Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 25 kwietnia 2024

W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.

Muzyka

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne (wybrane)

Mythical River
Elephant9
Chaos Rocks
Hawkestrel
Clouds
Randi Pontoppidan, Martin Fabricius
Path
Mathias Landæus
Twain Walking
Lis Wessberg
Stories from Time and Space
Hawkwind
The Night is the Night
Rotem Geffen
Better
Tomasz Dąbrowski & The Individual Beings

więcej »

Zapowiedzi

muzyczne

As Time Passes
Arild Andersen, Daniel Sommer, Rob Luft
The Death of Kalypso
Angles & Elle-Kari Sander with Strings

więcej »

Jasper van ’t Hof
‹Eyeball›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Eyeball
Wykonawca / Kompozytor	Jasper van ’t Hof
Data wydania	1974
Nośnik	Winyl
Czas trwania	45:29
Gatunek	jazz, rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Jasper van ’t Hof, Wim Overgaauw, Zbigniew Seifert, John Lee, Gerry Brown

Utwory
Winyl1
1) Bax	07:50
2) Viber Snake	05:12
3) Eyeball 1	03:37
4) Hyrax	05:55
5) Schwester Johanna	06:15
6) Laur	04:17
7) One Leg Missing	03:06
8) Eyeball 2	04:57
9) The Rev	04:20

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Non omnis moriar: Fusion w kraju tulipanów

Sebastian Chosiński

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj międzynarodowy jazzrockowy projekt Holendra Jaspera van ’t Hofa.

Sebastian Chosiński

Non omnis moriar: Fusion w kraju tulipanów

Jasper van ’t Hof
‹Eyeball›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Eyeball
Wykonawca / Kompozytor	Jasper van ’t Hof
Data wydania	1974
Nośnik	Winyl
Czas trwania	45:29
Gatunek	jazz, rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Jasper van ’t Hof, Wim Overgaauw, Zbigniew Seifert, John Lee, Gerry Brown

Utwory
Winyl1
1) Bax	07:50
2) Viber Snake	05:12
3) Eyeball 1	03:37
4) Hyrax	05:55
5) Schwester Johanna	06:15
6) Laur	04:17
7) One Leg Missing	03:06
8) Eyeball 2	04:57
9) The Rev	04:20

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Połowa lat 70. XX wieku to był najlepszy okres w historii muzyki fusion; cieszyła się ona wówczas wielką popularnością po obu stronach Atlantyku, a przyglądając się kontynentowi europejskiemu – to na dodatek po obu stronach „żelaznej kurtyny”. Jednym z polskich towarów eksportowych w świecie jazz-rocka był, zmarły w lutym 1979 roku w Stanach Zjednoczonych (z powodu nowotworu), legendarny skrzypek Zbigniew Seifert. Karierę – jako bandleader i, co dla niektórych może być zaskoczeniem, saksofonista – zaczynał na początku lat 60., później jednak przerzucił się na skrzypce (elektryczne), co automatycznie otworzyło mu drzwi do grania muzyki o bardziej rockowej proweniencji. Ogromny talent Seiferta sprawił, że jego sława szybko wykroczyła poza granice ludowej ojczyzny; do wspólnych nagrań zapraszały go największe gwiazdy ówczesnego (free-)jazzu i fusion, jak chociażby Czech Jiří Stivín („5 ran do čepice”, 1972), Niemcy Volker Kriegel („Lift!”, 1973) i Joachim Kühn („Cinemascope”, 1974; „Springfever”, 1976) czy Amerykanin Charlie Mariano („Helen 12 Trees”, 1974) i jego rodacy z formacji Oregon („Violin”, 1977).

Lista ta byłaby niepełna bez jeszcze jednego artysty – holenderskiego pianisty Jaspera van ’t Hofa (choć spotykana jest również pisownia „Van’t Hofa”). Jasper przyszedł na świat w 1947 roku w Enschede w rodzinie o tradycjach muzycznych; jego ojciec był trębaczem jazzowym, a matka – pianistką i śpiewaczką. Nic więc dziwnego, że od najmłodszych lat uczył się muzyki; zaskoczeniem może być natomiast to, że nigdy nie zdobył formalnego wykształcenia, co zresztą nie przeszkodziło mu zdobyć statusu najwybitniejszego pianisty jazzowego rodem z kraju tulipanów. Jazzem zainteresował się jeszcze jako nastolatek, na początku lat 60. ubiegłego wieku. Pod koniec dekady wszedł w skład – złożonego po części z Holendrów, po części z Niemców – jazzrockowego zespołu Association P.C., który opuścił w 1973 roku po nagraniu trzech albumów („Earwax”, 1970; „Sun Rotation”, 1972; „Erna Morena”, 1973). Na zwolnione przez niego miejsce przyjęto „uciekiniera” z NRD, wspomnianego już Joachima Kühna; Jasper poszedł zaś własną, chociaż wcale nie odległą od wcześniejszej, drogą. Pierwszy krok na niej zrobił jeszcze jako muzyk Association P.C. – nagrał sygnowany nazwiskami Lola Coxhilla, Pierre’a Courbois i swoim, wypełniony improwizacjami jazzowymi, album „Toverbal Sweet” (1972).

