powrót; do indeksunastwpna strona

nr 1 (BRE3)
Sebastian Chosiński #2 2024

East Side Story: Cwany gapa
ciąg dalszy z poprzedniej strony
Dronow, dotychczas klepiący biedę, bogaci się w ekspresowym tempie, co nie uchodzi uwagi Iriny. Żona jest zaniepokojona tą nagłą zmianą w życiu męża, tym bardziej że nie ma zielonego pojęcia, co się za nią tak naprawdę kryje. Inna sprawa, że od dłuższego już czasu ma romans z Borisem i najchętniej pozbyła się Szury z domu. Gdy jednak zaczyna podejrzewać go o związek z inną kobietą (Sonią), honor każe jej przystąpić do rywalizacji z nieznaną sobie konkurentką. Aleksandr też zresztą nie ma zamiaru odpuścić Kazancewowi, co naraża na szwank ich wieloletnią przyjaźń. W czasach Związku Radzieckiego wielką popularnością cieszyły się w Rosji filmy spod znaku tak zwanej „komedii lirycznej”. Kręcąc „Człowieka w oknie”, Mieschijew mniej lub bardziej świadomie nawiązał do dokonań najwybitniejszych twórców tego gatunku – Eldara Riazanowa („Ironia losu”, „Dworzec dla dwojga”) oraz Gieorgija Danieliji („Chodząc po Moskwie”, „Łzy płynęły”). Nieco inaczej jednak rozłożył akcenty, na pierwszy plan wysuwając nie perypetie uczuciowe bohaterów (choć mamy tutaj do czynienia z dwoma trójkątami miłosnymi: Sonia-Stas-Szura oraz Szura-Irina-Boris), ale problemy społeczne – z jednej strony rozczarowanie mężczyzny przeżywającego kryzys wieku średniego, z drugiej natomiast – portret społeczeństwa, które nie wyzwoliło się jeszcze z oków sowieckiej biurokracji, przez co wciąż grzęźnie w bagnie nepotyzmu i korupcji. W tym kontekście postać Dronowa uszyta została na miarę Iwana Chlestakowa, głównego bohatera „Rewizora” Nikołaja Gogola, który stając się „bohaterem z przypadku”, stara się naprawiać błędy do cna sprzedajnego i obłudnego systemu. Ta niecodzienna rola okazuje się największym aktorskim wyzwaniem Aleksandra Siergiejewicza. I jednocześnie jego największym sukcesem. Pozwala mu również uwierzyć w siebie i rozpocząć walkę o własną godność i o kobietę, którą kocha.
Grający postać Szury Dronowa pięćdziesięcioczteroletni Jurij Stojanow pochodzi z czarnomorskiej Odessy i jest absolwentem stołecznego Państwowego Instytutu Sztuk Teatralnych (GITIS). W kinie zadebiutował w połowie lat 70. ubiegłego wieku, a w ostatnich latach dał się poznać głównie dzięki występom w dramacie psychologiczno-sądowym „12” (2007) Nikity Michałkowa, zwariowanej komedii wojennej „Hitler kaput!” (2008) Mariusa Wajsberga oraz easternie „Miraż” (2008) Tigrana Keosajana. Wcielająca się w postać jego żony Iriny Maria Zwonariewa jest młodsza od Stojanowa o siedemnaście lat. Po ukończeniu Państwowego Instytutu Sztuki w Woroneżu w 1995 roku trafiła do Riazania, gdzie po dziś dzień występuje na deskach miejscowych teatrów. Popularność w ojczyźnie przyniósł jej udział w dwóch serialach sensacyjnych Aleksandra Kasatkina: „Orużyje” (2008) oraz „Uczastkowaja” (2009). Wielbiciele kina nieco wyższych lotów mogli ją natomiast obejrzeć w epizodzie w tragikomedii Nikołaja Dostala „Pietia w drodze do Królestwa Niebieskiego” (2009). Aktora, któremu Mieschijew powierzył rolę Borisa Kazancewa, wiarołomnego przyjaciela Dronowa, nie trzeba już chyba przedstawiać żadnemu ze stałych czytelników cyklu „East Side Story” – to Siergiej Garmasz („Nasi”, „72 metry”, „12”, „Rosyjska gra”, „Bikiniarze”, „Przenicowany świat”, „Spaleni słońcem 2”, „Czarna Błyskawica”, „Zapis namiętności”, „Kryj się!”, „Na końcu świata”, „Choinki”). Kristina Kuzmina, czyli filmowa dziennikarka Sonia, pojawiła się natomiast w ubiegłym roku na planie drugiej części „Jesteśmy z przyszłości” Aleksandra Samochwałowa i Borisa Rostowa; z kolei Władimir Wdowiczenkow, wcielający się w jej narzeczonego Stasa, ma na swoim koncie między innymi występy w „Paragrafie 78” (2007) Michaiła Chleborodowa, „Tarasie Bulbie” Władimira Bortki oraz „Zakazanej Rzeczywistości” Konstantina Maksimowa (oba z 2009 roku). Warto wspomnieć jeszcze o pojawiającej się w epizodzie Margaricie Byczkowej, która zagrała w dwóch wyśmienitych obrazach znanych z ubiegłorocznego „Sputnika” – „Półtora pokoju, czyli Sentymentalnej podróży do ojczyzny” (2008) Andrieja Chrżanowskiego oraz „Pochowajcie mnie pod podłogą” (2009) Siergieja Snieżkina.
Kompletując ekipę, Dmitrij Mieschijew zdecydował się na sprawdzone nazwiska. Za kamerą w roli operatora postawił swojego stałego od 1997 roku współpracownika Siergieja Maczilskiego („Nasi”, „Ten, który gasi światło”, „Człowiek, który wszystko wiedział”), natomiast skomponowanie ścieżki dźwiękowej powierzył Jurijowi Potiejence („Rosyjska gra”, „Przenicowany świat”, „Księga Mistrzów”). Nie mniej znaną postacią w rosyjskim światku filmowym jest również autor scenariusza, czyli – urodzony w Leningradzie przed czterdziestu laty – Ilja Tilkin. Jako absolwent szkoły muzycznej działającej przy leningradzkim konserwatorium przez kilka lat grał w orkiestrze symfonicznej; na początku lat 90. zdecydował się jednak pójść zupełnie inną drogą – związał się z miejscową telewizją, dla której zaczął realizować filmy dokumentalne. W 1999 roku został absolwentem Sankt-Petersburskiej Państwowej Akademii Sztuk Teatralnych (SPbGATI) na wydziale scenariuszowym. Zadebiutował – jeszcze, co prawda, nie samodzielnie, ale do spółki z Władimirem Bortko – jako współautor trzeciej serii słynnego telewizyjnego serialu sensacyjnego „Bandycki Petersburg” (2001). Sukces młodego scenarzysty okazał się też jednak jego przekleństwem, ponieważ od tej pory przez następnych kilka lat zatrudniano go praktycznie tylko przy bliźniaczo podobnych projektach („Agienstwo Zołotaja pulia”, 2002; „Swoj-czużoj”, 2006; „Bandycki Petersburg 10”, 2007; „Orużyje”, 2008). „Człowiek w oknie” ma więc ogromne szanse stać się przełomem w jego artystycznej karierze. Jeśli tak właśnie będzie, powinien do końca życia dziękować Stojanowowi i Mieschijewowi. Tymczasem dla reżysera dopiero co rozpoczęty rok zapowiada się niezwykle pracowicie. Obecnie pracuje on bowiem nad dwoma klasycznymi obrazami historycznymi: „Stiepan Razin” (opartym na powieści „Przyszedłem dać wam wolność” Wasilija Szukszyna i według scenariusza jego autorstwa) oraz „Wasilisa Kożyna” (który będzie opowieścią o losach chłopskiej bojowniczki przeciwko Francuzom w 1812 roku). Jeśli choć jeden z nich w ciągu nadchodzących jedenastu miesięcy wejdzie na ekrany, powinniśmy mieć wiele powodów do zadowolenia.



Tytuł: Człowiek w oknie
Tytuł oryginalny: Человек у окна
Reżyseria: Dmitrij Mieschijew
Scenariusz: Ilja Tilkin
Rok produkcji: 2009
Kraj produkcji: Rosja
Czas trwania: 96 min
Gatunek: dramat
Zobacz w:
Ekstrakt: 80%
powrót; do indeksunastwpna strona

288
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.