Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 24 kwietnia 2024

Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.

Muzyka

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne (wybrane)

Mythical River
Elephant9
Chaos Rocks
Hawkestrel
Clouds
Randi Pontoppidan, Martin Fabricius
Path
Mathias Landæus
Twain Walking
Lis Wessberg
Stories from Time and Space
Hawkwind
The Night is the Night
Rotem Geffen
Better
Tomasz Dąbrowski & The Individual Beings

więcej »

Zapowiedzi

muzyczne

As Time Passes
Arild Andersen, Daniel Sommer, Rob Luft
The Death of Kalypso
Angles & Elle-Kari Sander with Strings

więcej »

Metallica
‹S&M 2›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	S&M 2
Wykonawca / Kompozytor	Metallica
Data wydania	28 sierpnia 2020
Wydawca	Universal Polska
Nośnik	CD
Czas trwania	143:27
Gatunek	klasyczna, koncert, metal, rock
EAN	0602508413117
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

James Hetfield, Lars Ulrich, Kirk Hammett, Robert Trujillo

Utwory
CD1
1) The Ecstasy of Gold	2:43
2) The Call of Ktulu	9:13
3) For Whom the Bell Tolls	4:36
4) The Day That Never Comes	8:26
5) The Memory Remains	5:42
6) Confusion	6:40
7) Moth into Flame	6:17
8) The Outlaw Torn	10:02
9) No Leaf Clover	5:29
10) Halo of Fire	8:19
CD2
1) Intro to Scythian Suite	5:16
2) Scythian Suite, Opus 20: The Enemy God and the Dance of the Dark Spirits	3:39
3) Intro to The Iron Foundry	1:02
4) The Iron Foundry, Opus 19	4:15
5) The Unforgiven III	8:18
6) All Within My Hands	6:13
7) [Anesthesia] Pulling Teeth	7:27
8) Wherever I May Roam	6:32
9) One	9:23
10) Master of Puppets	8:29
11) Nothing Else Matters	6:39
12) Enter Sandman	8:47

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Dwutakt: Narzędzie dla kustosza Metalliki, czyli o „S&M 2” słów kilka

Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Jacek Walewski

Z okazji dwudziestolecia kontrowersyjnej współpracy Metalliki z orkiestrą symfoniczną, zespół postanowił powtórzyć eksperyment, po czym opublikował go na albumie „S&M 2”. O tym, czy oczekiwaliśmy takiego prezentu i o jego jakości rozmawiają Jacek Walewski i Piotr „Pi” Gołębiewski.

Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Jacek Walewski

Dwutakt: Narzędzie dla kustosza Metalliki, czyli o „S&M 2” słów kilka

Metallica
‹S&M 2›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	S&M 2
Wykonawca / Kompozytor	Metallica
Data wydania	28 sierpnia 2020
Wydawca	Universal Polska
Nośnik	CD
Czas trwania	143:27
Gatunek	klasyczna, koncert, metal, rock
EAN	0602508413117
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

James Hetfield, Lars Ulrich, Kirk Hammett, Robert Trujillo

Utwory
CD1
1) The Ecstasy of Gold	2:43
2) The Call of Ktulu	9:13
3) For Whom the Bell Tolls	4:36
4) The Day That Never Comes	8:26
5) The Memory Remains	5:42
6) Confusion	6:40
7) Moth into Flame	6:17
8) The Outlaw Torn	10:02
9) No Leaf Clover	5:29
10) Halo of Fire	8:19
CD2
1) Intro to Scythian Suite	5:16
2) Scythian Suite, Opus 20: The Enemy God and the Dance of the Dark Spirits	3:39
3) Intro to The Iron Foundry	1:02
4) The Iron Foundry, Opus 19	4:15
5) The Unforgiven III	8:18
6) All Within My Hands	6:13
7) [Anesthesia] Pulling Teeth	7:27
8) Wherever I May Roam	6:32
9) One	9:23
10) Master of Puppets	8:29
11) Nothing Else Matters	6:39
12) Enter Sandman	8:47

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Piotr „Pi” Gołębiewski: Czy w ogóle czekaliśmy na „S&M 2"? Komukolwiek zależało na tym, by usłyszeć Metallikę z orkiestrą? Mnie nie.

Jacek Walewski: Szczerze? Chyba tylko najzagorzalszym fanom zespołu. Ja zaś… chyba jednak się do nich zaliczam!

Pi: Ja po odsłuchu co najwyżej nabrałem ochoty na to, by po raz kolejny posłuchać sobie staroci.

J.W.: Możliwe, że taki jest sens tego wydawnictwa: to narzędzie dla kustosza dorobku zespołu.

Pi: Czyżby zatem oznaczało, że jesteśmy skazani na metallikowy recykling? Smutne.

J.W.: Można na to znaleźć ładniejsze słowo, ale tak: oni swoje zrobili i nie muszą nam już niczego udowadniać.

Pi: Nie jestem pewien. Metallica to jednak marka, która ściga się ze swoją legendą. Przykładem tego są dwie ostatnie płyty studyjne, gdzie wciąż na spince starają się udowodnić, że pomimo wielu skoków w bok, wciąż są zespołem metalowym z thrash z przodu. Wiadomo, że już nie nagrają albumu genialnego, ale na bardzo dobry byłoby ich stać, tymczasem i „Death Magnetic”, i „Hardwired… to Self Destruct” są tylko dobre.

J.W.: Poniekąd aż prosi się w tym miejscu powspominać „jedynkę” „S&M”.

Pi: Jak z dzisiejszego punktu widzenia oceniasz „S&M"? Osobiście podchodzę do niej mniej krytycznie, niż kiedyś.

J.W.: Mój odbiór jest mocno naznaczony sentymentem. Wiem, że nie jest to album idealny. Zdaję sobie sprawę, że wiele – zwłaszcza wokal – poprawiano w studiu. Czasami „orkiestra gra sobie, a Metallica sobie”. Jednocześnie jednak uważa, że „S&M” nie było odcinaniem kuponów od sławy, a bardzo ciekawym i jednak udanym eksperymentem.

Pi: Właśnie, to trzeba przyznać, że Metallica pod koniec lat 90. nie bała się eksplorować nowe terytoria, bez oglądania się na ortodoksów. Komercjalizacja? Być może, niemniej zespołowi chyba łatwiej byłoby nagrać thrashową młóckę, niż zaryzykować albumem z coverami, czy właśnie z orkiestrą symfoniczną. Trzeba przecież pamiętać, że na swój sposób był to krok pionierski. Symfonicy z metalem do tej pory kojarzyli się z gotykiem. Choć oczywiście można było trochę lepiej to zorganizować. Może zabrakło czasu na dopieszczenie? Podobno załoga Larsa Urlicha podkradła Michaela Kamena Scorpionsom, którzy szykowali się do albumu „Moments of Glory” (swoją drogą prawdziwego wzoru, jak łączyć gitarowe granie z symfonią). Było więc trochę zgrzytów, o których mówisz, ale pamiętam, że ogólnie brzmieniem byłem zachwycony. O wiele bardziej, niż dziś „S&M 2”.

J.W.: Tak, tak. „Jedynka” jest o wiele lepsza i dobrze się zestarzała. Porównaj choćby symfoniczne „Nothing Else Matters” z 1999 roku i obecną wersją…

Pi: Tu się zgodzę, że poprzednio ten utwór był zagrany z o wiele większym żarem.

J.W.: Oj, nie tylko ten. „Outlaw Torn” zabrzmiał wcześniej monumentalniej, „No Leaf Clover” porywał, a teraz brzmi przeciętnie. Nawet „For Whom the Bell Tolls” zawodzi. Naprawdę lepiej by zrobili, gdyby zagrali więcej nowych rzeczy, a nie siłowali się z Metalliką A.D. 1999.

Pi: Mi się akurat „No Leaf Clover” podoba, ale to numer stworzony pod orkiestrę. I tak dobrze, że nie odtworzyli „S&M” jeden do jednego.

J.W.: To byłoby słabe. Szkoda jednak – skoro już przy „No Leaf Clover” jesteśmy – że nie napisali z okazji „S&M 2” nowego utworu. Przecież w ich archiwach na pewno są jakieś demówki niedokończonych numerów.

Pi: Zamiast tego dostajemy opracowania rosyjskich klasyków. O tyle, o ile „Odlewnię stali” Aleksandra Mosołowa, wykonaną z udziałem Metalliki, rozumiem, to już fragment „Suity scytyjskiej” Siergieja Prokofjewa mogli sobie darować. Zaburza dynamikę koncertu. To w końcu miała być Metallica z towarzyszeniem orkiestry, nie odwrotnie.

J.W.: Rozumiem chyba ideę: edukowanie fanów. Zresztą metalowcom nie tak daleko do wielbicieli muzyki poważnej – wystarczy sprawdzić, co zainspirowało Tony’ego Iommiego do napisania głównego riffu „Black Sabbath”.

