego blokowiska, wcale nie zamierza się litościwie dorzucić do fajek. Ba, nie chce oddać siatki z portmonetką. A kiedy przywódca młodocianych rekietierów przechodzi do rękoczynów, staruszka bierze sprawę w swe chudziutkie, osłabione wiekiem ręce.

Tylko czy to aby na pewno staruszka? Czy poczciwe babcie urywają głowy podpitym młodzieńcom, choćby i najbardziej chamskim? I czy w odwecie za nastanie kapitalizmu i głodowe emerytury szatkują współobywateli szponami na drobne kawałki?

Zagadkę morderczego ożywienia wśród leciwej populacji Petersburga ma wyjaśnić kapitan specnazu Sukonin. Jego uwagę zwraca raport Kamila Stocharda z Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, opisujący dziwaczne zabójstwa wśród polskich emerytów. Postanawia ściągnąć kolegę z bratniego kraju na konsultacje. A żeby przyjaźń polsko-rosyjska nabrała rumieńców i żeby Polak nie odkrył żadnych niewygodnych dla gospodarzy tajemnic, jako anioła stróża przydziela mu piękną agentkę Zemfirę.

Wywiad przeprowadził Jean-Philippe de Tonnac.

Czy świat bez książek to tylko futurystyczna wizja czy realne zagrożenie i efekt daleko idącej technizacji życia? Czy rzeczywiście grozi nam „bibliocaust”, a jeśli nawet, czy byłoby to wydarzenie bez precedensu? Wiadomo przecież, że od dawien dawna książki dławił pożar, palono je na stosach i poddawano ingerencji cenzury. Słowo pisane było także wydane na pastwę ludzkiej ignorancji i głupoty. To zaś, co zastało jako spuścizna, jest ledwie strzępem twórczości minionych pokoleń.

Dwaj bibliofile, Umberto Eco i Jean-Claude Carrière, diagnozują zjawiska współczesnej kultury, to znaczy internet i elektroniczne nośniki pamięci. Według autorów Nie sądź, że książki znikną, nowe formy, choć coraz bardziej powszechne, nie wyprą tradycyjnych woluminów. Czy taka dość optymistyczna wizja nie jest jednak tylko marzeniem intelektualistów?

Współczesny Iran. Sara – piękna studentka uniwersytetu w Teheranie i Dara – absolwent szkoły filmowej, wyrzucony z uniwersytetu i prześladowany za lewicowe poglądy, poznają się w bibliotece i zakochują w sobie. Wkładają dużo wysiłku w organizowanie swoich spotkań, ponieważ kobiety i mężczyźni w ich kraju nie mają prawa przebywać wspólnie w jednym miejscu. Wiele przeszkód musi pokonać także Shahriar – alter ego samego autora. Krok w krok podąża za nim wścibski cenzor, z którego pisarz kpi, uprzedzając jego działania. Własnoręcznie skreśla nieprawomyślne fragmenty, dając jednak czytelnikowi dostęp do całości tekstu. Łącząc fikcję literacką z faktami, Mandanipour wiernie portretuje swój kraj, tworzy szokujący obraz codziennej walki o zachowanie prywatności i wciąga czytelnika w grę pełną ironii i czarnego humoru.

(Przekład z języka angielskiego)

W Cincinnati nie ma czarownicy twardszej, seksowniejszej czy bardziej pokręconej od łowczyni nagród Rachel Morgan. Tym razem Rachel musi także zająć stanowisko w wojnie szalejącej w podziemiu miasta, ponieważ pomogła w aresztowaniu wampira, który był jego władcą – a także zawarła w tym celu układ z potężnym demonem, co mogłoby ją kosztować całą wieczność bólu, katuszy i upokorzeń.

Po oszałamiającym sukcesie bestsellerowej „Żony podróżnika w czasie”, Audrey Niffenegger powraca z „Lustrzanym odbiciem”, niepokojącą opowieścią o skomplikowanej miłości, tożsamości i rywalizacji pomiędzy bliźniętami.

Powieść rozpoczyna się śmiercią Elspeth Noblin, która zapisuje swoje londyńskie mieszkanie swym siostrzenicom – bliźniaczkom. Te dwudziestoletnie, niedoświadczone dziewczyny chętnie przeprowadzają się do Anglii, by przymierzyć się do nowego życia, tak samo jak przymierzają swoje identyczne stroje. Zabytkowy cmentarz Highgate – obok którego stoi dom Elspeth – służy za znakomite tło, na którym siostry wplątują się w losy swych sąsiadów: dawnego partnera Elspeth, Roberta, Martina, chorego na agorafobię specjalisty od krzyżówek Martina i ducha Elspeth, która rozpaczliwie próbuje się odnaleźć w swym nowym „życiu po życiu”.

Zbiór nigdy dotąd nie publikowanych w formie książkowej tekstów Leopolda Tyrmanda drukowanych w latach 1946 – 1963 w prasie polskiej. W „Przekroju” („Pokój ludziom dobrej woli…” oraz „Ziutek nie chce spekulować”), „Tygodniku Powszechnym” („Zatoka dobrych kąpieli” oraz „Żegluga na jachcie – Cudowne zmęczenie Nr 3”), a także w „Dziś i jutro” („Błyskawicę słychać w Olsofiordzie”), Przeglądzie kulturalnym („Kolacja”) czy „Dialogu” (projekt scenariusza „Niebo”).

Opowiadania te, jak większość prozy Tyrmanda, można odczytywać jako zbeletryzowane fragmenty jego biografii. W pierwszym okresie, po powrocie do Polski, pisarz wracał do swoich przeżyć wojennych. Potem coraz bardziej angażował się w to, co go otaczało. Wraz z tą zmianą odchodził od formy realistycznej na rzecz pastiszu i purnonsensu. Ale niezależnie jaki temat obierał, zawsze było to pisanie wbrew regułom. Może dlatego do dziś tak znakomicie się go czyta.

Książka o młodzieńczej złości, nieokiełznanym głodzie seksualnym i niepowstrzymanej pogoni za sprawiedliwością

Jest wiosna 1967 roku. Nowy Jork. Adam Walker, dwudziestoletni student Uniwersytetu Columbia i początkujący poeta, poznaje zagadkową francuską parę - ekscentrycznego Rudolfa Borna i jego dziewczynę, Margot. Nie wie, że nowa znajomość w dramatyczny sposób zaważy na jego przyszłości.

Najnowsza pudełkowa powieść Austera to misternie skonstruowana historia, której wartka akcja przenosi się do Paryża, Kalifornii i na karaibską wysepkę o nazwie Quillia. Ten swoisty bildungsroman to opowieść, w której zgłębiane są skomplikowane zależności między pamięcią a prawdą, zmyśleniem a rzeczywistością, tym, co widzialne i tym, co niewidzialne.

Za jedno z najważniejszych osiągnięć ludzkości XX wieku może uchodzić lądowanie człowieka na Księżycu. Gene Kranz, niemal od pierwszych miesięcy istnienia NASA, przez wiele lat pełnił newralgiczne role w wydziale kontroli lotu, zajmującym się nadzorowaniem operacji prowadzonych w kosmosie, będąc naocznym świadkiem lub osobiście biorąc udział w działaniach zespołu ludzi, dzięki któremu marzenie o podboju kosmosu mogło stać się rzeczywistością.

W swej książce snuje barwną opowieść o tych czasach, kreśląc historyczne i społeczne tło zdarzeń, ze szczegółami odmalowując scenę i aktorów kosmicznego spektaklu, przywołując sylwetki powszechnie znanych astronautów oraz cichych bohaterów programu kosmicznego. Opowieść Kranza czyta się z zainteresowaniem godnym powieści sensacyjnej, a szczegółowość relacji stwarza fascynującą okazję przyjrzenia się z bliska i zza kulis absolutnie wyjątkowemu przedsięwzięciu, jakim był amerykański program kosmiczny.

