Jaki jest najbardziej obciachowy zespół w historii, którego utwory wszyscy znają i choć się do tego nie przyznają, bardzo lubią? Oczywiście Modern Talking z nieśmiertelnym „You’re My Heart, You’re My Soul”. Niegdyś kabaret Paranienormalni miał skecz, gdzie pojawiła się teoria, że Modern Talking to zespół, który ma jeden refren, ale zwrotki dla każdego brzmią inaczej. Bo jak numer leci i zaczyna się śpiewać, to chór intonuje: „you’re my heart, you’re my soul”, lecz potem znajomość tekstu nie jest już taka oczywista i wygląda mniej więcej tak: „na nuna na na na na” (najczęściej wymruczane). Ale oczywiście do momentu, kiedy znów można zakrzyknąć gromko: „you’re my heart, you’re my soul”. Dla wielu fanów twórczości przystojnych chłopców z Modern Talking być może wciąż sporym zaskoczeniem będzie fakt, że jest to niemiecki duet. A jeszcze większym szokiem fakt, że został założony w odległym, 1984 roku. Tak, to już tyle lat minęło! W międzyczasie panowie zdążyli się rozpaść, a także powrócić. Miało to miejsce w roku 1998 i związane było z… odnowioną wersją „You’re My Heart, You’re My Soul”. Ponowne rozstanie nastąpiło w 2003 roku. O ile Dieter Bohlen (ten blondyn) realizuje się głównie na rynku niemieckim, to Thomas Anders (brunet) wciąż bazuje na legendzie Modern Talking, objeżdżając festiwale (głównie w Europie Wschodniej, nie omieszkując omijać Polski, gdzie prezentowany jest jako gwiazda światowego formatu) i pojawia się w takich programach, jak „Jaka to melodia?”, gdzie oczywiście „śpiewa” z playbacku. Z tego też powodu lepiej sięgnąć po twórczość muzyków, którzy zawsze występują na żywo. Często w składzie poszerzonym o Chór Armii Czerwonej. Mówię tu o Finach z Leningrad Cowboys, zespole, który miał być wygłupem, stworzonym na potrzeby komedii „Leningrad Cowboys Go America” z 1989, a który przeistoczył się w jeden z najbardziej barwnych muzycznych konglomeratów z kraju Świętego Mikołaja. Choć jest on znany głównie ze swojego image’u, czyli spiczastych fryzur, przyciasnych garniturów i butów z imponującymi czubami, to jednak nie należy zapominać o tym, że mamy do czynienia z bardzo sprawnymi muzykami. Połączenie scenicznego doświadczenia z pomysłowością i dowcipem bardzo dobrze widać w przeróbce „You’re My Heart, You’re My Soul”. Z kawałka disco, mocno zakorzenionego w latach 80., zrobili rasowy, metalowy numer o thrashowych zwrotkach i stadionowym refrenie. Można go znaleźć na albumie „Zombie’s Paradise” z 2006 roku, który ujawnił właśnie taką ostrzejszą twarz Finów. Jak dla mnie rewelacja, zwłaszcza, że do momentu wejścia refrenu wcale nie wiemy z jakim coverem obcujemy. |