Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 20 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Gary Bartz, Lee Konitz, Jackie McLean, Charlie Mariano
‹Altissimo›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułAltissimo
Wykonawca / KompozytorGary Bartz, Lee Konitz, Jackie McLean, Charlie Mariano
Data wydania1973
Wydawca Philips
NośnikCD
Czas trwania41:37
Gatunekjazz
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
W składzie
Gary Bartz, Lee Konitz, Jackie McLean, Charlie Mariano, Joachim Kühn, Palle Danielsson, Han Bennink
Utwory
Winyl1
1) Another Hair-Do03:48
2) Mode for Jay Mac09:47
3) Love Choral07:34
4) Fanfare06:10
5) Du [Rain]03:34
6) Hymn03:10
7) Telieledu Rama07:34
Wyszukaj / Kup

Non omnis moriar: Jeden za czterech, czterej za jednego!

Esensja.pl
Esensja.pl
Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj niezwykły projekt czterech amerykańskich saksofonistów z udziałem… niemieckiego pianisty Joachima Kühna.

Sebastian Chosiński

Non omnis moriar: Jeden za czterech, czterej za jednego!

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj niezwykły projekt czterech amerykańskich saksofonistów z udziałem… niemieckiego pianisty Joachima Kühna.

Gary Bartz, Lee Konitz, Jackie McLean, Charlie Mariano
‹Altissimo›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułAltissimo
Wykonawca / KompozytorGary Bartz, Lee Konitz, Jackie McLean, Charlie Mariano
Data wydania1973
Wydawca Philips
NośnikCD
Czas trwania41:37
Gatunekjazz
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
W składzie
Gary Bartz, Lee Konitz, Jackie McLean, Charlie Mariano, Joachim Kühn, Palle Danielsson, Han Bennink
Utwory
Winyl1
1) Another Hair-Do03:48
2) Mode for Jay Mac09:47
3) Love Choral07:34
4) Fanfare06:10
5) Du [Rain]03:34
6) Hymn03:10
7) Telieledu Rama07:34
Wyszukaj / Kup
W drugiej połowie lat 60. ubiegłego wieku Europa stała się bardzo atrakcyjna dla jazzmanów z Ameryki Północnej. Często przepływali oni (oczywiście nie wpław) Ocean Atlantycki, aby szukać inspiracji na Starym Kontynencie. Najchętniej współpracowali z artystami niemieckimi, holenderskimi oraz skandynawskimi. Przodował w tym zwłaszcza saksofonista Charlie Mariano („Blue Stone”, „Reflections”), który zdołał pociągnąć za sobą innych. Jak chociażby fenomenalną sekcję rytmiczną złożoną z Johna Lee i Gerry’ego Browna („Infinite Jones”, „Mission Suite”, „Cascade”). Mariano był również inspiratorem albumu „Altissimo”, w realizacji którego – oprócz niego – udział wzięło jeszcze trzech innych saksofonistów altowych (stąd tytuł) rodem zza Wielkiej Wody: Gary Bartz, Lee Konitz oraz Jackie McLean.
Każdy z nich był już wtedy uznaną postacią w swojej ojczyźnie: nie tylko prowadzili własne zespoły, ale także współpracowali z najwybitniejszymi jazzmanami lat 50. i 60. (przykładowo: z Milesem Davisem, Artem Blakeyem i jego The Jazz Messengers czy Malem Waldronem). Zaproszenie ich do jednego studia w tym samym terminie graniczyło z cudem. A gdy dodatkowo zdamy sobie sprawę z tego, że było to studio położone w odległej od Nowego Jorku… Kopenhadze – z tym większym podziwem powinniśmy patrzeć na operatywność Mariano. Jako akompaniatorów Charlie zaprosił do współpracy równie wybitnych artystów (tyle że europejskich): doskonale kojarzonego przez czytelników „Esensji” niemieckiego pianistę Joachima Kühna (który był krótko po wydaniu solowych albumów „Interchange” i „This Way Out”), szwedzkiego kontrabasistę Pallego Danielssona (znanego z kooperacji z takimi tuzami, jak Jan Garbarek, Adam Makowicz, Keith Jarrett i Rolf Kühn) oraz holenderskiego bębniarza Hana Benninka (którego talentem wspierali się między innymi Eric Dolphy, Peter Brötzmann czy Cecil Taylor).
Cała sesja zamknęła się w jednym dniu – 15 lipca 1973 roku. Instrumentarium było niezwykłe, opierało się bowiem przede wszystkim na czterech… saksofonach altowych. Zapewne nie było łatwym zadaniem namówić do wspólnych nagrań czterech wybitnych artystów, spośród których żadnemu nie było dane „wybić się na niepodległość”. Każdy z nich musiał nieco powściągnąć swoje osobiste ambicje i podporządkować się ogólnym wytycznym. Jak im się to udało? Fantastycznie! Bo choć od wydania „Altissimo” (nakładem japońskiego oddziału wytwórni Philips) minęło już ponad czterdzieści lat, album ten po dziś dzień robi niemałe wrażenie. Zaskakuje także jego stylistyczna różnorodność: od (hard i post) bopu, poprzez modern jazz i free, aż do inspiracji folkiem azjatyckim (Mariano nie byłby sobą, gdyby nie „wcisnął” czegoś z klasyki karnatackiej, prawda?). Stanowiło to zapewne ukłon w stronę zainteresowań głównych bohaterów tej historii. Aby każdy z nich mógł zaprezentować coś, co jest bliskie jego sercu.
Album otwiera kompozycja najbardziej klasyczna, czyli „Another Hair-Do” z repertuaru Charliego Parkera (pierwotnie ukazała się na singlu w 1947 roku). To prawdziwa podróż w czasie – prosto w lata 30. i 40. XX wieku, kiedy jazz był przede wszystkim muzyką rozrywkową, przeznaczoną do tańca. Ale to nie oznacza, że Bartz, Konitz, McLean i Mariano nie dokonali przy okazji pewnych innowacji. Mimo to zagrali bardzo stylowo, znakomicie się przy tym uzupełniając i napędzając. Utwór numer dwa, „Mode for Jay Mac”, wyszedł spod ręki Williama Gaulta, pianisty z zespołu Jackiego McLeana. Czym przekonał do siebie amerykańskich saksofonistów, że zdecydowali się po niego sięgnąć? Całkiem możliwe, że głównie niepokojącym nastrojem i nostalgicznym lejtmotywem, choć pociągająca mogła być dla nich również improwizowana część środkowa kompozycji, w której pole do popisu zyskali również pianista i kontrabasista. Co ciekawe, trzy dni później – oczywiście w nieco innej wersji i z zupełnie innymi akompaniatorami – Jackie zagrał ten utwór podczas koncertu w kopenhaskim klubie Montmartre Jazzhus i ona również trafiła na płytę (chodzi o album „A Ghetto Lullaby”).
Stronę A zamyka podniosły „Love Choral” (autorstwa Konitza), w którym Gary, Lee, Jackie i Charlie, zanim sięgają po swoje sztandarowe instrumenty, najpierw pozwalają sobie na improwizację wokalną, którą następnie rozwijają, grając już na saksofonach. Każdy z nich ma tu swoje kilkanaście sekund solo i każdy stara się rozwinąć pierwotny motyw nieco inaczej. Na koniec dęciaki rozlegają się unisono – i to robi największe wrażenie. Spod ręki tego samego twórcy wyszedł utwór „Fanfare”, któremu – co sugeruje tytuł – patetyzmu także nie brakuje. Oprócz tego mamy jednak do czynienia również z porcją wyśmienitego free, podrasowanego zaprezentowaną z pazurem melodią. Niezwykłe wrażenie pozostawia po sobie „Du (Rain)” Bartza. Mimo że trwa niespełna cztery minuty, dzieje się w nim sporo, co jest przede wszystkim zasługą awangardowej w swym szaleństwie części środkowej. „Hymn” Konitza brzmi z kolei jak utwór świąteczny, choć wcale nie jest powiedziane, że powstał z myślą o Bożym Narodzeniu.
„Altissimo” zamyka kolejna przeróbka – „Telieledu Rama”. Nie ma wątpliwości, że ten numer dorzucił do repertuaru Charlie Mariano. Jest to – zaaranżowana przez Amerykanina – kompozycja Tyāgarāji, żyjącego w Indiach na przełomie XVIII i XIX wieków twórcy muzyki karnatackiej. Mariano „zaraził” się Orientem nieco wcześniej, w czasie kilku lat spędzonych na Dalekim Wschodzie – i ta fascynacja pozostała w nim aż do końca życia (a zmarł, przypomnijmy, w 2009 roku). Można podejrzewać, że wybijający się tutaj na plan pierwszy saksofon to właśnie instrument Charliego. Trudno bowiem sobie wyobrazić, by w tak sobie bliskim utworze pozwolił zagrać solówkę któremuś z kolegów po fachu. I chociaż „Telieledu Rama” jest jednoznacznie zatopione w klimacie indyjskim, brzmi też jednak bardzo po europejsku, co uznać należy za twórczy wkład akompaniatorów, a nade wszystko Kühna, Danielssona i Benninka. W finale muzycy zataczają koło i powracają do punktu wyjścia – oznacza to tyle, że ponownie do głosu dochodzi… Tyāgarāja odczytany przez Mariano. „Altissimo” nie należy na pewno do najwybitniejszych osiągnięć artystów biorących udział w realizacji tego projektu, ale bez wątpienia album ten zasługuje na wydobycie go z mroków niepamięci.
koniec
23 grudnia 2017
Skład:
Gary Bartz – saksofon altowy
Lee Konitz – saksofon altowy
Jackie McLean – saksofon altowy
Charlie Mariano – saksofon altowy
Joachim Kühn – fortepian
Palle Danielsson – kontrabas
Han Bennink – perkusja

