Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
|
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
muzycznemuzyczne
Dwutakt: Usuwamy najsłabsze utwory z albumów MetallikiKażdy ma swoje ulubione albumy muzyczne, ale nawet na nich znajdują się fragmenty, które mniej lubimy od innych. O tym, które najsłabiej wypadają na płytach Metalliki rozmawiają Jacek Walewski i Piotr „Pi” Gołębiewski.
Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Jacek WalewskiDwutakt: Usuwamy najsłabsze utwory z albumów MetallikiKażdy ma swoje ulubione albumy muzyczne, ale nawet na nich znajdują się fragmenty, które mniej lubimy od innych. O tym, które najsłabiej wypadają na płytach Metalliki rozmawiają Jacek Walewski i Piotr „Pi” Gołębiewski. Jacek Walewski: Jak tu wymienić najsłabszy numer z płyty, która jest pierwszą i – zdaniem niektórych – najlepszą pozycją w dyskografii Metalliki? Piotr „Pi” Gołębiewski: Nie wierzę, że są osoby, które na serio tak mówią. Obstawiam, że to pozerzy, którzy krzyczą, że thrash się skończył po tym krążku, a w domu skrycie słuchają „Nothing Else Matters”. Mnie zawsze rozkładał na łopatki młodzieńczy głos Jamesa Hetfielda i spokojnie mogę wskazać kompozycję, która zaniża poziom reszty, czyli „Phantom Lord”. W porównaniu z pozostałymi jest bardzo toporna. J.W.: Wiesz, w kwestii pozerów – myślę podobnie! Na „Kill…” zespół może i miał nadmiar testosteronu (i pryszczy na twarzy), grał też jak opętany, ale wszystko to było jednak infantylne. Najsłabszy numer? W sumie nie wiem, czy nie wyciąłbym „Anesthesia”. Dziwaczne solo na basie Burtona daje odetchnąć, ale chyba wolałbym już jednak pójście na całość z tym thrashem smarkaczy z Kalifornii. Pi: To solo jest świetne. Żadna wirtuozeria, tylko właśnie szczeniacki popis. Ja je lubię i jak słuchałem bootlegów z tamtego okresu, to zawsze czekałem na moment, kiedy Burton zostanie na pierwszym planie. Poza tym to kultowy numer. J.W.: W porządku a teraz pomyśl, jakby go nie było i od razu dochodzilibyśmy do „Whiplash”. Co do twojego typu – wiem, że to głupie, ale lubię ten numer za akustyczną wstawkę w środku! Pi: Wykonam więc nieoczekiwaną woltę i zgłoszę innego kandydata na wycięcie z albumu: „Metal Militia”. Poziom młodzieńczej naiwności przekroczył w nim granicę absurdu. J.W.: To zabawne, bo nawet o tym pomyślałem. Jeszcze ten wokal Hetfielda… W sumie ten kawałek powinien zostać pogrzebany na etapie demówki. Najsłabsze ogniwo: „Metal Militia” J.W.: Tu sprawa jest prosta: „Trapped Under Ice”! Pi: Chyba tak, myślałem jeszcze nad „Escape”. W porównaniu z pozostałymi utworami, te dwa wyróżniają się znacznie na minus. J.W.: „Escape” przynajmniej ma taki, fajny buntowniczy tekst (idealny dla nastolatków ze szkoły średniej!), a „Trapped…” – w sumie nawet go przeskakuję przy odsłuchu płyty. Pi: A to ciekawe, że nigdy nie analizowałem tekstów tych utworów. „Fade to Black”, „For Whom the Bell Tolls” i „Ride the Lightning” owszem, ale ani ten, ani „Fight Fire with Fire”, czy „Creeping Death” jakoś mnie nie interesowały od strony przesłania. J.W.: A szkoda, bo Hetfield chyba jako pierwszy thrashmetalowy tekściarz pokazał, że można śpiewać – o przepraszam, drzeć się! – niekoniecznie o bzdurach. Pi: Ja się autentycznie boję tłumaczyć tekst lubianych przez siebie utworów, bo często to jakieś bzdury, albo niezrozumiały bełkot. J.W.: Metal to nie lukrowany pop! Tu się śpiewa o buncie, śmierci i innych poważnych tematach. Tak czy siak kandydata na odrzut już mamy! Najsłabsze ogniwo: „Trapped Under Ice” Pi: Tu mamy dwóch kandydatów: „Disposable Heroes” i „Leper Messiah”. Oba odstają od reszty i w sumie album nic by nie stracił gdyby ich nie było. J.W.: Niby tak, ale z drugiej strony to i tak świetne numery. Obawiam się, że w przypadku „Mastera” chyba nie ma co usuwać. Pi: Generalnie pierwsze albumy Metalliki są świetne i nic z nich nie trzeba usuwać. Ale wiadomo, że nawet na najlepszych płytach świata są takie momenty, które ekscytują mniej niż pozostałe (na „Sierżancie Pieprzu” Beatlesów zawsze wkurza mnie „When I’m Sixty-Four” McCartney’a). Na „Master of Puppets” najmniej mnie ekscytuje „Leper Messiah”. J.W.: Tu ulegnę, choć – jak sam przyznajesz – nadal uważam to za czepianie się. Najsłabsze ogniwo: „Leper Messiah” Pi: Z tym krążkiem mam tak, że wchodzi mi jako całość, ale osobno broni się na nim tylko kilka momentów: „One”, „Harvester of Sorrow” i „Blackened”. Dlatego ciężko mi wskazać jakiś jeden utwór, którego specjalnie bym nie lubił. J.W.: A tytułowy? Pi: W sensie, że jest najsłabszy? Kontrowersyjny pomysł, ale coś w tym jest. J.W.: Ech, jakby go tak skrócić… Zresztą wiesz, zawsze dziwiło mnie, że sami muzycy mówili, że nie grają na żywo z „…And Justice…” wielu numerów z powodu ich karkołomnych struktur i długości, a jednak jak już sięgają po coś innego z tej półki niż „One” to często jest to jednak ten tytułowy kolos. Pi: Niech spróbują zagrać w całości „St. Anger” – na żywo, a nie w studiu, jak na DVD. Najsłabsze ogniwo: niespodziewanie „…And Justice for All” J.W.: Ostatnia wielka płyta Metalliki – przynajmniej zdaniem sporej części fanów. Moim nie… Pi: Ale nie, ponieważ nie uważasz tej płyty za wielką? J.W.: Ale nie, bo uważam, że „Load” też jest świetny i lubię „St. Anger”, a nawet „Lulu”! Tak wiem, mam spaczony gust! Co do „czarnej” sprawa jest prosta. Zaczęli największym hitem w swojej historii, a zakończyli czymś nijakim. Pi: Czyli twoim typem na najsłabszy moment płyty jest „The Struggle Within”? A co myślisz o topornym „The God That Failed”? J.W.: Myślę – nie po raz pierwszy – że mamy inne gusta! „The God…” to jedna z perełek! Posłuchaj choćby sola Hammetta! Pi: Trochę jednak głupio, że w takim razie ostatnim utworem zostanie „My Friend of Misery”. J.W.: Biorąc po uwagę, co działo się w karierze zespołu później, dla wielu fanów byłoby to wymowne… Najsłabsze ogniwo: „The Struggle Within” J.W.: No właśnie, dochodzimy to jednej z najbardziej niedocenionych płyt Metalliki! Pi: Osobiście wolę „ReLoad”. Ale wcale nie uważam za najsłabsze te kawałki „Load”, które spowodowały masowe rwanie piór fanów Metalliki, czyli folkowe „Mama Said”, czy balladowe „Until It Sleeps” i „Hero of the Day”. Męczą mnie te niby ostrzejsze momenty, ale strasznie bezjajeczne, typu „2 x 4”, „Cure”, „Thorn Within”, czy „Ronnie”. J.W.: No tak, sam uważam, że jakby tak wyrzucić słabe numery z obu płyt, powstałby świetny album. Z wymienionych przez Ciebie chyba najmniej lubię „2 x 4”, który kompletnie nie zapada w pamięć. Jak oni mogli wytłoczyć CD takim gniotem? Pi: I do tego wrzuconym na początku. Najsłabsze ogniwo: „2 x 4” J.W.: Uff, tu wybór jest spory… Pi: Jak mówiłem, wolę ten album od „Load”, choć są na nim kawałki, których dekapitacja sprawiłaby, że całość byłaby lepsza, jak chociażby „Carpe Diem Baby”. J.W.: Mówisz, jakby „Slither” był dobry, a „Attitude” czy „Prince Charming” były zapamiętywalne. Moim zdaniem tutaj można usunąć niemal wszystko oprócz pierwszej wielkiej czwórki – od „Fuel” po „Unforgiven II”. „Fixxxer” czy „Better than You” to fajne kawałki, ale raczej na strony B singli. Pi: Myślę, że głównym problemem wymienionych przez ciebie utworów jest ich długość. Zwłaszcza, że niewiele się w nich dzieje. J.W.: Moim zdaniem chodzi raczej o słabe riffy, melodie, niemal wszystko. Pi: Ale najmocniejsze momenty płyty są lepsze niż na „Load” – „The Memory Remians”, „The Unforgiven II”, „Fuel”. Lubię nawet „Low Man’s Lyric”. Dobra, to który moment jest najbardziej nijaki? „Attitude”, czy „Prince Charming”? J.W.: To może wystarczyło wydać EP-kę! Niech będzie „Prince…”… Najsłabsze ogniwo: „Prince Charming” |
Jak najbardziej - nie trzeba Rogowieckiego ani Brzozowicza żeby stwierdzić czym podczas nagrywania debiutu "inspirowali" się Amerykanie. :D
Skąd fenomen popularności zespołu? Myślę, że odpowiedź jest prosta: grali wpadające w ucho melodie.
