W swojej najnowszej książce pt. „Slade House” David Mitchell powtarza znany z poprzednich powieści schemat konstrukcji, nie stanowi to jednak przeszkody by miała ona unikalny, mroczny klimat.  |  | ‹Slade House›
|
Autor „Czasomierzy” niezmiennie buduje swoje powieści prezentując historie kilku bohaterów rozciągnięte w czasie i powiązane ze sobą w rozmaity sposób. Tym razem wspólnym punktem zaczepienia jest tytułowy Slade House – tajemnicza rezydencja ulokowana na obrzeżach Londynu. W regularnych odstępach dziewięciu lat dom przyciąga do siebie pozornie przypadkowe osoby, które pozostają z nim związane na zawsze, a każda z nich znajduje w Slade House dokładnie to, czego potrzebuje, nawet jeśli nie jest świadoma swoich pragnień. Dla wszystkich innych poszukujących posiadłości pozostaje ona niedostępna, a wykazy nieruchomości wskazują, że została ona zburzona w trakcie bombardowań Londynu w czasie II Wojny Światowej. I w zasadzie do tak szczątkowego opisu fabuły należy się ograniczyć, chcąc pozostawić potencjalnemu czytelnikowi pełnię satysfakcji z lektury. Minipowieść Mitchella tym razem nie olśniewa ogromem wizji, ale raczej uwodzi subtelnym, mrocznym kolorytem, który skokowo potrafi przeistoczyć opowieść w niepokojący horror. Autor świetnie poradził sobie z budowaniem nastroju poprzez stopniowe odsłanianie tajemnicy, która absorbuje aż do ostatnich stron powieści. Nie bez znaczenia dla odbioru całości są także pojawiające się „mrugnięcia okiem” w kierunku czytelnika, czy intertekstualne nawiązania do innych książek Anglika. Momentami odpowiednia kombinacja pomysłów twórcy i klimatu potrafi poruszyć bezpieczną racjonalność odbiorcy – jak w wątku Freda Pinka zafascynowanego tajemnicą Slade House i bliskiego jej rozwiązania, a powszechnie uznanego za chorego psychicznie. „Slade House” czyta się znakomicie – autor potrafi zachować jasność przekazu, mimo że jego powieść jest horrorem, a przy tym ciągle nie traci na wiarygodności. Właściwością prozy Mitchella jest także niesamowita wręcz plastyczność stylu, którą można zaobserwować przy przejściach pomiędzy bohaterami powieści. Choć ten element jest obecny także w recenzowanej pozycji, nie jest tak wyraźny jak choćby w „Atlasie Chmur”. Krytycy zarzucają Mitchellowi powtarzalność schematu, przy pomocy którego buduje powieści – najzłośliwsi twierdzą wręcz, że sprzedaje tę samą książkę pod różnymi tytułami. Ciężko zupełnie odrzucić ich argumenty, jednak moim zdaniem na prozę Anglika należy patrzeć z nieco innej perspektywy. Pomimo powtarzającego się podziału historii pomiędzy protagonistów z różnych czasów, których życia są powiązane w określony sposób, twórca podchodzi do fabuł otwarcie i kreatywnie. Szkielet służy do oparcia zupełnie zmienionego sztafażu, a nawet gatunku powieści: od science fiction aż po powieść historyczną, co więcej Mitchell prezentuje za każdym razem zupełnie odmienne fabuły i różnorodną paletę postaci, a każda z nich ukazywana jest za pomocą niepowtarzalnego stylu i języka. Co można zarzucić powieści Anglika? Z całą pewnością nieśmiałe próby aspiracji „Slade House” do rozważań o moralności są nie na miejscu i wywołują raczej uśmiech czytelnika niż refleksję, Mitchellowi zwyczajnie brak zdolności do wplatania poważnych rozważań do powieści. Powyższe są jednak sporadyczne i stanowią w zasadzie jedyną wyraźną wadę powieści, jeśli nie brać pod uwagę jej długości (zaledwie niepełne 200 stron). „Slade House” jest wyważoną, świetnie zrealizowaną powieścią, brak jej jednak rozmachu znanego choćby z „Atlasu Chmur”. Autor znakomicie radzi sobie z gatunkiem horroru i budowaniem napięcia oraz jak zawsze po mistrzowsku żongluje stylami. Jego koncepcja powieści jest tak plastyczna i uniwersalna, że umiejętnie ją wykorzystując Mitchell z przedmiotu krytyki uczynił swój unikalny znak firmowy.
Tytuł: Slade House Tytuł oryginalny: Slade House Data wydania: 3 marca 2017 ISBN: 978-83-7480-659-6 Format: 192s. oprawa twarda Cena: 35,– Gatunek: fantastyka Ekstrakt: 70% |