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Nie taki krautrock straszny: Nie zadzieraj z Czukayem!
Sebastian Chosiński

15 IV 2024

W latach 1968-1971 życie muzyków Can ogniskowało się wokół pracy. Mieszkając w Schloß Nörvenich, praktycznie nie wychodzili ze studia. To w którymś momencie musiało odbić się na kondycji jeśli nie wszystkich, to przynajmniej niektórych z nich. Pewien kryzys przyszedł wraz z sesją do „Ege Bamyasi” i nie wiadomo, jak by to wszystko się skończyło, gdyby sprawy w swoje ręce nie wziął nadzwyczaj zasadniczy Holger Czukay.

więcej »

Non omnis moriar: Znad Rubikonu do Aszchabadu
Sebastian Chosiński

13 IV 2024

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj kolejny longplay Orkiestry Gustava Broma, na którym połączyła ona post-bop z „trzecim nurtem”.

więcej »

Nie taki krautrock straszny: Aneks, nie popłuczyny
Sebastian Chosiński

8 IV 2024

Jak każdy funkcjonujący przez wiele lat i mający trwałe miejsce w historii rocka zespół, także zachodnioniemiecki Can doczekał się wielu wydawnictw nieoficjalnych. Jednym z ciekawszych jest opublikowany przed piętnastoma laty „Ogam Ogat” – bootleg zawierający muzykę powstałą w tym samym czasie co materiał, jaki znalazł się na dwupłytowym krążku „Tago Mago”.

więcej »

Polecamy

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku

A pamiętacie…:

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski

Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski

Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski

Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski

Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski

Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski

Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski

Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski

The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski

T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski

Zobacz też

W trakcie

zobacz na mapie »
Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.