Sto sześćdziesiąty pierwszy tom Wielkiej Kolekcji Komiksów Marvela „Punisher: W drodze” dowodzi, że pomimo szczerych chęci, nie każdy może być Garthem Ennisem.  |  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Przypomnijmy zatem po krótce, że Garth Ennis to scenarzysta znany z wyjątkowo mocnych i obrazoburczych dzieł. To on napisał historię „Kaznodzieja”, „Pielgrzym”, a także jeden z najlepszych, ale także najbardziej ekstremalnych komiksów o Punisherze „Witaj ponownie, Frank”. W swoich dziełach bardzo udanie łączy makabrę, elementy antykościelne i czarny humor. Jednak jego prawdziwą siłą są malownicze postacie występujące na pierwszym, jak i na drugim planie. Nie ma dla niego tematów tabu i bardzo nie lubi superbohaterów, przedstawiając ich często w negatywnym świetle. Przejmując cykl poświęcony Pogromcy, Becky Cloonan, ewidentnie pozostawała pod ogromnym wpływem kolegi po fachu. Tym bardziej, że przypadła jej w udziale współpraca z nadwornym rysownikiem Ennisa – Steve′em Dillonem. Nie wiem na ile to zrobiła świadomie, ale podążyła tą samą drogą, co historia „Witaj ponownie, Frank”. Otóż nasz antybohater stanowi jedynie niezniszczalny monument, rozwiązujący problemy przy pomocy hurtowo wystrzeliwanych pocisków. O wiele istotniejsze jest to, co dzieje się wokół. Cloonan zasiedla więc karty komiksu licznymi, charakterystycznymi postaciami, na które w jakiś sposób wpływa działalność Punishera. Z jednej strony są to bandyci (w tym wypadku producenci narkotyku, po którym wpada się w szał bojowy), a z drugiej dzielnych policjantów, chcących za jednym zamachem sprzątnąć dilerów, oraz Franka Castle′a. Niestety Cloonan nie ma tego polotu, co Ennis i choć czuć w jej pracy miłość do obranej konwencji, ostatecznie nie udźwignęła tematu. Jej Punisher nie ma potrzebnej charyzmy. W zasadzie to całkiem pozbawiła go osobowości. To już więcej emocji prezentował Arnold Schwarzenegger w pierwszym „Terminatorze”. Uratować sytuację mogły postacie drugiego planu, ale te również wydają się jedynie bladymi odbiciami Ennisowych bohaterów. Szalony główny łotr nie sprawia wrażenia realnego zagrożenia, zaś otaczający go pomagierzy robią za mięso armatnie. Podobnie sytuacja wygląda z jasną stroną, czyli agentką Ortiz, ścigającą Franka. Ma zadatki do bycia ciekawą postacią, ale przegrywa w przedbiegach z Martinem Soapem i Molly von Richthofen (i znów kłania się „Witaj ponownie, Frank”). Sporo obiekcji mam także do prac Steve′a Dillona, choć może nie powinienem się nad nim pastwić, ponieważ były to ostatnie komiksy, nad którymi pracował przed śmiercią. Choć przyzwyczaiłem się do jego sztywnego stylu i nawet powiem, że uważam, że był wprost stworzony do szkicowania „Kaznodziei”, to tym razem coś mi tu nie pasuje. A zwłaszcza sam Frank Castle, który wygląda, jak mściwy Portorykańczyk. Nie wiem, skąd ta odmiana, ale kiedyś inaczej go rysował. „Punisher: W drodze” nie jest specjalnie złą pozycją. To raczej średniak, jakich wiele. Nie wnosi nic do opowieści o Pogromcy i powiela kilka pomysłów. Niemniej całość czyta się nieźle, tyle tylko, że lektura absolutnie nie zostaje na dłużej w pamięci. Szkoda, bo ciekawie byłoby przeczytać opowieść o naszym mścicielu z punktu widzenia kobiety, która nie stara się uchwycić męskiego klimatu. Jeśli z jakiegoś powodu ta pozycja jest na tyle ważna, że zasługiwała na wyróżnienie w Kolekcji, to właśnie ze względu na to, że podczas pracy nad nią zmarł Steve Dillon. Choć i tak będziemy go pamiętali i cenili za całkiem inne projekty.
Tytuł: Wielka Kolekcja Komiksów Marvela #161: Punisher. W drodze Data wydania: 23 stycznia 2019 Gatunek: superhero Ekstrakt: 60% |