Zagraj to jeszcze raz Sam: Który miś dla której dziewczynyOglądając niedawno „Wiadomości” w TVP1, dowiedziałem się, że Polacy chcą słuchać przede wszystkim disco polo, a prezes Telewizji Publicznej im to chętnie umożliwi. Nie będziemy gorsi i dziś skupimy się na evergreenie „Biały miś”.
Piotr ‘Pi’ GołębiewskiZagraj to jeszcze raz Sam: Który miś dla której dziewczynyOglądając niedawno „Wiadomości” w TVP1, dowiedziałem się, że Polacy chcą słuchać przede wszystkim disco polo, a prezes Telewizji Publicznej im to chętnie umożliwi. Nie będziemy gorsi i dziś skupimy się na evergreenie „Biały miś”. „Biały miś” kojarzy się obecnie z wybuchem popularności disco polo na początku lat 90. Fani zespołu Top One mogliby dać się pokroić za to, że utwór jest oryginalnym dziełem zespołu (patrz kaseta – „Poland disco no. 2” z 1990 roku). Nic bardziej mylnego. Powstał on wiele lat wcześniej i choć przyznaje się do niego co najmniej czterech autorów, do tej pory nie doczekał się rejestracji praw w ZAiKS-ie. Przez dziesięciolecia „Biały miś” uchodził za utwór ludowy, aż około 10 lat temu, zaczął się do niego przyznawać Mirosław Górski. Twierdził on, że piosenkę napisał w wojsku z tęsknoty za żoną w roku 1970. Jego wersja została jednak szybko podważona przez osoby, które twierdziły, że utwór słyszały wcześniej. I bardzo słusznie, ponieważ opowieść Górskiego jest dość mglista. Dlatego o wiele bardziej prawdopodobne jest to, że autorem kompozycji jest Jan „Poldek” Tarka. Skomponował melodię i napisał pierwszą zwrotkę z myślą o dziewczynie, która mu się podobała około 1959 roku. Wykonywał ją ze swoimi zespołami Badyle i Białe Kruki. W tym pierwszym występował z Wiesławem Chrzanowskim, który do oryginału dopisał dwie zwrotki, by całość lepiej brzmiała. Jakby tego było mało, Chrzanowskiego, powołanego do wojska, zastąpił Janusz Idzik, również mianujący się autorem „Misia”. Podobno nawet ma pocztówkę dźwiękową z rejestracją autorskiego wykonania, datowaną na 1964 rok. Miał on stworzyć utwór dla przyszłej żony Krystyny. Obecnie pan Janusz i pani Krystyna nie są już małżeństwem, a kobieta, jako autora kompozycji jednoznacznie wskazuje Poldka. Dziś, jeśli ktoś nie jest fanem disco polo, zapewne jako najlepszą wersję „Białego misia” wskaże tę do filmu „Wesele” w wykonaniu zespołu Tymona Tymańskiego Tymon and the Transistors. Choć niewątpliwie posiada ona sporo uroku, ja zdecydowanie bardziej wolę odjechaną, pastiszową jazdę zespołu Big Cyc. Można ją znaleźć na drugim krążku grupy „Nie wierzcie elektrykom” z 1991 roku. Choć nie jest to album równie porażający, jak „Z partyjnym pozdrowieniem” i nie zawiera żadnego z największych hitów grupy, to jednak jako całość wciąż wypada rewelacyjnie. Swoją konstrukcją przypomina zwariowane słuchowisko (taki prototyp późniejszego Lalamido). Utwory mają prześmiewczy i różnorodny charakter, a przeplatane są abstrakcyjnymi zapowiedziami. „Biały miś” na ten przykład stanowi zaproszenie do „pierwszej niezależnej w III Rzeczypospolitej restauracji Pomarańczowa Parówa”. Sam utwór został wykonany na metalową modłę. Złośliwi dopatrują się w nim prztyczka w stronę TSA, choć wydaje mi się, że to generalnie parodia popularnego wówczas ciężkiego grania – zwłaszcza, że w całość wpleciono riff „Smoke on the Water” Deep Purple. Do słuchania na luzie i z dystansem. 24 lipca 2019 |
Longplayem „Future Days” wokalista Damo Suzuki pożegnał się z Can. I chociaż Japończyk nigdy nie był wielkim mistrzem w swoim fachu, to jednak każdy wielbiciel niemieckiej legendy krautrocka będzie kojarzył go głównie z trzema pełnowymiarowymi krążkami nagranymi z Niemcami.
więcej »Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj wspólny album czechosłowackiej Orkiestry Gustava Broma i kanadyjskiego trębacza Maynarda Fergusona.
więcej »W latach 1968-1971 życie muzyków Can ogniskowało się wokół pracy. Mieszkając w Schloß Nörvenich, praktycznie nie wychodzili ze studia. To w którymś momencie musiało odbić się na kondycji jeśli nie wszystkich, to przynajmniej niektórych z nich. Pewien kryzys przyszedł wraz z sesją do „Ege Bamyasi” i nie wiadomo, jak by to wszystko się skończyło, gdyby sprawy w swoje ręce nie wziął nadzwyczaj zasadniczy Holger Czukay.
więcej »Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski
Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski
Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski
Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski
Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski
Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski
Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski
Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski
The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski
T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski
Na ulicach Babilonu gaz
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Lament zniewolonego ludu
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Perwersyjna poezja miłosna
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Gruby cover
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Z sąsiedzkim pozdrowieniem
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Hardkorowa terapia
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Ino wpierw ciulnę ją sztachelką
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Ups… tak im wyszło
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Do góry, kangury!
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Jesteś moim sercem, jesteś moją duszą
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Idź do krateru wulkanu Snæfellsjökull…
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Komiksowe Top 10: Marzec 2024
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
I ty możesz być Kubą Rozpruwaczem
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Po komiks marsz: Kwiecień 2024
— Paweł Ciołkiewicz, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Marcin Knyszyński, Marcin Osuch
My i Oni
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Wielki mały finał
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Piołun w sercu a w słowach brak miodu, czyli 10 utworów do tekstów Ernesta Brylla
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Kim był Józef J.?
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Komiksowe Top 10: Luty 2024
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Ilu scenarzystów potrzea by wkręcić steampunkową żarówkę?
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski