powrót; do indeksunastwpna strona

nr 03 (CV)
kwiecień 2011

Sztuka Współczesna na stronach Agra-Art
Dom aukcyjny Agra-Art zaprasza na aukcję internetową sztuki współczesnej, której zakończenie odbędzie się 29 marca 2011 roku. Wśród obiektów, które zostały wyselekcjonowane na aukcję, znajdują się prace m.in.: Axera, Chazme, Dominika, Dudy-Gracza, Dwurnika, Fijałkowskiego, Hundertwassera, Kobzdeja, Opałki, Lebensteina, Maśluszczaka, Nowosielskiego, Olbińskiego, Sasnala, Stażewskiego, Tarasewicza, Tarasina, Yerki i innych.
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Jerzy Nowosielski w 1940 zaczął studia w Kunstgewerbeschule w Krakowie. W 1942 przebywał przez niecały rok w Ławrze św. Jana Chrzciciela pod Lwowem. Studiował tam sztukę malowania i historię ikon. Po powrocie do Krakowa w 1943 nawiązał ponowne kontakty z kręgiem przyszłej Grupy Krakowskiej. Po wojnie kontynuował studia w ASP w Krakowie pod kierunkiem prof. Eugeniusza Eibischa (1945-1947). Na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie w 1948/49 pokazał obrazy utrzymane w nurcie abstrakcji geometrycznej. W latach socrealizmu nie wystawiał, zajmując się w tym czasie scenografią oraz malowaniem cerkwi i kościołów. W 1955 w Łodzi zaprezentował swą pierwszą wystawę indywidualną, w 1956 wziął udział w XXVIII Biennale w Wenecji. W latach 1957-1962 był pedagogiem w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi, następnie w Akademii krakowskiej, gdzie wykładał na Wydziale Malarstwa do przejścia na emeryturę w 1993. W drugiej połowie lat 50. osiągnął charakterystyczny styl aktów, pejzaży i scen figuralnych we wnętrzach, który zawdzięczał swej fascynacji ikoną i doświadczeniom z malarstwem sakralnym. W 1976 podjął na nowo realizacje monumentalne, wykonując m.in. malowidła ścienne, stacje Drogi Krzyżowej i projekty witraży w kościele Opatrzności Bożej w Wesołej pod Warszawą (1976-1979). Artysta powszechnie uznawany był za autorytet w dziedzinie sztuki zakorzenionej w wartościach duchowych. Zmarł 21 lutego 2011 w Krakowie.
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Edward Dwurnik (ur. w Radzyminie 19 IV 1943) studiował malarstwo w ASP w Warszawie (1963-1970), jednak jako swego „mistrza„ wymienia Nikifora. Jego to prace, zobaczone po raz pierwszy w 1965, zainspirowały ówczesnego studenta III roku do narysowania pierwszych prac z cyklu „Podróże autostopem„, który kontynuuje do dziś. W 1972-1978 powstawał cykl „Sportowcy„, w którym portretowane były, dodajmy – kąśliwie, typowe postaci z lat 70. Równolegle od 1975 powstawał cykl „Robotnicy„, który kulminował w okresie „Solidarności„ 1980-1981. Za prace z tego cyklu Dwurnik otrzymał w 1981 Nagrodę Krytyki Artystycznej im. Cypriana Kamila Norwida, natomiast za obrazy z cyklu „Warszawa„ (1981), proroczo zapowiadające stan wojenny – Nagrodę Kulturalną „Solidarności„ podziemnej w 1983. W latach 80. malarstwo Dwurnika przybrało wyraz ekspresyjny i dramatyczny. Powstające w tej dekadzie obrazy miały niejednokrotnie wymowę polityczną, przybierały też kostium historyczny, tak czy inaczej odnoszący się do współczesnych spraw i realiów. Cykl „Droga na Wschód„ (1989-91) upamiętniał ofiary stalinizmu, natomiast cykl „Od Grudnia do Czerwca„ (1990-94) – ofiary stanu wojennego. Zarówno ideowe, jak i czysto malarskie walory tych prac przyniosły artyście ogromne uznanie, zarówno w kraju jak i za granicą. Jego wyrazem była prestiżowa nagroda Fundacji Coutts & Co w Zurychu (1992). W latach 90. powstają cykle będące kontynuacją „Podróży autostopem„: „Niebieskie miasta„ (od 1993) i „Diagonale„ (od 1996), jak również kompozycje nowego typu, jak widoki morskie (cykl „Błękitne„, 1992-93) czy cykl „Wyliczanka„ (1996-99). Artysta wiele wystawia, miał ok. 100 wystaw indywidualnych w Polsce i za granicą, brał też udział w licznych wystawach i festiwalach krajowych i międzynarodowych, m.in.: X Biennale Sztuki Współczesnej, Menton 1974, Documenta 7, Kassel 1982, 5th Biennale, Sydney 1985, XIX Biennale Sztuki, Sao Paulo 1987; Olimpiada Sztuki, Seul 1988. Równolegle z malarstwem uprawia rysunek, collage, grafikę warsztatową (litografia, techniki metalowe, kserografia, stemple) i użytkową (ilustracja, plakaty do własnych wystaw indywidualnych).
