Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 18 maja 2022

Krótko o grach: Technika walki gazrurką
Dawno żadna gra komputerowa (a do tego zręcznościówka!) nie sprawiła mi tyle frajdy co „Streets of Rage 4”. Czwarta odsłona hitu sprzed lat może nie jest żadną rewolucją, ale w świetnym stylu reaktywuje nieco już wyświechtany gatunek.
Pulsujący rytm metropolii
„Kot w Tokio” to nowoczesna opowieść o japońskiej stolicy i jej mieszkańcach. Smaki, kolory, zapachy, dźwięki wibrują i mieszają się ze sobą, tworząc jedyny w swoim rodzaju pejzaż wielkiego miasta.
Kroniki księżycowe: Zanik ducha albo „jak od pospolitości zbawić świat”
W drugiej części Trylogii Księżycowej Jerzego Żuławskiego dwóch członków Bractwa Prawdy nieopatrznie uruchomiło statek kosmiczny Marka Zwycięzcy i ku własnemu przerażeniu wystartowało na Ziemię. Co zastaną, gdy już dolecą?
Iść w stronę słońca
„Legendarne miasta” to tytuł pierwszego tomu z przygodami Alvara Mayora. Album zawiera osiemnaście rozgrywających się w XVI wieku opowieści o przygodach tajemniczego przewodnika, który w kolejnych podróżach po Ameryce Południowej poszukuje prawdy o sobie samym.
Upload: Sez. 2. odc. 6. Zamach na demokrację
Jeśli powiedziało się A, to trzeba powiedzieć B. Skoro więc para głównych bohaterów odkryła, że David Choak zlecił zabicie Nathana, zrozumiałe jest, że teraz pilnie obserwują poczynania bogacza. Dzięki temu udaje im się wpaść na trop jego kolejnego niecnego planu.
Wspomnienie przyszłości
W naszej Galerii prezentujemy prace tegorocznego laureata nagrody Best Artist przyznanej przez Europejskie Stowarzyszenie Science Fiction (ESFS) – Rocha Urbaniaka
Pan Samochodzik po latach: Pośród szaleńców i gangsterów
„Pan Samochodzik i człowiek z UFO” pod wieloma względami różni się do poprzednich części cyklu Zbigniewa Nienackiego. Nie dość bowiem, że akcja powieści toczy się poza Europą, to jeszcze istotne znaczenie ma tutaj wątek fantastyczny. Zapewne w ten sposób autor starał się zdyskontować rosnącą w latach osiemdziesiątych popularność literatury science fiction, ale zabieg ten może budzić ambiwalentne odczucia.

Muzyka

Magazyn CCXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne

Alawari
Alawari
Lexicon I
Filippo Deorsola, Anaphora
432 Hz
Krzysztof Majchrzak

więcej »

muzyczne

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Jasper van ’t Hof’s Pork Pie
‹Transitory›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Transitory
Wykonawca / Kompozytor	Jasper van ’t Hof’s Pork Pie
Data wydania	1974
Wydawca	MPS Records
Nośnik	Winyl
Czas trwania	43:02
Gatunek	jazz, rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Jasper van ’t Hof, Charlie Mariano, Philip Catherine, Jean-François Jenny-Clark, Aldo Romano, Ivanir do Nascimento

Utwory
Winyl1
1) Epoch	07:39
2) Transitory [Part 1]	04:47
3) Transitory [Part 2]	04:07
4) Angel Wings	05:15
5) Pudu Khottai	08:04
6) Something Wrong	02:40
7) Bassamba [Part 1]	02:51
8) Bassamba [Part 2]	04:35
9) March of the Oil-Sheikhs	03:04

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Non omnis moriar: Jazz, rock, ethno, awangarda i ambient

Sebastian Chosiński

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj międzynarodowy jazzrockowy projekt Holendra Jaspera van ’t Hofa – Pork Pie.

