Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 16 kwietnia 2024

Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.

Muzyka

Magazyn CCXXXIV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne

Chaos Rocks
Hawkestrel
Clouds
Randi Pontoppidan, Martin Fabricius
Path
Mathias Landæus
Twain Walking
Lis Wessberg
Stories from Time and Space
Hawkwind
The Night is the Night
Rotem Geffen
Better
Tomasz Dąbrowski & The Individual Beings
Infinite Reflections
Uniri

więcej »

muzyczne

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Zbigniew Seifert Quartet
‹Nora›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Nora
Wykonawca / Kompozytor	Zbigniew Seifert Quartet
Data wydania	5 czerwca 2010
Wydawca	GAD Records
Nośnik	CD
Czas trwania	54:22
Gatunek	jazz
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Zbigniew Seifert, Jan Jarczyk, Jan Gonciarczyk, Janusz Stefański

Utwory
CD1
1) East of the Sun	05:13
2) Blue in Green	06:34
3) Nora	04:16
4) Reminiscencje	08:39
5) Złudzenie	05:52
6) Taniec garbusa	03:04
7) Ten niezastąpiony	08:57
8) Meandry	11:43

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Non omnis moriar: Narodziny legendy. Wcale nie bolesne…

Sebastian Chosiński

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj Kwartet Zbigniewa Seiferta.

Sebastian Chosiński

Non omnis moriar: Narodziny legendy. Wcale nie bolesne…

Zbigniew Seifert Quartet
‹Nora›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Nora
Wykonawca / Kompozytor	Zbigniew Seifert Quartet
Data wydania	5 czerwca 2010
Wydawca	GAD Records
Nośnik	CD
Czas trwania	54:22
Gatunek	jazz
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Zbigniew Seifert, Jan Jarczyk, Jan Gonciarczyk, Janusz Stefański

Utwory
CD1
1) East of the Sun	05:13
2) Blue in Green	06:34
3) Nora	04:16
4) Reminiscencje	08:39
5) Złudzenie	05:52
6) Taniec garbusa	03:04
7) Ten niezastąpiony	08:57
8) Meandry	11:43

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Był muzycznym geniuszem, którego talent rzucił na kolana cały jazzowy świat. W latach 70. ubiegłego wieku, kiedy wyjechał z komunistycznej Polski na Zachód (do Republiki Federalnej Niemiec, a następnie Stanów Zjednoczonych), mógł przebierać w ofertach. Grał z największymi artystami, jakich można było sobie wymarzyć: Jiřím Stivínem („5 ran do čepice”), Tomaszem Stańko („Purple Sun”), Volkerem Kriegelem („Lift!”), Joachimem Kühnem („Cinemascope”, „Springfever”), Hansem Kollerem („Kunstkopfindianer”), Jasperem van ’t Hofem („Eyeball”), Charliem Mariano („Helen 12 Trees”), grupą Oregon i Glenem Moore’em („Violin”, „Introducing Glen Moore”). Wszyscy, którym dane było z nim współpracować, podkreślali nie tylko pełen profesjonalizm, ale głównie perfekcyjny warsztat i maestrię wykonania. Stał się legendą, mając mniej niż trzydzieści lat. Zmarł – zdecydowanie przedwcześnie – w lutym 1979 roku, niespełna cztery miesiące przed swymi trzydziestymi trzecimi urodzinami. Zasłynął jako skrzypek, ale jego pierwszym instrumentem, na którym grał jazz, był saksofon altowy.

