O tym, że niełatwo o komedię romantyczną, która bawiłaby subtelnym dowcipem i urzekała miłosną relacją głównych bohaterów, tradycyjnie przekonujemy się około 14 lutego. „Pożądanie” nie tylko wypełnia te znamiona gatunku, ale także zawiera autorskie szlify, świadczące o oryginalności autorki filmu, Lisie Azuelos.  | ‹Pożądanie›
|
Bo to się zwykle tak zaczyna Sam nawet nie wiesz jak i gdzie O całym świecie zapominasz I kochasz, bo tak serce chce Słowa klasycznej piosenki Mieczysława Fogga można odnieść do relacji głównych postaci „Pożądania”. Elsa (hipnotyzująca Sophie Marceu) i Pierre (François Cluzet) prędko zapałali do siebie sympatią, która niezauważalnie przerodziła się w namiętne, gorące uczucie. Bohaterowie po raz pierwszy spotkali się uroczystości zamknięcia targów książki w Rennes. Wspólny znajomy zapewnił przewrotnie, że jako starzy narkomani prędko znajdą wspólny temat. I rzeczywiście – Elsa i Pierre część wieczoru spędzili na... wspólnym poszukiwaniu bibułek. Oczywiście świetnie się bawiąc. Bohaterowie filmu nie są jednak popalającymi trawkę przedstawicielami literackiej bohemy. Wręcz przeciwnie – oboje należą do dystyngowanej paryskiej socjety. Ona jest popularną pisarką, on – wziętym prawnikiem-karnistą. Elsa ma kochające dzieci, ale poznajemy ją w czasie, gdy rozwodzi się z mężem. Bohaterka nie narzeka jednak na brak adoratorów, a liczne kontakty społeczne zapewniają jej poczucie wsparcia. Pierre zaś odniósł pełen sukces w życiu rodzinnym – jego małżeństwo jest udane (w roli żony wystąpiła Lisa Azuelos), ma też świetne relacje z dziećmi. Ten zarys głównych postaci może sugerować, że w przypadku „Pożądania” mamy do czynienia z wytartym schematem fabularnym. Jednak reżyserka świadomie i sprawnie gra z konwencją, tworząc autorski obraz zakazanego romansu. Reżyserka korzysta z montażu równoległego, dzieląc część akcji filmu między dwójkę bohaterów, a oryginalny sposób łączenia ujęć zapewnia płynność narracji. Dodatkowo Azuelos wykorzystuje erotyczne napięcie, przekonująco wytworzone przez trafnie obsadzonych aktorów, do zadania pytania o to, czy zawsze warto podążać za emocjami. Odpowiedź, którą proponuje, wcale nie jest oczywista. Według głośnej teorii miłości, autorstwa Roberta Sternberga, pożądanie jest uczuciem charakterystycznym dla pierwszej fazy romantycznego związku, czyli zakochania. Wówczas hormony wywołują biologiczną ekstazę i opanowują biedaków trafionych strzałą Amora. Namiętność, jeden z trzech czynników wyróżnionych we wspomnianej teorii, po pewnym czasie musi jednak zostać skonfrontowana z pozostałymi elementami miłosnej relacji: intymnością i zaangażowaniem. Jeżeli brakuje równowagi w tej magicznej triadzie, związek staje się niesatysfakcjonujący. Pierre i Elsa wiedzą, jak działa psychobiologia, nie mają złudzeń co do tego, jaki finał czekałby ich zakazany romans. W jednej z kilku znakomitych scen antycypowanego spełnienia, obserwujemy bohaterów oddających się nie tylko miłości, ale i pogrążonych w kłótniach, kłamstwach i płaczu. Trudno jednak o prostą ocenę potencjalnej zdrady, szczególnie, że reżyserka owo ambiwalentne wyobrażenie kontruje wymowną piosenką „Feel” Robbiego Williamsa. Muzyka zresztą odgrywa istotną rolę w „Pożądaniu”. Ścieżka dźwiękowa, składająca się z popularnych piosenek, podkreśla znaczenie wydarzeń fabularnych i stanowi komentarz reżyserki do losów bohaterów. Poza wspomnianym kawałkiem Robbiego Williamsa, warto wymienić choćby melodyjny numer „Que Sera” Waxa Tailora (inna wersja tej piosenki – „Seize The Day” – została użyta w produkcji zatytułowanej „Niebo nad Paryżem”). Utwór wybrzmiewa w początkowej fazie filmu, zapowiadając stosunek bohaterów do ich wzajemnego uczucia. Mimo deklaracji zdania się na ślepy los, wydarzenia fabularne napędzane są przez nieznośne napięcie między dążeniem do zbliżenia, a jego unikaniem. Tym bardziej intrygująca staje się przewrotna puenta „Pożądania”, która czyni tę produkcję jedną z najlepszych komedii romantycznych ostatnich miesięcy.
Tytuł: Pożądanie Tytuł oryginalny: Une rencontre Data premiery: 18 lipca 2014 Rok produkcji: 2014 Kraj produkcji: Francja Czas trwania: 81 min Gatunek: dramat, melodramat |