Sebastian Chosiński

Non omnis moriar: Jazz, rock, ethno, awangarda i ambient

Jasper van ’t Hof’s Pork Pie
‹Transitory›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Transitory
Wykonawca / Kompozytor	Jasper van ’t Hof’s Pork Pie
Data wydania	1974
Wydawca	MPS Records
Nośnik	Winyl
Czas trwania	43:02
Gatunek	jazz, rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Jasper van ’t Hof, Charlie Mariano, Philip Catherine, Jean-François Jenny-Clark, Aldo Romano, Ivanir do Nascimento

Utwory
Winyl1
1) Epoch	07:39
2) Transitory [Part 1]	04:47
3) Transitory [Part 2]	04:07
4) Angel Wings	05:15
5) Pudu Khottai	08:04
6) Something Wrong	02:40
7) Bassamba [Part 1]	02:51
8) Bassamba [Part 2]	04:35
9) March of the Oil-Sheikhs	03:04

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Holenderski pianista Jasper van ’t Hof (względnie Van’t Hof) był już raz bohaterem cyklu „Non Omnis Moriar”. Przed paroma tygodniami pisaliśmy bowiem o jego solowej produkcji – albumie „Eyeball”, wydanym w 1974 roku, a nagranym między innymi z pomocą legendarnego polskiego skrzypka Zbigniewa Seiferta. W tym samym roku światło dzienne ujrzała jeszcze jedna płyta, w powstaniu której Holender miał wydatny udział. Ba! na okładce której, oprócz nazwy zespołu, widniało także jego nazwisko. Urodzony w 1947 roku w Enschede van ’t Hof profesjonalną karierę zaczynał w jazzrockowej formacji Association P.C. („Earwax”, 1970; „Sun Rotation”, 1972; „Erna Morena”, 1973), którą opuścił jednak – po wydaniu trzech longplayów – w 1973 roku. W tym okresie sporo czasu spędzał w Niemczech Zachodnich, które na początku lat 70. XX wieku mogły pochwalić się najprężniej działającą sceną jazzową i (kraut)rockową w Europie. Kolejne swoje projekty często tworzył zresztą z muzykami, którzy albo byli Niemcami, albo – jak on – wybrali ten kraj na swoją drugą ojczyznę.

Jednym z takich projektów była, powołana do życia w 1974 roku, grupa Pork Pie, do udziału w której van ’t Hof zaprosił prawdziwie międzynarodowe towarzystwo: amerykańskiego (ale o włoskich korzeniach) saksofonistę i flecistę Charliego Mariano, angielskiego (z domieszką krwi belgijskiej) gitarzystę Philipa Catherine’a, francuskiego (kontra)basistę Jean-François Jenny-Clarka (który zastąpił współpracującego z Holendrem w pierwszych tygodniach działalności Pork Pie swego rodaka Henriego Texiera) oraz włoskiego (ale mieszkającego we Francji) perkusistę Aldo Romano. To właśnie z nimi 17 i 18 maja 1974 roku – niemal dokładnie w dwa miesiące po sesji nagraniowej, której efektem był album „Eyeball” – Jasper zamknął się w studiu Conny’ego Planka w miejscowości Neunkirchen (kilkadziesiąt kilometrów od Kolonii), aby zarejestrować kolejny materiał. Pojawił się tam także gość specjalny: mieszkający w Italii brazylijski perkusjonalista Ivanir do Nascimento, przez przyjaciół nazywany… Mandrake (Mandragora). Pork Pie rozrosło się tym samym do sekstetu. A jak prezentowała się stworzona przez tę niesamowitą „zbieraninę” z całego świata muzyka? Nadzwyczaj spójnie i ciekawie, o czym można przekonać się, sięgając po debiutancki krążek formacji zatytułowany „Transitory”.

