Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
|
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
muzycznemuzyczne
Podsumowanie muzyczne 2010 rokuWszyscy jesteśmy chyba zgodni, że muzycznie, minione dwanaście miesięcy nie rzuciło nikogo na kolana. Mimo tego, wcale nie było aż tak nudno – wielu uznanych twórców umocniło jeszcze swoje pozycje; z kolei kliku zboczyło trochę z odpowiednich, wcześniej obranych ścieżek. Co ważne, na rynku pojawiło się także sporo ciekawych, debiutujących formacji, które w przyszłości mogą decydować o charakterze światowych, muzycznych scen. Nie obyło się również bez zaskakujących metamorfoz i kolaboracji…
Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Michał Perzyna, Jakub StępieńPodsumowanie muzyczne 2010 rokuWszyscy jesteśmy chyba zgodni, że muzycznie, minione dwanaście miesięcy nie rzuciło nikogo na kolana. Mimo tego, wcale nie było aż tak nudno – wielu uznanych twórców umocniło jeszcze swoje pozycje; z kolei kliku zboczyło trochę z odpowiednich, wcześniej obranych ścieżek. Co ważne, na rynku pojawiło się także sporo ciekawych, debiutujących formacji, które w przyszłości mogą decydować o charakterze światowych, muzycznych scen. Nie obyło się również bez zaskakujących metamorfoz i kolaboracji… Podsumowanie Michała Perzyny: 
Wyszukaj / Kup 10. P.O.E. „Złodzieje zapalniczek” Równie dobrze mógłbym zacząć to zestawienie od wspomnienia dobrej, baśniowej płyty Jónsiego, zatytułowanej „Go”, ale ostatecznie zwyciężyły w moim odczuciu rodzime brzmienia, które wyszły głównie spod ręki Emade. Brat Fisza razem z Ostrym nagrali naprawdę wartościowy krążek, zawierający w sobie niemal wszystko, co najlepsze na polskim podwórku – świetne, oldschoolowe podkłady oraz niezły rap w wykonaniu Adama. Drugi krążek w dorobku Projektu Ostry Emade to pozycja zdecydowanie warta uwagi i to nie tylko ze strony hiphopowych maniaków. Więcej w recenzji. 
Wyszukaj / Kup 9. Kings Of Leon „Come Around Sundown” Piąty, studyjny album Kings Of Leon promował mocny i przebojowy singiel „Radioactive”, potwierdzający, że czwórka Amerykanów ciągle potrafi nagrać energetyczny, pobudzający kawałek. Co ważne, jest w stanie też nagrać dobrą i zróżnicowaną płytę, bo na „Come Around Sundown” niezłych tracków jest znacznie więcej – wymieńmy choćby: „The Face”, „Pyro”, „Beach Side” albo „Birthday”. Całym krążkiem bracia Followillowie odżegnują się jednak nieco od poprzedniego „Only by the Night” i tym razem stawiają na bardziej wysublimowane, dość popowe nawet dźwięki („Back Down South” albo „Mi Amigo”). Co prawda, na „Come Around Sundown” znajdziemy parę mocnych uderzeń i zrywów, ale też kawałki znacznie bardziej kameralne i stonowane – sami twórcy podkreślali, że właśnie tego typu muzykę chcą tworzyć niezależnie od oczekiwań sporej rzeszy fanów, która pojawiła się przy okazji poprzedniego krążka. Dla mnie „Come Around Sundown” to przykład dobrej gitarowej płyty bez przesadnego udziwniania i eksperymentowania, ale za to z duża przyjemnością płynącą ze słuchania. 
Wyszukaj / Kup 8. The Drums „The Drums” W recenzji debiutu Nowojorczyków z grupy The Drums pisałem, że „za oceanem narodziła się nowa gwiazda”. Dzisiaj ówczesne twierdzenie muszę trochę zweryfikować. Bynajmniej nie chodzi o jakość, zawartych na „The Drums” lekkich, gitarowych brzmień, a o popularność zespołu, która przynajmniej w naszym kraju nie pojawiła się wraz z premierą tej dobrej płyty. Dlatego u nas na miano gwiazdy przyjdzie chłopakom z The Drums trochę poczekać, ale już teraz muzycznie są do tego tytułu przygotowani. Więcej w recenzji. 
