powrót; do indeksunastwpna strona

nr 4 (CXXXVI)
maj 2014

Autor
Psychiatryk. Trzy dni z tysięcy
Bruno Dumont ‹Camille Claudel 1915›
„Camille Claudel 1915” to kolejny film Bruno Dumonta, twórcy m.in. wyświetlanych w Polsce „Życia Jezusa”, „Hadewijch” i „Poza szatanem”. Znów otrzymujemy tu powolną, wyciszoną opowieść z wątkiem religijnym w tle i wieloma możliwościami interpretacyjnymi, ale tym razem Dumont opowiada o prawdziwej postaci i zatrudnia do głównej roli dobrze rozpoznawalną gwiazdę – Juliette Binoche.
ZawartoB;k ekstraktu: 70%
‹Camille Claudel 1915›
‹Camille Claudel 1915›
„Camille Claudel 1915” – jak sama nazwa (a przynajmniej rok w tytule) wskazuje – nie jest pełną biografią z życia głośnej rzeźbiarki przełomu XIX i XX stulecia. Dumont nie ma ambicji tworzenia dzieła biograficznego, choć trzeba przyznać, że życiorys jego bohaterki to doskonały materiał na takową. Urodzona w 1864 roku Claudel jest znana tyleż ze względu na swe dzieła, ile z historii burzliwego związku z najsłynniejszym rzeźbiarzem tamtych czasów Augustem Rodinem. Była jego kochanką, muzą (nierzadko twierdzi się, że miała wielki wpływ na dzieła Rodina), ale nigdy nie zdecydował się porzucić dla niej żony. Zaszła z nim w ciążę, poroniła, wpadła w depresję. Jej stan psychiczny wciąż się pogarszał, zniszczyła większość swych prac, Rodina oskarżała o podkradanie pomysłów i spiskowanie w celu jej zamordowania. Brat Camille postanowił ją ubezwłasnowolnić i zamknąć w zakładzie psychiatrycznym, dokąd trafiła w roku 1913.
Film opowiadający o życiu Claudel powstał w roku 1988 w reżyserii Bruno Nuyttena, Dumont postawił więc na zupełnie inną historię. Jego film to zaledwie 3 dni z życia rzeźbiarki, od dwóch lat przebywającej w przybytku dla obłąkanych. Ośrodek ma – zwłaszcza jak na owe czasy – dosyć wysoki standard. Nie ma tu mrocznych cel, wiązania pasami; są zakonnice, które opiekują się pensjonariuszami, spacery na łonie natury, możliwość gotowania własnych potraw, a nawet próby amatorskiego teatrzyku. Nie zmienia to jednak faktu, że wizja pobytu w takim miejscu jest i tak wyjątkowo przerażająca. Claudel, która w tym momencie ma dość łagodną formę psychozy, otoczona jest przez ludzi o bardzo silnych zaburzeniach psychicznych (do tych ról, co wiele osób wytykało jako moralnie dwuznaczne, Dumont zatrudnił autentycznych umysłowo chorych). Wraz z bohaterką mamy wrażenie, że w takim towarzystwie choroba może się jedynie rozwijać.
Camille czeka na przyjazd brata, którego wizycie poświęcona jest druga połowa filmu. Poznajemy go jako religijnego fanatyka, który zachowania siostry tłumaczy w pewnym stopniu opętaniem i daleki jest od myśli, by uwolnić ją z tego przerażającego miejsca. Jego postać jest enigmatyczna, ale dzięki niej reżyser powraca do jednego ze swych ulubionych tematów – analizy religijnych postaw, poszukiwania tego, jak bardzo żarliwa religijność odległa jest od obłędu.
W swym niespiesznym filmie Dumont najpierw w przerażających szczegółach pokazuje życie w przytułku, następnie budzi nadzieję na odmianę losu bohaterki, by w ostatniej scenie spuentować film informacją, że Camille Claudel w ośrodku pozostała do końca swojego życia, przez kolejne 28 lat. Ta informacja – w kontekście tego, co wcześniej zobaczyliśmy – działa na odbiorcę nie słabiej niż zakończenie niejednego horroru.



Tytuł: Camille Claudel 1915
Dystrybutor: Nowe Horyzonty
Data premiery: 25 kwietnia 2014
Reżyseria: Bruno Dumont
Scenariusz: Bruno Dumont
Rok produkcji: 2013
Czas trwania: 95 min
Gatunek: biograficzny, dramat
Wyszukaj w: Kumiko.pl
Wyszukaj w
:
Wyszukaj w: Skąpiec.pl
Wyszukaj w: Amazon.co.uk
Zobacz w:
Ekstrakt: 70%
powrót; do indeksunastwpna strona

51
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.