10 największych rozczarowań muzycznych 2018 rokuPo zestawieniu najlepszych płyt minionego roku, tradycyjnie czas na rozczarowania. Tym razem przodują zespoły, kojarzone z gitarową rewolucją początku XXI wieku. Ale wpadek jest więcej.
Piotr ‘Pi’ Gołębiewski10 największych rozczarowań muzycznych 2018 rokuPo zestawieniu najlepszych płyt minionego roku, tradycyjnie czas na rozczarowania. Tym razem przodują zespoły, kojarzone z gitarową rewolucją początku XXI wieku. Ale wpadek jest więcej. Przyznam, że nakręciłem się na Green Druid po wysłuchaniu ich EP-ki, poprzedzającej wydanie albumu „Ashen Blood”. Niestety to, co świetnie sprawdziło się na minialbumie trwającym odrobinę ponad pół godziny, jako pozycja pełnowymiarowa (czyli grubo ponad siedemdziesięciominutowa), jest nie do zniesienia. Wciąż mamy do czynienia z mieszanką stoner i doom metalu, ale całkiem bez polotu, która najzwyczajniej w świecie, po upływie wspomnianych trzydziestu kilku minut, zaczyna męczyć. Black Rebel Motorcycle Club to dziecko Nowej Rockowej Rewolucji. Chodź zawsze pozostawał nieco z boku, nie dostarczając radiowych singli, to jednak prezentował wysoki poziom i przede wszystkim nie wypalił się po debiutanckim krążku, jak wiele startujących w tamtym okresie kapel. Niestety i tu w końcu zaczęło się coś psuć, a „Wrong Creatures” stanowi tego dobitny przykład. Z „1984” jest jak z polskimi komediami romantycznymi. Ogląda się je z poczucia patriotyzmu, mając płonną nadzieję, że może tym razem będzie dobrze. Nie będzie. Singel „Weź nie pytaj” zapowiadał zgrabną poprockową płytę z nutką nostalgii. Niestety jest to jeden rodzynek pośród nijakiej papki i wyznań miłosnych, mogących wzruszyć wyłącznie nadwrażliwe dwunastolatki. Zupełnie nie rozumiem, czemu Paul Simon swoim nazwiskiem firmuje tego typu wydawnictwo. Jego „Graceland” to klasyka, gdzie, poza świetnymi kompozycjami, możemy niemal dotknąć fenomenu, jakim jest world music. Tymczasem w wersjach zremiksowanych, ta naturalność znika z samego założenia. Gdyby chociaż owe remiksy były ciekawe. To, jak Groove Armada potraktowała „You Can Call Me Al” zakrawa na zbrodnię przeciw ludzkości. I kolejny przykład upadku gwiazd Nowej Rockowej Rewolucji. The Kooks świetnie wystartowali, ale energii starczyło im tylko na jeden album. „Let’s Go Sunshine” to smutny obraz zespołu, który bardzo chce, ale nie może. Brak inwencji i energii sprawiają, że zawartość albumu zamienia się w tło do włączenia, kiedy nie lubimy siedzieć w ciszy, ale nie chcemy, by muzyka nas rozpraszała. Lykke Li dała się poznać, jako intrygująca postać szwedzkiej sceny muzycznej, umiejętnie łącząca popową melodyjność z alternatywnymi brzmieniami. Potem był sukces utworu „I Follow Rivers” i artystka chyba zatęskniła za numerami jeden na listach przebojów. Na „So Sad So Sexy” poszła ewidentnie za głównym nurtem, zatrudniając sztab producentów i wrzucając do kompozycji wszystko, co obecnie jest na topie. Niestety zabiło to jej indywidualność, przez co zasiliła armię bezbarwnych, radiowych żeńskich głosów. O tym, że Jean Michel Jarre lubi eksploatować swoje klasyczne dokonania, wiadomo od dawna. Inną sprawą jest, jak mu to wychodzi. Niestety „Equinoxe” nie doczekał się równie udanego sequela, co „Oxygene”. Ot, zestaw elektronicznej muzyki, do posłuchania w pracy, kiedy myśli mamy zajęte czymś innym. Żadnych zapamiętywalnych motywów. Co ciekawe, tak po prawdzie brakuje również oczywistych nawiązań do pierwowzoru. Przyznam, że po wysłuchaniu przeróbek „Autobusów i tramwai” w wykonaniu Organka, oraz „Boga” zinterpretowanego przez Dawida Podsiadłę, mocno nakręciłem się na te płytę. Niestety czad tego pierwszego okazał się wyjątkiem, zaś tego drugiego wcale nie uwzględniono w zestawie. Zaproszeni artyści niepotrzebnie kombinowali, zamieniając proste, punkowe w swoim charakterze, utwory w „coś więcej”. Z trwogą odkryłem, że można zepsuć nawet takie evergreeny, jak „Lucy Phere”, „Nie, nie, nie”, „Warszawa”, czy „I Love You”. Szacunek dla wykonawców, bo musieli włożyć sporo pracy by tak się stało. Nasza scena muzyczna słynie z marnowania wielkich talentów. Co z tego, że Agnieszka Chylińska posiada