Do Modern Talking szalałem na dyskotekach w podstawówce i co by o nich nie powiedzieć (bo kiczowaci byli strasznie) to jednak była w tym jakaś szczerość, zero udawania. Dla mnie o wiele większym obciachem były i są różnego rodzaju boysbandy w stylu Backstreet Boys czy obecnie BTS, bo to jest ordynarne żerowanie na dojrzewających nastolatkach, które z reguły nawet nie podejrzewają, że za ich ślicznymi chłopcami stoi jakiś brzuchaty wujo przeliczający kasę i jak wujo skinie, tak chłopcy grają. A kower zacny, z pomysłem.

Aż do dzisiaj byłam nieświadoma czegoś takieog, jak BTS, chociaż słuchjąc sobie pierwszej z brzegu piosenki stwierdzam, że wiele nie traciłam.
Co do boysbandów, jakoś sama nie byłam ich fanką, ale pamiętam koleżanki z podstawówki i powiem, że wspominając rozważania koleżanki o klacie Claya Coopera z Worlds Apart dodam, że raczej to nie o muzykę tudzież szczerość przekazu tu chodziło ;P

W Dużym Formacje dawno temu był długi, interesujący artykuł o zapleczu kreowania tych zespołów: zawsze jeden z chłopców musi być "buntownikiem" (najlepiej ciemne włosy, zaczesane na oko) a inny "księciem z bajki" (zwykle blondyn, a już na pewno najbardziej urodziwy i najczęściej się uśmiechający z całej ekipy), jakie mają mieć "zainteresowania" i "plany na przyszłość", całe sztuczne życiorysy niemalże.

Artykułu nie czytałam, ale te informacje o dobieraniu ich "pod szablon" znam. Zapewne chodziło o to, żeby mniej więcej zapełnić "pulę preferencji" nastolatek.
(a, miało być Cal Cooper, nie Clay, swoją drogą nawet nie wiem, co się z nimi potem stało)

Najbardziej wpływowym boys bandem w historii byli The Sex Pistols, wykreowani przez Malcolma Mac Larena. Tyle że tam nie było księcia, bo wszyscy chłopcy byli kreowani na buntowników. Co najbardziej zaskakujące chłopcom udało się nagrać jeden z najważniejszych i najlepszych albumów w historii rocka.

Jedynym rzeczywiście wykreowanym był "basista" Sic Vicious. Jasne, Mac Laren próbował nimi rządzić i później wielokrotnie przekonywał, ze to mu się udało, ale bądźmy szczerzy: Johnny Rotten od początku robił po prostu to na co miał ochotę. Swoją drogą Lydon to rzadki przypadek: inteligentny buntownik. A w tym, że Sex Pistols nagrali świetny album nie ma nic zaskakującego, po prostu znali się na swojej robocie.

Oczywiście Sid, nie Sic. Choć Sick to on właściwie był.

O składzie zespołu decydował Mac Laren, a kryterium doboru był głównie wygląd i wyzywający sposób bycia. Rotten też dostał się do kapeli, bo miał odpowiedni image.
To że Paul Cook, Glen Matlock i Steve Jones mieli oprócz tego muzyczny talent, zaś szydercze pienia Rottena do tego pasowały było jak los wygrany na loterii. Sex Pistols nie wymyślili prochu, bo podobnie grali wcześniej New York Dolls, Ramones i The Stooges. Ale to Sex Pistols zrobili z tego prochu bombę, a potem ją zdetonowali. Gdyby nie nos ich managera, mogliby zostać jedną z zapomnianych, anonimowych kapel...

Z całej tej punkowej rozróby po latach najlepiej wypadają The Clash, a dzięki temu, że punk szybko zamienił się w postpunk dostaliśmy grupy w rodzaju Joy Division. Dziś taka rewolucja w muzyce chyba nie jest możliwa, a przydałaby się.