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Friedrich Stowasser zaczął studia w Akademii wiedeńskiej w 1948, lecz po 3 miesiącach zarzucił je na rzecz intensywnego podróżowania po Europie (Włochy, Francja). Pozostał autodydaktą, na którego najsilniejszy wpływ we wczesnej młodości wywarła sztuka Gustava Klimta i Egona Schiele. Jego własny, charakterystyczny styl, będący połączeniem niespokojnej, nerwowej secesji tych dwóch antenatów z neoekspresjonizmem i abstrakcją typu informel, z którymi zetknął się w Paryżu, ukształtował się ok. 1949. W tymże roku zmienił nazwisko na Hundertwasser (imię w ostatecznym brzmieniu przyjął dopiero w 1961). W 1953 namalował pierwszą spiralę, odtąd stały motyw jego twórczości. Życie i kariera artysty upłynęły w nieustannych podróżach po całym świecie. W 1976, w związku z wystawą w warszawskim Muzeum Narodowym, odwiedził też Polskę. W trakcie tych podróży pracował i wystawiał, wygłaszał też odczyty, niekiedy połączone z akcjami artystycznymi. W 1959 zdobył nagrodę na V Biennale w Sao Paulo, w 1962 wystawiał na Biennale w Wenecji, w 1964 jego retrospektywie w Hanowerze towarzyszył pierwszy katalog oeuvre. Od 1968 na pokładzie żaglowca „Regentag” odbywał podróże po morzach Europy, a w 1973 popłynął po raz pierwszy do Nowej Zelandii, którą miał odtąd częściej odwiedzać. Na przełomie lat 70. i 80. zaczął propagować idee pacyfistyczne i ekologiczne, projektując emblematy, znaczki, plakaty, organizując akcje itp. W 1980 powstały pierwsze projekty architektoniczne „otwartego domu”, a w 1983 tzw. Domu Hundertwassera w Wiedniu – oba ukończone w 1986. Jego pełna rozmachu, dekoracyjna, ludyczna sztuka cieszyła się popularnością zarówno u publiczności, jak krytyków.
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Stasys Eidrigevičius uczył się w szkole rzemiosł artystycznych w Kownie i w Instytucie Sztuk Pięknych w Wilnie, który ukończył w 1973. Debiutował w 1970 w Wilnie, prezentując wystawę malarstwa i ekslibrisów. W 1979 po raz pierwszy wystawiał w Warszawie. Od 1980 mieszka i tworzy w Polsce. W 1981 wstąpił do ZPAP, jest też członkiem międzynarodowych zrzeszeń artystów IAA i AIAP. Początkowo dał się poznać jako twórca ekslibrisów i miniatur graficznych, wykonywanych z niezwykłą precyzją w technikach metalowych. Dziedziną, w której zasłynął najbardziej, jest plakat. Podobnie jak artyści „polskiej szkoły plakatu” lat 50. i 60. Eidrigevicius tworzy w wypracowanej przez siebie stylistyce, która dominuje nad funkcjonalną stroną projektowanych przezeń plakatów. Powtarzającym się motywem jego prac jest głowa, na której artysta dokonuje wielorakich zabiegów artystycznych, głównie deformacji. Zajmuje się też ilustracją książkową, rysunkiem i malarstwem i formami rzeźbiarskimi.
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Jan Tarasin (Kalisz 11 IX 1926 – Anin 8 VIII 2009) studiował malarstwo w ASP w Krakowie pod kierunkiem prof. Zbigniewa Pronaszki (1946-1951). Jeszcze jako student zadebiutował na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie w 1948/49. W połowie lat 50. stworzył cykle litografii: „Nowa Huta i jej mieszkańcy„, 1954, „Dom„, 1955). W pierwszym przeciwstawił się oficjalnemu optymizmowi, w drugim, operując symboliką martwej natury, zawarł treści egzystencjalne i odnoszące do niedawnego dramatu wojny. Po 1956 zaczął malować obrazy niefiguratywne. Układy wyodrębnionych elementów (określanych jako „przedmioty„) umieszczane były przez artystę na płaszczyźnie (cykl „Wnętrze„, 1957) ), lub w aluzyjnej przestrzeni (cykle „Uczta„, 1957, „Brzeg„, 1962-1964, „Przedmioty policzone„, od 1968, „Antykwariat„, 1968). Zasada ta utrzymuje się w jego malarstwie w następnych latach, różnice między okresami twórczości dotyczą sposobu opracowania „przedmiotów„ i ich usytuowania w przestrzeni obrazu lub wobec tła. Od lat 70. „przedmioty„ zmieniają się w graficzne, zwykle czarne znaki na jasnych tłach (cykl „Kolekcja„, od 1971). Tła z kolei bywają iluzyjnie przestrzenne, zróżnicowane walorowo, miękkie. W latach 90. artysta wrócił do kolorystycznego, bardziej malarskiego rozwiązywania zarówno znaków, jak i teł, często ciemnych lub przenikających się z „przedmiotami„ (cykl „Wylęgarnia przedmiotów„, 1992). Tarasin od 1962 jest członkiem „Grupy Krakowskiej„. W 1963-67 uczył na Wydziale Architektury Wnętrz krakowskiej ASP. W 1967 przeniósł się do Warszawy, w 1974 podjął pracę pedagogiczną na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie. W 1987-90 był rektorem tej uczelni. W 1976 otrzymał Nagrodę Krytyki Artystycznej im. Cypriana Kamila Norwida, w 1984 Nagrodę im. Jana Cybisa.; Nagroda na MB Sztuki w San Marino 1965. Równolegle z malarstwem zajmuje się rysunkiem i grafiką – do lat 60. litografią, od 1974 serigrafią. W 1974-1981 wydał 8 autorskich „Zeszytów„ z serigrafiami i własnymi tekstami. W 1995 w Galerii Zachęta odbyła się wystawa artysty, której towarzyszył monograficzny katalog.
Agra-Art Dom Aukcyjny
00-679 Warszawa, ul. Wilcza 55/63
tel. +48 22 625 08 08
fax +48 22 625 06 09
Czynne: w dni powszednie od godz. 11:00 do 18:00, w soboty od 11:00 do 15:00
powrót; do indeksunastwpna strona

219
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.