Pi: Sprawdzamy: chodzi o siedmioczęściową suitę „Planety”, której autorem jest angielski kompozytor Gustav Holst. A co z resztą materiału? Poza sztandarowymi „Master of Puppets”, „Enter Sandman”, „Nothing Else Matter” i kilkoma innymi mamy silną reprezentację kawałków z XXI wieku. To zdecydowanie wychodzi krążkowi na plus.

J.W.: I tu mam problem. Panuje zasada: weźmiemy coś z „jedynki”, coś nowego i jeszcze jakieś eksperymenty typu „gramy klasyczne kompozycje z orkiestrą”. Osobiście wyrzuciłbym jednak sporo tych utworów, które znamy już – do tego w niemal takich samym aranżach! – z pierwszej „esemki”, a dodał więcej kompozycji Metalliki czy coverów, które dotąd nie zostały dotknięte batutą. Jest tego trochę: „Fade to Black”, „The Unforgiven”, „Fixxxer”, „Seek and Destroy”, „Turn the Page”…

Pi: Ale jakby sięgnęli po „Fade to Black”, „The Unforgiven”, „Turn the Page” i do tego zostawili te wolniejsze utwory, to by wyszła składanka do przytulańców. Choć oczywiście zgadzam się, że „The Outlaw Torn” i „Wherever I May Roam” mogli zamienić na coś innego, co lepiej pasowałoby do orkiestry. Z powtórek chyba najkorzystniej wypada „One”, który poprzednio był skaszaniony i gdzie najwyraźniej widać, jak zespół tnie swoje, a orkiestra swoje.

J.W.: Trudno mi pochwalić odświeżone wersje aranżów z 1999 r. Może faktycznie „One” i „Master of Puppets” z tymi bondowskimi smykami, którymi tak wszyscy się podniecają, ale poza tym? To aż dziwne, bo w sumie niewiele zmieniono, a jednak jakoś teraz utwory nie robią takiego wrażenia.

Pi: Osobiście mam żal, że znów nie wykorzystano możliwości orkiestry w „Call of Ktulu”, by oddać ten monumentalny ryk morskiego potwora, który pojawia się w wersji studyjnej. I, o dziwo, nawet wstęp „The Ecstasy of Gold” Ennia Morricone wypada jakoś blado. Na szczęście potem symfonicy i zespół się rozkręcają. A więc wchodzimy w strefę utworów nowych. Dla mnie absolutnymi hitami z tego wydawnictwa są „The Day that Never Comes” i „The Unforgiven III”.

J.W.: Tak, w przypadku nowszych aranżów jest już dobrze. „The Unforgiven III” to perełka tego wydawnictwa. Podobnie, jak „(Anesthesia) Pulling Teeth”, „Halo on Fire” i odarte z ciężkich gitar „All Within My Hands”. Niestety znowu w towarzystwie Ulricha zabrakło kogoś, kto podpowiedziałby mu, że może „Confusion” nie warto odświeżać, bo temu potworkowi i tak nic nie pomoże.

Pi: Słabiutko poradzili sobie także w hitowym „Moth Into Flame”, który dotknął syndrom przedobrzenia. Przyznam więc, że o wiele bardziej podoba mi się druga płyta w zestawie, gdzie mamy więcej niespodzianek. Dla mnie największą z nich jest to, że „All Within My Hands” jest tak dobrym numerem, kiedy się go trochę przearanżowało. Zawsze byłeś orędownikiem „St. Anger”, jako płyty niesłusznie krytykowanej i proszę, wyszło na twoje.

J.W.: Ogólnie brakuje mi więcej takich niespodzianek. A przecież na wydanej niedawno płytce z zapisem koncertu akustycznego pokazali, że potrafią wspaniale przearanżować swoje tharshowe klasyki na akustyki. Mało tego, w czasie pandemii poczęstowali fanów „Blackened” w wersji soft. Wystarczyło po prostu chcieć i spędzić nad tym projektem trochę więcej czasu.

Pi: Skoro już jesteśmy przy „Helping Hands… Live & Acoustic at the Masonic”, to przyznam, że strasznie się rozczarowałem tym albumem. Rozłazi się w szwach i nie ma pazura. Tam na ten przykład „All Within My Hands” wypadł dość blado. Szkoda, bo zawsze chciałem, by Metallica nagrała wreszcie oficjalny krążek akustyczny. Bootleg „Acoustic Metal” z końca lat 90. pokazywał, że mają do tego dryg. Tymczasem, pomimo surowego brzmienia, wypada lepiej, niż to, co otrzymaliśmy w zeszłym roku.