Wyszukaj / Kup 7. Goldfrapp „Head First” „Head First” autorstwa Alison Goldfrapp i Willa Gregory’ego to płyta niewątpliwie inna niż jej poprzedniczki. Stanowi zwrot w stronę melodyjnej muzyki lat 80., którą Brytyjczycy serwują słuchaczom w dość energetycznej i bardzo przystępnej formie – prym wiodą raczej żwawe, lekkie rytmy, połączone z charakterystycznym brzmieniem starych syntezatorów oraz niepowtarzalnym (tutaj ciepłym) śpiewem Alison. Wielu krytyków, chyba słusznie, zauważyło na albumie ślady wpływów takich artystów jak ABBA czy Olivia Newton-John. A i nie da się ukryć, że całość oscyluje w klimacie starego, tanecznego synth popu i wszyscy lubujący się w tego typu dźwiękach, powinni być pod wrażeniem ostatniego projektu duetu Goldfrapp. Trzeba jednak przyznać, że próżno na tym wydawnictwie szukać przesadnie przebojowych, porywających kawałków – mimo tego, wyróżnić można zwłaszcza: „Believer”, „Alive” albo „Shiny And Warm”. Natomiast razem dziewięć utworów daje naprawdę dobrą i wciągającą próbkę klimatu ubiegłych dekad. Inną sprawą pozostają wygórowane oczekiwania wiernych fanów, którzy wielokrotnie podkreślali rozczarowanie towarzyszące „Head First” – dla mnie jednak ten krążek okazał się dużym, pozytywnym zaskoczeniem, a jego stylistyka po dziś dzień pozwala na niewymagający żadnego wysiłku odpoczynek. Odpoczynek przy naprawdę solidnej, odrobinę romantycznej i oldschoolowej muzyce. 6. Hans Zimmer „Inception OST” Hans Zimmer w światku muzyki filmowej to już najwyższa półka. Potwierdził to także przy komponowaniu soundtracku do zeszłorocznej „Incepcji” w reżyserii Christophera Nolana. Z tym ostatnim współpracował zresztą bardzo owocnie już przy „Batman: Początek” i „Mrocznym rycerzu”. Tym razem stworzył jedną z najlepszych ścieżek dźwiękowych roku, nadając, przecież wcale nie byle jakiej, „Incepcji” jeszcze bardziej niepowtarzalnego klimatu. Dlaczego „Inception OST” jest tak dobry? Po pierwsze, idealnie podkreśla charakter filmu i pasuje doskonale do kolejnych scen, odgrywających się w dziele Nolana – przy tym bardzo dobrze buduje narastające napięcie. Po drugie, w oderwaniu od obrazu spisuje się tak samo dobrze – potrafi wprowadzić w wyjątkowy nastrój, ale nie narzuca słuchaczowi/widzowi zbytniej patetyczności – znać rękę prawdziwego mistrza. Jego dwanaście tracków to mieszanka orkiestrowych aranżacji z brzmieniami syntezatorów, ale pojawiają się także gitary i wyraźna perkusja (vide „Mombasa”). Zwieńczeniem zarówno filmu, jak i płyty jest kapitalne „Time”, którego można słuchać wielokrotnie zarówno w izolacji od filmu, jak i samego soundtracku. Nie oznacza to jednak, że Zimmer nie stworzył dzieła spójnego. Wręcz przeciwnie – wszystko stanowi równie intrygującą, mroczną opowieść, jak sama „Incepcja”. Bez wątpienia, omawiany krążek może sprawić mnóstwo przyjemności nie tylko fanatykom muzyki filmowej. 
