Dla Viktora Kärppy wreszcie nastały dobre czasy. Układa mu się w związku, nieźle idą interesy jego firmy budowlanej i właściwie stał się już praworządnym fińskim obywatelem. Niestety sielanka nie trwa długo – z przeszłości powracają duchy. W biurze Viktora pojawia się dwóch Rosjan, Kärppä ma im przekazać kontrolę nad firmą, bo jeśli nie… To nie przypadek, że kilka dni później płonie mu mieszkanie. Kärppä nie ma wyjścia, musi wyruszyć w podróż przez Finlandię i Rosję, by dowiedzieć się, kto chce go dopaść. Po drodze przydadzą mu się umiejętności i kontakty wyniesione z armii radzieckiej.

Witajcie w przyszłości.

Ludzkość skolonizowała System słoneczny – Mars, Księżyc, Paz Asteroidów i satelity Planet Zewnętrznych – gwiazdy jednak wciąż są nieosiągalne.

Jim Holden jest ExO, zastępcą dowódcy statku Canterbury holującego ogromne bryły lodu z Pierścieni Saturna do zajmujących się górnictwem i wydobyciem minerałów Stacji Pasa Asteroidów. Gdy towarzystwie kilku członków załogi tego holownika trafiają na opuszczony statek Scopuli, stają się powiernikami tajemnicy, o której nigdy nie chcieliby niczego wiedzieć. Niektórzy ludzie, szefowie wielkich korporacji gotowi są ludzie gotowi zabijać dla zachowania tej tajemnicy – zabójstwo zaś osiąga skalę, jakiej Jim i jego załoga nigdy nie zdołają zrozumieć ani się z nią pogodzić. Systemowi Słonecznemu grozi wojna – o ile Holden i członkowie jego załogi nie odkryją, kto i dlaczego porzucił Scopuli na zatracenie.

Detektyw Miller poszukuje pewnej dziewczyny. Jednej z miliardów żyjących w systemie, ale jej rodzice posiadają pieniądze, a te mają swoją wymowę. Gdy wiedziony tropem trafia na Scopuli i sympatyzującego z buntownikami Holdena, zaczyna zdawać sobie sprawę z faktu, że dziewczyna może być kluczem do wszystkiego.

W dziejach narodów są chwile, gdy trzeba zacisnąć zęby i iść na bolesne koncesje. Ustąpić, aby ratować państwo przed zniszczeniem, a obywateli przed zagładą. W takiej sytuacji znalazła się Polska w 1939 roku.

Piotr Zychowicz konsekwentnie dowodzi w tej książce, że decyzja o przystąpieniu do wojny z Niemcami w iluzorycznym sojuszu z Wielką Brytanią i Francją była fatalnym błędem, za który zapłaciliśmy straszliwą cenę. Historia mogła się jednak potoczyć inaczej.

Zamiast porywać się z motyką na słońce, twierdzi autor, powinniśmy byli prowadzić Realpolitik. Ustąpić Hitlerowi i zgodzić się na włączenie Gdańska do Rzeszy oraz wytyczenie eksterytorialnej autostrady przez Pomorze. A następnie razem z Niemcami wziąć udział w ataku na Związek Sowiecki. 40 bitnych polskich dywizji na froncie wschodnim przypieczętowałoby los imperium Stalina.

Czy w 1939 roku na Zamku Królewskim w Warszawie należało podpisać pakt Ribbentrop–Beck…?

Jest początek maja. W czasie spaceru po lesie za Linköpingiem ojciec z dwójką dzieci znajduje brutalnie okaleczone zwłoki kobiety, noszące wyraźne ślady tortur. Komisarz Malin Fors od razu dostrzega podobieństwo do sprawy Marii Murvall, kobiety, która przebywa w szpitalu psychiatrycznym od czasu, gdy znaleziono ją zgwałconą i brutalnie pobitą w lesie. Teraz okazuje się, że sprawa Marii to być może tylko element większej układanki.

