Kot mój zaś okazał się małą, choć cwaną bestią. Wie, że kiedy będzie uporczywie miauczał, to ktoś go w końcu wpuści do kuchni, a nawet (to już w ekstremalnych przypadkach) nawet może go czymś nakarmi. Kot jest zresztą straszliwym głodomorem i gdyby dać mu taką szansę, spędzałby cały dzień na jedzeniu – nie ma przy tym większego znaczenia, co je, bo je wszystko (łącznie z tym, czego jeść nie powinien).

Są jednak dobre strony. Kot bowiem stanowi znakomitą wymówkę, by więcej czytać. Kiedy bowiem ułoży się taka bestia na moich kolanach i zaśnie, to nie ma rady: muszę siedzieć i czytać (nawet jeśli wcześniej tylko siedziałem, nie mając w planach żadnej lektury) póki Jaśnie Pan i Władca nie uzna porannej/przedpołudniowej/południowej/popołudniowej/przedwieczornej/wieczorej drzemki za zakończoną. Oczywiście czasami uznaje on za koniecznie polowanie na książkę i obgryzanie okładki (uwielbia szczególnie te twarde, w czym ma moje poparcie: sam też za nimi przepadam), ale wtedy czytanie przekształca się w lekturę nie „przez kota”, ale „pomimo kota”. Co ma w sobie też dużo uroku.

Ale chyba najlepszą stroną posiadania kota jest fakt, że można o nim napisać wstępniak. Co jo godom – całą serię wstępniaków. Niekoniecznie następujących po sobie, ale skoro Olga Gromyko mogła napisać książkę o szczurach, to ja mogę pisać o kotach.