I w sumie nic w tym dziwnego. Przecież muzyka – a już w ogóle muzyka improwizowana (a taka w sporej części wypełniła album) – jest najbardziej uniwersalnym językiem, który nie poddaje się ani istniejącym na mapach granicom, ani różnicom kulturowym. Wręcz przeciwnie! Nierzadko na styku różnych kultur powstają dzieła najmniej oczywiste i tym samym najbardziej interesujące i najwybitniejsze. Płyta „Transitory” – opublikowana w tym samym 1974 roku przez niezwykle zasłużoną dla fusion lat 70. niemiecką firmę MPS Records – nie jest może arcydziełem, ale na pewno wyznaczała w jazz-rocku tamtych czasów nowe trendy, zbliżając go z jednej strony do współczesnej awangardy, na co wpływ miał przede wszystkim lider zespołu, z drugiej – do zdobywającej dopiero powoli popularność world music, co jest głównie zasługą Charliego Mariano i odpowiedzialnego za szamańsko-etniczne wtręty Ivanira do Nascimento. Pewną wskazówką co do inspiracji muzyków może być także nazwa grupy, zaczerpnięta z utworu „Goodbye Pork Pie Hat” (1959) czarnoskórego amerykańskiego pianisty i kontrabasisty Charlesa Mingusa, który swą kompozycję dedykował zmarłemu w 1959 roku saksofoniście Lesterowi Youngowi.

Na longplay trafiło dziewięć utworów, a ich łączny czas o dwie sekundy przekroczył czterdzieści trzy minuty – co należy uznać za ówczesną normę. Zaskoczeniem może być jednak to, że w czasach, kiedy na płytach wykonawców jazzrockowych, progresywnych i krautrockowych dominowały głównie rozbudowane, kilkunastominutowe formy, Jasper van ’t Hof konsekwentnie ich unikał (najdłuższy numer trwa „zaledwie” osiem minut). Ale też dzięki temu niezwykła jest różnorodność nagranego przez Pork Pie materiału. Otwierający płytę „Epoch” (autorstwa Holendra) to przykład klasycznego, dynamicznego fusion, w którym nie brakuje ani rockowego rozmachu, ani freejazzowej solówki saksofonu Charliego Mariano; kapitalny nastrój wprowadzają natomiast partie fortepianu elektrycznego, na którym gra van ’t Hof. Swoje dwie chwile chwały przeżywa także gitarzysta, którego rola ulega zresztą dużemu przeobrażeniu – Catherine początkowo gra rytmicznie (do spółki z Jenny-Clarkiem i Romano), by w finale wdać się w dialog z saksofonistą. Część pierwsza kompozycji tytułowej to w zasadzie duet Holendra i Amerykanina, w którym dają oni upust swym zapędom awangardowo-etnicznym; Jasper „bawi” się elektroniką, eksperymentując z fortepianem i preparowanymi organami, natomiast Charlie dogrywa improwizacje na flecie bambusowym i saksofonie sopranowym.

„Transitory (Part 2)” – dedykowane koledze van ’t Hofa, niemieckiemu gitarzyście basowemu i wiolonczeliście Peterowi Trunkowi, z którym Holender współtworzył jazzrockową grupę Sincerely P.T., a który ostatniego dnia grudnia 1973 roku zginął w Nowym Jorku w wypadku samochodowym – to już podróż w nieco innym kierunku. W tym utworze Pork Pie ociera się bowiem o stylistykę ambientu, który w tamtych czasach stawiał dopiero pierwsze kroki (vide wspólny album Roberta Frippa i Briana Eno „(No Pussyfooting)” z listopada 1973 roku). Po dwóch klimatycznych i nieco odrealnionych fragmentach wszyscy słuchacze zostają postawieni do pionu za sprawą, zamykającej stronę A, kompozycji Philipa Catherine’a „Angel Wings”. To kolejna porcja fusion. Może nie tak energetycznego jak w przypadku „Epoch”, ale na pewno przyprawiającego o ciarki na plecach – głównie dzięki gitarowej solówce Brytyjczyka i nastrojowemu fletowi Mariano. Pełnię swych nietypowych zainteresowań muzycznych Amerykanin zaprezentował jednak dopiero w utworze otwierającym stronę B – opartym na hinduskiej melodii ludowej ośmiominutowym „Pudu Khottai” (będącym pokłosiem jego pięcioletnich podróży po Malezji, Japonii i właśnie Indiach). We wstępie Charlie sięga po flet i nadaswaram (przypominający obój), później wykorzystuje saksofon sopranowy, by w dalszej części nałożyć na siebie ścieżki wszystkich dęciaków. O odpowiedni klimat dba tu jeszcze gość z Brazylii; w efekcie otrzymujemy eksperymentalną w formie, folkową w treści kompozycję, która przenosi nas do świata Dalekiego Wschodu.

