„Przygody Tintina” nie tyle budzą wspomnienia okresu dziecięcego zakochania kinem, co ożywiają go na nowo. Pierwsza część przygód młodego reportera pozwala mieć nadzieję, że planowana trylogia Spielberga i Jacksona wpisze się na dobre do historii kina.  |  | ‹Przygody Tintina›
|
„Przygody Tintina” to dzieło szczególnej urody – pomysłowe, przepiękne wizualnie i na swój sposób wzruszające. Z jednej strony na wskroś nowoczesne, z drugiej przywodzące na myśl kino sprzed lat, a mówiąc „sprzed lat” mam na myśli okres, po którym w sercu pozostały ciepłe wspomnienia pierwszego zachwytu nad kinem i niczym niezmąconej przyjemności. To dzieło które się nie zestarzeje, bo porusza w widzu najczulszą strunę – jest jak ratatouille zaserwowane przez szczurka Remy’ego skostniałemu krytykowi kulinarnemu. To charakterystyczna cecha kina Spielberga, które jest w dużej mierze utkane z dziecięcej wrażliwości. Co zresztą było powodem, dla którego część krytyków nigdy nie wymieniłaby go w rzędzie wybitnych reżyserów obok, dajmy na to, Kurosawy, czy Bergmana. Te czasy już minęły. W końcu po drodze Spielberg nakręcił „Listę Schindlera” i „Szeregowca Ryana”, ale o ironio to właśnie „Przygody Tintina” każą spojrzeć na niego jako wielkiego artystę. Fenomen Spielberga świetnie ilustruje pewien motyw z „Superprodukcji” Machulskiego. Krytyk Drzazga nie rozstaje się z zeszytem z filmami swojego życia, ale jak się okazuje nie ma wśród nich „Persony”, czy nawet „Pancernika Potiomkina”. Jest za to Indiana Jones i Gwiezdne Wojny. Takiś bratku mądry, a lubisz to, co wszyscy – śmieje się Machulski, zmuszając bohatera do swego rodzaju „coming outu”. Filmy Spielberga występują tu w roli owocu zakazanego, symbolizującego dla krytyka „gorszy”, bo popularny rodzaj kina, dający prostą przyjemność zamiast wyrafinowanej rozkoszy. To już przeszłość, ponieważ granica między kulturą wysoką, a niską coraz bardziej się zaciera. Jest jedna popkultura, w której wszystkim żyje się wygodnie, a Spielberg jest jednym z jej głównych architektów. Zdaje się, że właśnie to chciał powiedzieć J.J Abrams w „Super 8”, które jest nie tyle dziełem nostalgicznym opiewającym uroki kina Nowej Przygody, co dowodem na to, jak dużo współczesna popkultura mu zawdzięcza. Więc jak to jest – czy to my dorośliśmy do Spielberga, czy świat zdziecinniał? Niezależnie od zmian jakie dokonały się w kulturze, a które zapoczątkowały filmy pokroju „Poszukiwaczy zaginionej arki” trzeba oddać Spielbergowi, że jego kino ma w sobie czar i elegancję, właściwe tylko dziełom wyjątkowym i ponadczasowym – jedną nogą jest zanurzone w tradycji, drugą brodzi w nurcie nowoczesności. Gdyby „Przygody Tintina” powstały przed dwudziestoma laty mogłyby znaleźć się w zeszycie jakiegoś młodego Drzazgi. To film iskrzący się od pomysłów i pełen fantazji tak jak „Indiana Jones”, czy „E.T”. Dziś już nikt takich zeszytów nie prowadzi, uczestniczymy w globalnym wyścigu wrażeń i wszystko przeżywamy wspólnie. „Zmierzch”, „Avatar”, „Harry Potter” to fenomeny, które opanowały wyobraźnię widzów na całym świecie. Kiedyś było to udziałem samego Spielberga, jego „Przygody Tintina” takiego sukcesu nie powtórzą, ale nie zmienia to faktu, że są czymś