J.W.: To temat na osobną dyskusję, ale kompletnie się nie zgadzam. Do „Helping Hands” wracam często i uważam, że to wydawnictwo lepsze od „S&M 2”! „All Witihin…” wypadło tam zresztą lepiej niż na „symfonicznej”. Ale wiesz, ja lubię „St. Anger” i „Lulu”, więc się pewnie nie znam.

Pi: Ok, to co teraz? Jak widzisz przyszłość Metalliki?

J.W.: Tu nie będzie zaskoczeń. Pograją jeszcze z 10-15 lat. Nagrają 2-3 studyjne płyty, wydadzą reedycje poprzednich, pewnie „zaskoczą” eksperymentami typu swój festiwal obwoźny czy gra komputerowa itd. Ogólnie starzeją się z godnością.

Pi: Czyli uważasz, że nie rozwiążą się jak Slayer? Ja bym chciał, aby czas lockdownu i generalnie spowolnienie koncertowe zaowocowało powstaniem nowej płyty. Bo co jeszcze mogą zrobić? „Garage Inc. 2”? Są symfonicy, rok temu była koncertówka akustyczna, grali już w całości klasyczne albumy. Wszystko fajnie, ale pomysły chyba zaczynają się wyczerpywać.

J.W.: Przy takim zespole trudno, żeby się nie wyczerpywały. Mówimy o muzykach, którzy wymyślili thrash, potem go „zdradzili” – i dzięki temu nie muszą się teraz rozwiązywać jak Slayer – zagrali południowy rock i nu metal po swojemu. Co teraz? Mnie by wystarczyła już Metallica-kustosz, która ładnie nam się starzeje. Na nową płytę nie czekam, już prędzej na reedycje „Black Albumu”, „Load” i pozostałych albumów, tzw. „Presidio Album” i – no właśnie – kolejne koncerty w Polsce.

Pi: Generalnie dochodzimy do ciekawego momentu w historii muzyki, kiedy wielcy thrashowcy wchodzą w wiek emerytalny, a żeby wciąż dorzucać do ognia, trzeba mieć kondycję. Pierwsi odpadli panowie ze Slayera. Myślę, że gdyby nie śmierć Jeffa Hannemana i problemy zdrowotne Toma Arayi, graliby dalej. Niby Rolling Stonesi i Judas Priest pokazują, że można zasuwać na scenie nawet w wieku zaawansowanym, ale na przykład Kiss to już karykatura samych siebie. Jak będzie z thrashematalowcami? Wymrą jak dinozaury, czy złagodnieją, by pozostać na scenie?

J.W.: Metallica nie jest kapelą thrashową od 30 lat! Zauważ też, że coraz częściej grają koncerty akustyczne, a i ostatnia płyta stylistycznie nawiązuje do „Load” i „Black Albumu”. Myślę, że panowie pograją jeszcze z 10 lat. W końcu co wieczór nie wykonują na żywo „Angel of Death”.

Pi: Nie, ale mają „Battery”, czy „Blackened”. Ja bym chciał, żeby jeszcze przed zdziadzieniem nagrali mocny, metalowy, wściekły album. Ostatnio takimi mogą się pochwalić Testament, Overkill i Annihilator. Coś na zasadzie środkowego palca dla wszystkich niedowiarków, a potem mogą sobie siedzieć na scenie w wieśniackich kapelutkach i brzdąkać „Mama Said”.

J.W.: Cóż, ja jestem jednak specyficznym fanem Mety. Niech nagrywają po prostu szczere albumy, nawet jeśli będzie to coś na kształt „St. Anger” czy „Lulu” (tak, tę płytę też lubię!). Co do twojego marzenia szansę są pół na pół – wystarczy posłuchać „Hardwired…”, gdzie znalazł się słaby bieda-thrashowy otwieraczy i gruchoczący kości „Spit out the Bone”.

Pi: A masz jakieś ulubione płyty metalowe/rockowe z symfonikami? Ja o Scorpionsach już pisałem. A na naszym podwórku całkiem zgrabnie sprawę załatwili Perfect i Lady Pank, a nawet Coma.

J.W.: Tu nie będę oryginalny i podpiszę się pod twoimi propozycjami. Ogólnie „S&M” zaczął cały ten trend – był przecież potem zapomniany dziś trochę koncert Perfectu z filharmonikami, a nawet płyty blackmetalowców, którzy eksperymentowali z „krawaciarzami”. Tyle że efekty bywały średnie i na ich tle płyta Metalliki brzmiała i brzmi wspaniale. Tym bardziej szkoda, że „S&M 2” nie do końca sprostało oczekiwaniom.

Pi: To ja pokuszę się o mała prywatę – złodzieju, który kilka lat temu, zwędziłeś mi z namiotu płytownik CD z nagraniem koncertu symfonicznego Perfectu (i nie tylko), mam nadzieję, że przytniesz sobie brodę suwakiem od kurtki!

A na koniec definitywna deklaracja odnośnie „S&M 2” – jesteś na tak, czy na nie?

J.W.: Na tak, ale mogło być lepiej.

Pi: Przy „jedynce” też się mówiło, że mogło być lepiej, a teraz znów wybrzydzamy?

J.W: Może za 20 lat powiem, że to genialna płyta…

30 września 2020

Komentarze

30 IX 2020 13:35:35

"Trzeba przecież pamiętać, że na swój sposób był to krok pionierski. Symfonicy z metalem do tej pory kojarzyli się z gotykiem."

bez przesady - niemiecki Rage zrobił taki eksperyment kilka lat wcześniej na płycie Lingua mortis, a pewnie nie byli pierwszymi metalowcami, którzy na to wpadli.

30 IX 2020 15:18:23

@R.F.
Deep Purple wydało „Concerto for Group and Orchestra” w 1969 r.

01 X 2020 07:49:15

Pi chodziło zapewne, że tak ciężki zespół po raz pierwszy nagrał płytę z symfonikami.

01 X 2020 08:46:53

Nie, no, jasne, że wcześniej był nie tylko Deep Purple, ale i Moody Blues, Procol Harum, czy Emerson Lake and Palmer, ale "S&M" to po pierwsze opracowanie starych kawałków na orkiestrę (a nie całkiem autorska rzecz), po drugie, chodzi o skalę projektu i jego oddziaływanie na popkulturę. W momencie, kiedy Purple pozostali niezrozumiani, a trasa z filharmonikami ELP przyniosła straty, tu mieliśmy sukces kasowy, za którym posypały się kolejne tego typu wydawnictwa.

01 X 2020 09:55:08

@Zoom: wiem, dlatego specjalnie napisałem "metalowcami" nie "muzykami rockowymi".

@Pi: Lingua Mortis to tez stare kawałki w symfonicznej aranżacji. Sukces komercyjny jednak nie ten, bo Rage to nie najbardziej znany cover band świata jak Hetfield i spółka.

02 X 2020 19:48:43

@R.F.
Jeżeli Deep Purple ne jest dla Ciebie dostatecznie metalowe, to w 1976 zespół Rainbow z Monachijską Orkiestrę Filharmoniczną nagrał najlepszą metalową piosenkę wszechczasów https://www.youtube.com/watch?v=c0WNMSTG5C8

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Nie taki krautrock straszny: Czas (smutnych) rozstań
Sebastian Chosiński

22 IV 2024

Longplayem „Future Days” wokalista Damo Suzuki pożegnał się z Can. I chociaż Japończyk nigdy nie był wielkim mistrzem w swoim fachu, to jednak każdy wielbiciel niemieckiej legendy krautrocka będzie kojarzył go głównie z trzema pełnowymiarowymi krążkami nagranymi z Niemcami.

więcej »

Non omnis moriar: Praga pachnąca kanadyjską żywicą
Sebastian Chosiński

20 IV 2024

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj wspólny album czechosłowackiej Orkiestry Gustava Broma i kanadyjskiego trębacza Maynarda Fergusona.

więcej »

Nie taki krautrock straszny: Nie zadzieraj z Czukayem!
Sebastian Chosiński

15 IV 2024

W latach 1968-1971 życie muzyków Can ogniskowało się wokół pracy. Mieszkając w Schloß Nörvenich, praktycznie nie wychodzili ze studia. To w którymś momencie musiało odbić się na kondycji jeśli nie wszystkich, to przynajmniej niektórych z nich. Pewien kryzys przyszedł wraz z sesją do „Ege Bamyasi” i nie wiadomo, jak by to wszystko się skończyło, gdyby sprawy w swoje ręce nie wziął nadzwyczaj zasadniczy Holger Czukay.

więcej »