Historycy nazwali koniec XVII wieku „wiekiem geniuszy”, lecz określenie „epoka zamętu” pasowałaby do niego równie dobrze. Astronomia nie wyswobodziła się jeszcze z astrologii, niebo pełne było wróżb, epidemię uważano za karę zesłaną przez Boga. Nagle, w którymś momencie XVII wieku, zrodziła się nowa idea. Głosiła ona, że świat przyrody stosuje się nie tylko do pewnych prowizorycznych reguł, lecz także ścisłych, formalnych, matematycznych praw. W „Wielkim zegarze Wszechświata” Edward Dolnick koncentruje się przede wszystkim na szczytowym momencie historii narodzin nowoczesnej nauki, zwłaszcza na odkryciu przez Newtona teorii grawitacji. Jednak zadziwiające osiągnięcie Newtona opierało się na dziele takich tytanów jak Kartezjusz, Galileusz i Kepler, którzy sami odcyfrowywali akapity, a nawet całe stronice boskiego kosmicznego szyfru. Wszyscy ci uczeni mieli wspólną cechę – byli geniuszami i wyznawali wiarę, że Wszechświat został zaprojektowany za pomocą matematycznych wzorów.

Subtelny, a zarazem druzgocący portret niewinnej dziewczynki zdanej na łaskę zdeprawowanego społeczeństwa. Pierwsze polskie wydanie!

Rodzice sześcioletniej Maisie rozstali się w nienawiści, a dziewczynka jak zabawka przerzucana jest z rąk samolubnej matki w ramiona próżnego ojca. Dla obojga stała się wyłącznie argumentem w zajadłej walce. Kiedy rodzice dziewczynki powtórnie stają przed ołtarzem z nowymi partnerami, Maisie – samotna, wrażliwa i nad wiek dojrzała – zostaje po raz kolejny wrzucona w zagmatwany świat dorosłych – pozbawiony zasad, pełen intryg i zdrady.

Powieść opublikowano po raz pierwszy w 1897 roku, kiedy Henry James eksperymentował z techniką narracyjną i był zafascynowany pomysłem przedstawienia fabuły z perspektywy dziecka.

W tętniącym życiem Tokio, zatłoczonym, pełnym biegnących dokądś ludzi, sklep ze starzyzną pana Nakano wydaje się oazą spokoju. Mijają dni, zmieniają się pory roku, kolejni klienci robią zakupy, czasem tylko oglądają stare rzeczy. Właściciel jest człowiekiem jakby z innej epoki. Niespieszny, zdystansowany, rzadko daje się ponieść emocjom. Precyzyjnie wycenia kolejne przedmioty, czasem odwiedza kochankę, czasem podśmiewa się ze starszej siostry, artystki. Zatrudniona w jego sklepie Hitomi powoli oswaja się z atmosferą miejsca, przyzwyczajeniami właściciela i klientami. To właśnie tu poznaje Takeo. Niewiele rozmawiają, ale wspólna praca powoli zbliża ich do siebie. Czy ich uczucie okaże się wystarczająco trwałe, by przetrwać pierwsze przeciwności losu? Czy może skończy się wraz z pracą w sklepie?

Lilianna Łungina była znaną i cenioną w Rosji tłumaczką. „Słowo w słowo” to książka wyjątkowa, napisana na podstawie filmu dokumentalnego Olega Dormana, w którym ta mistrzyni literackiego przekładu, należąca do elity intelektualnej swoich czasów, wspomina rok po roku swoje bogate życie, przypadające na ostatnie trzy czwarte XX wieku. Oglądało ją, wstrzymując oddech, miliony widzów.

Łungina w dzieciństwie mieszkała we Francji, w Palestynie, w Niemczech, a na początku lat trzydziestych, jako trzynastolatka, wróciła do ojczyzny, do ZSRR.

Jej zajmująca gawęda – prosta i szczera aż do bólu – to kronika dramatycznej epoki, obraz środowisk literackich Rosji Radzieckiej i osobista opowieść o życiu duchowym. Marina Cwietajewa, Wiktor Niekrasow, Dawid Samojłow, Aleksandr Twardowski, Aleksandr Sołżenicyn, Warłam Szałamow, Jewgienij Jewtuszenko, Nikita Chruszczow, Josif Brodski, Astrid Lindgren – to tylko niektórzy spośród bohaterów tej książki, dalecy i bliscy towarzysze życia Lilianny.

Wspomnienia Łunginy, wcześniej już raz spisane przez pisarkę Claude-Catherine Kiejman, spotkały się z dużym zainteresowaniem we Francji: wywiad rzeka wydany w 1990 roku stał się tam bestsellerem.