Zbigniew Seifert pochodził z inteligenckiego Krakowa. Przyszedł na świat zaledwie rok po zakończeniu wojny, a więc w czasach trudnych i skomplikowanych. Wcześnie zaczął grać na skrzypcach i jako skrzypek z wyróżnieniem ukończył – w 1970 roku – Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną. Mimo klasycznego wykształcenia, był jednak przede wszystkim jazzmanem. Muzyką tą zainteresował się jako nastolatek, uczeń szkoły średniej imienia Fryderyka Chopina. Wtedy też, a była to pierwsza połowa lat 60., założył z kolegami – pianistą Janem Jarczykiem i perkusistą Januszem Stefańskim – pierwszy zespół; jako że brakowało w nim ważnego elementu sekcji rytmicznej, grał początkowo na… kontrabasie. Dopiero kiedy naukę w szkole rozpoczął, przybyły z Nowego Targu, Jan Gonciarczyk, Seifert przekazał mu kontrabas, a sam przerzucił się na saksofon. Dlaczego nie na skrzypce, które były mu przecież najbliższe? Z dość prozaicznego powodu. Nie chciał robić przykrości – a pewnie i narażać się – swojemu profesorowi, który narzekał, że granie tak niepoważnej muzyki jak jazz może, popsuć warsztat młodego zdolnego artysty. Ale miłości do post i hard bopu nie potrafił się wyzbyć. Z namiętnością słuchał płyt Johna Coltrane’a, Ornette’a Colemana, Milesa Davisa i Keitha Jarretta. Na nich pragnął się wzorować.

W czasach studenckich wielkim wsparciem dla młodych muzyków byli zwłaszcza dwaj wykładowcy: uczący gry na klarnecie Alojzy Thomys i odpowiadający za zgłębianie tajników harmonii i analizy muzycznej Janusz Mroczek. Ten ostatni jesienią 1967 roku zabrał nawet swoją klasę do Warszawy na festiwal Jazz Jamboree, podczas którego największe wrażenie na Seifercie zrobił kwartet Charlesa Lloyda. Jego własny, jeszcze półprofesjonalny, kwartet, choć takiej nazwy wtedy jeszcze nie używano, działał już od dwóch lat. Koncertował jednak niewiele – głównie w „Piwnicy pod Baranami” bądź klubach studenckich. Dopiero wspomniana już wizyta na Jazz Jamboree stała się dla Zbigniew i jego kompanów impulsem, by wypłynąć na szersze wody, „ruszyć w Polskę”, zaistnieć poza rodzinnym Krakowem. Pierwsza okazja nadarzyła się już kilka miesięcy później, w marcu 1968 roku, kiedy to kwartet wziął udział w piątej edycji wrocławskiego festiwalu Jazz nad Odrą. Grupa zajęła wówczas drugie miejsce – w kategorii zespołów nowoczesnych – ustępując jedynie Paradoksowi Andrzeja Brzeskiego (wyróżnienie indywidualne otrzymał natomiast Jan Jarczyk). Od tego momentu poszło już z górki. Sukcesem zakończył się kolejny – dokładnie rok później – występ we Wrocławiu (pierwsze miejsce dla całej formacji i drugie dla Seiferta w kategorii solistów), jak również wrześniowa eskapada na Węgry, na festiwal w Nagykőrös (nagroda dla najlepszej grupy i nagrody indywidualne dla Seiferta i Janusza Stefańskiego).

Ukoronowaniem tych sukcesów okazał się występ na najważniejszym jazzowym festiwalu w całej Europie Środkowo-Wschodniej, czyli na warszawskim Jazz Jamboree. Koncert grupy odbył się w sali Filharmonii Narodowej 17 października 1969 roku i został przyjęty na tyle dobrze, że zaproszono go także rok później. W tym czasie muzycy kwartetu przestali być już anonimowi dla szerokiego kręgu słuchaczy jazzu: Seifert i Stefański stali się bowiem członkami Kwintetu Tomasza Stańki, a wraz z Jarczykiem regularnie zasilali również Studio Jazzowe Polskiego Radia prowadzone przez Jana Ptaszyna-Wróblewskiego. Co ciekawe, przez cztery dekady jedyną pozostałością po tej formacji Seiferta były dwa utwory koncertowe – z Jazz Jamboree w 1969 roku – jakie ukazały się na składance „JJ 69 – New Faces in Polish Jazz” (1970). To wielkie niedopatrzenie zostało, przynajmniej częściowo, naprawione dopiero w 2010 roku, kiedy wytwórnia GAD Records wydała – sygnowany nazwą Zbigniew Seifert Quartet – album „Nora”, na którym znalazły się nagrania z wymienionych powyżej festiwali: Jazz nad Odrą (1969) oraz Jazz Jamboree (1969 i 1970). W sumie uzbierało się osiem kompozycji, co dało ponad pięćdziesiąt minut muzyki. Muzyki, która absolutnie nie miała prawa przepaść. Głównie dlatego, że pokazuje, jak rodził się i ewoluował jeden z największych jazzowych talentów Polski, Europy, ba! całego świata. Nie bez powodu nazywanego „Johnem Coltrane’em skrzypiec”. Na „Norze” nie słyszymy jednak Seiferta grającego na skrzypcach, to okres, kiedy był jeszcze wierny saksofonowi.

