powrót; do indeksunastwpna strona

nr 6 (CLXVIII)
lipiec-sierpień 2017

Słuchaj i patrz: Stary człowiek i statki na niebie
Nightwish w odsłonie może nieco mniej z nim kojarzonej – przynajmniej dla kogoś nie będącego fanem zespołu, czyli „The Islander”.
‹Dark Passion Play›
‹Dark Passion Play›
Przyznam, że gdy myślę o Nightwishu, pewna zazdrość się we mnie budzi – proszę, jak Finowie potrafią, a my Polacy nie mamy żadnego zespołu, mogącego równać się z nimi popularnością. Choć to akurat wydaje się zrozumiałe, jeśli zastanowić się nad poziomem artystycznym grupy Tuomasa Holopainena – rozmachem, różnorodnością i profesjonalizmem wykonawców.
Światową sławę Nightwish zdobył ze swoją pierwszą wokalistką Tarją Turunen. Jej operowy wokal stał się znakiem rozpoznawczym zespołu. Kiedy doszło do konfliktu, zakończonego odejściem Tarji, wielu obawiało się, jak muzycy poradzą sobie bez niej, albo raczej – czy to wciąż jeszcze będzie Nightwish. Z perspektywy czasu widać, że poradzili sobie wyśmienicie.
Czasem zastanawiam się, czy zmiana na stanowisku wokalistki (Tarję zastąpiła szwedzka wokalistka Anette Olzon, choć potem koledzy obeszli się z nią oględnie mówiąc niemiło, zakańczając z nią współpracę, gdy ta była w ciąży, spotkałam się też z informacją, że sama Olzon miała się o tym dowiedzieć nie bezpośrednio od pozostałych członków zespołu) nie wpłynęła pozytywnie z tego względu, że muzycy zostali niejako zmuszeni do szukania nowych rozwiązań. Olzon miała słabszy głos niż Tarja, piosenki pisane „dla niej” wydają mi się mniej wymagające wokalnie, w zamian lepiej wyeksponowana została warstwa instrumentalna. Ważne jest, że więcej śpiewać zaczął basista zespołu Marco Hietala, obdarzony pięknym, głębokim głosem (przepraszam, ale muszę tu jeszcze dodać, że dla mnie jest on ideałem urody męskiej). Już wcześniej Nightwishowi zdarzało się eksperymentować, ale odnoszę wrażenie, że po rozstaniu z Tarją różnorodność prezentowanych gatunków muzycznych wzrosła.
Przykładem utworu odbiegającego od tego, co Nightwish tradycyjnie grywa, jest akustyczny „The Islander”, głównym autorem muzyki do niego jest właśnie Hietala. Teledysk wyreżyserował fiński reżyser Stobe Harju, dla którego nie była to jedyna współpraca z zespołem Holopainena. Klip został nakręcony w Laponii.
Podobają mi się teledyski przedstawiające jakąś historię. Tak jest i tu. Moja babcia opowiedziała mi, że gdy mój pradziadek poczuł, że umiera zwołał swoją rodzinę. Miał powiedzieć jej, że nie ma się czego bać, bo to tylko kolejna podróż, tyle że dłuższa od wszystkich poprzednich. Tekst „The Islander” opowiada o starym żeglarzu wspominającym swoje życie i szykującym się na ten właśnie – najdłuższy rejs na drugą stronę. W teledysku żeglarz ów jest kapitanem powietrznego statku, wędrującym wśród duchów. Elementy fantastyczne nie tylko pięknie się prezentują i tworzą niezwykły klimat, ale też mają symboliczną wymowę.
Obecnie z Nightwishem śpiewa Floor Jansen. Ma ona mocny głos i dobrze radzi sobie zarówno w repertuarze pisanym dla Tarji, Anette, jak i najnowszym. Jakby ktoś był ciekaw, poniżej raz jeszcze „The Islander” – tym razem wykonanie na żywo w obecnym składzie.



Tytuł: Dark Passion Play
Wykonawca / Kompozytor: Nightwish
Data wydania: 2007
Wydawca: Nuclear Blast
Nośnik: CD
Gatunek: metal
EAN: 727361192327
Wyszukaj w: Matras.pl
Wyszukaj w: Kumiko.pl
Wyszukaj w
:
Wyszukaj w: Amazon.co.uk
Zobacz w:
Utwory
CD1
1) The Poet And The Pendulum: 13:55
2) Bye Bye Beautiful: 4:15
3) Amaranth: 3:51
4) Cadence Of Her Last Breath: 4:15
5) Master Passion Greed: 6:03
6) Eva: 4:26
7) Sahara: 5:47
8) Whoever Brings The Night: 4:18
9) For The Heart I Once Had: 3:56
10) The Islander: 5:06
11) Last Of The Wilds: 5:41
12) 7 Days To The Wolves: 7:04
13) Meadows Of Heaven: 7:10
powrót; do indeksunastwpna strona

172
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.