Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 19 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

The Chris Hinze Combination
‹Mission Suite›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułMission Suite
Wykonawca / KompozytorThe Chris Hinze Combination
Data wydania1973
Wydawca MPS Records
NośnikWinyl
Czas trwania43:35
Gatunekjazz, rock
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
W składzie
Chris Hinze, Henny Vonk, Rob van den Broeck, John Lee, Gerry Brown, Siegfried Schwab, Cees See, Wim van der Beek
Utwory
Winyl1
1) Di-Da-De-Lu-Da08:04
2) Mission Suite14:52
3) Deliverance14:20
4) The Ballad03:50
5) Bamboo Funk05:27
Wyszukaj / Kup

Non omnis moriar: Muzyka dawna z Kraju Tulipanów

Esensja.pl
Esensja.pl
Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj międzynarodowy projekt Holendra Chrisa Hinzego.

Sebastian Chosiński

Non omnis moriar: Muzyka dawna z Kraju Tulipanów

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj międzynarodowy projekt Holendra Chrisa Hinzego.

The Chris Hinze Combination
‹Mission Suite›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułMission Suite
Wykonawca / KompozytorThe Chris Hinze Combination
Data wydania1973
Wydawca MPS Records
NośnikWinyl
Czas trwania43:35
Gatunekjazz, rock
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
W składzie
Chris Hinze, Henny Vonk, Rob van den Broeck, John Lee, Gerry Brown, Siegfried Schwab, Cees See, Wim van der Beek
Utwory
Winyl1
1) Di-Da-De-Lu-Da08:04
2) Mission Suite14:52
3) Deliverance14:20
4) The Ballad03:50
5) Bamboo Funk05:27
Wyszukaj / Kup
Przyszedł na świat w niespokojnych czasach, na rok przed wybuchem drugiej wojny światowej. Gdy miał dwa lata, jego ojczyzna znalazła się pod okupacją hitlerowską. Pochodził z uzdrowiskowo-przemysłowego (jak widać, to wcale nie stoi ze sobą w sprzeczności) miasta Hilversum. O kogo chodzi? O Holendra Chrisa (a właściwie: Christiaana Herberta) Hinzego. Od młodych lat interesowała go muzyka baroku, już jako dwunastolatek zaczął naukę gry na fortepianie, który później porzucił jednak dla fletu. Ukończył konserwatorium w Hadze. Nie poświęcił się jednak – a przynajmniej nie tylko – graniu muzyki klasycznej; w latach 60. XX wieku odkrył bowiem dla siebie jazz i rock. Ta fascynacja, dzięki otrzymanemu stypendium, doprowadziła go do kolejnych studiów – w prestiżowym Berklee College of Music w Bostonie. Wrócił stamtąd może nie całkowicie odmieniony, ale świadomy tego, czemu chce się poświęcić. W efekcie w następnej dekadzie postawił na fusion.
Pierwszym zespołem jazzowym, którego został członkiem, była orkiestra Boy’s Big Band; z nią nagrał swój debiutancki album – „Finch Eye” (1966). Rok później związał się z hardbopowym triem kontrabasisty Dicka van der Capellena; owocem ich krótkiego romansu była płyta „The Present is Past” (1967). Krótko potem ukazały się dwa solowe longplaye flecisty – „Telemann – My Way” (1969) oraz „Vivat Vivaldi” (1970) – którymi niejako podsumował okres studiów i fascynacji barokiem. Hinze szybko też dojrzał do tego, by stanąć na czele własnej formacji – tak pod koniec 1969 roku narodziło się… The Chris Hinze Combination. Grupa miała płynny skład, który lider dobierał w zależności od potrzeb. W stronę free jazzu zmierzał, grając z artystami holenderskimi („Stoned Flute”, 1970; „Live at Montreux”, 1971; „Who Can See the Shadow of the Sun”, 1972); gdy chciał zrobić skok do świata fusion, zapraszał do współpracy również muzyków z innych krajów, jak chociażby przy okazji nagrywania „Virgin Sacrifice” (1972), na którym to krążku pojawili się dwaj doskonale już znani czytelnikom „Esensji” Amerykanie: basista John Lee i perkusista Gerry Brown („Infinite Jones”, „Cascade”, „Eyeball”, „Cinemascope”, „Spider’s Dance”, „September Man”, „Guitars”, „Hip Elegy”, „Springfever”).
Z ich usług Hinze postanowił skorzystać także w 1973 roku, kiedy przymierzał się do nagrania piątego albumu (a czwartego studyjnego) pod szyldem Combination. Sesja odbyła się w Kolonii; niestety, na okładce nie znalazła się dokładna informacja, kiedy miało to miejsce. Oprócz gości zza Atlantyku w studiu Cornet pojawili się również niemiecki gitarzysta Siegfried Schwab („The Oimels”, „Rischka’s Soul”, „Rischka’s Light Faces”, „Et Cetera”, „Sincerely P.T.”) oraz rodacy Hinzego: wokalistka Henny Vonk, pianista Rob van den Broeck oraz dwaj perkusjonaliści Cees See („Lift!”) i Wim van der Beek. Efektem ich pracy stał się wydany jeszcze w tym samym roku przez niemiecką wytwórnię MPS Records longplay „Mission Suite” – bez wątpienia jeden z najciekawszych w bardzo bogatym, bo liczącym ponad sześćdziesiąt pozycji, dorobku fonograficznym Chrisa. Dorobku, który – dodajmy – wciąż jeszcze jest powiększany. W ostatnich latach głównie o płyty z muzyką etniczną (afrykańską, tybetańską, jamajską) i new age.
Wróćmy jednak do „Mission Suite” – płyty klasycznie jazzrockowej, ale jednocześnie znacznie różniącej się od tego, co proponowały w tamtym czasie największe gwiazdy amerykańskiego (Mahavishnu Orchestra, Weather Report, Miles Davis, The Tony Williams Lifetime) czy europejskiego („Et Cetera, Association P.C., Pork Pie) fusion. Największa była w tym oczywiście zasługa lidera i jego fletów, które nieczęsto oddają pola innym, znacznie bardziej kojarzącym się z tym gatunkiem muzyki instrumentom, jak fortepian elektryczny czy gitara. Płytę otwiera kompozycja o dość specyficznym tytule – „Di-Da-De-Lu-Da”. Co się za nim kryje? Ośmiominutowa porcja energetycznej i porywającej mieszanki jazzu, rocka i… klasyki (w stylu innej formacji z Kraju Tulipanów, Focus). Po dynamicznym początku, znaczonym rockowym rytmem i zadziorną gitarą Siegfrieda Schwaba w tle, do głosu dochodzi Hinze, którego partia na flecie idealnie pokrywa się z eteryczną wokalizą Henny Vonk. Bliżej końca zespół ponownie podkręca tempo, w efekcie mamy do czynienia z zaskakująco mocnym zwieńczeniem utworu.
Tytułowa minisuita „Mission” to z kolei wielka gratka dla wielbicieli fusion i progresywnego folku, w klimacie wczesnej Anawy (z czasów „Korowodu”) i Osjanu. Choć oczywiście trudno podejrzewać, aby Chris Hinze wzorował się na artystach zza „żelaznej kurtyny”. Zresztą w dalszej części drogi wykonawców z Polski i Holandii – przynajmniej na jakiś czas – rozchodzą się, z czego korzysta przede wszystkim dotąd znajdujący się w cieniu pianista Rob van den Broeck. Dopiero pod koniec znów możemy mieć skojarzenia z rodzimą muzyką około jazzową, tym razem dzięki podobieństwu wokalizy Vonk do… Wandy Warskiej. Stronę B longplaya otwiera jedyna kompozycja, która nie wyszła spod ręki lidera; twórcą „Deliverance” jest bowiem John Lee. Co nie powinno dziwić, ponieważ praktycznie na każdej płycie, w której powstaniu Amerykanin maczał palce (powyżej wymieniliśmy ich kilka), jest co najmniej jeden numer jego autorstwa. W tym przypadku jest to dzieło bardzo ambitne i ze wszech miar zasługujące na uwagę. Po mocnym wejściu i duecie gitary i wokalu następuje dłuższy fragment wyciszenia, co wykorzystuje Hinze, serwując kolejną urzekającą pięknem solówkę na flecie. Dalej robi się już jednak bardziej rockowo, na co wpływ ma napędzająca Combination sekcja rytmiczna.
Czego można natomiast spodziewać się po „The Ballad”, najkrótszym fragmencie „Mission Suite”? Głównie nastrojowych „dwugłosów” – najpierw Chrisa i Roba, potem Hinzego i Vonk. W obu przypadkach ton nadaje flecista, pozostali muzycy podporządkowują się zaś wyznaczonej przez niego marszrucie. A ta prowadzi prostą drogą do jazzrockowej… „krainy łagodności”. Płytę wieńczy „Bamboo Funk” – numer, którego tytuł jest zdecydowanie mylący. Nie oczekujcie po nim bowiem funkowego groove’u; przeciwnie – to kolejny mariaż jazzu, folku i muzyki dawnej, ozdobiony nadzwyczajnej urody wokalizą Henny. Nawet jeśli z czasem utwór ten ewoluuje, to raczej w stronę rocka progresywnego, nie zaś brzmień kojarzących się z Earth, Wind & Fire czy The Headhunters Herbie’ego Hancocka. Zresztą finał i tak należy do Hinzego, który nie po raz pierwszy, ale za to – przynajmniej na tym albumie – ostatni, pozwala sobie na wycieczkę kilka wieków wstecz, do epoki ukochanego przez siebie baroku. W latach 70. zespół wydał jeszcze pięć utrzymanych w podobnym stylu płyt: „Charlie Mariano with The Chris Hinze Combination” (1973), „Sister Slick” (1974), „Parcival” (1976), „Bamboo Magic” (1978) oraz „Summer Dance – Live at Montreux, Vol. II” (1978), po czym zamilkł na kilka kolejnych lat. Odrodził się w połowie następnej dekady, prezentując już jednak dużo inną muzykę – o rodowodzie afrykańskim.
koniec
1 kwietnia 2017
Skład:
Chris Hinze – flet, flet altowy, flet piccolo, flet bambusowy
Henny Vonk – wokaliza, instrumenty perkusyjne
Rob van den Broeck – fortepian elektryczny
John Lee – gitara basowa, kontrabas
Gerry Brown – perkusja
gościnnie:
Siegfried Schwab – gitara elektryczna, gitara akustyczna, gitara dwunastostrunowa
Cees See – instrumenty perkusyjne
Wim van der Beek – instrumenty perkusyjne

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Nie taki krautrock straszny: Nie zadzieraj z Czukayem!
Sebastian Chosiński

15 IV 2024

W latach 1968-1971 życie muzyków Can ogniskowało się wokół pracy. Mieszkając w Schloß Nörvenich, praktycznie nie wychodzili ze studia. To w którymś momencie musiało odbić się na kondycji jeśli nie wszystkich, to przynajmniej niektórych z nich. Pewien kryzys przyszedł wraz z sesją do „Ege Bamyasi” i nie wiadomo, jak by to wszystko się skończyło, gdyby sprawy w swoje ręce nie wziął nadzwyczaj zasadniczy Holger Czukay.

więcej »

Non omnis moriar: Znad Rubikonu do Aszchabadu
Sebastian Chosiński

13 IV 2024

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj kolejny longplay Orkiestry Gustava Broma, na którym połączyła ona post-bop z „trzecim nurtem”.

więcej »

Nie taki krautrock straszny: Aneks, nie popłuczyny
Sebastian Chosiński

8 IV 2024

Jak każdy funkcjonujący przez wiele lat i mający trwałe miejsce w historii rocka zespół, także zachodnioniemiecki Can doczekał się wielu wydawnictw nieoficjalnych. Jednym z ciekawszych jest opublikowany przed piętnastoma laty „Ogam Ogat” – bootleg zawierający muzykę powstałą w tym samym czasie co materiał, jaki znalazł się na dwupłytowym krążku „Tago Mago”.

więcej »

Polecamy

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku

A pamiętacie…:

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski

Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski

Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski

Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski

Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski

Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski

Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski

Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski

The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski

T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski

Zobacz też

W trakcie

zobacz na mapie »
Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.