charakterystyczny głos, skoro nie potrafi nagrać przyzwoitej płyty. Popowy „Modern Rocking” ewidentnie świadczył o braku pomysłu na siebie, „Forever Child” wypadał lepiej, ale piosenkarka wciąż stała w rozkroku, między muzyką przyjazną radiu i swoją rockową przeszłością. „Pink punk” to przechylenie wahadła w drugą stronę. Jest agresywnie, jak nigdy dotąd. Ale co z tego, skoro muzyka swoje, a Chylińska swoje. W zasadzie mamy tu do czynienia z całkiem fajną płytą, gdyby tylko wyciąć jęki głównej bohaterki. Do tego dochodzą tak grafomańskie teksty, że nawet disco polo się chowa. Sorry, ale jak się ma już te 40 lat i status zrównoważonej gwiazdy, pozowanie na zbuntowaną nastolatkę staje się żenujące. Jedynym racjonalnym powodem, dla którego Franz Ferdinand nagrał tak słabą płytę jest chyba to, że panowie dowiedzieli się o Esensji i publikowanym w niej rankingu największych rozczarowań roku, i zamarzyli sobie, by zająć w nim pierwsze miejsce. Oświadczam więc, że się udało, możecie być z siebie dumni. Tak złej, nijakiej i pozbawionej energii produkcji ekipa Alexa Kapranosa jeszcze nie miała. Owszem, można było się czepiać, że od jakiegoś czasu, to już nie to, ale wciąż nie schodziła poniżej przyzwoitego poziomu. Tymczasem tutaj jest tak źle, że ma się ochotę wyłączyć album w połowie, bo powoduje nagły napad senności. I to u zespołu, który niegdyś szczycił się, że gra do tańca niegrzecznym dziewczynkom. Szczerze? Take me out! ![]() 31 stycznia 2019 |
Wiadomo, płyty CD kupują już tylko sentymentalni bumerzy, niemniej powiedzcie mi szczerze, czy dla prawdziwego fana jest coś przyjemniejszego, niż elegancko wydane wznowienie ulubionej płyty?
więcej »Dzieje Missus Beastly można podzielić na trzy części, zgodnie ze strukturą idealnego wypracowania szkolnego. „Wstęp” to pierwsze lata działalności grupy, gdy więcej w jej muzyce było bluesa niż fusion. W „rozwinięciu” powinny pojawić się wydarzenia z lat 1973-1978, kiedy to zespół ugruntował swój jazzrockowy styl. Obejmujące przełom lat 70. i 80. XX wieku „zakończenie” to czas, gdy formacja przeobraziła się w Dr. Aftershave.
więcej »Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj jedyny album Michael Garrick Band.
więcej »Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski
Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski
Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski
Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski
Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski
Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski
Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski
Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski
The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski
T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski
50 najbardziej fujowych okładek płyt 2018 roku
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Bębny, mrok i smutek
— Michał Perzyna
Esensja słucha: Drugi kwartał 2010
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Michał Perzyna, Jakub Stępień, Jacek Walewski, Mieszko B. Wandowicz
Pot i Kreff – Made in Poland: Hołd dla stoczniowców
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Franciszek Ferdynand wciąż tańczy
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Superbohater na miarę XVII wieku
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Ile trzeba zapłacić by nie być brudnym Żydem?
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Wykluczeni mają głos
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Howard przewraca się w grobie
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Rysa na krasnoludziej brodzie
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Choroba nie wybiera
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Kryminał z dyktaturą w tle
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Xiążę Warszawski, czyli 10 niezapomnianych kompozycji Janusza Grudzińskiego
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Dłuższe cienie, ciemniejsze kolory
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Nie o takiej sławie marzyła
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski