powrót; do indeksunastwpna strona

nr 2 (BRE2)
Sebastian Chosiński #1 2022

East Side Story: Zdradzony i odurzony
ciąg dalszy z poprzedniej strony
W losie młodego doktora odbija się poniekąd los całego narodu. Odurzona przez nową, komunistyczną ideologię Rosja pogrąża się w perwersyjnej rozpuście – zdradza dawne ideały, otwierając szeroko drogę nowym, zbrodniczym ideom. Kontrast między dawnymi a nowymi czasy jest zresztą bardzo wyraźnie przedstawiony. Starą, odchodzącą do lamusa historii, carską epokę przywodzą na myśl namiętnie słuchane przez Poliakowa w domowym zaciszu sentymentalne pieśni; za oknami czai się już jednak nowe, które tylko czeka na odpowiedni moment, by dopaść głównego bohatera, chwycić go za gardło i ścisnąć z całych sił. Tak jak Michaił Aleksiejewicz nie jest w stanie wyrwać się ze szponów nałogu, tak Rosja nie potrafi zwalczyć śmiertelnego zagrożenia, jakim okazuje się dlań bolszewizm. Osobista klęska Poliakowa urasta zatem do miana symbolu. Jego porażka pociąga za sobą unicestwienie całego świata, który go ukształtował, a ucieczka przed narastającym w wielkich miastach wrzeniem rewolucyjnym na prowincję okazuje się jedynie odroczeniem wyroku, który prędzej czy później zostanie jednak wykonany. Bolszewicka zaraza dotrze bowiem wszędzie – nie sposób skryć się przed nią ani w zabitej dechami wsi, ani za murami szpitala psychiatrycznego. Rozterki młodego inteligenta świetnie przedstawił na ekranie dwudziestoczteroletni Leonid Biczewicz, absolwent moskiewskiej szkoły teatralnej im. Borysa Szczukina, a obecnie aktor Państwowego Akademickiego Teatru im. Jewgienija Wachtangowa. Zadebiutował on w melodramatycznym serialu „Ważnieje cziem ljubow” (2006), ale rozgłos zdobył dwa lata temu kreacją Walerego w „Ładunku 200”.
W rolach drugoplanowych pojawiają prawdziwe tuzy rosyjskiego kina. Siostrę Annę gra Litwinka Ingeborga Dapkunaite, znana między innymi ze „Spalonych słońcem” (1994) Nikity Michałkowa, „Mission: Impossible” (1996), „Siedmiu lat w Tybecie” (1997) oraz „Nowej ziemi” (2008) Aleksandra Mielnika. W felczera Demianienkę wcielił się Andriej Panin, którego czytelnicy „Esensji” znają już z „Jeźdźca o imieniu Śmierć” (2004) Karena Szachnazarowa, „Kierowcy dla Wiery” (2004) Pawła Czuchraja oraz „Swołoczy” (2006) Aleksandra Atanesjana. Miejscowy obszarnik Wasilij Soboriewski ma natomiast twarz Siergieja Garmasza, bohatera „Naszych” (2004) Dmitrija Mieschijewa, „72 metrów” (2004) Władimira Chotinienki, „12” (2007) Nikity Michałkowa, „Katynia” (2007) Andrzeja Wajdy, „Rosyjskiej gry” (2007) Pawła Łungina, „18/14” (2007) Andresa Puustusmyy oraz „Przenicowanego świata” (2008) Fiodora Bondarczuka. Piękną i wyzwoloną Jekatierinę Szeffer gra zaś debiutująca w filmie rosyjskim serbska aktorka Katarina Radivojevič. Aleksiej Bałabanow znany jest ze swojej wierności aktorom. W epizodach pojawiają się zatem artyści, których już niejednokrotnie można było oglądać we wcześniejszych dziełach reżyserach, między innymi Aleksiej Połujan, czyli przerażający kapitan Żurow z „Ładunku 200” i morderca z pierwszej części „Brata”, ale również psychopatyczny funkcjonariusz tajnej policji z „Czekisty” (1992) Aleksandra Rogożkina, oraz Swietłana Pismiczenko, która wcześniej pojawiła się w „Zamku” i „Bracie”.
Kilka słów należy też poświęcić nieżyjącemu już scenarzyście filmu. Siergiej Bodrow młodszy, którego ojciec również był filmowcem, zadebiutował jako aktor w 1989 roku w reżyserowanym przez swego tatusia obrazie „Swoboda – eto raj”. Miał wtedy niespełna osiemnaście lat i zaczynał właśnie studia z historii sztuki (później zrobił nawet doktorat z tej dziedziny). W drugiej połowie lat 90. całkowicie jednak pochłonęło go kino. Zagrał główne role w obu częściach „Brata” i „Wojnie” Bałabanowa, zdążył także wyreżyserować dramat sensacyjny „Siostry” (2001). Podczas prac nad swoim drugim filmem „Swjaznoj” 20 września 2002 roku uległ śmiertelnemu wypadkowi w górach Północnej Osetii. Sześć lat później Bałabanow odkurzył jego stary scenariusz oparty na prozie Bułhakowa i nakręcił „Morfinę”, składając w ten sposób artystyczny hołd nieobecnemu już przyjacielowi. Na pewno warto było – i nie tylko po to, aby ocalić od zapomnienia nazwisko Bodrowa.



Tytuł: Morfina
Tytuł oryginalny: Морфий
Scenariusz: Siergiej Bodrow
Rok produkcji: 2008
Kraj produkcji: Rosja
Czas trwania: 110 min
Gatunek: dramat
Zobacz w:
Ekstrakt: 70%
powrót; do indeksunastwpna strona

477
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.