Po płytę marsz: Marzec 2016Marcowe zapowiedzi płytowe tym razem wyjątkowo w kwietniu. Trudno, stało się. Grunt, by o nich nie zapominać, bo znalazły się wśród nich albumy tak zacnych artystów jak Ania Dąbrowska, Julia Marcell, Iggy Pop, Birdy, Joe Bonamassa, Judas Priest i wielu innych…
Piotr ‘Pi’ GołębiewskiPo płytę marsz: Marzec 2016Marcowe zapowiedzi płytowe tym razem wyjątkowo w kwietniu. Trudno, stało się. Grunt, by o nich nie zapominać, bo znalazły się wśród nich albumy tak zacnych artystów jak Ania Dąbrowska, Julia Marcell, Iggy Pop, Birdy, Joe Bonamassa, Judas Priest i wielu innych… Kiedy 4 marca Ania Dąbrowska to już instytucja na polskiej scenie muzycznej. Ma jasno sprecyzowany styl i wierną grupę odbiorców. Świetny singel „Nieprawda” ma szansę znacznie ją poszerzyć, aczkolwiek warto zauważyć, że poprzednie cztery płyty artystki pokryły się platyną (tą ostatnią jest „Bawię się świetnie” z 2012 roku), więc niewiele jest więcej do zdobycia.. Kiedy: 4 marca Kolejne koncertowe wydawnictwo Sabatonu, czyli rzecz dla miłośników muzyki i militariów. Ponieważ Szwedzi nie lubią się ograniczać, jak zwykle postarali się, by fani nie żałowali wydanych pieniędzy. Na box składają się 2 DVD i 1 CD z rejestracją dwóch występów z 2015 roku. Ostatnim albumem grupy jest „Heroes” z 2014 roku. Kiedy: 11 marca Po średnio udanym albumie „Sentiments” (2014), Julia Marcell wydaje się wracać do formy. W każdym razie można takie odnieść wrażenie, słuchając dwóch singli promujących „Proxy” („Tarantino” i „Andrew”). Kiedy: 11 marca Nie znam jeszcze zawartości nowej płyty Sexbomby, ale mam nadzieję, że jest lepsza niż grafika ją zdobiąca. W zestawieniu najgorszych okładek roku miejsce ma zagwarantowane. Ostatnim albumem grupy jest „Abstrahuj” z 2013 roku. Kiedy: 11 marca Nazwanie Tanity Tikaram wokalistką jednego przeboju („Twist in My Sobriety”) byłoby niezwykle krzywdzące dla tej artystki. Choć żaden jej późniejszy krążek nie zbliżył się pod względem sprzedaży do milionowego nakładu debiutu, to nie można powiedzieć, by były to rzeczy nieudane. Ostatnim wydawnictwem artystki jest „Can’t Go Back” z 2012 roku. Kiedy: 11 marca Jej piosenka pojawiła się w czołówce TVN-owskiego serialu „Druga szansa” i od tego czasu internet zasypały pytania o to, kto jest jej autorem. Odpowiadam – Bovska, laureatka kilku konkursów dla młodych talentów, która właśnie debiutuje albumem „Kaktus”. Kiedy: 17 marca Bez paniki, nie chodzi o Zenka Martyniuka, a Zenka Kupatasę, wokalistę formacji Kabanos. „33” to jego solowy debiut, gdzie poza śpiewaniem zagrał też na prawie wszystkich instrumentach. Znając specyficzną twórczość jego rodzimej formacji, zakładam, że nie jest to pozycja dla każdego. Kiedy: 18 marca Choć ten album sygnowany jest imieniem i nazwiskiem legendy surowego grania, nie należy zapominać, że nagrała go supergrupa, w której być może większe znaczenie niż sam Pop ma Josh Homme (pozostali muzycy to Dean Fertita z Queens Of The Stone Age i Matt Helders z Arctic Monkeys). Krytycy są wniebowzięci. Ostatnim albumem, nad którym pracował Iggy, jest „Ready to Die”, nagrany pod szyldem The Stooges. Homme natomiast prężnie działał z Eagles Of Death Metal, wydając w zeszłym roku „Zipper Down”. Kiedy: 18 marca Gwen Stefani usilnie próbuje wrócić na szczyt po kilku latach przerwy. Najpierw przy pomocy kolegów z No Doubt (płyta „Push and Shove” z 2012 roku), co zaowocowało kompletną klapą. Teraz działając na własny rachunek. Cóż, biorąc pod uwagę chłodne recenzje, łatwo nie będzie. Ostatnim solowym dokonaniem Stefani jest multiplatynowy „The Sweet Escape” z 2006 roku. Kiedy: 25 marca Birdy zadebiutowała jako piętnastolatka i od razu zdobyła popularność, uwodząc słuchaczy młodzieńczą naiwnością i szczerością, ale także dojrzałością w posługiwaniu się emocjami. Spoglądając na wystylizowaną okładkę „Beautiful Lies”, boję się, czy aby nie utraciła swoich cech charakterystycznych, co z jednej strony można określić jako wejście w dorosłość, a z drugiej – jako przemienienie się w jedną z wielu podobnych indiepopowych wokalistek, które ciężko od siebie odróżnić. Chociaż jako całość jej drugi krążek, „Fire Within” z 2013 roku, robi bardzo dobre wrażenie. Kiedy: 25 marca Mistrz białego bluesa Joe Bonamassa powraca z nowym albumem. Tym razem postawił na feeling i chęć uchwycenia chwili. Dlatego całość nagrał w pięć dni w studio w Nashville. Producentem został ponownie fachowiec od surowego brzmienia Kevin Shirley. Ostatnim studyjnym wydawnictwem Bonamassy jest „Different Shades of Blue” z 2014 r. Kiedy: 25 marca Jak sam tytuł płyty wskazuje, jest ona poświęcona Jomswikingom, zbrojnej drużynie stacjonującej w Jomsborgu w X i XI wieku. Czyli tak jak przystało na jednego z czołowych przedstawicieli viking metalu. Ciekawostką jest na pewno gościnny udział Doro, najgorętszej kobiety w świecie heavy metalu. Ostatnim wydawnictwem Amon Amarth jest „Deceiver of the Gods” z 2013 roku. Kiedy: 25 marca A teraz coś dla lubiących ekstremalne brzmienia, choć niepozbawione melodii. Asking Alexandria zaliczany jest do zespołów metalcore’owych, ale od początku istnienia celował w słuchaczy spoza swojej niszy. Na „The Black” debiutuje nowy wokalista formacji – Denis Stoff, który zastąpił Danny’ego Worsnopa. Ostatnim krążkiem kapeli jest koncertówka „Live from Brixton and Beyond” z 2014 roku. Kiedy: 25 marca Od czasu