Opowieść o słowackim lekarzu Gladov-Klassie. Opracowana przez niego metoda przywracania wzroku niewidomym, oparta na analogiach w anatomii i zachowaniu pingwinów i ludzi, zrazu skazuje go na szyderstwa i całkowitą alienację w środowisku budapeszteńskich lekarzy. Z czasem jednak Gladov-Klass wzbudza powszechny podziw i zazdrość. Dzięki terapii słowackiego lekarza piękna Monika, córka znamienitego okulisty, ponownie spogląda na świat. Jakiś czas później Gladov-Klass z niewyjaśnionych przyczyn popełnia samobójstwo, zostawiając po sobie wiele tajemnic.

„Pingwiny” to także historia powstawania kliniki Hellen Keller, głucho-niewidomej pisarki, która poświęciła życie innym upośledzonym.

Autorka bardzo umiejętnie zaciera granicę między fikcją a relacją dokumentalną, trudno odgadnąć, czy Gladov-Klass to postać autentyczna, czy wytwór fantazji. Z kolei dzięki mnogości pozornie pozbawionych znaczenia szczegółów z życia codziennego można odnieść wrażenie, jakby Helen Keller była postacią fikcyjną. To jakby zabawa w kotka i myszkę z fikcją i rzeczywistością. Mozaikowa układanka narracji zostaje wzbogacona o liczne barwne elementy, które czytelnik, metodą Gladov-Klassa, umiejącego między zjawiskami dostrzegać nieoczywiste zależności, może dowolnie łączyć i analizować.

To jedna z książek, które pozostawiają przyjemny niedosyt, które chciałoby się czytać dalej.

Znany szwedzki finansista zostaje brutalnie zamordowany, po nim kolejny i jeszcze następny. W celu wykrycia sprawcy komenda policji tworzy specjalną Grupę A, złożoną z sześciu policjantów z całego kraju. Grupa ma za zadanie wykryć, kto jest sprawcą zuchwałych zabójstw. Media nazwały mordercę Łowca Rekinow. Ślady wiodą do rosyjskiej mafii. W trakcie pościgu za seryjnym mordercą upada piękna, lecz fałszywa fasada wielkich interesów, odsłaniają się brudy, perwersja i gwałty.

Arne Dahl daje nam próbkę świetnego stylu i niezwykłej zręczności w komponowaniu emocjonującej powieści kryminalnej. Wszystkie jego książki to doskonały obraz społeczeństwa i komentarz do współczesności. To mocne kryminały w tak popularnym dziś skandynawskim stylu.

Kamienica w Krakowie. Rodzina właścicieli odzyskuje kolejne mieszkania i łączy je w jeden wielki Dom – samoistny, wielopokoleniowy organizm pełen ukrytych przejść, wielkich sal i krętych schodów. Nowa sytuacja przemienia dotychczasowe relacje i ujawnia drzemiące w ludziach namiętności. Czy wszystkim jest z tym dobrze? Każdy coś przed kimś ukrywa i w tym niedostatku prawdy zaraża się skłonnością do mistyfikacji.

Trzeci tom znakomitego cyklu nagrodzonej Nagrodą Nobla amerykańskiej pisarki, kontynuacja losów Marthy, bohaterki powieści „Martha Quest” i „Odpowiednie małżeństwo”.

