Z reguły nie czytam prasy (a z przekory, i braku telewizora, nie oglądam też telewizji), ale raz na kilka miesięcy odwiedzam moich znajomych, którzy prenumerują jeden z dzienników. Dla nich to główne źródło informacji i komentarzy związanych z polityką i wydarzeniami na świecie, które, po jednym przeczytaniu, ląduje w koszu na makulaturę. Dla mnie natomiast, kiedy już u nich jestem, to bezcenne źródło różnego rodzaju ciekawostek. Korzystając z ich uprzejmości zbieram zwykle ze sobą do domu kilka numerów dziennika, które później przeglądam w poszukiwaniu ciekawych artykułów. Artykuły owe lądują później na dnie mojej szuflady, czekając na dzień, w którym zdecyduję się z nimi bliżej zapoznać. Taki dzień nastał wczoraj. A przynajmniej tak mi się początkowo wydawało, ale kiedy zacząłem wyciągać coraz to nowe wycinki prasowe, niektóre jeszcze sprzed roku, inne nawet sprzed dwóch lat, to jedyną osobą, której się to podobało był mój kot. Skończyło się to na tym, że zapakowałem całą moją niedokończoną prasówkę w koperty i koszulki i wrzuciłem je na dno szafy. Out of sight, out of mind, jak mawiają Anglosasi. Dobre strony z tego całego ćwiczenia były trzy: po pierwsze, kot miał dobrą zabawę. Po drugie, uporządkowałem jedną szufladę w swoim biurku. Po trzecie, miałem temat do napisania kolejnego wstępniaka. |
