powrót; do indeksunastwpna strona

nr 07 (CXXIX)
wrzesień 2013

Wenecja 2013: Pewnego razu na Sycylii
Emma Dante ‹Via Castellana Bandiera›
Dwóch stojących naprzeciwko siebie przeciwników. Zaciśnięte wściekle pieści. Unoszony przez wiatr pył na drodze. „Via Castellana Bandiera”, pierwszy film reżyserki teatralnej Emmy Dante wiele zawdzięcza Sergio Leone i jego spaghetti westernom. Różnica polega na tym, że tutaj bohaterkami są znajdujące się w samochodach kobiety i wąska, jednokierunkowa ulica.
ZawartoB;k ekstraktu: 70%
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Rosa (Emma Dante) jedzie z dziewczyną do miejsca, w którym się wychowała, Samira (gwiazda teatru Elena Cotta) odwiedza grób zmarłej na raka córki, po drodze zabiera zięcia i jego rodzinę. Oba samochody wjeżdżają sobie naprzeciw na ulicy Castellana Bandiera, ktoś musi się wycofać, żeby nie blokować ruchu. Na Sycylii obowiązują jednak inne prawa i sytuacja szybko wymyka się spod kontroli.
Film Emmy Dante powstał na podstawie napisanej przez nią powieści o tym samym tytule, która w 2009 roku zdobyła Premio Vittorini. Przypomina trochę „Tortilla Flat” Johna Steinbecka.
Tak jak w słynnej książce, ulica stanowi zamknięty świat rządzący się własnymi prawami. Wszyscy wszystko tu o sobie wiedzą, do wybuchu wystarczy iskra, a na przybyszów z zewnątrz spogląda się podejrzliwie. Dante, podobnie jak Steinbeck, lubi jednak swoich bohaterów; są uparci, łatwo wybuchają, bez konkretnego powodu rzucają się na siebie z nożem, ale gdy zajdzie potrzeba poratują talerzem makaronu. Gdy staje się jasne, że żadna z kobiet nie zamierza ustąpić cała ulica szybko się organizuje, kłócą się, udzielają rad, wreszcie postanawiają zarobić na niespodziewanej sytuacji stawiając zakłady. Wokół panuje chaos doskonale podkreślony zdjęciami Gherardo Gossi, a Samira i Rosa niewzruszenie siedzą za kierownicą nie spuszczając siebie z oczu.
Obie bohaterki są w pewnym sensie wyobcowane; Rosa wywodzi się wprawdzie z tego miejsca, ale wybory życiowe zmusiły ją do odejścia. Samira pochodzi z Piana degli Albanesi, miasta albańskich uchodźców, co tu oznacza właściwie przynależność do innej narodowości. W Rosie Palermo wyzwala dawno uśpione demony, Samirze niewzruszony upór pozwolił na zdobycie sobie szacunku, na który z racji albańskich korzeni nie mogłaby liczyć. Obie mają dużo do udowodnienia, śledzące ich z każdego okna oczy tylko czekają na wynik dziwacznego pojedynku.
Film to aktorski pojedynek Emmy Dante i wyrażającej wszystko poprzez spojrzenia i gesty Eleny Cotto. Mimo, że nie zamieniają ze sobą ani jednego słowa poznają się naprawdę, udaje im się nawiązać bardzo intensywny związek. Co ciekawe, po projekcji wiele mówiło się o podobieństwach do spaghetti westernu, gdy obie kobiety stoją naprzeciwko siebie podświadomie czekamy na słynną melodie Ennio Morricone.
Podczas konferencji prasowej Emma Dante stwierdziła, że zdecydowała się po raz pierwszy nakręcić film, bo uznała, że nie byłaby w stanie opowiedzieć tej historii w teatrze, potrzebowała „ulicy, kurzu, cielesności postaci.” Nie da się jednak ukryć, że „Via Castellana Bandiera” chwilami jest bardzo teatralna, zarówno aktorstwo, jak i większość dialogów lepiej sprawdziłoby się na scenie. Obok aktorów z grupy teatralnej Dante w rolach drugoplanowych obsadzono debiutantów znalezionych dosłownie na ulicy, tą różnicę łatwo da się wyczuć. Osłabia to poczucie autentyczności, film ma jednak sporo uroku.
Widać, że nieukrywająca swojego pochodzenia Dante doskonale zna realia Palermo, ale sama uważa, że film, a zwłaszcza jego zakończenie, można potraktować jako metaforę Włoch, a nie tylko Południa. „To specyficzny moment w naszej historii, bo nie potrafimy nawet upaść. A taki upadek mógłby się okazać bardzo konstruktywny, aby na nowo powstać. Uważam, że znajdujemy się w stanie zawieszenia.” Gdy spojrzy się na „Via Castellana Bandiera” pod tym kątem, uśmiech zamiera na ustach. Jak napisał w swojej książce Steinbeck: „To też śmieszna historia, ale głupio się z niej śmiać.”



Tytuł: Via Castellana Bandiera
Reżyseria: Emma Dante
Zdjęcia: Gherardo Gossi
Rok produkcji: 2013
Kraj produkcji: Szwajcaria, Włochy
Gatunek: dramat, komedia
Wyszukaj w
:
Wyszukaj w: Skąpiec.pl
Wyszukaj w: Amazon.co.uk
Zobacz w:
Ekstrakt: 70%
powrót; do indeksunastwpna strona

28
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.