Jaki jest najbardziej obciachowy zespół w historii, którego utwory wszyscy znają i choć się do tego nie przyznają, bardzo lubią? Oczywiście Modern Talking z nieśmiertelnym „You’re My Heart, You’re My Soul”.  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Niegdyś kabaret Paranienormalni miał skecz, gdzie pojawiła się teoria, że Modern Talking to zespół, który ma jeden refren, ale zwrotki dla każdego brzmią inaczej. Bo jak numer leci i zaczyna się śpiewać, to chór intonuje: „you’re my heart, you’re my soul”, lecz potem znajomość tekstu nie jest już taka oczywista i wygląda mniej więcej tak: „na nuna na na na na” (najczęściej wymruczane). Ale oczywiście do momentu, kiedy znów można zakrzyknąć gromko: „you’re my heart, you’re my soul”. Dla wielu fanów twórczości przystojnych chłopców z Modern Talking być może wciąż sporym zaskoczeniem będzie fakt, że jest to niemiecki duet. A jeszcze większym szokiem fakt, że został założony w odległym, 1984 roku. Tak, to już tyle lat minęło! W międzyczasie panowie zdążyli się rozpaść, a także powrócić. Miało to miejsce w roku 1998 i związane było z… odnowioną wersją „You’re My Heart, You’re My Soul”. Ponowne rozstanie nastąpiło w 2003 roku. O ile Dieter Bohlen (ten blondyn) realizuje się głównie na rynku niemieckim, to Thomas Anders (brunet) wciąż bazuje na legendzie Modern Talking, objeżdżając festiwale (głównie w Europie Wschodniej, nie omieszkując omijać Polski, gdzie prezentowany jest jako gwiazda światowego formatu) i pojawia się w takich programach, jak „Jaka to melodia?”, gdzie oczywiście „śpiewa” z playbacku. Z tego też powodu lepiej sięgnąć po twórczość muzyków, którzy zawsze występują na żywo. Często w składzie poszerzonym o Chór Armii Czerwonej. Mówię tu o Finach z Leningrad Cowboys, zespole, który miał być wygłupem, stworzonym na potrzeby komedii „Leningrad Cowboys Go America” z 1989, a który przeistoczył się w jeden z najbardziej barwnych muzycznych konglomeratów z kraju Świętego Mikołaja. Choć jest on znany głównie ze swojego image’u, czyli spiczastych fryzur, przyciasnych garniturów i butów z imponującymi czubami, to jednak nie należy zapominać o tym, że mamy do czynienia z bardzo sprawnymi muzykami. Połączenie scenicznego doświadczenia z pomysłowością i dowcipem bardzo dobrze widać w przeróbce „You’re My Heart, You’re My Soul”. Z kawałka disco, mocno zakorzenionego w latach 80., zrobili rasowy, metalowy numer o thrashowych zwrotkach i stadionowym refrenie. Można go znaleźć na albumie „Zombie’s Paradise” z 2006 roku, który ujawnił właśnie taką ostrzejszą twarz Finów. Jak dla mnie rewelacja, zwłaszcza, że do momentu wejścia refrenu wcale nie wiemy z jakim coverem obcujemy. |