Wyszukaj / Kup 5. Monika Brodka „Granda” Ostatni projekt Moniki Brodki to nowe, muzyczne oblicze wokalistki znanej z programu „Idol”, a także mocny impuls, który powinien pobudzić polską, popową scenę, na której w ostatnim czasie niewiele ciekawego się działo. Pomimo tego, ze na krążku znajdziemy wiele naleciałości (folkowych i innych), to ciągle jest to pop pełną gębą. Ale czy to w ogóle istotne jak zaszufladkujemy czy określimy taką płytę? Najważniejsze, że daje dużo świetnej i świeżej rozrywki. Więcej w recenzji. 
Wyszukaj / Kup 4. Kyte „Dead Waves” Zespół Kyte to jedno z większych odkryć minionego roku (przynajmniej w odniesieniu do szerokiej publiczności). Bo mimo już dość długiej obecności na rynku muzycznym samej formacji, „Dead Waves” stanowi jej właściwy debiut, który najpewniej poszerzył znacznie grono miłośników gitarowych brzmień z pogranicza popu i elektroniki, a także przestrzennych aranżacji w stylu Boards Of Canada. Kto nie zna Brytyjczyków, powinien sprawdzić przynajmniej kawałek „Like She Said”. Więcej w recenzji. 
Wyszukaj / Kup 3. Röyksopp „Senior” Ostatnie wydawnictwo duetu: Svein Berge i Torbjørn Brundtland spotkało się ze zróżnicowanym odbiorem. Pojawiły się nawet głosy o wtórności krążka i przeminięciu już epoki na takie – stonowane, elektroniczne – brzmienia; a także o stworzeniu albumu z jakichś wcześniejszych, produkcyjnych odpadków. Jest to jednak świetne uzupełnienie, a jednocześnie skontrastowanie wcześniejszego „Juniora”, który mimo odmienności był równie dobry. A charakter zawartych na „Seniorze” dźwięków nigdy się nie zestarzeje – przynajmniej dla mnie. Więcej w recenzji. 
Wyszukaj / Kup 2. Bonobo „Black Sands” Związany z Ninja Tune angielski producent i muzyk – Simon Green od dawna uwodzi fanów chilloutowych, kołyszących dźwięków swoją twórczością. Co najważniejsze, mimo już kilku świetnych krążków na koncie (zwłaszcza poprzedni „Days To Come” z 2006 roku) ciągle potrafi nagrać płytę znakomitą i niepowtarzalną. Bo „Black Sands” to prawdziwy majstersztyk – wszystko ze sobą idealnie współgra, a Bonobo zabiera słuchacza we wspaniałą wycieczkę po delikatnych, downtempowych brzmieniach, na których nie stroni jednak od udziału żywych instrumentów (sam na nich gra) – wystarczy usłyszeć otwierające całość „Prelude”, wypełnione przez spokojne partie skrzypiec. Wśród dwunastu utworów dominuje raczej delikatnie bujająca elektronika, z wyraźnie zarysowanym basem – tworząca filmowo-baśniowy klimat, a lepszego do relaksu nie można sobie chyba wymarzyć. Trzeba jeszcze wspomnieć o wokalnym wsparciu, jakie Simon otrzymuje ze strony Andrei Triany, która zaśpiewała ciepłym głosem na trzech kompozycjach: „Eyesdown”, „The Keeper” oraz „Stay The Same”. Wszystkie trzy to prawdziwe perełki. Zresztą inaczej nie można też określić całego albumu, za który należą się Simonowi wielkie brawa. Dla miłośników przyjemnego downtempo i lounge pozycja obowiązkowa. I oby kolejna płyta Bonobo była równie dobra. 
Wyszukaj / Kup 1. Seabear „We Built A Fire” Dla Islandczyków z formacji Seabear rok 2010 był bardzo pracowity – nagrali znakomitą, drugą w dorobku płytę – „We Built A Fire”, która ukazała się w Polsce 8 listopada, a także odbyli spore tournee po Europie. W tym trzy razy odwiedzili nasz kraj (Poznań, Wrocław, Warszawa) i dzięki klimatycznym występom na żywo na pewno zyskali wielu nowych fanów. W moim odczuciu ostatni krążek septetu z Rejkjaviku to jedna z najlepszych płyt roku w ogóle, a wśród brzmień indiepopowych i indiefolkowych zdecydowany numer jeden. Więcej w recenzji. | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
W latach 1968-1971 życie muzyków Can ogniskowało się wokół pracy. Mieszkając w Schloß Nörvenich, praktycznie nie wychodzili ze studia. To w którymś momencie musiało odbić się na kondycji jeśli nie wszystkich, to przynajmniej niektórych z nich. Pewien kryzys przyszedł wraz z sesją do „Ege Bamyasi” i nie wiadomo, jak by to wszystko się skończyło, gdyby sprawy w swoje ręce nie wziął nadzwyczaj zasadniczy Holger Czukay.