Nie bez powodu Metallica coverowała "Stone cold crazy" Queen, który (o dziwo) jest uważany za jednego z prekursorów thrashu.
A tak wogóle historia rocka to jedno wielkie zrzynanie od poprzedników.
Po odejściu Burtona dużo stracili na kreatywności. No i zaczęły się jakieś dziwne decyzje.
Np. "...And Justice For All" to jedyna znana mi płyta metalowa na której nie ma basu. Czytałem gdzieś opowieść inżyniera dźwięku, który nagrywał ten album, że płyta przed masteringiem brzmiała świetnie i potężnie. Wtedy do studia przyszedł Ulrich i kazał realizatorowi przesunąć wszystkie gałki od niskich tonów na 0. Facet to zrobił myśląc, że Ulrich żartuje. Ale perkusista z poważną miną oznajmił mu, że tak ma zostać. Potem była jeszcze interwencja u Hetfielda, która nic nie dała bo ten poparł Ulricha. Wyobrażam sobie minę Newsteda jak pierwszy raz usłyszał płytę. Brzmienia "St Anger" i "Death Magnetic" nie skomentuję bo to jakiś żart, uszy krwawią.
Zdecydowanie najlepszym albumem jest "Ride..". Ani jednego słabego numeru, choć "Trapped.." i "Escape" rzeczywiście trochę odstają. "Call of Ktulu" = potęga, jak ktoś czytał opowiadanie to szczególnie podniosła końcówka z tymi bębnami ładnie ilustruje tekst. Ta płyta ma energię, której trochę brakuje "Masterowi". "Things that should not be" wlecze się i wlecze nic z tego nie wynika.
Ostatni album spoko, ale za długi, wywalił bym te wolne numery.
Ogólnie kapela dobra, ale od lat 90. mocno pogubiona, jakby nie mogli się zdecydować, czy grają metal czy hard rock.
Dość długo miałem dość Metalliki — i dlatego, że nasłuchałem się jej w podstawówce, przez parę lat częściej niż czegokolwiek innego, i dlatego, że za dużo ochów, achów. Teraz co prawda nie wracam — poza „Lulu”, który to album zachwycił mnie od początku, ale trudno mi go traktować jako ich płytę: to dzieło Reeda i współpracowników — niemniej kiedy już słyszę, nieomal zawsze sprawia mi to niemałą przyjemność. Wystarczającą, by postawić Metallikę ponad inne klasyczne thrashe (np. nudny Slayer), chyba że taki uznać Celtic Frost ;-) A gdyby potępiać tych, co „nie mogą się zdecydować, czy grają metal, czy hard rock”, trzeba by było skreślić połowę co cięższej klasyki z lat 70. — tylko po co? :>
Dyskografia Metalliki jako metafora ludzkiego żywota
Kill 'Em All - szczęśliwy, niedojrzały, beztroski przedszkolak
Ride the Lightning - dobry uczeń, zaczyna dojrzewać
Master of Puppets - naprawdę świetnie sobie radzi w szkole, świadectwo z czerwonym paskiem
...And Justice for All - ojciec mu zmarł, zorientował się, że życie jest do bani, ma doła i zaczyna nienawidzić życia, jego oceny spadają do 3/4
Metallica (The Black Album) - skończył gimnazjum, popala marihuanę w weekendy, ledwo dostał się do technikum
Load - rzucił szkołę, handluje prochami, zażywa herę i kokę
ReLoad - jest bezdomnym ćpunem, ledwo mu starcza na prochy
St.Anger - przedawkował i prawie umarł. Jest na dnie.