więcej niż zwyczajnym filmem – Spielberg spełnia bowiem najskrytsze pragnienia widza, oferując niczym nieskrępowaną zabawę. Jego miejsce nie jest na liście największych hitów wszech czasów, ale na kartce wśród innych tytułów skreślonych dziecięcą dłonią. Ktoś powie, że ekranizacja komiksu Herge była skazana na sukces i się nie pomyli. Z góry jednak uprzedzam, że kwestia nakładu pieniędzy i promocji nie ma tu większego znaczenia. To są rzeczy powierzchowne, a sukces w tym przypadku bierze się z naturalnego talentu. Najbardziej imponujące w „Przygodach Tintina” jest to, że przy całym udziale najnowszych technologii nie ma w nim ani grama sztuczności. Pod warstwą animacji kryje się bowiem praca masy utalentowanych ludzi, którzy mieli z tego mnóstwo zabawy. To bodaj pierwszy równie udany mariaż technologii cyfrowej i kina przygodowego. Akcja gna do przodu na łeb na szyję, nie ma ani chwili na odpoczynek. Wszystko jest odmierzone jak w zegarku, a i tak ma się wrażenie, że to efekt improwizacji – oto miara geniuszu. Spielbergowi udało się oddać ducha komiksowego oryginału, bo podobnie jak Herge ma nieprawdopodobny talent do opowiadania i tworzenia wielowątkowych scen akcji. Weźmy za przykład pościg w Rwetesie, który pomysłowością przebija wszystko, co widziałem od czasów „Ulitmatum Bourne’a”. Zaczyna się niewinnie, ale gdy tylko kapitan Baryłka wystrzeli pocisk z bazooki, uruchomi prawdziwą powódź, nomen omen, pomysłów. Bohaterowie gnają na złamanie karku, ciasnymi uliczkami miasta, które stają się poligonem doświadczalnym dla wyobraźni autorów (Do tego grona poza Spielbergiem należą panowie Cornish, Wright i Moffat, bowiem to spod ich rąk wyszedł scenariusz filmu). Widz jest zaskakiwany na każdym kroku, bo kiedy już myśli, że to już koniec reżyser wrzuca drugi bieg i jeszcze bardziej podkręca tempo. Wyścig między Tintinem, Baryłką, a Sacharyną przypomina taniec – tyle jest w nim maestrii i elegancji, że trudno oprzeć się pragnieniu, aby samemu nie rzucić się z fotela na złamanie karku w poszukiwaniu przygód. Spielberg składa hołd komiksowemu oryginałowi – to adaptacja idealna, dorównująca pomysłowością komiksowi. To również film ważny dla samego reżysera, a przy tym wyrażający zmiany jakie zaszły w naszym postrzeganiu kina. Przez lata Spielberg ubolewał nad faktem, że nikt nie traktuje go poważnie i aby to zmienić zaczął tworzyć filmy „artystyczne”, ale mimo to nie pozbył się pewnej „dziecinności” w podejściu do materii filmowej. „Szeregowiec Ryan” mimo swojej tragicznej wymowy jest przede wszystkim wielkim widowiskiem. Pod kostiumem dramatu wojennego pracuje ten sam mechanizm, który sprawdził się w „E.T” czy „Hooku”. Żywiołem Spielberga zawsze była i będzie rozrywka w swojej najczystszej postaci. W „Przygodach Tintina” podniósł ją do rangi sztuki i wreszcie może odetchnąć z ulgą. Czasy też się zmieniły, co do tego chyba już nikt nie ma wątpliwości. Może faktycznie dorośliśmy?
Tytuł: Przygody Tintina Tytuł oryginalny: The Adventures of Tintin: The Secret of the Unicorn Rok produkcji: 2011 Kraj produkcji: Belgia, Nowa Zelandia, USA Dystrybutor: UIP Data premiery: 4 listopada 2011 Gatunek: animacja, familijny, przygodowy Ekstrakt: 90% |