więcej »
Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj kolejny longplay Orkiestry Gustava Broma, na którym połączyła ona post-bop z „trzecim nurtem”.
więcej »
Jak każdy funkcjonujący przez wiele lat i mający trwałe miejsce w historii rocka zespół, także zachodnioniemiecki Can doczekał się wielu wydawnictw nieoficjalnych. Jednym z ciekawszych jest opublikowany przed piętnastoma laty „Ogam Ogat” – bootleg zawierający muzykę powstałą w tym samym czasie co materiał, jaki znalazł się na dwupłytowym krążku „Tago Mago”.
więcej »
Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski
Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski
Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski
Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski
Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski
Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski
Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski
Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski
The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski
T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski
Pink Floyd w XXI wieku: Sfery ambientowych dźwięków
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Underground from Poland: „Armageddon” w „Telewizji”? „Mam dość”!
— Sebastian Chosiński
Esensja słucha: Wiosna 2011
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Michał Perzyna, Jakub Stępień, Mieszko B. Wandowicz
Czar magicznego pudełka trwa
— Michał Perzyna
Złudzenia
— Jakub Stępień
W poszukiwaniu ideału
— Jakub Stępień
Prezenty świąteczne 2010: Wytoczyć działa!
— Esensja
Esensja słucha: Trzeci / czwarty kwartał 2010
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Michał Perzyna, Kuba Sobieralski, Jakub Stępień
Brodka rachuje kości na żywo
— Kuba Sobieralski
Ciepły indie folk z surowej Islandii
— Michał Perzyna
In the End
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
O życiu i oddychaniu muzyką
— Joanna Kapica-Curzytek
Esensja słucha: Grudzień 2013
— Sebastian Chosiński, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Dawid Josz, Mateusz Kowalski
Wypełnić pustkę
— Przemysław Pietruszewski
Niestrudzony mistrz
— Michał Perzyna
Album niekoncepcyjny z konceptem
— Monika Kapela
Esensja słucha: Październik 2012 (3)
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Dawid Josz, Monika Kapela, Paweł Lasiuk, Michał Perzyna, Przemysław Pietruszewski
Drepcząc po własnych śladach
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Dobra płyta z wielkim hitem
— Paweł Lasiuk
Underground from Poland: W czasach Kryzysu rodzą się legendy
— Sebastian Chosiński
I ty możesz być Kubą Rozpruwaczem
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
My i Oni
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Wielki mały finał
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Piołun w sercu a w słowach brak miodu, czyli 10 utworów do tekstów Ernesta Brylla
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Kim był Józef J.?
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Ilu scenarzystów potrzea by wkręcić steampunkową żarówkę?
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Baldwin Trędowaty na tropie
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Nie należy mylić zagubienia się w masie z tkwieniem w gównie
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Diabeł rozbiera się u Prady
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Kobieta ich bije
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Po tym zestawieniu widac gdzie muzycznie znajduje sie Polska. Jak mozna nazwac rozczarowaniem ostatnia plyte MGMT skoro uznana zostala przez miesiecznik Q za jedna z lepszych plyt 2010 roku. Jesli autor tekstu nie zna zadnego hitu The Drums to znaczy ze malo slucha roznych stacji radiowych oraz telewizyjnych( nie pisze tu o polskich stacjach bo takie nie istnieja niestety, to co u nas nazywa sie radiem to jedna wiekla kicha, muzyka do emertyow i gluchych ludzi)