Dziś trzy recenzje w naszym zestawie – ponownie „Blade Runner 2049” oraz zobaczone na małym ekranie „Siedem minut po północy” i „Life”.  |  | ‹Blade Runner 2049›
|
Blade Runner 2049(2017, reż. Denis Villeneuve) Niesamowity film, zrealizowany z ogromnym poszanowaniem pierwowzoru. O ile w starym „Blade Runnerze” chodziło o człowieka, którego podejrzewamy o to, że być może sam również jest androidem, o tyle w nowej wersji mamy androida, który zaczyna podejrzewać, że bliżej mu do człowieka niż do bezdusznego, sztucznego tworu. Piękna wolta, z eleganckim poszerzeniem dawnego uniwersum (większe miasto, większa bieda, większa emocjonalna pustka) i jednoczesnym podkreśleniem, że realia opowieści to nie nasza przyszłość, a jakiś świat równoległy, w którym Atari i PanAm wciąż istnieją jako ogromne, bogate korporacje. Film ma świetne zdjęcia, zaskakująco przyzwoitą muzykę, chwilami jawnie nawiązującą do Vangelisa, przeuroczą Anę de Armas jako holograficzną kochankę i wiele scen, które po prostu wbijają w fotel – jak choćby widok San Diego zmienionego w gigantyczne złomowisko, rozmowę z kreatorką wspomnień czy bliską finału zażartą walkę. Nad całością unosi się zaś sentymentalny, wyczuwalnie fatalistyczny klimat, pięknie korespondujący z ckliwą liryką starego „Blade Runnera”. Tylko pogratulować reżyserowi talentu.  |  | ‹Siedem minut po północy›
|
Siedem minut po północy(2016, reż. J.A. Bayona) Bardzo mądra baśń, w sposób niezwykle łagodny i zarazem inteligentny oswajająca ze śmiercią i cierpieniem najbliższych, przygotowująca na ich odejście i ucząca, że trzeba pogodzić się nie tylko z odchodzącymi, ale przede wszystkim z samym sobą, z wyrzutami sumienia, które tkwią zagrzebane głęboko w podświadomości i bezustannie jątrzą. Przy okazji dowodząca, że ludzie wcale nie dzielą się na złych i dobrych. Ludzie po prostu są ludźmi, a świat nigdy nie był czarno-biały, tylko składał się z wielu odcieni szarości. Historie opowiadane przez potwora – czyli cisowego drzewca – są pod tym względem cudownie proste i jednocześnie niesłychanie wymowne. Sam film jest nieco bardziej skomplikowany niż opowieści drzewca, ale też bije od niego jasne przesłanie – że każdy z nas ma w sobie potwora. Potwora, który – spętany konwenansami – wciąż się w nas wierci i w chwili nieuwagi wyskakuje, żeby solidnie nabroić. Wystarczy jednak podjąć próbę zrozumienia tego potwora, żeby zamiast wrogiem, stał się naszym doradcą i przyjacielem. Na to wszystko nakłada się fantastyczna warstwa wizualna, Bayon zadbał bowiem o doskonałe zdjęcia, efekty specjalne i nietuzinkową animację opowieści potwora. Uczta dla oczu, ale i strawa dla ducha.  |  | ‹Life›
|
Life(2017, reż. Daniel Espinosa) Początkowo „Life” ogląda się świetnie. Między innymi dzięki doskonałym zdjęciom i leniwemu biegowi akcji, niewinnie sugerującemu kolejny dramatyczny fresk o podboju Układu Słonecznego. Może naiwny, może trochę ckliwy, a przy okazji odczuwalnie pompatyczny, ale zrealizowany ze sporym rozmachem, pozwalającym na wciśnięcie widza w fotel bajecznymi plenerami. Po czym ów fresk niespodziewanie przeradza się w rasowy horror sf. Wciąż świetnie zrealizowany, tyle że coraz mocniej bijący w oczy sztampą klasyki VHS, gdzie to grupka załogantów kosmicznego statku (tutaj: bazy ISS) bawi się w kotka i myszkę z odhodowanym z próbki obcej gleby morderczym stworem. W trakcie seansu, przynoszącego szereg wątpliwości natury logicznej (począwszy od niezbornych poczynań załogi, a kończąc na braku konsekwencji w kreacji stwora – silnego i inteligentnego wyłącznie wtedy, kiedy jest to na rękę scenarzystom), nasuwa się przykra konstatacja – że gdyby nie literalnie kosmiczny, 60-milionowy budżet i wynikającego z niego dobrodziejstwa (gwiazdy w obsadzie, profesjonaliści w ekipie, kinowa dystrybucja), „Life” byłoby tylko sto piętnastą wyrzynanką w manierze kina klasy C lub D. A tak – film ogląda się przyjemnie, bez spoglądania na zegarek, chwilami nawet z dreszczykiem emocji i lekkim niepokojem o losy ludzkości. Na plus można jeszcze zaliczyć całkiem przyzwoitą kreację stwora i sprytny finał, naprawdę godzien docenienia. Nie ma się co jednak łudzić, że będzie to seans niezapomniany.
Tytuł: Blade Runner 2049 Data premiery: 6 października 2017 Rok produkcji: 2017 Kraj produkcji: USA Gatunek: SF Ekstrakt: 90%
Tytuł: Siedem minut po północy Tytuł oryginalny: A Monster Calls Data premiery: 25 grudnia 2016 Rok produkcji: 2016 Czas trwania: 108 min Gatunek: dramat, fantasy Ekstrakt: 90%
Tytuł: Life Data premiery: 16 sierpnia 2017 Rok produkcji: 2017 Kraj produkcji: USA Czas trwania: 103 min Gatunek: SF, thriller EAN: 5903570159831 Ekstrakt: 60% |