powrót; do indeksunastwpna strona

nr 2 (CLIV)
marzec 2016

Obrazy przepływającego świata
Hinako Sugiura ‹Dwie poduszki›
„Dwie poduszki” to zbiór krótkich opowieści rozgrywających się w Japonii okresu Edo. Hinako Sugiura z ogromnym znawstwem odtwarza w swojej mandze realia epoki, wzorując się m.in. na tworzącym w tym czasie rytowniku Kitagawie Utamaro.
ZawartoB;k ekstraktu: 90%
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Historie zawarte w tomie „Dwie poduszki” wymagają od czytelnika pewnej cierpliwości. Warto zapoznawać się z nimi powoli, przyzwyczajając się do specyficznego rytmu narracji oraz stylizowanego na sztukę epoki Edo sposobu rysowania. Początkowo można odnieść wrażenie, że opowieści są nieco „rwane”, brakuje w nich jakichś elementów, które ułatwiłyby szybsze zrozumienie treści, a czasami są nawet pozbawione puenty. To wrażenie jednak mija, gdy do lektury przystąpimy po raz drugi, trzeci… Mało tego, każde kolejne odczytanie sprawia, że odbiorca dostrzega coraz więcej szczegółów i ma ochotę dłużej pozostawać w fascynującym świecie, gdzie tak dużą rolę odgrywa honor i miłość.
W kolejnych historiach poznajemy ludzi, którzy próbują radzić sobie z uczuciami i emocjami w świecie rządzonym rygorystycznymi normami społecznymi oraz bezwzględnym kodeksem honorowym. Bardzo wiele informacji dotyczących rozwoju akcji autorka dyskretnie przekazuje pomiędzy wierszami – w drobnych gestach, ukradkowych spojrzeniach, które w zrytualizowanym społeczeństwie japońskim odgrywają niebagatelną rolę. Poza tymi ulotnymi aspektami opisywanych zdarzeń, niezwykle istotna jest tu narracja. I nie chodzi o te opowieści, które snuje sama autorka, lecz te wygłaszane przez bohaterów mangi. Wiele sytuacji i zdarzeń objaśniają oni sobie nawzajem za pomocą alegorycznych historii, które często pozornie nie mają żadnej puenty. Jednak, gdy się nad nimi zastanowić nieco głębiej, okazują się być trafnymi - choć otwartymi na różne interpretacje - komentarzami dotyczącymi tego, co dzieje się na kolejnych kadrach komiksu.
Warto podkreślić, że przedwcześnie zmarła Hinako Sugiura była nie tylko autorką mang, ale także zajmowała się badaniem epoki Edo, trwającej od siedemnastego do mniej więcej połowy dziewiętnastego wieku. W tym okresie narodziła się technika drzeworytnicza ukiyoe. Termin, który powstał – jak pisze Brigitte Koyama-Richard w swojej książce „Manga. 1000 lat historii” – w latach pięćdziesiątych siedemnastego wieku, „odnosi się zarówno do malarstwa, jak i do drzeworytów, i oznacza obrazy przepływającego świata”. Zdobywające w tym czasie coraz większą popularność drzeworyty pełniły różne funkcje – wykorzystywano je do reklamowania sklepów, tworzono za ich pomocą podobizny aktorów kabuki, czy też pięknych kurtyzan, które wówczas „wyznaczały trendy we fryzurach, makijażu i kimonach”. Krótko mówiąc, było to popularne medium, za pomocą którego artyści starali się uchwycić i utrwalić bezpowrotnie odchodzący do przeszłości świat. Dzięki tej technice mogły również powstać tzw. „żółte książki” (kibyoshi), czyli sprzedawane w przystępnych cenach, pisane prostym językiem i bogato ilustrowane opowieści prezentujące zdarzenia z życia codziennego ówczesnych Japończyków, które były przeznaczone dla masowego odbiorcy.
W tej technice tworzył również Kitagawa Utamaro, artysta znany między innymi z drzeworytów, w których przedstawiał sceny erotyczne oraz utrwalał wizerunki ówczesnych kurtyzan. Jedną z ważniejszych jego publikacji były „Kroniki zielonych domów”, dzieło przedstawiające specyfikę funkcjonowania ówczesnych domów publicznych (określenie „zielone” wzięło się stąd, że te domy były przysłonięte rosnącymi przed nimi krzewami, które zazieleniały ich fasady). Utamaro zostawił po sobie ogromną liczbę prac - są one bezcennym źródłem informacji o życiu codziennym w epoce Edo.
To właśnie te dwa elementy stanowią główne źródło inspiracji Hinako Sugiury – żeby w pełni docenić wartość jej komiksu, warto poświęcić chwilę na zapoznanie się z pracami Kitagawy Utamaro, czy też rzucić okiem na „żółte książki”. Pozwala to dostrzec sposób, w jaki autorka przetwarza i wykorzystuje te historyczne inspiracje na planszach swoich komiksów. Warto także podkreślić, że Hinako Sugiura tworzyła nie tylko klasyczne mangi inspirowane osiągnięciami epoki Edo, ale niejednokrotnie kopiowała styl „żółtych książek”. W tomie „Dwie poduszki” próbkę takiego podejścia do mangi możemy znaleźć w „Historii o niczym, czyli jak lisy rozprawiały pod drzewem wiśniowym”, w której klasyczne dymki zostały zastąpione tekstem „wlanym” pomiędzy ilustracje w sposób, charakterystyczny właśnie dla osiemnastowiecznych kibyoshi.
Niewątpliwie ta fascynacja autorki – całkowite poświęcenie się zgłębianiu tajników epoki Edo oraz poznawaniu zwyczajów i obyczajów żyjących wówczas ludzi, emanują wręcz z mangi. Hinako *Sugiura zaraża czytelnika swoją pasją i nie pozwala mu uwolnić się spod wpływu współczesnych wersji „żółtych książek” epoki Edo. Codzienne życie i problemy mieszkańców odległej – czasowo i przestrzennie – Japonii okazują się mieć pewien uniwersalny wymiar, który pozwala traktować je jako przypowieści o sprawach ważnych dla nas wszystkich.



Tytuł: Dwie poduszki
Scenariusz: Hinako Sugiura
Data wydania: 9 listopada 2009
Wydawca: Hanami
ISBN: 978-83-60740-29-3
Cena: 28,00
Gatunek: historyczny, manga
Wyszukaj w: MadBooks.pl
Wyszukaj w: Kumiko.pl
Wyszukaj w
:
Wyszukaj w: Amazon.co.uk
Zobacz w:
Ekstrakt: 90%
powrót; do indeksunastwpna strona

90
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.