Death Magnetic - trafił na odwyk, jest czysty, pracuje na stacji benzynowej
Lulu - po latach nadużywania dostał psychozy i zamordował 13 osób. Dożywocie w psychiatryku.
(Hardwired... to Self-Destruct nie słuchałem i nie zamierzam)
Co do skracania "St. Anger", polecam trochę inne podejście do tematu - "Blessed Anger", czyli płyta skrócona o jakieś pół godziny:
https://www.youtube.com/playlist?list=PLtzrMM6fkX-CQ5Yp46rVsfYVy9N_KuBYE
Szczególnie ciekawie wypada wspomniane w tekście "Some kind of monster", tutaj dość radykalnie przemontowane. Brzmienie pozostaje bez zmian, ale dzięki solidnemu odchudzeniu płyta nawet daje się słuchać.
W latach 1968-1971 życie muzyków Can ogniskowało się wokół pracy. Mieszkając w Schloß Nörvenich, praktycznie nie wychodzili ze studia. To w którymś momencie musiało odbić się na kondycji jeśli nie wszystkich, to przynajmniej niektórych z nich. Pewien kryzys przyszedł wraz z sesją do „Ege Bamyasi” i nie wiadomo, jak by to wszystko się skończyło, gdyby sprawy w swoje ręce nie wziął nadzwyczaj zasadniczy Holger Czukay.
więcej »
Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj kolejny longplay Orkiestry Gustava Broma, na którym połączyła ona post-bop z „trzecim nurtem”.
więcej »
Jak każdy funkcjonujący przez wiele lat i mający trwałe miejsce w historii rocka zespół, także zachodnioniemiecki Can doczekał się wielu wydawnictw nieoficjalnych. Jednym z ciekawszych jest opublikowany przed piętnastoma laty „Ogam Ogat” – bootleg zawierający muzykę powstałą w tym samym czasie co materiał, jaki znalazł się na dwupłytowym krążku „Tago Mago”.
więcej »
Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski
Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski
Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski
Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski
Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski
Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski
Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski
Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski
The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski
T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski
Prezenty świąteczne 2017: Po muzykę Super Deluxe marsz!
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
50 najlepszych płyt 2016 roku
— Esensja
Po płytę marsz: Boże Narodzenie 2016
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Dwutakt: Metalliki trzeba po prostu słuchać
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Jacek Walewski
Po płytę marsz: Kwiecień 2016
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Pakiet startowy: Metallica
— Esensja
Wybierz najlepsze utwory Metalliki!
— Esensja
Weekendowa Bezsensja: 50 najgorszych okładek płyt 2011 roku
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Kolejne podsumowanie muzyczne roku 2011
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Prezenty świąteczne 2011: Muzyczne zachcianki
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Narzędzie dla kustosza Metalliki, czyli o „S&M 2” słów kilka
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Jacek Walewski
Kolejna niezła płyta Wielkiego Zespołu… tylko
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Jacek Walewski
Metalliki trzeba po prostu słuchać
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Jacek Walewski
Led Zeppelin skończył się na Kill’Em All?
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Jacek Walewski
Pot i Kreff – Made in Poland: Największy z Wielkiej Czwórki
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Pot i Kreff – Made in Poland: Metallica poczuła się dobrze!
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Komiksowe Top 10: Marzec 2024
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
I ty możesz być Kubą Rozpruwaczem
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Po komiks marsz: Kwiecień 2024
— Paweł Ciołkiewicz, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Marcin Knyszyński, Marcin Osuch
My i Oni
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Wielki mały finał
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Piołun w sercu a w słowach brak miodu, czyli 10 utworów do tekstów Ernesta Brylla
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Kim był Józef J.?
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Komiksowe Top 10: Luty 2024
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Ilu scenarzystów potrzea by wkręcić steampunkową żarówkę?
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Magia i Miecz: Siłą rozpędu
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Nigdy nie zrozumiem fenomenu popularności tego zespołu. "Kill 'em All" to taka chamska zrzynka z "Wild Cat" Tygers of Pan Tang, a wszystko co wydali później (do czasu czarnego albumu) to gdzieś trzecia liga thrash metalu. O reszcie nie wspominam, bo to już kategoria "polskie kabarety".