„10% dla mnie” obfituje w piosenki i nie mam tu na myśli wspomnianej już operetkowej sceny pożegnania państwa Grzybków. Sopranem wprawnie operuje Tola Mankiewiczówna w utworze „Czy wierzysz mi”, Lopek Krukowski wyjawia swe życiowe credo w piosence „10% dla mnie musi być”, by później wraz z grupą bezrobotnych artystów wyśpiewać „Oj, bida”. Kilkukrotnie rozbrzmiewa także walc „Albo nikt, albo ty”, śpiewany czy przez młodą bohaterkę to z jednym, to z drugim adoratorem.  | ‹Kazimierz ’Lopek’ Krukowski›
|
Dla Kazimierza Krukowskiego rola Lopka nie była tylko epizodem w karierze. Urodzony w roku 1901 w Łodzi (zmarły w 1984 w Warszawie, pochowany wraz z żoną na Cmentarzu Powązkowskim) aktor kabaretowy, rewiowy i filmowy, piosenkarz, a także konferansjer, reżyser i autor tekstów, na srebrnym ekranie po raz pierwszy pojawił się w 1927, wkrótce tworząc wraz z Adolfem Dymszą popularną parę komików, znaną powszechnie jako Lopek i Florek. Słynny duet pojawił się między innymi w filmach „Janko muzykant” (1930) oraz „Ułani, ułani, chłopcy malowani” (1932). Jeszcze wcześniej, w 1923 roku, po ukończeniu studiów na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego i na Wydziale Dramatycznym Konserwatorium Muzycznego w Warszawie rozpoczął występy w teatrach i kabaretach stołecznych m. in. „Qui Pro Quo”, „Morskie Oko”, „Banda”, „Cyganeria”, „Cyrulik Warszawski”, „Wielka Rewia”, „Ali Baba” (własny teatr) – i tam też od 1926 r. odtwarzał charakterystyczną postać Lopka. W repertuarze miał około 80 piosenek i monologów, głównie szmoncesów, a swój pierwszy angaż do kabaretu Qui Pro Quo zawdzięczał kuzynowi, Julianowi Tuwimowi. Po wybuchu wojny początkowo występował w jednym z kabaretów w getcie warszawskim na Lesznie, po czym był kierownikiem literackim Białoruskiego Teatru Miniatur w Białymstoku, następnie zespołu „Jazz Teatralizowany” we Lwowie. Wstąpił potem do Armii Polskiej na Wschodzie – był związany z Teatrem Wojskowym przy II Korpusie Wojska Polskiego w ZSRR, występował w Iraku, Palestynie, Egipcie, Włoszech, później także w Wielkiej Brytanii. W 1948 r. wyjechał do Argentyny. Prowadził lokal „Blue Sky” a następnie teatr w Domu Polskim w Buenos Aires. Z Jerzym Petersburskim prowadził teatr El Nacional, w którym wystawił musical „Blue Sky Milonga”.  | ‹Bolesław Land›
|
We wrześniu 1956 r. Kazimierz Krukowski powrócił do Polski. Grał głównie w warszawskim teatrze „Syrena”, gdzie był reżyserem a następnie dyrektorem (był także kierownikiem artystycznym teatru „Buffo”). W latach 1962-1969 był kierownikiem artystycznym autorskiego kabaretu satyryczno-literackiego „U Lopka”, działającego na tak zwanym półpięterku w kawiarni Bristol. Współpracował z redakcją rozrywkową telewizji, był scenarzystą, aktorem i reżyserem w TVP. W 1978 Lopek Krukowski zrobił w telewizji cykl przedwojennych programów kabaretowych, zarejestrowanych archiwalnie w cyklu „Mała Antologia Kabaretów Krukowskiego”. Otrzymana w roku 1979 Nagroda Przewodniczącego Komitetu d/s Radia i Telewizji za całokształt pracy artystycznej oraz osiągnięcia w dziedzinie programów rozrywkowych TVP dołączyła do Krzyża Kawalerskiego Orderu Odrodzenia Polski (1974), Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski, Złotego Krzyża Zasługi z Mieczami, Krzyża Pamiątkowego Monte Cassino, Złotej Odznaki „Za zasługi dla Warszawy” (1965) oraz Odznaki Zasłużony Działacz Kultury. Przewodniczył Państwowej Komisji Egzaminacyjnej dla Artystów Estrady. Był członkiem Związku Artystów Scen Polskich (1924-1950), SPATiF-ZASP (1950-1982), ZAiKS (1928-1984). Pozostawił „Małą antologię kabaretu” oraz wspomnienia: „Moja Warszawka” i „Z Melpomeną na emigracji” oraz swe role w kilkunastu filmach, głównie przedwojennych. Autorem scenariusza filmu był Bolesław Land. Niestety, nie udało mi się znaleźć o nim prawie żadnych informacji. Scenarzysta, kierownik artystyczny i kierownik produkcji wymieniany