„Something Wrong” to kolejna kompozycja lidera. I dlatego też trudno się dziwić, że czołową rolę odgrywa w niej fortepian elektryczny. Utwór, choć krótki, dzieli się wyraźnie na dwie części: w pierwszej, bardzo stonowanej, słychać głównie klawisz, w drugiej – pełnej jazzrockowego rozmachu – szaleje już cały zespół. „Bassamba (Part 1)” jest natomiast popisem sekcji rytmicznej. I to „popisem” dosłownie, ponieważ Jean-François i Aldo, mimo minimalistycznej formy, sprawiają, że naprawdę wiele się tutaj dzieje. Druga część tego utworu (skomponowana przez bębniarza) ma zupełnie odmienny charakter – dużo radośniejszy, momentami wręcz skoczny, na co wpływa oczywiście podlegająca ciągłym przeobrażeniom gra Romano. Płytę zamyka „March of the Oil-Sheikhs” – kolejny numer autorstwa van ’t Hofa, w którym ponownie rozbrzmiewają dźwięki charakterystyczne dla jazz-rocka początku lat 70. Słychać zadziorny bas i dynamiczny fortepian elektryczny, ale przy tym udaje się zespołowi zachować dostojny i lekko niepokojący nastrój. Prawdziwe mistrzostwo! Jeszcze w tym samym roku – nieco ponad dwa miesiące po nagraniu „Transitory” – Por Pie pojawiło się na New Jazz Festival Balver Höhle, gdzie wystąpiło bez Ivanira do Nascimento oraz z nowym basistą (zamiast Jenny-Clarka pojawił się John Lee), dając koncert – jakby na przekór temu, co znalazło się na albumie – złożony z dwóch rozbudowanych improwizacji. Na nową studyjną płytę trzeba było poczekać dwa lata („The Door is Open”, 1976), a na trzecią – kolejnych dwadzieścia („Operanoia”, 1996). Czwartej nie będzie, ponieważ od siedmiu lat nie ma już wśród żywych Charliego Mariano, a bez niego formacja nie ma racji bytu.

19 listopada 2016

Skład:
Jasper van ’t Hof – fortepian elektryczny, preparowane organy, fortepian, czelesta
Charlie Mariano – saksofon altowy, saksofon sopranowy, flet bambusowy, nadaswaram
Philip Catherine – gitara elektryczna, gitara akustyczna
Jean-François Jenny-Clark – gitara basowa, kontrabas
Aldo Romano – perkusja
gościnnie:
Ivanir do Nascimento – konga, tamburyn, dzwonki, pandeiro, agogo

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Non omnis moriar: Rypdal – czarodziej gitary
Sebastian Chosiński

14 V 2022

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj druga część albumu „Odyssey” Terjego Rypdala.

więcej »

Pink Floyd w XXI wieku: Zestaw najpopularniejszego minimum
Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

11 V 2022

W XXI wieku zespół Pink Floyd praktycznie przestał istnieć. Panowie jeśli już nagrywali, to raczej na swój rachunek, a o koncertach mowy być nie mogło. Niemniej fani niemal co roku są uszczęśliwiani kolejnymi albumami sygnowanymi nazwą formacji. Na przykład kompilacją „A Foot in the Door – The Best of Pink Floyd” z 2011 roku.

więcej »