Rok później, do spółki z Charliem Mariano, założył nową grupę – Pork Pie. Zadebiutowała ona w 1974 roku krążkiem „Transitory”, a po dwóch kolejnych latach wydała „The Door is Open” (po czym zamilkła na dwie dekady). W tym samym czasie van ’t Hof pracował nad swym pierwszym z prawdziwego zdarzenia albumem solowym – „Eyeball” (w niektórych edycjach pojawiają się jednak także inne warianty tytułu: „Eye Ball” bądź „Eye-ball”). Sesja, trwająca zaledwie dwa dni (16 i 17 marca 1974 roku), odbyła się w miasteczku Weesp na południu Holandii; płytę wydała natomiast, specjalizująca się w jazzie, wytwórnia Keytone z Vinkeveen nieopodal Utrechtu. W jej nagraniu wzięło udział międzynarodowe towarzystwo, obok Jaspera i Seiferta do Weesp przybyli jeszcze holenderski gitarzysta Wim Overgaauw (zmarły w 1995 roku) oraz świetnie znająca się i tym samym doskonale zgrana sekcja rytmiczna zza Oceanu, czyli (kontra)basista John Lee i perkusista Gerry Brown (który w przyszłości zastąpił Lenny’ego White’a w składzie Return to Forever). Van ’t Hof dedykował „Eyeball” swemu koledze – niemieckiemu gitarzyście basowemu i wiolonczeliście Peterowi Trunkowi, który w grudniu 1973 roku zginął w wypadku samochodowym w Nowym Jorku. Panowie poznali się całkiem dobrze, uczestnicząc we wspólnym jazzrockowym projekcie Sincerely P.T. („Sincerely P.T.”, 1973).

„Eyeball” to bardzo różnorodna płyta, ale za to będąca idealnym portretem lidera, którego zainteresowania rozciągały się od jazzu klasycznego, poprzez jazz-rock, aż po jazz improwizowany. I wszystko to znajduje się na tym krążku, na dodatek w mniej więcej równych proporcjach. Album otwiera kompozycja „Bax”, jedna z najbardziej energetycznych, stanowiąca wprost perfekcyjne zobrazowanie pojęcia „jazz-rock”. Motoryczna, pulsująca sekcja rytmiczna stanowi tu fundament do popisów Jaspera na fortepianie elektrycznym (w stylu Chicka Corea) oraz nie mniej ekscytujących solówek (ale i duetów) Wima Overgaauwa i Zbigniewa Seiferta. Wim nie oszczędza słuchaczy – wykorzystuje fuzzy, generuje zgrzyty, ale poza tym bez najmniejszych kompleksów wkracza na pole zarezerwowane zazwyczaj dla gitarzystów progrockowych; Seifert w niczym mu zresztą nie ustępuje, grając przy tym z niezwykłym nerwem. Zupełnie odmienne oblicze zespołu prezentuje za to „Viber Snake” – z początku subtelnemu kontrabasowi towarzyszą jedynie gitara klasyczna i fortepian akustyczny; dopiero z czasem dołączają Gerry Brown, wykorzystujący jedynie talerze, oraz Polak, podobnie jak Overgaauw skłaniający się tym razem raczej ku muzyce klasycznej.

Trend ten utrzymany jest również w „Eyeball 1”, który jest solowym popisem van ’t Hofa na fortepianie. I chociaż Holender stara się zmieniać nastrój – od dynamicznego boogie i rock n’rolla (na otwarcie i w części środkowej) po pianistykę w stylu Krzysztofa Komedy czy Mieczysława Kosza (na finał) – to jednak przede wszystkim daje nam chwilę na wzięcie oddechu. Co przydaje się tym bardziej, że wieńczący stronę A winylowego krążka numer „Hyrax” (autorstwa Johna Lee) to kolejny jazzrockowy dynamit. Lont podpala zresztą sam kompozytor, serwując na początek długi pochód gitary basowej. A dalej jest tylko ciekawiej, głównie z dwóch powodów: dzięki progresywno-psychodelicznym organom Jaspera oraz wirtuozerskiej partii Seiferta. I choć ich instrumenty wybijają się na plan pierwszy, pochłaniając niemal całą uwagę, warto skupić się jeszcze mocniej i wsłuchać w to, co dzieje się w tle. A dzieją się tam rzeczy niezwykłe. W stylu fusion utrzymana jest również otwierająca stronę B „Siostra Joanna” (a raczej „Schwester Johanna”), której ton nadają solówki na skrzypcach i – ponownie – fortepianie elektrycznym. Mniej tu jednak dynamiki, więcej zadumy i kontemplacji, na co wpływa także ten fakt, że Lee sięgnął tu po nastrojowo brzmiący kontrabas.

„Laur” (drugi utwór, który wyszedł spod ręki amerykańskiego basisty) ma dwie warstwy: czysto rozrywkową – znaczoną partią skrzypiec rodem z Dzikiego Zachodu, oraz balladową – podkreśloną przez akustyczny fortepian van ’t Hofa. Szczerze mówiąc, średnio to do siebie pasuje, w efekcie czego „Laur” uznać można za ten fragment albumu, którego raczej nikt by nie żałował, gdyby go zwyczajnie zabrakło. Zamiłowanie do nieco ryzykownych eksperymentów towarzyszy muzykom także w „One Leg Missing”, w którym zahaczają oni o folk. Z tego świata pochodzą przynajmniej partie banjo (kłania się Wim Overgaauw!) oraz zaskakująco skoczne skrzypce. Z czasem robi się wprawdzie bardziej rockowo, ale na finał wszystko zostaje spięte folkową klamrą. Druga część „Eyeball” to ponownie solowy występ lidera – tym razem oparty na brzmieniach klasycznych, choć oczywiście z jazzowym zacięciem. Całość zamyka trzeci z utworów skomponowanych przez Johna Lee – i zarazem jest to trzecia jazzrockowa petarda. Perfekcyjnie punktująca sekcja rytmiczna pozostawia sporo miejsca dla pozostałych instrumentalistów, z czego korzystają przede wszystkim improwizujący na całego Overgaauw i Seifert. Ech! Aż chciałoby się usłyszeć taki zespół tak grający na żywo.

Od momentu nagrania „Eyeball” Seifertowi pozostało jeszcze tylko pięć lat życia. W tym czasie zadbał przede wszystkim o swoją karierę solową (zarówno w Polsce, jak i na Zachodzie), wydając kolejno albumy: „Man of the Light” (1976), „Zbigniew Seifert” (1977), „Solo Violin” (1978), oraz – zarejestrowane zaledwie na trzy miesiące przed śmiercią – koncertowe, „krakowskie” „Kilimanjaro” (1979) i studyjne, „nowojorskie” „Passion” (1979). Miesiąc później wspomógł jeszcze Glena Moore’a z Oregonu – chodzi o zespół, nie o stan – w nagraniu płyty „Introducing Glen Moore” (1979), a po dwóch kolejnych już nie żył. Jasper van ’t Hof, który jest w tej chwili szacownym (już prawie) siedemdziesięciolatkiem wciąż ma się nieźle – nadal koncertuje i wydaje płyty.

8 października 2016

Skład:
Jasper van ’t Hof – fortepian, fortepian elektryczny, organy
Wim Overgaauw – gitara elektryczna, gitara klasyczna, banjo
Zbigniew Seifert – skrzypce elektryczne
John Lee – gitara basowa, kontrabas
Gerry Brown – perkusja, instrumenty perkusyjne

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Nie taki krautrock straszny: Czas (smutnych) rozstań
Sebastian Chosiński

22 IV 2024

Longplayem „Future Days” wokalista Damo Suzuki pożegnał się z Can. I chociaż Japończyk nigdy nie był wielkim mistrzem w swoim fachu, to jednak każdy wielbiciel niemieckiej legendy krautrocka będzie kojarzył go głównie z trzema pełnowymiarowymi krążkami nagranymi z Niemcami.

więcej »

Non omnis moriar: Praga pachnąca kanadyjską żywicą
Sebastian Chosiński

20 IV 2024

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj wspólny album czechosłowackiej Orkiestry Gustava Broma i kanadyjskiego trębacza Maynarda Fergusona.

więcej »

Nie taki krautrock straszny: Nie zadzieraj z Czukayem!
Sebastian Chosiński

15 IV 2024

W latach 1968-1971 życie muzyków Can ogniskowało się wokół pracy. Mieszkając w Schloß Nörvenich, praktycznie nie wychodzili ze studia. To w którymś momencie musiało odbić się na kondycji jeśli nie wszystkich, to przynajmniej niektórych z nich. Pewien kryzys przyszedł wraz z sesją do „Ege Bamyasi” i nie wiadomo, jak by to wszystko się skończyło, gdyby sprawy w swoje ręce nie wziął nadzwyczaj zasadniczy Holger Czukay.

więcej »