Zastanawiałem się, czy dzisiejszy utwór powinien znaleźć się w tej rubryce, czy raczej w „Zanim zagrał to Sam”, albowiem nie tylko interesujący nas cover nie jest specjalnie znany, ale także oryginał. Mowa o „Come Away Melinda”, który większość kojarzy z formacją Uriah Heep.  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
W sumie nie ma się co dziwić, ponieważ „Come Away Melinda” Uriah Heep jest chyba najdoskonalszą wersją tego utworu. Znaleźć ją można na debiucie zespołu „…Very ’Eavy …Very ’Umble” z 1970 i stanowi jego niewątpliwą ozdobę (razem z hitem „Gypsy”). To jeszcze jest surowe granie, które zostanie dopiero później rozwinięte w formułę powszechnie znaną z epickimi refrenami i wielogłosami. Na razie jednak jest minimalizm i przejmująca interpretacja wstrząsającego, antywojennego tekstu. Został napisany w 1963 roku przez duet kompozytorski Fred Hellerman / Fran Minkoff dla zespołu The Weavers, w którym występowali. Miał go w swoim koncertowym repertuarze, ale tak się złożyło, że pierwszego studyjnego nagrania „Come Away Melinda” dokonał wokalista tej formacji Harry Belafonte na własny longplay „Streets I Have Walked”, również z 1963 roku. Na przestrzeni lat sięgało po niego wielu artystów, nie tylko Uriah Heep, ale także Judy Collins, Tim Rose, UFO, Dexys Midnight Runners, czy nasz rodzimy L.Stadt. Dziś jednak proponuję wersję nieco zapomnianej już, psychodelicznej formacji Velvett Fogg. W historii muzyki zespół ten zapisał się dwoma rzeczami – kontrowersyjną okładką debiutanckiego i jedynego albumu (1969), na której widzimy m.in. przyozdobione farbą panie topless. Drugą rzeczą jest to, że przez moment w jej szeregi zasilił młodziutki Tony Iommi (jeszcze zanim założył Black Sabbath). Na wspomnianym krążku (zatytułowanym „Velvett Fogg”) znajdziemy także interesujące nas nagranie, jednak zupełnie niepodobne do innych. Zgodnie z duchem czasu, przesycone jest aurą pschodelii i brzmi, jakby muzycy byli pod wpływem niedozwolonych substancji (czego wykluczyć nie można). Dominującą rolę przejęły tu partie organów, spychając na dalszy plan gitarę. Przez pierwsze ponad dwie minuty generalnie ciężko zorientować się, czy to cover, czy kompozycja autorska. Wyjaśnienie przychodzi wraz z wejściem wokali. Może nie jest to interpretacja tak porażająca, jak Uriah Heep, ale zespół zgrabnie zaproponował dialog córki z ojcem, ubarwiając wszystko muzyką wyrosłą z antywojennego buntu Dzieci Kwiatów. |