Upał, roznegliżowane dziewczęta, ocean, egzotyczne pieśni i potrawy, malaria, trąd, muchy, demony z Otchłani. Czyli „Śpiew potępionych”, czwarta odsłona „Teatru węży”, cyklu Agnieszki Hałas o czarnym magu zwanym Krzyczącym w Ciemności – w całkowicie zaskakujących dekoracjach.  | ‹Śpiew potępionych›
|
Cykl o Brune Keare, skażonym magu, przyzwyczaił czytelników do zupełnie innego – nomen omen – klimatu. Opowiadania i powieści o żmiju najczęściej rozgrywają się w portowym mieście nad Zatoką Snów, gdzieś pomiędzy przepychem arystokratycznych rezydencji a kanałami patrolowanymi przez szczurołapów. Porą głównego bohatera jest noc, środowiskiem naturalnym – mrok. „Zdawało się, że celowo stanął w cieniu, a może to cienie podpełzły, żeby go osłonić”. Informację, że kolejny tom cyklu rozgrywać się będzie na tropikalnych wyspach, potraktowałam w pierwszej chwili jak świetny dowcip. W drugiej – jako pomysł delikatnie mówiąc ryzykowny, przełamanie konwencji. Surowy, po alkaryjsku zapięty pod szyję Brune na plaży? Wolne żarty. Nie wzięłam pod uwagę dość oczywistego faktu, że wulkaniczne wyspy porośnięte dżunglą to szalenie malownicza sceneria do demonicznych knowań, nie mówiąc już o małym armageddonie. A jeżeli dodać do tego kilka paskudnych chorób tropikalnych i rozświetlające niebo krwawe wstęgi sygnalizujące zachwianie magicznej równowagi, to w zasadzie nie można nawet powiedzieć, że autorka zabrała nas w podróż niepasującą tonacją do tomów poprzednich. Wyspy Śpiewu wspominano we wcześniejszych częściach „Teatru węży”. To archipelag zależny od Alkary – ojczyzny Krzyczącego w Ciemności. Poza kilkoma wyspami nie jest jednak dosłownie kolonią, nadal rządzą nim lokalni wodzowie. W tych realiach politycznych kapitan alkaryjskiego statku będzie mówił z szacunkiem „pani” do przywódczyni jednego z plemion, nawiasem mówiąc: mojej ulubionej postaci „Śpiewu potępionych”. To świat, w którym wielkie imperia może i chciałyby nieco mocniej wziąć pod but swoich lenników, a co bardziej ambitni wodzowie – odzyskać pełną niezależność, jednak każda większa bitwa, każde zamieszki, powstanie, rozlew krwi mogą doprowadzić do katastrofalnego w skutkach zachwiania Ekwilibrium. Lęk przed tym, co stanie się, gdy zerwana zostanie zasłona oddzielająca świat ludzi od sfer astralnych lub Otchłani, powstrzymuje niszczycielskie ciągoty polityków. Oczywiście: do czasu. Do momentu, kiedy kolejne pokolenie zapomni, że przerażające opowieści dziadków to nie żadne legendy. Na Wyspach Śpiewu ląduje żmijka Anavri – co nie jest niespodzianką dla czytelników tomu trzeciego. W tym tomie trafia tam również i Brune, choć z zupełnie innych powodów i w innym celu. A gdy już zobaczymy żmija na pokładzie statku, pod palącym słońcem, na rozkołysanym oceanie, kiedy porównamy jego skryte w cieniu kapelusza rysy z twarzami załogi – ludzi o wszelkich możliwych kolorach skóry, to nagle okaże się, że jest może nieco bardziej śniady, niż wydawało nam się do tej pory, a jego mieszane pochodzenie staje się całkiem oczywiste. Następnie dowiemy się, że parę pokoleń temu na Wyspach Śpiewu pewien bardzo potężny oszpecony czarny mag leczył trąd. I w tym momencie wszystkie elementy układanki wskakują na swoje miejsce – pomysł, że tropikalne wyspy i Krzyczący w Ciemności mogą do siebie nie pasować, wyda się nam wręcz absurdalny. Pasują jak ulał.
Tytuł: Śpiew potępionych Data wydania: 19 czerwca 2019 ISBN: 978-83-8062-682-9 Format: ePub, Mobipocket Gatunek: fantastyka |