Pierwsze trzy utwory zarejestrowane zostały 9 marca 1969 roku podczas koncertu finałowego Jazzu nad Odrą. Przedstawiają one kwartet w stadium może nie najwcześniejszym, ale na pewno wczesnym. Kiedy sporą część repertuaru wypełniały jeszcze cudze kompozycje, na dodatek dobrane tak, aby zrobić wrażenie na jurorach. Jak chociażby modernjazzowa wersja „East of the Sun”, standardu autorstwa zmarłego w 1937 roku Brooksa Bowmana, która łączy romantyczną klasykę (vide fortepian) ze współczesnym – oczywiście z przełomu lat 60. i 70. – groomem (sekcja rytmiczna plus saksofon). Nie brakuje tu ani dynamiki, ani emocji – w pewnym momencie Jarczyk decyduje się nawet na improwizację, a Seifert gra z prawdziwą zaciekłością. „Blue in Green” Milesa Davisa (z wydanego w 1959 roku albumu „Kind of Blue”) to utwór bardzo Coltrane’owski. Nie bez powodu, wszak na saksofony tenorowym gra w nim właśnie John Coltrane. Nie powinien więc dziwić fakt, że Zbigniew włączył go do repertuaru kwartetu. Jest to w zasadzie bardzo liryczna ballada, w której odpowiedzialny za budowę nastroju jest saksofon, na którym Seifert gra z dużym wyczuciem i delikatnością. W tytułowej „Norze” (pod którą jako twórca podpisał się lider) grupa gra zdecydowanie energiczniej, choć w części środkowej znalazło się także miejsce dla stonowanej solówki Stefańskiego. Dotarłszy do końca tego kilkunastominutowego występu, można bez trudu zrozumieć, skąd wzięły się wieńczącego go rzęsiste oklaski, które przełożyły się na – o czym była już mowa – główną nagrodę.

Koncert zagrany podczas jubileuszowej dziesiątej edycji Jazz Jamboree również dokumentują trzy utwory. Tym razem jednak wszystkie są dziełem muzyków kwartetu – Seiferta (dwa) i Jarczyka (jeden: „Złudzenie”). Porównując je z tymi, które dały sukces we Wrocławiu, słychać, że formacja zrobiła wielki krok naprzód. Wszyscy czują się na scenie bardzo pewnie, pozwalają sobie na rewelacyjne improwizacje, a całość napędzają doskonałe dialogi saksofonu i fortepianu. „Reminiscencje” to ponad ośmiominutowa porcja modern jazzu w stylu kwintetu Krzysztofa Komedy (z czasów legendarnego „Astigmatic”), z energetyczną sekcją rytmiczną i absolutnie zniewalającym Januszem Stefańskim, który już wtedy udowadniał, że pisane jest mu zostać jednym z najwybitniejszych polskich bębniarzy jazzowych i jazzrockowych (nie jest przypadkiem, że Seifert będzie grał z nim jeszcze długo po wyjeździe na Zachód). To on jest tutaj głównym motorem napędowym, który potrafi skłonić do freejazzowej improwizacji nawet Jana Jarczyka. Skomponowane przez pianistę „Złudzenie” to z kolei przykład muzyki romantyczno-nostalgicznej o typowo filmowej proweniencji. Gdyby Roman Polański, Andrzej Wajda, Janusz Morgenstern czy Jerzy Skolimowski nie mieli pod ręką nagrań Komedy, spokojnie mogliby sięgnąć po ten motyw. „Taniec garbusa” nadawałby się już trochę mniej, chyba że reżyser szukałby muzycznej ilustracji do sceny bardzo dramatycznej.