jest raptem przy czterech filmach, przy czym „10% dla mnie” – jedyna w dorobku komedia – wraz z dramatem „Prokurator Alicja Horn” (nakręconym przez Michała Waszyńskiego na podstawie powieści Tadeusza Dołęgi-Mostowicza pod tym samym tytułem), oba z roku 1933, kończą minilistę dokonań. Otwiera ją „Policmajster Tagiejew”, dramat z roku 1929 (Juliusz Gardan, reżyser „Dziesięciu procent…”, jest wymieniany jako współautor scenariusza „Policmajstra…” – a także jako jego reżyser), a po nim mamy jeszcze „Moralność pani Dulskiej” (1930), pierwszy polski film dźwiękowy, wyreżyserowany przez Bolesława Newolina na podstawie dramatu Gabrieli Zapolskiej.  | ‹Adam Rapacki›
| Adam Rapacki, odpowiedzialny przy „10% dla mnie” za muzykę, był kompozytorem i autorem tekstów. Urodził się w 1896 roku w Zakopanem, zmarł młodo w 1935 roku w Otwocku; pochowany na Starych Powązkach w Warszawie. Ukończył Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie, gdzie m.in. uczył się w klasie kompozycji Władysława Żeleńskiego (ojca Tadeusza Boya-Żeleńskiego), otrzymał też wykształcenie dyrygenckie. Dyrygowanie rozpoczął we wczesnym wieku, początkowo działał na prowincji – w teatrach operetkowych Lublina i Łodzi. Po przeniesieniu się do Warszawy należał do tria wokalnego (tzw. Trio Rapackich), występującego m.in. w „Morskim Oku”. Jako dyrygent pracował kilka sezonów w operetce w teatrze „Nowości” w Warszawie, kierował również jej występami gościnnymi m.in. w Bydgoszczy w 1929 r. Pisał polskie teksty do arii operetkowych, pieśni itp. Komponował muzykę lekką i filmową. Był syn aktorów: Wincentego Rapackiego (syna, 1865-1943, aktora teatralnego, filmowego oraz śpiewaka, autora licznych tekstów, muzyki, piosenek i operetek, tłumacza librett operetkowych) i Heleny Zimajer, bratem Haliny Rapackiej, śpiewaczki i aktorki kabaretowej. Ciekawostką jest, że na planie „Dziesięciu procent” spotkała się (prawie?) cała aktorska rodzina Rapackich – jego ojciec i siostra również są wymieniani w obsadzie filmu. Ponadto siostra Halina (właśc. Helena Felicja Rapacka) grała również we wspomnianym wcześniej „Policmajstrze Tagiejewie”. A zaczęła występować w roku 1916, w wieku lat piętnastu. Latem tego roku w Zakopanem wraz z matką i babką brała udział w tzw. „Wieczorze trzech pokoleń”. W nastęnych latach dalej występowała w objazdach rodzinnych organizowanych przez jej babkę Adolfinę Zimajer. W latach dwudziestych grała w teatrach we Lwowie, Warszawie, Łodzi. Była popularną śpiewaczką i aktorką kabaretową. W 1934 roku opuściła scenę i zajęła się pisaniem (pod pseud. Feliks). W czasie okupacji niemieckiej pisała sztuki dla teatrów jawnych. W roku 1941 wzięła udział w ogłoszonym przez niemiecki wydział propagandy konkursie na sztukę „przeciwtyfusową” i antysemicką, zdobyła pierwszą nagrodę za sztukę „Kwarantanna”, wystawioną przez Teatr Objazdowy Generalnego Gubernatorstwa (1942). W roku 1944, po wybuchu Powstania Warszawskiego, wyjechała na roboty do Bregenz w Austrii. W 1948, dzięki pomocy brata, zamieszkała wraz z matką w Londynie, uczestniczyła w życiu literackim emigracji, również tam wyszła za mąż. Pod koniec lat 40-tych była zaocznie sądzona w Warszawie za udział w „Kwarantannie”, skazano ją na karę 10 lat więzienia. Zmarła w Londynie w roku 1979.  | ‹Zofia Czaplińska›
|
Grająca Mamę Patyk-Rossignol, a okazjonalnie także „baronową” Zofia Czaplińska urodziła się w 1866 roku w Warszawie. Już w wieku lat 15 zaczęła występować jako tancerka w warszawskich teatrzykach ogródkowych, później grała w teatrach lwowskich, krakowskich, łódzkich i poznańskich, a także w objazdowym zespole dramatycznym. W latach 1890-1894 należała do zespołu Teatru Miejskiego we Lwowie. Już za młodu z wielkim zapałem grała role charakterystyczne, po które przeważnie sięgają aktorki starsze i dojrzałe. Szybko stała się filarem Teatru Miejskiego. W 1900 roku wyjechała do Nowego Jorku, gdzie chciała zorganizować zespół teatralny, jednak próba ta nie powiodła się. Szybko wróciła i krótko występowała w Warszawie, a następnie w latach 1900-1904 w Łodzi. W sezonie 1904/05 powróciła do Lwowa, grała w Teatrze Ludowym, a następnie przez 7 lat ponownie należała do zespołu Teatru Miejskiego. Była jedną z najpopularniejszych aktorek Lwowa. Wielkim uznaniem darzyły ją największe autorytety środowiska artystycznego, m.in. Gabriela Zapolska i Anna Gostyńska. W 1912 roku przeniosła się do Krakowa, gdzie grała w Teatrze Miejskim im. Słowackiego.  | Ekipa filmowa – współtwócy „10% dla mnie”. Szczegółowy opis zdjęcia poniżej tekstu Fot. za fototeka.fn.org.pl
|
We wrześniu 1914 wraz z grupą aktorów ewakuowała się do Wiednia, gdzie występowała w Teatrze Polskim i prowadziła herbaciarnię, w której skupiała środowisko polonijne. W 1916 roku wróciła do Krakowa i ponownie grała w Teatrze im. Słowackiego. Latem 1918 roku występowała z polskim zespołem teatralnym na froncie włoskim. Po odzyskaniu niepodległości przeniosła się do Warszawy, gdzie grała w Teatrze Bagatela (1920), Teatrze im. Bogusławskiego (sezon 1921/22), a w latach 1922-1932 w teatrach Polskim i Małym. W latach 1932-1934 występowała w Teatrach Miejskich. W 1934 roku została zaangażowana do nowopowstałego operetkowego Teatru Na Kredytowej, gdzie występowała w rolach charakterystycznych. Jednak w marcu 1935 teatr upadł. Latem 1935 w tym samym miejscu Fryderyk Járosy zorganizował kabaret Cyganeria, do którego została zaangażowana. Grywała tu zarówno w rewiach, jak i w komediach muzycznych (m.in. „Kot w worku”). Brała udział w słuchowiskach radiowych.  | Ekipa filmowa – współtwócy „10% dla mnie”. Szczegółowy opis zdjęcia poniżej tekstu Fot. za fototeka.fn.org.pl
|
W polskich filmach Zofia Czaplińska zagrała kilka epizodycznych, jednak bardzo dobrych ról charakterystycznych. Dziś możemy podziwiać tylko kilka z nich – obok Mamy Patyk także (między innymi) nianię w „Czy Lucyna to dziewczyna?” (1934), gosposię w „Dwu Joasiach” (1935) czy babcię Stasi w dramacie „Moi rodzice rozwodzą się” (1938). Aktorka zmarła w Warszawie 27 lutego 1940 roku, pochowana została na Cmentarzu Powązkowskim. Źródła: Opis pierwszego zdjęcia grupowego (za fototeka.fn.org.pl): Na zdjęciu: - Kar Alma (w bieli), aktorka
- Walter Władysław (w środku, za Almą Kar), aktor
- Hirszbein Maria (siedzi w środku), producent
- Skonieczny Czesław (w okularach), aktor
- Żeliska Alina (z prawej), aktorka
- Gardan Juliusz (szósty z prawej), reżyser
- Ney Nora (w środku, w toczku), aktorka
- Matuszelański Feliks (w środku, siedzi na podłodze), asystent operatora
- Gulanicki Stefan (stoi, drugi z prawej), aktor
- Land Bolesław (siedzi z prawej na krześle), scenarzysta
- Steinwurzel Seweryn (stoi w środku), operator
- Petersile Franciszek (najwyżej, z prawej, z wąsem), aktor
- Norris Stefan (stoi, drugi z lewej), scenograf
- Flantz Marta (siedzi, druga z lewej), aktorka
Opis drugiego zdjęcia grupowego (za fototeka.fn.org.pl): Na zdjęciu: - Hirszbein Maria (siedzi z lewej), producent
- Mankiewiczówna Tola (stoi w środku), aktorka
- Krukowski Kazimierz (z kwiatkiem w klapie), aktor
- Walter Władysław (z tyłu, w środku z grzywką na bok), aktor
- Czaplińska Zofia (z lewej, z koralami), aktorka
- Janecka Janina (z prawej, w bieli), aktorka
- Kar Alma (z lewej, dalej), aktorka
- Gardan Juliusz (za kamerą), reżyser
- Dobrzyniec Stanisław (w środku, ze skrzypcami), aktor
- Gulanicki Stefan (obok Almy Kar, z wąsikiem), aktor
- Land Bolesław (siedzi, piąty z prawej), scenarzysta
- Steinwurzel Seweryn (leży pośrodku), operator
- Petersile Franciszek (stoi pochylony, z lewej), aktor
- Norris Stefan (stoi trzeci z lewej, z wąsami), scenograf
- Flantz Marta (siedzi w środku), aktorka
Tytuł: 10% dla mnie Data premiery: 7 stycznia 1933 Rok produkcji: 1933 Kraj produkcji: Polska Czas trwania: 88 min Gatunek: komedia, muzyczny
|