Afryka Południowa, okres II wojny światowej. Po odejściu od męża, Martha angażuje się w działalność powołanej w miasteczku grupy komunistycznej i rozstaje się z kochankiem, żołnierzem RAF-u. Ciężka, wytężona praca owocuje w końcu poważnym przeziębieniem, a w konsekwencji kolejnym dramatycznym zwrotem w życiu kobiety. W trakcie choroby Marthą opiekuje się przywódca komunistów, emigrant z Niemiec, Anton. Bliskie kontakty szybko przeradzają się w związek. Z tego powodu Antonowi grozi internowanie. Działając w zgodzie z poczuciem obowiązku, Martha, choć rozczarowana kochankiem, decyduje się na kolejne małżeństwo. W tym samym czasie we wnętrzu grupy zaczynają pojawiać się konflikty. Uwięziona w nieszczęśliwym związku, nieusatysfakcjonowana działalnością komunistów, Martha wciąż jeszcze działa w rozpadającym się powoli ugrupowaniu i czeka na koniec wojny, by rozwieść się z Antonem.

Nick Hornby, autor „Wierności w stereo” i „Był sobie chłopiec” powraca do korzeni!!! „Juliet naga” to zabawna opowieść o „trudnym” związku Annie i Duncana, a także „tym trzecim”, który wprowadza zamęt w ich życie. Wnikliwa i urocza historia o zmarnowanych szansach, uczuciach, a także psikusach, które płata nam los. Dzięki połączeniu humoru i niezwykłego talentu pisarskiego, Hornby powraca na wyżyny w jednej z najbardziej udanych książek w swojej karierze.

Sztorm zatapia statek turystyczny. Na bezludną wyspę trafia siedmioro rozbitków: pięciu mężczyzn i dwie kobiety. W otoczeniu dziwnej, nieprzychylnej przyrody, wśród wszechobecnych jaszczurek i ślepych białych ptaków, nękają ich nie tylko głód i pragnienie, lecz także przyniesione z dawnego życia obsesje, lęki, wyrzuty sumienia. Poczucie winy z powodu niezasłużonego zbytku, próba ucieczki przed brzemieniem olśniewającej kariery, nienawistna skomplikowana miłość, fałsz i wstyd, emocjonalna oziębłość – wyspa wydobywa ciemne strony ludzkiej egzystencji z przerażającą mocą.

Skondensowana, miejscami odrealniona akcja, klaustrofobiczna atmosfera i wielkie nagromadzenie symboli upodabniają powieść do koszmaru sennego, pełnego odrażających obrazów. Jej lekturę można porównać do zapadania się w bagno, którego trujące opary mają właściwości halucynogenne. Myśl tonącego podąża różnymi tropami, podejmuje rozważania filozoficzne, ucieka w barwny i groźny świat snu – a wszystko niespodziewanie się ze sobą splata, jedno gładko wypływa z drugiego według koszmarnego scenariusza. „Wyspa skazańców” wciąga, jak wciągać potrafi tylko to, co związane z najmroczniejszymi pokładami ludzkiej podświadomości.

Książka dla wszystkich zainteresowanych przyczynami kryzysu naszej cywilizacji.

Zmiana klimatyczna różni się od wszelkich innych problemów, przed jakimi stajemy dziś jako ludzkość. Jeśli nic nie zrobimy, konsekwencje dla życia ludzkiego na Ziemi będą katastrofalne.

Polityczne działania i interwencje na poziomach lokalnych, krajowych i międzynarodowych będą miały decydujący wpływ na to, czy będziemy mogli ograniczyć globalne ocieplenie, a także jak zaadaptujemy się do tego, co już się wydarzyło. Giddens twierdzi, że obecnie nie mamy systemowej polityki dotyczącej zmiany klimatycznej. Polityka prowadzona tak jak zwykle nie pozwoli nam poradzić sobie z problemami, przed którymi stajemy, a recepty przedstawiane przez tych, którzy obecnie najczęściej rzucają wyzwanie konwencjonalnej polityce – ruch ekologiczny – są już u źródła skażone. Giddens wprowadza szereg nowych koncepcji i propozycji, by zapełnić tę lukę i analizuje dogłębnie związki między zmianą klimatyczną a bezpieczeństwem energetycznym.