Po roku kwartet powrócił na warszawską scenę festiwalową; jego występ odbył się tym razem ostatniego dnia października 1970 roku (ponownie w Filharmonii Narodowej). Pozostały po nim dwie kompozycje, najbardziej rozbudowane i – bez najmniejszych wątpliwości - najdojrzalsze. Słychać, że wspólne występy z Tomaszem Stańką dużo dały Seifertowi i Stefańskiemu, kierując ich zainteresowania w stronę free jazzu. Ta fascynacja przeniknęła również do ich własnej muzyki. „Ten niezastąpiony” zaskakuje niepokojącym preludium kontrabasu i perkusji, do których szybko dołącza dynamicznie improwizujący saksofon. W dalszej części utwór skonstruowany jest tak, by każdy z muzyków mógł zaprezentować swoje umiejętności, zamyka go zaś intrygująca solówka Stefańskiego. Czego można spodziewać się po prawie dwunastominutowych „Meandrach” – sugeruje już sam tytuł. Ponownie mamy – przez większość czasu – do czynienia z energetycznymi improwizacjami, którym znacznie bliżej do awangardowych eksperymentów Johna Coltrane’a z „Olé Coltrane” (1961) czy „A Love Supreme” (1965), niż modernjazzowych korzeni krakowskiej formacji, też zresztą inspirowanych twórczością amerykańskiego klasyka w klimacie longplayów nagranych dla wytwórni Prestige, jak chociażby „The Believer” (1964), „Bahia” (1964) czy, zawierającego nagrania z końca lat 50., „The Last Trane” (1965).

Podsumowując: „Nora” to w pewnym sensie debiut płytowy Zbigniewa Seiferta; wydawnictwo, które, choć opublikowane zaledwie przed ośmioma laty, na półce powinniśmy ustawić jako pierwsze w kolejności. Ale, co najistotniejsze, to debiut, którego żaden z grających na nim muzyków nie musi się wstydzić. Przeciwnie: który znamionuje narodziny polskich jazzowych i jazzrockowych legend. Bo przecież wszystkie cztery nazwiska zapisały się – i to niedalekiej przyszłości – wielkimi zgłoskami w dziejach muzyki rozrywkowej nad Wisłą: od Marka Grechuty po Show Band, od Anawy po Klan… i długo by jeszcze można wymieniać.

7 lipca 2018

Skład:
Zbigniew Seifert – saksofon altowy
Jaj Jarczyk – fortepian
Jan Gonciarczyk – kontrabas
Janusz Stefański – perkusja

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Nie taki krautrock straszny: Nie zadzieraj z Czukayem!
Sebastian Chosiński

15 IV 2024

W latach 1968-1971 życie muzyków Can ogniskowało się wokół pracy. Mieszkając w Schloß Nörvenich, praktycznie nie wychodzili ze studia. To w którymś momencie musiało odbić się na kondycji jeśli nie wszystkich, to przynajmniej niektórych z nich. Pewien kryzys przyszedł wraz z sesją do „Ege Bamyasi” i nie wiadomo, jak by to wszystko się skończyło, gdyby sprawy w swoje ręce nie wziął nadzwyczaj zasadniczy Holger Czukay.

więcej »

Non omnis moriar: Znad Rubikonu do Aszchabadu
Sebastian Chosiński

13 IV 2024

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj kolejny longplay Orkiestry Gustava Broma, na którym połączyła ona post-bop z „trzecim nurtem”.

więcej »

Nie taki krautrock straszny: Aneks, nie popłuczyny
Sebastian Chosiński

8 IV 2024

Jak każdy funkcjonujący przez wiele lat i mający trwałe miejsce w historii rocka zespół, także zachodnioniemiecki Can doczekał się wielu wydawnictw nieoficjalnych. Jednym z ciekawszych jest opublikowany przed piętnastoma laty „Ogam Ogat” – bootleg zawierający muzykę powstałą w tym samym czasie co materiał, jaki znalazł się na dwupłytowym krążku „Tago Mago”.

więcej »