EKSTRAKT: | 80% |
---|---|
WASZ EKSTRAKT: | |
Zaloguj, aby ocenić | |
Tytuł | Dzyan |
Wykonawca / Kompozytor | Dzyan |
Data wydania | kwiecień 1972 |
Nośnik | Winyl |
Czas trwania | 44:49 |
Gatunek | rock |
Zobacz w | Kulturowskazie |
Wyszukaj w | Skąpiec.pl |
Wyszukaj w | Amazon.co.uk |
W składzie |
Jochen Leuschner, Harry Krämer, Reinhard Karwatky, Gerd „Bock” Ehrmann, Ludwig Braum, Günter Kühlwein |
Utwory | |
Winyl1 | |
1) Emptiness | 09:40 |
2) The Bud Awakes | 03:00 |
3) The Wisdom | 10:32 |
4) Fohat’s Work | 06:33 |
5) Hymn | 01:23 |
6) Dragonsong | 07:30 |
7) Things We’re Looking For | 01:55 |
8) Back to Earth | 04:13 |
Non omnis moriar: Wielbiciele ezoteryki wierzący w AtlantydęMuzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj (zachodnio)niemiecki zespół Dzyan.
Sebastian ChosińskiNon omnis moriar: Wielbiciele ezoteryki wierzący w AtlantydęMuzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj (zachodnio)niemiecki zespół Dzyan. Dzyan
Wyszukaj / Kup Istnieli przez niespełna trzy lata. W tym czasie nagrali trzy albumy studyjne; długo później ukazała się jeszcze jedna płyta – koncertowa – z archiwalnym materiałem. Kto dziś o nich jeszcze pamięta? Twórcą zespołu był kompozytor i multiinstrumentalista Reinhard Karwatky, wszechstronnie wykształcony muzyk klasyczny, po uniwersytetach bądź konserwatoriach w Mannheim, Frankfurcie i Darmstadt. Tam nauczył się grać na kontrabasie, trąbce, fortepianie, gitarze, wiolonczeli, syntezatorach, sitarze i kilku innych egzotycznych instrumentach, których nazwy zapewnie niewiele by powiedziały czytelnikom. W czasie studiów przeżył jeszcze jedną wielką fascynację, która miała bezpośredni wpływ na jego życie artystyczne – zainteresował się filozofią i religią Wschodu, ale w ich ezoterycznym i okultystycznym wydaniu. Zaczytywał się w teozoficznych dziełach, żyjącej w XIX wieku, Heleny Pietrownej Bławatskiej, w połowie Niemki, w połowie Rosjanki. Najchętniej Karwatky sięgał po, opublikowaną w 1888 roku, „Doktrynę tajemną”, w której słynna teozofka opisywała między innymi powstanie świata, powołując się przy tym na legendarną, pochodzącą ponoć jeszcze z czasów przed istnieniem Atlantydy, tybetańską Księgę Dzyan. Reinhard zwrócił uwagę na Bławatską, studiując życiorys rosyjskiego kompozytora i pianisty Aleksandra Skriabina (zmarłego w 1915 roku), który należał do jednych z najgorliwszych wyznawców Heleny Pietrownej. Na dodatek swoim zachwytem nad jej poglądami muzyk zaraził jeszcze przyjaciela i kolegę ze studiów – Jochena Leuschner, z którym jesienią 1971 roku powołał do życia swój pierwszy zespół. Gdy panowie zastanawiali się, jak go nazwać, Karwatky rzucił: „Dzyan” – i propozycja ta została zaakceptowana. W pierwszym składzie, obok Reinharda i Jochena, który pełnił rolę wokalisty i perkusjonalisty, znaleźli się jeszcze: gitarzysta Harry Krämer, saksofonista Gerd „Bock” Ehrmann oraz perkusista Ludwig Braum. Co ciekawe, młodym artystom bardzo szybko, bo już w listopadzie 1971 roku, udało się podpisać kontrakt płytowy z firmą Aronda. Było to o tyle zaskakujące, że w tym momencie praktycznie nie mieli jeszcze własnego repertuaru; dopiero zaczynali nad nim pracę. A na kim się wzorowali? Inspiracji nie brakowało, tym bardziej że praktycznie wszyscy byli już po albo wciąż w trakcie studiów muzycznych. Bardziej jednak interesowało ich to, co działo się wówczas w światku rockowym i jazzrockowym; słuchali głównie Franka Zappy, King Crimson, Soft Machine, Van der Graaf Generator, Magmy i brytyjskiego Nucleus (bo trzeba pamiętać, że istniał jeszcze w tamtym czasie noszący tę samą nazwę zespół kanadyjski). Z gotowym już materiałem, który był swoistą mieszanką fusion z rockiem progresywnym i world music, weszli do studia Rhein-Main we Frankfurcie zimą roku następnego; zarejestrowali go w dwóch dwudniowych turach: 17 i 18 lutego oraz 29 lutego i 1 marca, a towarzyszył im w tym jako gość organista i pianista Günter Kühlwein. Obróbka nagrań odbyła się w tempie ekspresowym i winyl – z logiem Arondy na okładce – trafił do sprzedaży