Otóż odkąd mogliście go poznać kilka wstępniaków temu, kot, o którym mowa, zdążył nie tylko urosnąć, nabrać brzucha (i futra) i apetytu, ale także miał wystarczająco dużo możliwości, by się wycwanić oraz stracić zainteresowanie niektórymi aktywnościami. I tak na przykład w pisaniu tego wstępniaka kot mi nie towarzyszy, a przynajmniej nie w formie biegającego po klawiaturze, domagającego się ciągłej uwagi puchatego rozbójnika. Zamiast tego wyłożył on swoje trzy i pół kilo cielska na łóżku i wydaje się mnie mieć w głębokim poważaniu (przynajmniej dopóki nie wstanę i nie pójdę do kuchni – wtedy bez wątpienia podąży za mną z nadzieją na przegryzkę, kolację lub chociaż okruszki ze stołu).

Również jego zainteresowanie książkami jak gdyby zmalało. Co prawda wciąż potrafi się z uporem godnym lepszej sprawy wciskać na kolana, mruczeć i obgryzać okładki, ale to już nie to samo co kiedyś (nie żebym żałował). Wydaje mi się, że to i tak faza przejściowa i kot, wzorem wszystkich dorastających nastolatków, stara się zachowywać na tyle poważnie, by zasłużyć na dorosłe traktowanie. W tym przypadku sprowadzające się, jak sądzę, do dorosłej porcji jedzenia.

Którą właśnie muszę mu nałożyć. Więc wybaczcie brak puenty i do przeczytania następnym razem.