Wczoraj trafił do kin film Marca Rothemunda „Dziś jestem blondynką”. Pisaliśmy o nim przy okazji festiwalu Tranatlantyk, dziś przypominamy tamtą recenzję.  |  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Kolejna produkcja w ramach sekcji „Nowe kino niemieckie” – dramat obyczajowo-psychologiczny w reżyserii Marka Rothemunda („Sophie Scholl”, 2005), specjalisty od takiej właśnie tematyki. Oryginalny tytuł brzmi: „A dzisiaj będę blondynką”; to z kolei, co zaproponowano jako polski znak rozpoznawczy filmu, czyli „Dziewczyna z perukami” (powinno się tam znaleźć jeszcze słówko „dziewięcioma”) jest niemieckim podtytułem. Główna bohaterka, dwudziestojednoletnia Sophie Ritter (Lisa Tomaschewsky), świętuje właśnie nadejście Nowego Roku ze swoją najbliższą przyjaciółką, Annabelle (Karoline Teska), w Antwerpii. Obie są młode, ładne i wyzwolone. Sophie nie ma więc żadnych oporów, aby po zabawie w plenerze spędzić resztę nocy z przygodnie poznanym chłopakiem. Obudziwszy się wcześnie rano, nie ma nawet czasu, aby zamienić z nim kilka słów; musi pędzić na pociąg do rodzinnego Hamburga, gdzie czeka na nią stęskniona rodzina – ojciec, matka i siostra – oraz Rob (David Rott), ni to przyjaciel, ni kochanek. Dziewczynie nie brakuje planów na nadchodzący rok, tym najbardziej fantastycznym zdaje się wspólna podróż z Bellą do Indonezji. Los ma jednak wobec niej inne plany. Przedłużający się kaszel skłania pannę Ritter do wizyty u lekarza, który co prawda nic konkretnego nie stwierdza, ale daje skierowanie na dalsze badania. Te z kolei wykazują, że Sophie ma… raka. Wyjątkowo agresywnego guza w opłucnej. W ciągu zaledwie kilku minut jej życie wali się w gruzy. Film Rothemunda jest zapisem walki Sophie (i zarazem jej rodziny, przyjaciółki i chłopaka) o powrót do zdrowia. Z jakim skutkiem – z oczywistych powodów, pominiemy milczeniem. Jak to często bywa w przypadku podobnych produkcji, reżyser nie szczędzi widzom sporej porcji wzruszeń, szczęśliwym trafem jednak unika przy tym nieznośnego patosu. Panna Ritter okazuje się trudną do opanowania pacjentką; z jednej strony pragnie bowiem ze wszystkich sił pokonać nowotwór, ale z drugiej – chce prowadzić takie życie jak jej rówieśniczki. Szybko też znajduje swój sposób na raka. Krokiem pierwszym są peruki, które nie tylko pozwalają ukryć skutki chemioterapii, ale jednocześnie odzwierciedlają – w zależności od typu fryzury i koloru włosów – jej aktualny stan psychiczny. Drugim – jest pisanie bloga, w którym każdego dnia relacjonuje swoje zmagania z niechcianym „gościem”. Do całkiem nieźle przedstawionego już w kinematografii tematu Rothemund nie dodaje jednak nic nowego. Ponury nastrój stara się łagodzić scenami o zabarwieniu humorystycznym – i w tym sprawdza się najbardziej (vide postaci doktora Leonharda i pielęgniarza Bastiana); nieco gorzej radzi sobie, gdy musi przedstawić zawiłości związku Sophie i Roba. „Dziewczynie z perukami” na dobre wyszłoby też na pewno okrojenie czasu trwania o mniej więcej dwadzieścia minut. Nie zaszkodziłoby natomiast wyeksponowanie wątku innej pacjentki hamburskiego szpitala, Chantal (Jasmin Gerat); ma on największe walory dramatyczne, ale potraktowany został jedynie pretekstowo. A szkoda, bo los dojrzałej już Chantal to idealne dopełnienie tego, co spotkało młodziutką Sophie. Sebastian Chosiński Temat choroby nowotworowej bardzo łatwo ulega banalizacji. Zewsząd atakują nas materiały poruszające ten problem, nierzadko grające na najwyższych rejestrach emocjonalnych. W „Dziewczynie z perukami” tytułowe peruki miały uchronić niemiecką produkcję przed nadmiernym popadnięciem we frazesy. I sam pomysł wydaje się doskonały. Kiedy u dwudziestoletniej Sophie Ritter lekarze diagnozują wyjątkowo paskudną postać raka, a chemioterapia nieuchronnie prowadzi do utraty pięknych włosów, swoistym sposobem na życie i przetrwanie choroby staną się dla dziewczyny owe peruki. Bohaterka ma ich kilka, a z czasem każdą opatruje innym imieniem. Wybór jednej z nich to nie tylko kwestia uczesania, ale także osobowości, w którą bohaterka chwilowo się wciela. Na parkiecie najlepiej sprawdza się krótka platynowa, na podryw zabiera długą czarną. Niestety dla filmu, peruki i cały wątek tożsamościowy, który za sobą pociągają, ginie pod naporem przewidywalnych dramatów i dramacików. Są więc chwile ze szpitalnego życia, momenty strachu i zwątpienia, czasem olbrzymiej radości. Jest rodzina – wspiera, ale niekiedy działa na nerwy. Jest zawsze obecna przyjaciółka i chłopak, na którego nie można zrzucić tak wielkiego brzemienia. Jest koleżanka ze szpitala, jest doktor, pielęgniarz i pielęgniarka, są badania, itd. itp. I choć trudno wyobrazić sobie, jak olbrzymiego dramatu w rzeczywistości doświadczyła Sophie (film powstał w oparciu o realne wspomnienia), to na ekranie historia w tym kształcie brutalnie się nie sprawdza. Zuzanna Witulska
Tytuł: Dziś jestem blondynką Tytuł oryginalny: Heute bin ich blond Data premiery: 29 listopada 2013 Rok produkcji: 2013 Kraj produkcji: Belgia, Niemcy Czas trwania: 115 min Gatunek: dramat, komedia Ekstrakt: 60% |