Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 25 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Embryo
‹Apo-Calypso›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułApo-Calypso
Wykonawca / KompozytorEmbryo
Data wydania1977
Wydawca April Records
NośnikWinyl
Czas trwania46:52
Gatunekjazz, rock
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
W składzie
Roman Bunka, Christian Burchard, Michael Wehmeyer, Uwe Müllrich, Ralph Fischer, Edgar Hofmann, Trilok Gurtu, Shobha Gurtu
Utwory
Winyl1
1) Break into Pieces04:43
2) Endless Feeling07:17
3) Together05:39
4) Knast-Funk05:56
5) Amnesty-Total09:08
6) Getalongwithasong14:12
Wyszukaj / Kup

Non omnis moriar: Jak wypromować hinduskiego żółtodzioba

Esensja.pl
Esensja.pl
Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj po raz piętnasty niemiecka formacja Embryo.

Sebastian Chosiński

Non omnis moriar: Jak wypromować hinduskiego żółtodzioba

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj po raz piętnasty niemiecka formacja Embryo.

Embryo
‹Apo-Calypso›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułApo-Calypso
Wykonawca / KompozytorEmbryo
Data wydania1977
Wydawca April Records
NośnikWinyl
Czas trwania46:52
Gatunekjazz, rock
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
W składzie
Roman Bunka, Christian Burchard, Michael Wehmeyer, Uwe Müllrich, Ralph Fischer, Edgar Hofmann, Trilok Gurtu, Shobha Gurtu
Utwory
Winyl1
1) Break into Pieces04:43
2) Endless Feeling07:17
3) Together05:39
4) Knast-Funk05:56
5) Amnesty-Total09:08
6) Getalongwithasong14:12
Wyszukaj / Kup
Zamiłowaniem do folkloru azjatyckiego muzyków Embryo zaraził współpracujący z nimi na stałe w latach 70. XX wieku legendarny amerykański saksofonista i flecista Charlie Mariano (słychać go na płytach studyjnych „We Keep On”, „Surfin’” oraz „Bad Heads and Bad Cats”), który dekadę wcześniej mieszkał i pracował w Malezji, Japonii i Indiach. Z biegiem czasu, gdy popularność zespołu zaczęła wykraczać poza Europę, monachijczycy coraz częściej koncertowali również na innych kontynentach, między innymi w północnej Afryce i w Azji Środkowej. Do Afganistanu zaprosił ich związany z kabulskim oddziałem Goethe-Institut Hartmut Geerken, aktywny również – i to po dziś dzień – jako muzyk freejazzowy. A stamtąd przecież już tylko żabi skok do Indii, gdzie Niemcy zapoznawali się przede wszystkim z tradycyjną muzyką z Karnataki.
Nic więc dziwnego, że kiedy wrócili do Europy i w czerwcu 1977 roku zabrali się do nagrywania kolejnej (dziewiątej) studyjnej płyty, postanowili nawiązać na niej do niedawnych azjatyckich wojaży. Sesja odbyła się w studiu Sunrise w niewielkim szwajcarskim miasteczku Kirchberg niedaleko Berna. Przy tej okazji po raz kolejny uległ zmianie skład formacji. Do Romana Bunki (śpiewającego i grającego na gitarze, udzie i winie), Christiana Burcharda (który tym razem skupił się na wibrafonie, marimbie i okazjonalnie organach) oraz Uwego Müllricha (etatowego od 1974 roku basisty) dołączyli dwaj nowi – a w zasadzie nowy tylko jeden – muzycy: klawiszowiec Michael Wehmeyer („wyciągnięty” przez Bunkę i Burcharda z kompletnie dzisiaj już zapomnianej krautrockowej grupy Einhorn) oraz perkusista Ralph „Butze” Fischer (który związany był z Embryo na samym początku działalności, słychać go chociażby na albumach „Opal” i wydanym po latach „Bremen 1971”).
Na „Apo-Calypso” – bo taki tytuł otrzymał longplay (ponownie wydany przez należącą do monachijczyków firmę April Records) – nie zabrakło również gości, w tym flecisty Edgara Hofmanna. Do jego obecności na płytach Embryo już się przyzwyczailiśmy, dlatego warto więcej uwagi poświęcić dwóm pozostałym, których Niemcy poznali podczas swej wizyty w Indiach. A byli to Trilok Gurtu i jego matka Shobha. Trilok to dzisiaj jedna z gwiazd światowego jazzu; wtedy był dopiero dwudziestopięcioletnim początkującym artystą, który grał na tabli (drewnianym kociołku). Pod wpływem spotkania z Romanem i Christianem zainteresował się europejskim jazzem i postanowił grać na perkusji. W pewnym sensie więc spotkanie z Embryo całkowicie odmieniło życie młodego Hindusa – i przy okazji wpłynęło na historię muzyki. Shobha Gurtu, nieżyjąca od czternastu lat, była już wtedy w ojczyźnie artystką znaną i uznaną. Niemcy wykorzystali jej śpiew i grę na tamburze, instrumencie przypominającym mandolinę. Przy czym nie ściągali syna i matki specjalnie do Europy, sięgnęli po ich wspólne nagranie zarejestrowane w grudniu 1976 roku w Bombaju (dzisiejszym Mumbaju).
Płyta wyraźnie dzieli się na dwie części, które odpowiadają stronom winylowego krążka. Cztery utwory, które znalazły się na stronie A wyszły spod ręki Romana Bunki; dwie rozbudowane kompozycje ze strony B są natomiast autorstwa Christiana Burcharda. Różnią je jednak nie tylko nazwiska twórców, ale także stylistyka, w jakiej są utrzymane. Bunka konsekwentnie ciąży ku amerykańskiemu soulowi i funkowi, natomiast Burchard stara się łączyć wpływy krautrockowe i jazzowe z folklorem azjatyckim, jest więc znacznie bliższy tego, co Embryo proponowało na swoich pierwszych płytach, czyli „Opal” (1970) i „Embryo’s Rache” (1971). Wspólne dla wszystkich utworów jest zaś zaskakująco surowe brzmienie. Niemcy już wcześniej udowadniali, że choć często dane im było współpracować z wybitnymi producentami i inżynierami dźwięku, jak na przykład Dieter Dierks, to nigdy nie zależało im na perfekcyjnej czystości dźwięków. Wręcz przeciwnie: psychodeliczny brud wpisany był w charakterystyczne brzmienie zespołu. I nie inaczej jest na „Apo-Calypso”.
Stronę A albumu otwiera zaczynający się zaskakująco tanecznie „Break into Pieces”. Gdyby nie jazzujące wstawki wibrafonu elektrycznego i marimby, utwór ten przypominałby swą formą typową popowo-rockową piosenkę. Przynajmniej w pierwszej części, bo w drugiej – za sprawą improwizacji, do której podłączają się gitarzysta i klawiszowiec – wszystko zaczyna się zmieniać. Na lepsze. „Czarny” klimat nadaje też ton kolejnym utworom: stonowanemu „Endless Feeling” (z duetem wibrafonowo-klawiszowym) i utrzymanemu w stylu funkującego Van der Graaf Generator (sic!) „Together” (z nabierającą mocy improwizacją Michaela Wehmeyera). Kompozytorski wkład Bunki kończy się na „Knast-Funk”, w którym monachijczycy ponownie dają znać o swojej fascynacji „czarną” muzyką zza Oceanu. Najwięcej do powiedzenia ma tutaj jednak Burchard, najpierw improwizujący na organach, a następnie odpowiedzialny za akompaniament na marimbie i wibrafonie. W finale z obowiązku grania „pierwszych skrzypiec” zwalnia go Wehmeyer, który na tle sekcji rytmicznej serwuje partię fortepianu.
Po przełożeniu płyty na stronę B zupełnie zmienia się nastrój. Wyobraźnia Burcharda-kompozytora zmierza bowiem w zupełnie innym kierunku niż jego kompana z zespołu. I słychać to od pierwszych sekund „Amnesty Total”, w których wybrzmiewają ścieżki kilku nałożonych na siebie fletów. Kiedy po minucie do Edgara Hofmanna dołączają pozostali instrumentaliści, powoli wykluwa się właściwy motyw utworu, łączący w sobie elementy rocka progresywnego i fusion. W drugiej części z kolei Bunka raczy fanów kolejną w swoim dorobku doskonałą solówką gitarową. Ciekawe, że tę możliwość dostał od swego przyjaciela, choć przecież mógł zrobić to sam w którymś z numerów ze strony A. W zamykającym album „Getalongwithasong” (tak właśnie pisanym) pojawiają się goście z Indii. Ich udział jest znaczący, choć pewnie sami, nagrywając ścieżki tabli, tambury i wokalną nie mieli nawet pojęcia, w jaki sposób zostaną one wykorzystane przez Niemców. Burchard wpisał je zaś w typowy jazzrockowy podkład, do którego dodatkowo Roman wplótł partie udu i winy.
Całość zabrzmiała bardzo przekonująco i tym samym – bez najmniejszych wątpliwości – zasłużyła na miano najlepszej kompozycji na płycie. Gdyby taki poziom reprezentowało całe „Apo-Calypso”, mielibyśmy do czynienia z jedną z najciekawszych płyt w dyskografii Embryo. Niestety, strona A albumu znacząco odstaje od strony B, co jest ewidentnie winą Bunki i jego kompozytorskiego rozchwiania. To właśnie jego utwory sprawiają wrażenie niekonsekwentnych, niedopracowanych, będących zaledwie szkicami, z których dopiero z czasem, dzięki wytężonej pracy, mogłoby narodzić się coś wartościowego. Ale albo zabrakło na to czasu, albo Bunka taką właśnie miał koncepcję artystyczną. Czas pokazał, że niesłuszną. Zwłaszcza na tle typowych dla Embryo utworów Burcharda, który również nie stroniąc od eksperymentów, zdołał stworzyć dwie zamknięte całości.
koniec
19 maja 2018
Skład:
Roman Bunka – śpiew, gitara elektryczna, du, wina
Christian Burchard – śpiew, organy, wibrafon elektryczny, marimba
Michael Wehmeyer – instrumenty klawiszowe, fortepian
Uwe Müllrich – gitara basowa
Ralph Fischer – perkusja, instrumenty perkusyjne
Gościnnie:
Edgar Hofmann – flety (5)
Trilok Gurtu – tabla (6)
Shobha Gurtu – śpiew, tambura (6)

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Nie taki krautrock straszny: Czas (smutnych) rozstań
Sebastian Chosiński

22 IV 2024

Longplayem „Future Days” wokalista Damo Suzuki pożegnał się z Can. I chociaż Japończyk nigdy nie był wielkim mistrzem w swoim fachu, to jednak każdy wielbiciel niemieckiej legendy krautrocka będzie kojarzył go głównie z trzema pełnowymiarowymi krążkami nagranymi z Niemcami.

więcej »

Non omnis moriar: Praga pachnąca kanadyjską żywicą
Sebastian Chosiński

20 IV 2024

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj wspólny album czechosłowackiej Orkiestry Gustava Broma i kanadyjskiego trębacza Maynarda Fergusona.

więcej »

Nie taki krautrock straszny: Nie zadzieraj z Czukayem!
Sebastian Chosiński

15 IV 2024

W latach 1968-1971 życie muzyków Can ogniskowało się wokół pracy. Mieszkając w Schloß Nörvenich, praktycznie nie wychodzili ze studia. To w którymś momencie musiało odbić się na kondycji jeśli nie wszystkich, to przynajmniej niektórych z nich. Pewien kryzys przyszedł wraz z sesją do „Ege Bamyasi” i nie wiadomo, jak by to wszystko się skończyło, gdyby sprawy w swoje ręce nie wziął nadzwyczaj zasadniczy Holger Czukay.

więcej »

Polecamy

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku

A pamiętacie…:

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski

Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski

Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski

Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski

Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski

Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski

Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski

Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski

The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski

T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski

Zobacz też

W trakcie

zobacz na mapie »
Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.