Zagraj to jeszcze raz Sam: Lament zniewolonego luduDziś będzie o utworze, który w zasadzie równie dobrze mógłby znaleźć się w rubryce „Zanim zagrał to Sam”. A to dlatego, że niewiele osób wie, że „Rivers of Babylon” wcale nie jest autorskim dziełem Boney M. I nie chodzi o odwołania do „Biblii”.
Piotr ‘Pi’ GołębiewskiZagraj to jeszcze raz Sam: Lament zniewolonego luduDziś będzie o utworze, który w zasadzie równie dobrze mógłby znaleźć się w rubryce „Zanim zagrał to Sam”. A to dlatego, że niewiele osób wie, że „Rivers of Babylon” wcale nie jest autorskim dziełem Boney M. I nie chodzi o odwołania do „Biblii”. „Rivers of Babylon” to przede wszystkim parafraza fragmentów „Psalmu 137” z „Księgi Psalmów” wchodzącej w skład „Starego Testamentu”. W oryginale stanowi on lament do Boga Izraelitów znajdujących się w niewoli babilońskiej. Wspominają w nim Ziemię Obiecaną – Syjon. Utwór z wykorzystaniem „Psalmu”, jako pierwszy nagrała jamajska grupa reggae The Melodians w 1970 roku. Zespół rejestrował swoje płyty dla legendarnej wytwórni Trojan Records. Tekst piosenki miał obrazować nękanych przez władzę i policję rastafarianów, często zamykanych do więzienia za posiadanie marihuany. Stąd porównanie swojej sytuacji do losu zniewolonych Izraelitów. „Rivers of Babylon” okazał się miejscowym przebojem, ale nie był przepustką do międzynarodowej kariery. Ta stała się udziałem Boney M, który przerobił utwór na modłę disco, przy okazji tworząc jeden z dyskotekowych przebojów wszech czasów, niemalże definiujący klubową scenę lat 90. Szczególną popularność zyskał sobie za Żelazną Kurtyną, zaś sama grupa cieszyła się statusem gwiazdy i jako pierwsi zachodni muzycy została zaproszona na koncert do Moskwy przez samego Leonida Breżniewa. Rok później wystąpiła na deskach Opery Leśnej w czasie Festiwalu w Sopocie (wtedy nazywanego Międzynarodowym Festiwalem Interwizji). „Rivers of Babylon” był wielokrotnie coverowany, zaś jedną z jego najnowszych wersji możemy znaleźć na płycie „Warhead” z 2018 roku projektu Kazik + Zdunek Ensamble. Panowie wzięli na warsztat utwory punkowych formacji, które ukształtowały ich światopogląd. Niespodziewanie wśród nich znalazł się także przebój The Melodians, który w miły sposób urozmaica całość, wnosząc do zestawu nieco oddechu. Warto przy okazji odnotować, że coverowi temu bliżej do oryginalnej wersji, niż dyskotekowego szlagieru, co należy niewątpliwie zapisać na plus. I tylko szkoda, że Kazik nie pokusił się o napisanie polskiego tekstu, tak jak to zrobił w singlowych „Wojnach” (czyli „Warhead” U.K. Subs). ![]() 18 września 2019 |
Lutowe mrozy nie przeszkodziły nam w pisaniu recenzji.
więcej »Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj drugi album solowy francuskiego pianisty jazzrockowego Benoît Widemanna.
więcej »Jak na kompozytora i piosenkarza, mającego na koncie trzynaście albumów studyjnych, dziewięć kompilacyjnych i trzy koncertowe, aktywnego na scenie nieprzerwanie od 1983 roku i występującego z wieloma gwiazdami, Howard Jones pozostaje u nas osobą zadziwiająco mało znaną.
więcej »Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski
The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski
T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski
Robbie Nevil – takie jest życie
— Wojciech Gołąbowski
Paper Lace – Billy bohater w noc zgonu Chicago
— Wojciech Gołąbowski
Yvonne Elliman – Maria z Magdali od Bee Geesów i Claptona
— Wojciech Gołąbowski
Irene Cara – cóż za uczucie!
— Wojciech Gołąbowski
John Parr – widzę nowy horyzont
— Wojciech Gołąbowski
Feargal Sharkey – od punka do orderu
— Wojciech Gołąbowski
Całuski dla mnie
— Wojciech Gołąbowski
Na ulicach Babilonu gaz
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Perwersyjna poezja miłosna
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Gruby cover
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Z sąsiedzkim pozdrowieniem
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Hardkorowa terapia
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Ino wpierw ciulnę ją sztachelką
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Ups… tak im wyszło
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Do góry, kangury!
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Który miś dla której dziewczyny
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Jesteś moim sercem, jesteś moją duszą
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Świat już nigdy nie będzie taki sam
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Indie obnażają kły
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Komiks o zapachu mrocznych bagien
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Weekendowa Bezsensja: 40 najgorszych okładek płyt 2020 roku i bonus
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Kobiety Petera Parkera
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Jean Grey i jajo Feniksa
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
10 największych muzycznych rozczarowań 2020 roku
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
30 najlepszych płyt 2020 roku
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Thanos menelem
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
10 utworów Püdelsów w hołdzie Andrzejowi „Püdlowi” Bieniaszowi
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski