„Toń” wymyślona przez Joe’ego Hilla i narysowana przez Stuarta Immonena to udana historia grozy, będąca hołdem zarówno dla Lovecrafta, jak i popkultury z lat 80-90.  |  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Joe Hill poszedł w ślady ojca i staje się coraz jaśniejszą gwiazdą na firmamencie autorów horroru. Ostatnio pod jego nadzorem powstał „Hill House Comics”, imprint „DC Comics”, wydający komiksowe historie grozy. W serii ukazały się „Kosz pełen głów” i „Rodzina z domku dla lalek”, teraz do rąk czytelników trafia „Toń”. Hill jest scenarzystą „Toni” i „Kosza…”, choć „Rodzinę…” wymyślił Mike Carey. Każdy zeszyt stanowi odrębną historię, wspólnie tworzą coś w rodzaju antologii nowoczesnego komiksu grozy. „Toń” opowiada o wyprawie ratunkowej do zatopionego dawno temu na terytorium Arktyki okrętu, który niespodziewanie nadaje po latach sygnał ratunkowy. Jego załoga stanowiła naukową jednostkę badawczą, a statek zatonął w miejscu upadku meteorytu. Nie byle jakiego zresztą, bo ustępującego wielkością ustępował tylko temu, który spowodował zagładę dinozaurów. Możliwymi konsekwencjami potencjalnych odkryć interesuje się pewna korporacja, która wynajmuje najemników. Owszem, odnajdą oni załogę, ale nie tylko… Jako scenarzysta, Hill czuje się w „Toni” jak ryba w wodzie. Zgrabnie udało mu się połączyć historię o arktycznych kowbojach z mitologią Cthulhu. Popkulturowych odwołań jest tu więcej, w tym do „Szczęk” czy „Obcego”. Zaginiony okręt nazywa się „August Derleth” (tak samo jak pisarz i przyjaciel Loverafta), a znawcy prozy samotnika z Providence wyłapią aluzję do motywu zatopionego miasta R’lyeh. Dziełko jest też efektem fascynacji filmami Johna Carpentera („Coś”), zresztą, jedne z najważniejszych postaci w opowieści to bracia noszący takie same nazwisko jak sławny reżyser. Pomimo tej zabawy z klasyką popkultury, Hill nie zapomina, że historia ma przede wszystkim straszyć. Groza jest tu budowana umiejętnie, czuć rękę mistrza, a przynajmniej bardzo zdolnego rzemieślnika. Przytłacza zarówno atmosfera klaustrofobii jaskiń i kabin okrętowych, jak i przestrzeń niezbadanych głębin, wszak „strach przed nieznanym to największy strach z wszystkich”, jak mówi sam Lovecraft, cytowany przez Hilla w zamieszczonym wywiadzie. Niepokojąco obce, nieludzkie istoty żyjące w głębinach są w horrorze wciąż mniej wyeksploatowanym konceptem niż duchy, zombie czy wampiry – i nie trzeba nawet sugestii, że muszą one pochodzić z kosmosu. Ciekawe, że niepokojąca groza budowana jest w opowieści także przez… matematykę – najemnicy znajdują tajemnicze liczby i wzory na ścianach, udaje się tu „rozwiązać Pi do końca” (!) i „znaleźć dowód potwierdzający hipotezy Crouzeixa i Riemanna”. Ujrzeć liczbę Pi w całości to „widzieć wszechświat w sposób, w jaki ujrzałby go Bóg”. Matematyka euklidesowa i błędne przywiązanie do racjonalnego świata to takie „zabawy dla dzieci”. Nieznane, nieodkryte krainy matematyki jako niepokojąca, nieludzka „przestrzeń obcości” – pomysł ciekawy, nieczęsto wykorzystywany w popkulturze. Odwołań do nauk ścisłych jest w „Toni” więcej – mamy też pewien „kosmiczny” pierwiastek, którego nie ma w „nazbyt uproszczonym” układzie okresowym. A także stabilną wersję metalicznego wodoru (cytując komiks: „jest go mnóstwo w oceanach Jowisza”, „zawartość fiolki wystarczyłaby na zasilanie w energię pół miliona domów przez pół miliona lat”). Takie koncepcje odrobinę przybliżają historię do SF. A ów metaliczny wodór istnieje naprawdę, choć jego właściwości raczej wyolbrzymiono. Joe Hill nie traci także z punktu widzenia postaci, co również należy pochwalić, „Toń” jest właściwie historią o miłości braterskiej i jej cenie. Kreska Stuarta Immonena, choć „mainstreamowa”, jest wystarczająco dopieszczona, natomiast kolorysta Dave Stewart potrafi oddać nawet różne odcienie podwodnej ciemności. Jeśli ktoś szuka inteligentnego, wciągającego horroru rysunkowego, pozycje wydawane pod marką „Hill House Comics” są znakomitym wyborem, a fakt, że poszczególne tytuły stanowią odrębne całości, również jest plusem (aczkolwiek w przypadku „Toni” Joe Hill nie wyklucza sequelu). Można nieznacznie wyżej postawić poprzedni „Dom pełen głów”– z racji większej dawki czarnego humoru, którego tutaj właściwie niewiele, choć początkowa scena z kontenerem wypełnionym gumowymi penisami sugeruje, że całość będzie miała dość lekki ton… Najwyraźniej humor i Lovecraft raczej nie idą w parze. Drobnym błędem wydawniczym jest „zgubienie” tłumaczenia jednego z rosyjskich dialogów.
Tytuł: Hill House Comics. Toń Data wydania: 16 czerwca 2021 ISBN: 9788328160675 Format: 168s. 170x260mm Cena: 69,99 Gatunek: groza / horror Ekstrakt: 80% |