już w kwietniu. Utwory, które trafiły na krążek zatytułowany po prostu „Dzyan”, powstawały w ciągu trwających kilka miesięcy prób, odbywających się w posiadłości Karwatky’ego w miasteczku Groß-Gerau pod Frankfurtem. Tym bardziej może dziwić fakt, że – choć robią (nawet ponad czterdzieści lat po powstaniu) niezłe wrażenie – przypominają trochę sałatkę, której poszczególne elementy składowe nie zdążyły się jeszcze przegryźć. Choć równie dobrze można zrzucić to na karb średniej jakości brzmienia i braku odpowiednich umiejętności realizatora nagrań, niejakiego Eberharda Pannego. Płytę otwiera prawie dziesięciominutowa kompozycja „Emptiness”, z czego ponad dwie minuty zajmują efekty dźwiękowe kreowane przez Reinharda – widać chciał się pobawić znajdującym się w studiu sprzętem elektronicznym i gałkami na stole mikserskim. Najważniejsze jednak, że umiejętnie wplótł to w ciąg dalszy utworu, który pod wieloma względami przypomina jazzrockowe poszukiwania Brytyjczyków z Soft Machine (począwszy od kąsającej gitary elektrycznej, poprzez solówkę saksofonu, aż po nałożone na siebie ścieżki wokalne Jochena). Wszystko podane jest na dodatek ze sporym rozmachem, ale… tylko do czasu. Mniej więcej w połowie następuje bowiem diametralna zmiana klimatu: Karwatky sięga po kontrabas, a Leuschner wyznacza – z czasem coraz szybsze – tempo, grając na congach. W tym momencie jazz i rock mieszają się z muzyką etniczną, w jej prawdziwie szamańskim (i ezoterycznym) wydaniu. „The Bud Awakes” prowadzi – dla odmiany – w zupełnie innym kierunku. Po skomponowanym przez Harry’ego Krämera nastrojowym wstępie na gitarze akustycznej w dalszej części otrzymujemy uroczą psychodeliczną piosenkę, którą zaśpiewał (i napisał) Jochen. Jego wokalizy brzmią doskonale, a i solówce gitary trudno cokolwiek zarzucić. Trzeci w kolejności „The Wisdom” zaczyna się jeszcze inaczej – od towarzyszącego instrumentom perkusyjnym saksofonu Gerda Ehrmanna. Motyw ten będzie zresztą wracał jeszcze parokrotnie, przenikając się z drugim obecnym w tym utworze wątkiem muzycznym – duetem wokalisty i organisty (w tej roli zaproszony specjalnie do studia Kühlwein). W niektórych momentach zlewają się one w jedno i wtedy Dzyan przypomina w swym kontrolowanym szaleństwie artystyczne poszukiwania Franka Zappy i – to już po raz kolejny – Soft Machine. Co nieco od siebie dorzuca tu również Karwatky, który tym razem „bawi” się w elektroniczne przetwarzanie ścieżek wokalnych Leuschnera. Po przełożeniu krążka na stronę B otrzymujemy numer zatytułowany „Fohat’s Work”. Wolnemu rytmowi towarzyszy tu podniosła wokaliza, po której można poznać bez najmniejszych wątpliwości wpływ klasycznych studiów muzycznych. Lecz to tylko wstęp (ponownie inny od poprzednich); dalej jest już inaczej – główne role odgrywają przede wszystkim gitara elektryczna i saksofon, które co rusz zamieniają się partiami solowymi. Po tej porcji poszukiwań stery znów przejmuje Reinhard, który miniaturę „Hymn” w całości wyczarowuje, zabawiając się elektroniką. Najważniejszy (i jednocześnie najdłuższy) na stronie B albumu utwór „Dragonsong” otwiera duet Jochena i Reinharda – z tym że ten pierwszy gra na congach, a drugi na kontrabasie. Budują tym sposobem nastrój, który udaje im się później rozwinąć, podążając w stronę fusion. W tym kontekście nie powinna też zaskakiwać lekko orientalizująca partia saksofonu tenorowego, którym Ehrmann wciąga do wspólnego misterium pozostałych muzyków. Mnóstwo intrygujących i energetycznych rzeczy dzieje się w tle, chociaż – co zaskakuje – obecny na pierwszym planie głos Leuschnera jest bardzo delikatny i stonowany. Dopiero gdy Jochen milknie, a jego miejsce zajmuje ze swoją gitarą Harry, numer nabiera rozpędu. Całość kończy się zaskakująco ostro. Może też dlatego, by wyciszyć emocje, po rozpędzonej „Pieśni smoka” zespół umieścił nastrojową miniaturę „Things We’re Looking For”, w której subtelnemu głosowi Jochena towarzyszy jedynie fortepian elektryczny Güntera Kühlweina. Album zamyka natomiast „Back to Earth”, który momentami zaskakuje wręcz hardrockową motoryką; finał jednak – podobnie jak i otwarcie krążka – Karwatky rezerwuje dla swoich elektroniczno-dźwiękowych peregrynacji. Spina tym samym całość klamrą. „Dzyan”, mimo nieco garażowego brzmienia, to bardzo udany debiut; pełen niezwykłych, choć nie zawsze do końca wykorzystanych, pomysłów. Czasami niespójny, ale na pewno stworzony „od serca” – i to przez muzyków, których zarówno wyobraźnia, jak i umiejętności zdają się nie mieć granic. Niestety, krótko po wydaniu albumu z grupą pożegnali się Harry Krämer i Ludwig Braum, którzy postanowili skupić się na studiach muzycznych. Ten pierwszy został później nauczycielem gry na gitarze, drugi znalazł etat w orkiestrze symfonicznej w Koblencji. Reinhard Karwatky nie zraził się tą niespodziewaną dezercją i szybko uzupełnił wakaty. Czym to się zakończyło, wspomnimy niebawem. 25 lipca 2015 Skład: Jochen Leuschner – śpiew, conga, instrumenty perkusyjne Harry Krämer – gitara elektryczna, gitara akustyczna Reinhard Karwatky – gitara basowa, kontrabas, efekty elektroniczne Gerd „Bock” Ehrmann – saksofon tenorowy Ludwig Braum – perkusja, instrumenty perkusyjne gościnnie: Günter Kühlwein – organy Hammonda, fortepian elektryczny (2,3,7) |
Longplayem „Future Days” wokalista Damo Suzuki pożegnał się z Can. I chociaż Japończyk nigdy nie był wielkim mistrzem w swoim fachu, to jednak każdy wielbiciel niemieckiej legendy krautrocka będzie kojarzył go głównie z trzema pełnowymiarowymi krążkami nagranymi z Niemcami.
więcej »Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj wspólny album czechosłowackiej Orkiestry Gustava Broma i kanadyjskiego trębacza Maynarda Fergusona.
więcej »W latach 1968-1971 życie muzyków Can ogniskowało się wokół pracy. Mieszkając w Schloß Nörvenich, praktycznie nie wychodzili ze studia. To w którymś momencie musiało odbić się na kondycji jeśli nie wszystkich, to przynajmniej niektórych z nich. Pewien kryzys przyszedł wraz z sesją do „Ege Bamyasi” i nie wiadomo, jak by to wszystko się skończyło, gdyby sprawy w swoje ręce nie wziął nadzwyczaj zasadniczy Holger Czukay.
więcej »Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski
Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski
Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski
Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski
Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski
Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski
Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski
Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski
The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski
T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski
Nie taki krautrock straszny: Zespół rodem z Atlantydy. Krótka historia formacji Dzyan
— Sebastian Chosiński
Praga pachnąca kanadyjską żywicą
— Sebastian Chosiński
Znad Rubikonu do Aszchabadu
— Sebastian Chosiński
Gustav, Praga, Brno i Jerzy
— Sebastian Chosiński
Jazzowa „missa solemnis”
— Sebastian Chosiński
Prośba o zmiłowanie
— Sebastian Chosiński
Strzeż się jazzowej policji!
— Sebastian Chosiński
Fusion w wersji nordic
— Sebastian Chosiński
Van Gogh, słoneczniki i dyskotekowy funk
— Sebastian Chosiński
Surrealizm podlany rockiem, bluesem i jazzem
— Sebastian Chosiński
W cieniu tragedii
— Sebastian Chosiński
Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
— Sebastian Chosiński
Tu miejsce na labirynt…: Oniryczne żałobne misterium
— Sebastian Chosiński
„Kobra” i inne zbrodnie: Za rok, za dzień, za chwilę…
— Sebastian Chosiński
Tu miejsce na labirynt…: Mityczna rzeka w jaskini lwa
— Sebastian Chosiński
Nie taki krautrock straszny: Czas (smutnych) rozstań
— Sebastian Chosiński
East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
— Sebastian Chosiński
PRL w kryminale: Biały Kapitan ze Śródmieścia
— Sebastian Chosiński
Tu miejsce na labirynt…: W poszukiwaniu zapomnianej przyszłości
— Sebastian Chosiński
Klasyka kina radzieckiego: Odcięta głowa Jima Clarka
— Sebastian Chosiński
„Kobra” i inne zbrodnie: J-23 na tropie A-4
— Sebastian Chosiński