Ten moment jest kluczowym dla filmu. Pojawienie się Malewicza wywołuje bowiem masę perturbacji, które prowadzą do coraz tragiczniejszych zdarzeń. Artyści zostają w bolesny sposób zmuszeni do zejścia na ziemię, z kolei życie wokół staje się coraz bardziej abstrakcyjne. Chagallowi z trudem przychodzi zrozumienie zachodzących w Rosji zmian, znacznie lepiej radzi sobie z tym Malewicz, który na wzór włoskich futurystów stara się zaprząc sztukę do służby władzy. Wtedy jeszcze było to możliwe, co świetnie obrazuje farsowa scena z przejeżdżającym przez Witebsk w drodze na front polski Lwem Trockim. Ale z czasem wszystkim przestaje być do śmiechu. Naum, wciąż kochający Bellę, postanawia powalczyć o ukochaną; dołki pod jej mężem zaczyna kopać również Malewicz, pragnący przejąć akademię. Od tego momentu Mitta coraz częściej ucieka w świat fantasmagoryczny, rodem z awangardowych dzieł Chagalla. Dzięki temu grozę tamtych czasów może pokazać widzowi w sposób lekko stonowany, jak w krzywym zwierciadle. Inna sprawa, czy zabieg ten jest w pełni udany. W każdym razie można Aleksandra Naumowicza zrozumieć; prawdopodobnie zależało mu na tym, aby zaprezentowany nazbyt wyraziście terror bolszewicki nie zepchnął w finale na plan dalszy postaci głównego bohatera. Wszak miał to być film o Chagallu (i Malewiczu), a nie fanatycznych „uczniach Dzierżyńskiego”. Nie oznacza to jednak, że wcale nie widzimy na ekranie dziejącego się wówczas w Rosji koszmaru; jest on jedynie przefiltrowany przez artystyczną wyobraźnię obu malarzy. Podobnie jak w znakomitym „ Półtora pokoju, czyli Sentymentalna podróż do ojczyzny” (2009) Andrieja Chrżanowskiego, gdzie epokę Związku Radzieckiego sportretowano – w mocno eksperymentalny, zbliżony do „Chagalla – Malewicza” sposób – przez pryzmat twórczości literackiej Josifa Brodskiego.  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
W roli Chagalla Aleksandr Naumowicz obsadził wschodzącą gwiazdę kina rosyjskiego, trzydziestoletniego Leonida Biczewicza („ Ładunek 200”, „ Morfina”, „ Dziewczyna i śmierć”); Malewicza zagrał Anatolij Biełyj („ Stalowy motyl”, „ 1812. Ballada ułańska”, „ Metro”). Bella, żona Marka, ma z kolei twarz, urodzonej w Wiedniu, Kristiny Sznajderman, dziennikarki z zawodu, która po nauce aktorstwa w Anglii przed dwoma laty została studentką moskiewskiej Rosyjskiej Akademii Sztuk Teatralnych (RATI). Niewielkie doświadczenie ma także, grający Nauma, Siemion Szkalikow, absolwent stołecznej Wyższej Szkoły Teatralnej imienia Michaiła Szczepkina, który do tej pory główne role dostawał jedynie w serialach: kryminalnym „Departamencie” (2013) oraz wojenno-szpiegowskim „Kurierze specjalnego znaczenia” (2013). W rolach drugoplanowych na ekranie pojawiają się natomiast między innymi: Dmitrij Astrachan („ Wysocki”, „ Dzieciaki”) jako rebe Ajzyk, piętnastoletni Jakow Lewda („ Zdrada”) w roli jego syna Lowy, Aleksiej Owsiannikow („ Podróż autostopem”, „ Mój chłopak – Anioł”) jako czekista Żelezniak (prawa ręka Nauma), Anna Cukanowa-Kott („ Dom Słońca”, „ Mroczny świat: Równowaga ”) w roli Niny, przyjaciółki Belli.  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Dobierając ekipę realizatorską, Mitta zadbał o to, aby mieć u swego boku ludzi sprawdzonych. Za kamerą – w roli operatora – stanął więc Siergiej Maczilski, znany niekoniecznie z kosztownych superprodukcji, ale za to filmów, w których niezwykle istotny był klimat, jak chociażby „ Nasi” (2004) i „ Człowiek w oknie” (2009) Dmitrija Mieschijewa czy „ Ten, który gasi światło” (2008) Andrieja Libensona. Ścieżka dźwiękowa wyszła natomiast spod ręki niezwykle cenionego w Rosji Aleksieja Ajgiego, lidera zespołu 4’33’’, mającego na koncie – oprócz regularnych albumów swojej kapeli – również soundtracki do takich produkcji, jak „ Doktor Ragin” (2004) Kiryła Sieriebriennikowa, „ Dzikie pole” (2008) Michaiła Kałatoziszwilego, „ Orda” (2012) Andrieja Proszkina oraz „ Dubrowski” (2014) Aleksandra Wartanowa i Kiryła Michanowskiego. Ciekawostką są pojawiające się w filmie piosenki skomponowanego przez Ajgiego (do słów jego żony Natalii), a zaśpiewane przez grającą Bellę Kristinę Sznajderman. W fabułę wpleciona jest radosna pieśń weselna „Mazel tow”, natomiast napisom końcowym towarzyszy wpadająca w ucho, rockowo-folkowa, gitarowa ballada „Gwiazda Chagalla”.
Tytuł: Chagall – Malewicz Tytuł oryginalny: Шагал – Малевич Obsada: Leonid Biczewicz, Kristina Sznajderman, Anatolij Biełyj, Siemion Szkalikow, Dmitrij Astrachan, Aleksiej Owsiannikow, Jasza Lewda, Gieorgij Łojko, Roman Szaliapin, Aleksandra Żurawliowa, Anna Cukanowa-Kott, Wiaczesław Jewłantjew, Artur Wacha, Kirył UljanowRok produkcji: 2013 Kraj produkcji: Białoruś, Rosja Czas trwania: 122 miny Gatunek: biograficzny, dramat, historyczny Ekstrakt: 70% |