Jeśli szukacie dojrzałego i ambitnego dzieła filmowego, „Paryż może poczekać” raczej nie spełni waszych oczekiwań. Jeśli jednak frajda obcowania z pięknem francuskich pejzaży, urokami francuskiej kuchni i Diane Lane są dla was wystarczającymi powodami, by pójść do kina, istnieje duża szansa, że seans będzie przyjemnością.  |  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Eleanor Coppola, żona Francisa Forda Coppoli i matka – między innymi – Sofii, urodziła się w 1936 roku, a to oczywiście oznacza, że swój pierwszy film fabularny wyreżyserowała w wieku 80 lat. Nie czyni to z niej rekordzistki, bo historia filmu zna reżysera, który debiutował koło 90-tki (Japończyk Takeo Kimura), ale z pewnością przyciąga uwagę. Coppola nie jest osobą w branży filmowej nową – od lata kręciła dokumenty, najczęściej dotyczące twórczości słynnego męża. Siedem lat temu Coppola była z mężem w Cannes, po festiwalu mieli jechać do Paryża. Francis jednak musiał udać się gdzieś indziej, a ich wspólny francuski znajomy zaoferował się, że sam odwiezie Eleanor pod wieżę Eiffela. Niespodziewanie kilkusetkilometrowa trasa zajęła im… trzy dni. Coppola, opowiadając tę historię znajomemu, usłyszała, że trzeba z tego zrobić film. I tak też się stało. Głowna bohaterka Anne (Diane Lane) w porównaniu do samej Coppoli z czasów francuskiej przygody zostaje odmłodzona o ćwierć wieku. Jej mąż Michael (Alec Baldwin) jest wiecznie zapracowanym producentem filmowym. Wspólnie mają lecieć w sprawach służbowych do Budapesztu, ale Anne nieco bolą uszy i dostaje informację, że lot może tę sytuację pogorszyć. Decyduje się więc pojechać do Paryża, by tam zaczekać na męża. Zabierze ją biznesowy partner Michaela, elegancki Francuz Jacques (Arnaud Viard). Szybko okazuje się, że Jacques nie widzi sensu w pośpiechu i ich podróż zmienia się w festiwal wykwintnych kolacji, klimatycznych obiadów, tropienia rzymskich pozostałości i francuskich zabytków, odwiedzania licznych znajomych Jacquesa. Anne jest najpierw zauroczona, potem nieco zirytowana, ale… cóż, jest przyjemnie. Zwłaszcza, że Francuz, pozostając dżentelmenem, nie przestaje z bohaterką flirtować… Nie oszukujmy się, nie jest to arcydzieło sztuki filmowej. Pierwsze sceny są odgrywane na autopilocie – dialogi są sztuczne, reakcje bohaterów mało wiarygodne, widać wyraźnie, że chodzi wyłącznie o to, by Alec Baldwin szybko zniknął z ekranu i zaczęła się wreszcie podróż dwójki bohaterów. A sama ta podróż prowadzi nie przez Francję autentyczną, ale pocztówkową, taką jaką wyobrażają sobie Amerykanie – słoneczną, wypełnioną wyłącznie pięknymi zabytkami i cudnymi krajobrazami, w której lud poczciwy żyje sobie popijając wino i zagryzając serem. Dodajmy, że z Cannes do Paryża jedzie się praktycznie cały czas malowniczymi wiejskimi drogami, ruch samochodowy jest niewielki, korki nie występują, chyba, że mowa o korkach od butelek wina, które wyskakują ochoczo i często. A może się czepiam? Może Eleanor Coppola lepiej wie ode mnie, jak wygląda Francja, bo przecież całą tę drogę niegdyś przebyła? Może rzeczywiście da się tak jechać, by omijać autostrady, mieć piękne widoki, mijać zamki i zabytkowe kościoły, a na obiad mieć pełen wybór lokalnych specjałów? Wydaje się jednak, że w tym więcej jest tej amerykańskiej projekcji, nieobcej też Woody’emu Allenowi, niż bliskości do realiów. Ale przecież to komedia romantyczna, czyli baśń, a w baśniach takie rzeczy się zdarzają. Popatrzmy więc na tę bajkową Francję z pobłażliwością i wyrozumiałością i cieszmy się jej widokiem.  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Bohaterowie? Kolejna klisza. I to jaka! Alec Baldwin gra dokładnie tę samą rolę, którą grywa od lat – bogatego egocentryka, skoncentrowanego na sobie, z trudem dostrzegającego potrzeby otaczających go ludzi. Czasem te jego postacie budzą pewną sympatię, ale tu nie. Arnaud Viard to katalogowy Francuz – niespecjalnie przystojny, ale z niekwestionowanym urokiem osobistym, sybaryta, koneser kuchni, człowiek wykształcony i elokwentny, a przy tym niepoprawny flirciarz. Diane Lane? Zaniedbywana przez męża żona, wycofana Amerykanka, doznająca stopniowego przebudzenia i zrozumienia, że mimo piątej dekady życia, dużo jeszcze może ją w tym życiu czekać. Pewnie kolejna klisza, ale Diane Lane ma tyle uroku i klasy, że tę kliszę należy wybaczyć. Bo też, przy wszystkich swych wadach, „Paryż może poczekać” ma swój urok i doskonale rozumiem, że dla wielu widzów może być bardzo przyjemnym seansem. Pamiętajmy, że jest to komedia romantyczna, a nie kino z większymi ambicjami (choć pokrótce porusza się tu poważniejsze tematy – utrata dziecka, odpowiedzialność wobec rodziny). Krótko mówiąc: baśń. Baśń urokliwa na poziomie pozafilmowym – w tych wszystkich pokazywanych na ekranie wykwintnych ucztach, w wykładach Jacquesa na temat specjałów francuskiej kuchni i francuskiego wina, w tych wszystkich pięknych pejzażach, w tych wszystkich deklaracjach na temat cieszenia się urokami życia, póki jest jeszcze na to czas. Nawet jeśli to banalne i oklepane, to czy nie słuszne?
Tytuł: Paryż może poczekać Tytuł oryginalny: Paris Can Wait Data premiery: 21 lipca 2017 Rok produkcji: 2016 Kraj produkcji: Japonia, USA Czas trwania: 92 min Gatunek: komedia, melodramat, obyczajowy Ekstrakt: 60%
Miejsce: Łódź Od: 14 lipca 2017 Do: 21 lipca 2017 |