Ociemniały stuletni Ulrich, siedząc samotnie w fotelu, snuje opowieść o swoim długim życiu. Podróżuje we wspomnieniach, płynnie przekraczając granice czasu i przestrzeni. Jak w kalejdoskopie zmieniają się obrazy z Bułgarii, Gruzji, Niemiec i USA, a wraz z nimi przypływają wspomnienia – burzliwa polityka, niespełniona miłość do muzyki, utracone uczucie, pasja do chemii. Zanim stracił wzrok, przeczytał w jakimś piśmie o papugach mówiących językiem wymarłego plemienia. Językoznawcom nie udało się jednak zapisać drogocennego narzecza – wyczerpane przeżyciami ptaki zmarły. Starzec czuje, że tak jak one nosi w sobie szczątki dziedzictwa czasu, lecz zanadto ucierpiał, żeby je komuś przekazać. W samotności przygląda się swemu życiu, którego wspomnienie jest jedynym dowodem istnienia.

Książka jest laureatką Commonwealth Writers’ Prize.

„Moje dzieciństwo składało się z opowieści – wspomnień i historii z życia ojca oraz mitów i legend, które podsuwała mi do czytania matka. Opowieści te często były w jakimś sensie o jedzeniu, a w jedzeniu zawsze chodzi o coś więcej: łaskę, tożsamość, wiarę, miłość” – pisze we wstępie do swojej autobiograficznej książki Diana Abu-Jaber. „Język baklawy” to piękna, liryczna, a zarazem zabawna opowieść o dzieciństwie i młodości spędzonych pomiędzy Ameryką a Jordanią. To także pełen miłości portret rodzinny. Jednak potrawy, które w swojej literackiej kuchni wspomnień gotuje autorka, mają też gorzki smak wykorzenienia, poszukiwania własnego miejsca pomiędzy dwoma tak bardzo różnymi światami.

Nadzwyczajny Neal Stephenson dał nam epicką opowieść o skali obejmującej całe światy, realne oraz wirtualne.

Richard Forthrast, czarna owca klanu farmerów z Iowa, dawny uciekinier przed poborem do Kanady oraz przemytnik marihuany, zgromadził w ciągu lat niewielką fortunę, a potem powiększył ją tysiąckrotnie, tworząc T’Rain, rozległą grę sieciową wartą wiele miliardów dolarów. T’Rain ma miliony zagorzałych fanów na całym świecie, od Stanów Zjednoczonych aż po Chiny, ale grupka pomysłowych azjatyckich hakerów stworzyła Reamde – wirusa, który koduje pliki wszystkich graczy, by następnie zażądać okupu za ich zwrot. W ten sposób mimowolnie wywołali wojnę, powodującą chaos nie tylko w świecie wirtualnym, lecz również w rzeczywistym. Jej reperkusje dają się odczuć na całym świecie, prowadząc do serii niszczycielskich incydentów, w których uczestniczą: rosyjska mafia, komputerowi maniacy, tajni agenci oraz islamscy terroryści. Forthrast stoi w epicentrum wydarzeń, a jego bliscy znaleźli się pod krzyżowym ostrzałem.

Rutynę kurtuazyjnej wizyty polityków i dziennikarzy na Grenlandii przerywa odkrycie zwłok młodej dziewczyny pogrzebanej w lodowcu. Na miejsce zostaje wezwany Konrad Simonsen, gdyż ułożenie ciała i wygląd zmarłej łudząco przypominają inną sprawę, którą przed laty zajmował się komisarz. Wtedy wszystkie ślady wskazywały na ojca ofiary. Czyżby w tym przypadku policja popełniła błąd, a seryjny morderca nadal pozostawał na wolności? Najnowszy kryminał rodzeństwa Hammerów to wciągająca lektura na długie wieczory.

Sentymentalna proza Jacka Kerouaca – „Maggie Cassidy” po raz pierwszy w polskim przekładzie! Opowieść o miłości, wspomnienie szkolnych perypetii, portret zbiorowy nastolatków ze zwykłego miasta… Choć trudno w to uwierzyć, Jack Duluoz, był kiedyś dzieckiem. Mieszkał na prowincji, nie znał alkoholu ani narkotyków, a jego świat był śmiesznie mały, ograniczony do kilku ulic, szkoły, kręgu przyjaciół. Jack nie interesował się literaturą, znacznie bardziej pociągały go bejsbol i lekkoatletyka – miał zresztą spore sukcesy w sprincie. Nie znał jeszcze Allena Ginsberga ani Williama S. Burroughsa, a kumplował się z chłopakami z ogólniaka. Lubili włóczyć się po swoim Lovell, gadać o bzdurach i podrywać dziewczyny. „Maggie Cassidy” to niezwykła pozycja w dorobku autora W drodze. Zapis zwyczajnej, trochę nudnej codzienności tuż przed wybuchem II wojny światowej, powrót do miejsc, których już dawno nie ma, do chwil pełnych niezwykle silnych doznań. Kerouac zrywa na moment z wizerunkiem najsłynniejszego pijaka i wagabundy w historii literatury i przedstawia smutnego chłopca, który pierwszy raz w życiu się zakochał…

Korczak podczas wojny z oddaniem zabiegał o dobro swoich podopiecznych, a jeszcze starał się ratować kolejny dom dziecka, w którym panowały wyjątkowo ciężkie warunki. „Pamiętnik” przedstawia nie tylko bieżące wydarzenia z życia Domu Sierot i warszawskiego getta, Korczak dokonuje w nim także przeglądu swojego życia, wraca do czasów dzieciństwa i młodości. Najbardziej wstrząsające są ostatnie refleksje Korczaka, który wie już, że wysiedlenie z getta jest nieuchronne. „Pamiętnik” to lektura pełna emocji, strachu, wspomnień. Ukazuje wychowawcę i pisarza, który dzielnie zmaga się z okrucieństwem losu, ale też ukrywa przed światem własne słabości.

Na pozostałe teksty zamieszczone w książce składają się m.in. rozmyślania pesachowe, wspomnienia, przypowieści, teksty do gazetki Domu Sierot, zapiski o Głównym Domu Schronienia, sprawozdania wychowawcze i gospodarcze, listy do Adama Czerniakowa, przyjaciół, księdza, do piekarzowej. Z tych pism wyłania się obraz wnikliwego, wrażliwego na krzywdę obserwatora codzienności i opiekuna do głębi przejętego losem tych, za których czuł się odpowiedzialny. Pisanie „Pamiętnika” Janusz Korczak rozpoczął w maju 1942 roku. Ostatnia notatka pochodzi z 4 sierpnia. Następnego dnia poszedł ze współpracownikami i z dziećmi na Umschlagplatz, skąd trafili do Treblinki.

Zebrane w tej książce historie pochodzą z niezliczonych krain „Po drugiej stronie lustra”. Są wytworem bujnej wyobraźni Neila Gaimana – jednego z największych współczesnych mistrzów literatury fantastycznej. Opowiadają o wydarzeniach zabawnych, wzruszających, budzących grozę lub po prostu cudownych. Łączy je nie tylko osoba autora, ale przede wszystkim niezwykła sugestywność i oryginalność kreowanych wizji.

W Niceville liczba porwań jest o wiele wyższa od przeciętnej…

Pewnego wiosennego dnia dziesięcioletni Rainey Teague nie wraca ze szkoły do domu. Śledztwo prowadzi były żołnierz sił specjalnych Nick Kavanaugh, obecnie detektyw wydziału kryminalnego. Dni mijają i rodzina traci nadzieję na powrót chłopca – a kiedy policja go znajduje, jest żywy, ale w śpiączce i nie wiadomo, czy kiedykolwiek odzyska przytomność.

Rok później znika bez śladu kolejna mieszkanka Niceville, starsza kobieta, należąca do jednej z najstarszych i najwybitniejszych rodzin w mieście. Nick Kavanaugh znowu prowadzi śledztwo, zostając wciągnięty w mroczny świat pomiędzy życiem a śmiercią, gdzie stanie twarzą w twarz ze starożytną złowrogą siłą, która czai się pod miastem, mroczniejszą i starszą niż górski las otaczający jej źródło: głęboką na tysiąc stóp otchłań znaną jako Krater.

„Miasteczko Niceville” to pierwsza część serii znakomitych horrorów, których akcja rozgrywa się w tajemniczym miasteczku na południu Stanów Zjednoczonych. Zapraszamy na stronę poświęconą książce: www.nicevilleusa.com.

Punktem wyjścia utworu jest druga wojna punicka. Rzym został pokonany i z lękiem oczekuje na decyzję zwycięzcy. Hannibal wspaniałomyślnie zaoferował Rzymianom układ, skoro poddanie się ani dalsza walka nie wchodziły w grę, zaproponował trzecie wyjście cały naród uda się na wygnanie. Spakują to, co będą w stanie zabrać ze sobą, opuszczą Rzym i udadzą się na północ, za Alpy, do dzikiego Norikum. I nigdy nie wrócą. Minęło z górą sto lat. Senat zdecydował, iż nadszedł czas, by sprawdzić, jak wygląda sytuacja w Italii. Postanowił sformować ekspedycję, która pod płaszczykiem nawiązywania stosunków dyplomatyczno-handlowych miała ocenić militarną siłę Kartaginy. Rozpoczyna się rozgrywka…

Kolejna część serii współczesnych kryminałów, których wspólnym motywem są damskie markowe torebki.

Pannie Haley Randolph (24 lata, nogi top-modelki, włosy godne by reklamować szampon w Vogue), chwilowo nic do szczęścia nie brakuje. Wprawdzie wciąż pracuje w domu towarowym Holt’s i uczęszcza do college’u, ale za to odbyła wspaniałą wyprawę do Europy, gdzie nakupiła górę wspaniałych rzeczy (do przewiezienia ich z lotniska potrzebna była furgonetka!) i wreszcie „skonsumowała” swój związek z Ty’em Cameronem… tak jakby. Bowiem ten absolutnie cudowny, idealny i bezsprzecznie seksowny Ty, ani na jotę się nie zmienił. Wciąż pozostaje przede wszystkim biznesmenem, nawet w łóżku. No i oczywiście pojawia się kolejna, cudowna, niepowtarzalna, absolutnie fantastyczna torebka, którą Haley zauważy na fotografii w Elle i od tej chwili będzie myśleć tylko o niej. Co będzie miało poważne konsekwencje… Krótko mówiąc – mając głowę zaprzątniętą tylko myślami o tym, jak i gdzie dopaść nowe torebkowe cudo – Haley po raz kolejny pakuje się w kryminalną aferę. Znajduje zwłoki…

Haley Randolph doszła już do siebie po tym, co wydarzyło się zeszłej jesieni i wydaje się, że teraz nic jej do szczęścia nie brakuje. Za straty moralne otrzymała od Pike & Warner pokaźną rekompensatę, rozpoczęła studia i chodzi z „najwspanialszym facetem na świecie” – Ty Cameronem. Ale na tym nieskazitelnie błękitnym niebie pojawiają się chmury. Cudowna torebka z sygnaturą samej Judith Leiber jest chwilowo nieosiągalna, studia straszliwie nudne, a Ty Cameron… Na domiar złego Rita kradnie jej pomysł na torebkowe party i zbija na tym pieniądze, a przez nowy biznes mamusi Haley wpada w kolejną niebezpieczną przygodę, która zmienia jej życie w koszmar. Na imprezie, którą Ty urządził dla swych pracowników, Haley znajduje zwłoki Claudii, swej rywalki. Jest trup, jest motyw, jest podejrzana. Ale to nie jedyny problem, z którym musi się zmagać nasza bohaterka, a odkrycie prawdy będzie dla Haley nielada wstrząsem…

„Portrety i obserwacje” to zbiór esejów Trumana Capote obejmujący całą, bez mała czterdziestoletnią karierę pisarza. Kolekcję otwierają młodzieńcze szkice z podróży, napisane w wieku 22-23 lat, ostatnim tekstem jest zaś niedokończone wspomnienie o Willi Cather, które powstało na dzień przed śmiercią autora. Oprócz wspomnianej kolekcji szkiców podróżnych z Nowego Orleanu, Nowego Jorku wraz z Brooklynem, Hollywood, Haiti, Tangeru, Hiszpanii i Włoch (w tym Ischii i Sycylii), do najważniejszych utworów i cykli tomu należą: „Słychać muzy”, zabarwiony humorem i ujęty w formę krótkiej powieści faktu opis historycznej wyprawy zespołu opery „Porty i Bess” do Związku Radzieckiego; „Książę na swych włościach”, obnażający portret Marlona Brando w formie długiego artykułu, będący owocem wywiadu przeprowadzonego w Kioto podczas kręcenia filmu „Sayonara"; zbiór kilkuakapitowych miniportretów słynnych ludzi, napisanych na potrzeby albumu fotografii Richarda Avedona pt. „Obserwacje"; a także „Ręcznie strugane trumny”, historia kryminalna stylizowana na zapis autentycznego śledztwa, którego sam Capote miałby być świadkiem i uczestnikiem.