Od 20 października 2012 roku do 6 stycznia 2013 roku w Gmachu Głównym Muzeum Narodowego w Krakowie odbędzie się wystawa prac Wojciecha Fangora pt. „Przestrzeń jako gra”.  | Wojciech Fangor, Struktury przestrzenne, 1969
|
Twórczość Wojciecha Fangora zajmuje szczególne miejsce w historii kultury polskiej drugiej połowy XX w. Złotą nicią przeplata historię malarstwa, grafiki plakatowej, architektury, rzeźby, form przestrzennych, itp. W powojennej rzeczywistości absurdu, przewartościowania tradycji we wszystkich możliwych wymiarach, artysta szukał oparcia w zapamiętanym jeszcze z lat 30-tych sposobie malowania mistrzów młodzieńczej wyobraźni plastycznej: Picassa, Matisse’a, Légera. Myśleniu, wydawało się, w sukurs mogły przyjść jedynie idee nowe nazywane egzystencjalizmem i marksizmem. Gdy na przełomie lat 50-tych ogłoszono, że realizm jest jedyną formą sztuki, odpowiadającej aktualnym potrzebom i która się należy robotnikom i chłopom, odbudowującym polską państwowość od podstaw, Fangor, wykształcony przez T. Pruszkowskiego i F. Kowarskiego na studiowaniu, między innymi, twórczości Jean-Baptiste-Siméon Chardina i Jean-Honoré Fragonarda, był gotów podjąć wyzwanie czasu. I podjął je po swojemu, zgodnie z francuską manierą, a nie, jak inni, w duchu realizmu radzieckiego i niemieckiego lat faszyzmu. Ten niespełna trzyletni epizod zaowocował dziełami (m. in. „Matka Koreanka”, 1951), które przyniosły artyście popularność i pozycję w świecie sztuki.  | Wojciech Fangor, Lacoste, 1995-2010
|
Otworzyć nowy etap twórczości pomogło artyście doświadczenie w zakresie architektury i grafiki plakatowej (1950-1961). Plakat do filmu René Clémenta „Mury Malapagi” (1952) przeszedł do historii jako inicjujący cieszącą się do dziś światową renomą Polską Szkołę Plakatu. W roku 1958 był twórcą pierwszego w sztuce światowej environment – Studium Przestrzeni, Salon „Nowej Kultury”, Warszawa 1958. Do 1973 roku artysta maluje obrazy, które stanowią jego oryginalny wkład do minimal art’u i op-art’u.  | Wojciech Fangor, Nogi, 1955
|
W latach 1966 – 1998 artysta żył i pracował w Stanach Zjednoczonych. Następny etap jego twórczości to cykle obrazów międzytwarzowych i telewizyjnych, malowane do połowy lat 80-tych. Z dzisiejszej perspektywy należy uznać powstałe wówczas obrazy za zapowiadające sztukę socjologiczną, nazywaną także krytyczną. Od 1989 roku Fangor mieszkał w Santa Fe w Nowym Meksyku, powstają tu cykle „Poczet Królów Polskich” (1990), „Wodzowie Indiańscy” (1990), „Krzesła”. Początek XXI w., dla artysty to okres radykalnie nowej twórczości realizującej się w malarstwie, rzeźbie i wystawach. W malarstwie pojawił się nowy cykl obrazów „palimpsestowych”, kreatywne reinterpretacje dawnych szkiców i rysunków, gdzie materiałem jest pamięć o przeszłości, rzeźby plenerowe („Sygnatura”, „2008”, „Centrum Rzeźby Polskiej Orońsko”), wystawy ze szczególnym artystycznym zaangażowaniem samego twórcy (Wystawa wystawy, 2005, Centrum Rzeźby Polskiej Orońsko). W przeszłości Fangor przyczynił się także do spektakularnych wydarzeń, jakimi były scenografia do baletu Marthy Graham w Theatre Playbill Marka Hellingera w Nowym Jorku (1974), w 1980 roku rysunek w pejzażu „Homage to the Whale” („Wieloryb”), 128 x 187 m. |