reinkarnacji Artillery w 2007 roku, zespół regularnie nagrywa kolejne albumy i jest w doskonałej formie. Twardo trzyma się thrashowej estetyki, ale stara się o nowoczesne brzmienie, nie uprawia sentymentalnego kombatanctwa. Dlatego też zaryzykuję stwierdzenie, że dziś zespół wypada lepiej niż w latach 80. Ostatnim jego wydawnictwem jest „Legions” z 2013 roku. Kiedy: 25 marca „Battle Cry” to już kolejna pożegnalna płyta Judas Priest, dokumentująca pożegnalną trasę (też kolejną). Oczywiście w repertuarze nie może zabraknąć żelaznej klasyki z „Painkiller”, „Breaking the Law” czy „Metal Gods” na czele, choć sporo miejsca poświęcono także nowościom z ostatniego studyjnego krążka zespołu „Redeemer of Souls” (2014). Wydaje mi się, że materiał ten nie pobije rewelacyjnego „Epitaph” (dokumentował trasę pożegnalną 2011-2012), ale posłuchać na pewno warto. Dla koneserów: Kiedy: 18 marca Chciałbym powiedzieć, że ani oni tacy piękni, ani znów tacy młodzi, ale naraziłbym się licznej grupie fanów disco polo w naszym kraju. Zespół o mały włos a wygrałby jedną z edycji „Must Be The Music. Tylko muzyka” i jego popularność mnie przeraża… Ale w sumie ja też piękny i młody nie jestem, więc mam prawo się nie znać. 27 kwietnia 2016 |
16 marca bieżącego roku zmarł Ernest Bryll, poeta, pisarz, dziennikarz, dyplomata, ale także autor wielu tekstów piosenek. Ponieważ mam wrażenie, że jego twórcza wciąż nie jest należycie doceniana, pomyślałem, że warto poświęcić jej chwilę i upamiętnić krótkim tekstem.
więcej »Od początku kariery muzycy Can mieli silne inklinacje filmowe. Pomagali przecież Irminowi Schmidtowi w nagrywaniu komponowanych przez niego ścieżek dźwiękowych. Swój debiutancki krążek zatytułowali „Monster Movie”, a na kolejnej płycie – „Soundtracks” – umieścili swoje utwory wybrane z pięciu filmów, których premiery odbyły się w latach 1970-1971.
więcej »Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj longplay Orkiestry Gustava Broma, która przy okazji reedycji zyskała zapadający w pamięć tytuł „Kyrie Eleison”.
więcej »Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski
Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski
Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski
Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski
Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski
Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski
Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski
Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski
The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski
T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski
Weekendowa Bezsensja: 40 najgorszych okładek płyt 2016 roku
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
10 największych rozczarowań muzycznych 2016 roku
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
50 najlepszych płyt 2016 roku
— Esensja
Drogi e-mailowy bocie z Amazonu
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Styczeń 2017
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Boże Narodzenie 2016
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Wakacje 2016
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Czerwiec 2016
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Maj 2016
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Kwiecień 2016
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Luty 2016
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Styczeń 2016
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Grudzień 2015
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Listopad 2015
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Witajcie w świecie ze stali
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Bluesman wieczorową porą
— Łukasz Izbiński
Esensja słucha: Listopad 2012 (2)
— Dawid Josz, Mateusz Kowalski, Michał Perzyna, Przemysław Pietruszewski
Esensja słucha: Listopad 2012
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Dawid Josz, Michał Perzyna, Przemysław Pietruszewski
Esensja słucha: Drugi kwartał 2010
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Michał Perzyna, Jakub Stępień, Jacek Walewski, Mieszko B. Wandowicz
Ostatnie tango w stylu retro
— Michał Perzyna
Pot i Kreff: Wilki, czy psy pastewne?
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Nostradamus w świecie S/M
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Piołun w sercu a w słowach brak miodu, czyli 10 utworów do tekstów Ernesta Brylla
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Kim był Józef J.?
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Komiksowe Top 10: Luty 2024
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Ilu scenarzystów potrzea by wkręcić steampunkową żarówkę?
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Magia i Miecz: Siłą rozpędu
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Baldwin Trędowaty na tropie
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Po komiks marsz: Marzec 2024
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Marcin Knyszyński, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady
Nie należy mylić zagubienia się w masie z tkwieniem w gównie
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Diabeł rozbiera się u Prady
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Kobieta ich bije
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski