Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 19 kwietnia 2024

PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.

Muzyka

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne

Chaos Rocks
Hawkestrel
Clouds
Randi Pontoppidan, Martin Fabricius
Path
Mathias Landæus
Twain Walking
Lis Wessberg
Stories from Time and Space
Hawkwind
The Night is the Night
Rotem Geffen
Better
Tomasz Dąbrowski & The Individual Beings
Infinite Reflections
Uniri

więcej »

muzyczne

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Polemika z „opinią” Bogusława Nowickiego „Tak zwana Lista Przebojów ‘Trójki’” z 26 maja 2020 r.

Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

W przypadku tekstu Pana Bogusława Nowickiego zamieszczonego na stronie Dziennik.pl z trudem przychodzi mi określenie go „opinią”. To ordynarny paszkwil, szkalujący przyzwoitego człowieka, jakim jest Marek Niedźwiecki.

Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Polemika z „opinią” Bogusława Nowickiego „Tak zwana Lista Przebojów ‘Trójki’” z 26 maja 2020 r.

Internet pełen jest hejtu, nienawiści, półprawd i kompletnych bredni. Niestety musimy się do tego faktu przyzwyczaić i każdy, kto w jakiś sposób udziela się w wirtualnej przestrzeni, musi liczyć się z krytyką (pół biedy, jeśli uzasadnioną). Dlatego nie ma sensu roztrząsać każdego nieprzychylnego wpisu. pozostaje więc sięgać do sprawdzonych źródeł, oferujących rzetelny poziom dziennikarstwa, jaki cechuje gazety drukowane. Dlatego dziwię się, że na łamach tak szanowanego i opiniotwórczego portalu, jakim jest Dziennik.pl, znalazł się kłamliwy i niesprawiedliwy tekst Pana Bogusława Nowickiego. Zwłaszcza, że nie jest to link do notatki na prywatnym blogu, a publikacja w dziale „Opinie”, od którego wymaga się, by osoby, które się w nim wypowiadają, posiadały chociażby podstawową wiedzę na poruszane przez siebie tematy. Czytając „Tak zwana Lista Przebojów »Trójki«” odnoszę wrażenie, że autor nie tylko Listy Przebojów nie słuchał, ale ma do tej rozgłośni skrywane pretensje, być może z czasów, kiedy sam w niej pracował.

Nie to jest jednak tematem niniejszych rozważań. Ani kwestia poglądów politycznych, czy oceny słynnej już piosenki Kazika. Chcę tylko sprostować szereg pomówień, jakie pojawiły się w tekście Pana Nowickiego.

Listy Przebojów Trójki słucham od dwudziestu lat i przez ten czas nie czułem się przez nikogo manipulowany. Wbrew temu, co Pan Nowicki opowiada w wywiadach, prezenterzy Listy, najpierw Marek Niedźwiecki, a później także Piotr Baron, oraz cały sztab osób ich zastępujących, odcisnęli znaczne piętno na polskiej kulturze. Bo Lista to nie tylko „odczytywanie kolejności piosenek”, ale umiejętnie, przez lata budowana atmosfera serdeczności i tworzenie wzajemnych więzi słuchaczy z prezenterem, ale też słuchaczy z innymi słuchaczami. Zapowiadanie utworów w taki sposób, by było to interesujące, zabawne, a czasem wzruszająco sentymentalne, stanowi prawdziwą sztukę, nie mniejszą, niż skomponowanie szlachetnego przeboju.

Dzięki Markowi Niedźwieckiemu poznałem mnóstwo ciekawej i wartościowej muzyki. Nasze gusta muzyczne się raczej rozmijają, ale na Liście były prezentowane różne utwory i zawsze można było znaleźć coś dla siebie. Większość z nich stanowi przegląd dziennej ramówki Trójki, co w tym wypadku wydaje się oczywiste. Nie zmienia to jednak faktu, że poza znanymi nazwiskami, sporą reprezentację mają także debiutanci, czy wykonawcy niszowi. Zapewne gdyby nie Lista nigdy w życiu nie odkryłbym dla siebie takich artystów, jak Archive, Damien Rice, Red Box, a z polskiego podwórka Julii Marcell, Komet, czy Pablopavo. A przecież są też słynne „wynalazki”, czyli utwory jednorazowe, wyciągnięte niejako z kapelusza, które w zasadzie można było usłyszeć tylko na Liście („Młynek Kawowy” Janusza Grzywacza, „Jestem jak motyl” Andrzeja Grabowskiego). Stąd moje niedowierzanie, kiedy przeczytałem, że Pan Nowicki zarzuca prowadzącym Listę usuwanie artystów nieznanych, a promowanie tylko tych popularnych. Przez lata niejednokrotnie działo się tak, że właśnie owe „wynalazki” radziły sobie o wiele lepiej, niż gwiazdy pierwszego formatu.

Oskarżenia Marka Niedźwieckiego o to, że zaczynał pracę w Polskim Radiu za komuny, a zatem, że był aparatczykiem władzy, mają równie wiele sensu, co stwierdzenie, że Pan Bogusław Nowicki występował w Opolu za PRL, a zatem musiał współpracować z Partią. Bo przecież w jaki sposób by się tam dostał, skoro wszystko było kontrolowane. Cenzura była i tego nikt nie neguje, natomiast trzeba było jakoś z nią żyć i w miarę swych skromnych możliwości ją podkopywać. Mam tu na myśli słynną historię z czasów, kiedy zespół Maanam znalazł się na cenzurowanym i zablokowano jego piosenki w radiu, więc Marek Niedźwiecki puszczał tylko charakterystyczny motyw perkusyjny z początku utworu „To tylko tango”, by zasygnalizować zdobycie przez formację szczytu Listy.

Nie da się ukryć, że współczesnym rynkiem muzycznym rządzi popyt i mityczna „słuchalność”. Każda stacja radiowa ma swoich wykonawców, których zamierza promować w pierwszej kolejności. A jednak przez lata słuchania Listy nigdy nie odniosłem wrażenia, by wciskano mi coś na siłę. Marek Niedźwiecki często mówił, że Lista to zabawa, choć bez wątpienia dla niego stanowi całe życie (dlatego, kiedy odchodził z Trójki w 2007 roku, byłem pewien, że do niej wróci). Dlatego wierzę, że każde wydanie pieczołowicie, wraz ze współpracownikami, przygotowywał i tak, jak w latach 80. odrzucał karty pocztowe, na których oddawano głosy na Listę, zapisane podejrzanie podobnym charakterem pisma, tak obecnie robił z głosowaniem internetowym, kiedy okazywało się, że IP jakiegoś komputera zaczyna się powtarzać.

Szkoda, że Pan Bogusław Nowicki, pisząc swoją „opinię” bazował na szczątkowych informacjach, które mają się nijak do tego, co każdy mógł usłyszeć w piątki w godzinach od 19 do 22. Nie wiem, czy za swój tekst otrzymał honorarium, ale powinien je zwrócić, ponieważ wypisując bzdury, ośmieszył stronę Dziennik.pl. Mniej więcej w takim samym stopniu, jak groteskowo wypadają politycy, twierdzący dziś, że są wiernymi słuchaczami Listy, a zapewne do czasu zamieszania z Kazikiem, nawet nie wiedzieli, że jeszcze jest ona nadawana. Markowi Niedźwieckiemu nie wypada odpowiadać na szkalujący go tekst, bo dla jego krytyków będzie stanowiło to poświadczenie, że ma coś za uszami. Chciałem więc wypowiedzieć się w jego imieniu, ale także w imieniu wielu dziennikarzy Trójki, których zawsze ceniłem, a teraz na polityczne zlecenie, wylewa się na nich wiadro pomyj. To oni ukształtowali moją wrażliwość i nauczyli słuchać muzyki. Bardzo im za to dziękuję. A prawda, mam nadzieję, obroni się sama.

3 czerwca 2020

Komentarze

03 VI 2020 21:07:36

I oczywiście autor pominął to co najważniejsze - że Marek Niedźwiecki był, krótko mówiąc, kapusiem

03 VI 2020 21:15:15

> (...) co stwierdzenie, że Pan Bogusława Nowicki występował w Opolu za PRL

Jak mawiała moja polonistka – do poprawki.

07 VI 2020 11:30:15

Dziękuję za ten tekst. To co zdarzyło się ostatnio w radiowej Trójce (Trujce?) daleko wykracza po za osobisty atak na Marka Niedźwieckiego i jego radiowy Zespół. Niestety akurat kwestia cenzury i kultu wodza gdzieś w tym wszystkim zniknęła a pozostały jedynie osobista nagonka na tego czy owego redaktora.

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Nie taki krautrock straszny: Nie zadzieraj z Czukayem!
Sebastian Chosiński

15 IV 2024

W latach 1968-1971 życie muzyków Can ogniskowało się wokół pracy. Mieszkając w Schloß Nörvenich, praktycznie nie wychodzili ze studia. To w którymś momencie musiało odbić się na kondycji jeśli nie wszystkich, to przynajmniej niektórych z nich. Pewien kryzys przyszedł wraz z sesją do „Ege Bamyasi” i nie wiadomo, jak by to wszystko się skończyło, gdyby sprawy w swoje ręce nie wziął nadzwyczaj zasadniczy Holger Czukay.

więcej »

Non omnis moriar: Znad Rubikonu do Aszchabadu
Sebastian Chosiński

13 IV 2024

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj kolejny longplay Orkiestry Gustava Broma, na którym połączyła ona post-bop z „trzecim nurtem”.

więcej »

Nie taki krautrock straszny: Aneks, nie popłuczyny
Sebastian Chosiński

8 IV 2024

Jak każdy funkcjonujący przez wiele lat i mający trwałe miejsce w historii rocka zespół, także zachodnioniemiecki Can doczekał się wielu wydawnictw nieoficjalnych. Jednym z ciekawszych jest opublikowany przed piętnastoma laty „Ogam Ogat” – bootleg zawierający muzykę powstałą w tym samym czasie co materiał, jaki znalazł się na dwupłytowym krążku „Tago Mago”.

więcej »