Przepięknie wydany i ładnie zilustrowany zbiór „Skrzaty, elfy, krasnoludki oraz inne małe ludki” jest jak wielkanocna ozdoba: śliczna z zewnątrz, ale w środku…  |  | ‹Skrzaty, elfy, krasnoludki oraz inne małe ludki›
|
Belgijska antologia (na polski rynek przetłumaczona z języka francuskiego i wydana przez firmę niemiecką) zawiera piętnaście bajek, których wspólnym mianownikiem są bohaterowie bardzo niewielkiego wzrostu. Treści, przy ponad 110 stronach formatu A4, jest jednak niewiele, większość powierzchni zajmują ilustracje. Trzeba przyznać, bardzo ładne… I zupełnie inne niż „filmowa” wręcz okładka. Ciekawe jest jednak, że przy wielu z nich bardzo wyraźna jest faktura płótna – drobna kratka – co każe się zastanawiać, czy w oryginale użyto bardziej wyszukanego papieru. Opowiadania stoją na bardzo różnym poziomie, niestety z przewagą tych kiepskich. „Leśna szkoła” – pierwszy dzień pierwszoklasisty. Nudny opis nauki liczenia do trzech i niewykorzystany motyw z niesforną (zapewne w młodości) matką. „Pożar w lesie” udany, zarówno w kwestii pomysłu, jak i języka. „Zielony krasnoludek” – pomysł ciekawy, językowo gorzej, ciągła przeplatanka czasu teraźniejszego z przeszłym. „Las tysiąca kwiatów” nie dość, że przejaskrawione, to w jednym fragmencie mocno przypominające kwestię potrzeby truskawek do przyrządzania magicznego napoju Panoramiksa. „Jajko Magdaleny” bardzo dziwne, mało fabularne – lub raczej: mało przyczynowo-skutkowe. „Czapka Rikikiego” chyba najkrótsze i ogólnie o niczym. „Krasnoludek w kolorze ognia”, choć przewidywalny, jest jednym z ładniejszych tekstów, w dodatku zakończony humorystycznym akcentem. „Sekret Sydonii” znów przeplata czas teraźniejszy z przeszłym, przez co w sumie dość wesoła fabuła wiele traci. „Pola boi się ciemności” jest pierwszym tekstem, gdzie bohaterkami są ludzie, a ściślej: małe dziewczynki. Pomysł na fabułę ciekawy, ale całość opisana bardzo pospiesznie. Bohaterem „Domu skrzatów” w ogóle jest dorosła osoba, same tytułowe postaci przewijają się tylko w narracji. Która jest spisana bardzo dziwnie, czego swoistą kulminacją jest ostatnie zdanie. W „Gałązce” pobrzmiewają echa zarówno Biblii, jak i mitów greckich, niemniej jest fabularnie i ciekawie. W tej opowieści napotykamy bodaj rekord książki – całe pół strony tekstu! „Okruszek” także ma fabułę (którą, mam wrażenie, znam od dawna), ale również sporą dziurę w logice – najpierw krasnoludek nie potrafi nawet unieść ciężkiego klucza, a potem nim posługuje się bez problemu. „Aleks” jest opowiadaniem dziwnym, bo nijak nie jestem w stanie zrozumieć jego przesłania. Spędzaj czas na zabawach, to skrzaty za ciebie odrobią lekcje? Z „Figlami i psotami” w sumie mam podobnie, choć w tym przypadku chodzi o zabawianie się cudzym kosztem. „Zwyczajny krasnoludek” też jest dość dziwny, mało fabularny – no i mam wrażenie, że hasło „masz serce większe niż dynia” mogłoby zostać lepiej dopasowane do polskiej kultury. Wspomnianych piętnaście opowiadań spisanych zostało przez 8 autorek, z czego trzy mogą się pochwalić trzema tytułami a jedna dwoma. Ilustratorek było siedem, gdzie jedna opracowała graficznie cztery teksty, dwie po trzy, jedna dwa a pozostałe trzy po jednym. Najładniej wypadły prace Evelyne Duverne oraz Gabrielli de Moor. Szkoda, że na ich poziomie nie znalazły się również ilustrowane nimi teksty.
Tytuł: Skrzaty, elfy, krasnoludki oraz inne małe ludki Tytuł oryginalny: Mes plus belles histoires de lutins Data wydania: 1 października 2010 ISBN: 978-3-939991-83-0 Format: 112s. 210×290mm; oprawa twarda Cena: 29,90 Gatunek: dla dzieci i młodzieży Ekstrakt: 40% |