Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 19 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Confluence
‹Arkham›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułArkham
Wykonawca / KompozytorConfluence
Data wydania1977
Wydawca RCA Victor
NośnikWinyl
Czas trwania39:26
Gatunekfolk, jazz
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
W składzie
Didier Levallet, Christian Escoudé, Jean Querlier, Jean-Charles Capon, Armand Lemal, Christian Lété
Utwory
Winyl1
1) Apres le desert10:45
2) A propos de la sortie03:48
3) Les quais en automne05:32
4) Ete ’d’sver03:51
5) Takssim08:13
6) Arkham07:21
Wyszukaj / Kup

Non omnis moriar: Czytając Lovecrafta… szukając drogi…

Esensja.pl
Esensja.pl
Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj drugi longplay francuskiej formacji jazzowej Confluence, którą kierował kontrabasista Didier Levallet.

Sebastian Chosiński

Non omnis moriar: Czytając Lovecrafta… szukając drogi…

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj drugi longplay francuskiej formacji jazzowej Confluence, którą kierował kontrabasista Didier Levallet.

Confluence
‹Arkham›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułArkham
Wykonawca / KompozytorConfluence
Data wydania1977
Wydawca RCA Victor
NośnikWinyl
Czas trwania39:26
Gatunekfolk, jazz
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
W składzie
Didier Levallet, Christian Escoudé, Jean Querlier, Jean-Charles Capon, Armand Lemal, Christian Lété
Utwory
Winyl1
1) Apres le desert10:45
2) A propos de la sortie03:48
3) Les quais en automne05:32
4) Ete ’d’sver03:51
5) Takssim08:13
6) Arkham07:21
Wyszukaj / Kup
W latach 70. ubiegłego wieku kontrabasista Didier Levallet miał niemały wpływ na rozwój francuskiego jazzu improwizowanego (i gatunków z nim spokrewnionych). Najpierw jako współtwórca formacji Perception (1972-1977), a następnie lider Confluence (od 1974 roku), z którą zadebiutował koncertowym albumem „4 voyages” (wydanym w 1976 roku). Pierwsze studyjne dzieło sekstetu ujrzało światło dzienne dopiero w drugiej połowie następnego roku. Był to longplay zatytułowany „Arkham”, który okazał się owocem trwającej trzy dni sesji nagraniowej – od 16 do 18 maja 1977 – jaka miała miejsce w efemerycznym studiu Alta-Module (znajdującym się najprawdopodobniej w Paryżu albo w którejś z podparyskich miejscowości, bo na takie właśnie lokalizacje decydowali się zazwyczaj rockmani i jazzmani znad Sekwany, wybierając sobie miejsce do pracy). Winylowy krążek ponownie ukazał się z logo wytwórni RCA Victor na okładce, co świadczy o odwadze ówczesnych decydentów francuskiej filii amerykańskiego kolosa, ponieważ kompozycje zawarte na płycie na pewno nie zaliczały się do lekkich, łatwych i przyjemnych, a co za tym idzie – trudno było spodziewać się sukcesu komercyjnego.
Pomiędzy koncertami, których fragmenty trafiły na debiutanckie wydawnictwo formacji, a realizacją „Arkham” w Confluence zaszła tylko jedna zmiana personalna: perkusistę Merzaka Mouthanę zastąpił Francuz Christian Lété, który stawiał dopiero pierwsze kroki na profesjonalnej scenie. Dotąd dał się poznać jedynie z progresywno-jazzrockowego projektu Synthesis (longplay „Synthesis”, 1976), w ramach którego miał jednak okazję współpracować z artystami tej miary, co Didier Lockwood czy André Ceccarelli. Jak trafił do Confluence? Z dużym prawdopodobieństwem sprowadził go tam Jean Querlier, z którym Lété udzielał się jednocześnie we freejazzowym Armonicord (miesiąc po nagraniu „Arkham” zespół ten zarejestruje swoją jedyną płytę – „Esprits de sel”). Poza tym w nowych kompozycjach znów mogliśmy usłyszeć gitarzystę Christiana Escoudé, wiolonczelistę Jean-Charles’a Capona, marokańskiego perkusjonalistę Armanda Lemala oraz oczywiście dyrygującego tą miniorkiestrą Didiera Levalleta.
Na „Arkham” trafiło sześć utworów, których łączny czas nie przekroczył czterdziestu minut. Jeśli chodzi o ich autorstwo, rozłożyło się ono niemal po równo: jedynie Levallet dostarczył dwie kompozycje („Apres le desert” i tytułową), natomiast po jednej Lété („A propos de la sortie”), Capon („Les quais en automne”), Escoudé („Ete ’d’sver”) i Lemal („Takssim”). Tylko dla Querliera zabrakło miejsca; względnie nie przejawił on ambicji, by w ten sposób zapisać się w historii. W każdym razie mamy kolejny dowód na to, że Didier nie był liderem-zamordystą i chętnie dzielił się obowiązkami i ewentualną chwałą z innymi kolegami z zespołu. Choć trzeba uczciwie zaznaczyć, że porównując najnowsze dzieło Confluence z „4 voyages”, nietrudno dostrzec, iż debiut był propozycją bardziej zwartą stylistycznie i z tego też powodu ciekawszą. Owszem, na „Arkham” także nie zabrakło doskonałych momentów, wywołujących ciarki na plecach, ale jednak słychać, że muzycy podążają różnymi ścieżkami i od czasu do czasu mocno ciągną każdy w swoją stronę, nie bacząc na to, czego chcą pozostali kompani.
Na otwarcie albumu – podobnie zresztą jak i na jego zamknięcie – Levallet wybrał własny utwór: to prawie jedenastominutowy „Apres le desert”, którego mocno etniczny początek mógł wprawić słuchaczy w lekkie zakłopotanie. Chociaż już pod koniec drugiej minuty, kiedy muzycy przypominają sobie o swoim (free)jazzowym rodowodzie, zaczyna się robić nadzwyczaj ciekawie. Twórcza swoboda i energia (dosłownie rozpierająca Didiera) miesza się z etniczną eterycznością (vide flet Querliera), a efekt tej fuzji – zwłaszcza gdy dodamy do tego jeszcze masę innych dźwięków – jest smakowity. A to dopiero wstęp. W dalszej części pojawiają się frazy rodem z country (za sprawą wiolonczeli Capona) oraz bluesa (w warstwie rytmicznej). Całość zamyka natomiast subtelny duet wiolonczeli z fletem. Levallet-aranżer i kompozytor wiedział doskonale, jak wykorzystać instrumentalne bogactwo i różnorodność, co czyniło Confluence jedną z najoryginalniejszych formacji jazzowych na rynku francuskim.
W „A propos de la sortie” na plan pierwszy wybija się saksofon, któremu towarzyszy przede wszystkim gitara Escoudé. Christian „bawi” się też jednak pogłosami, dzięki czemu wydłuża dźwięki, przydając im ambientowego posmaku. Kiedy do kolegów dołączają pozostali muzycy, ponownie robi się freejazzowo, ale pojawiające się improwizacje budowane są na fundamencie folkowym. Trochę szkoda, że ten utwór trwa tak krótko… Ale z drugiej strony country i folku nie brakuje również w zamykającym stronę A „Les quais en automne”. Jego twórca, Capon, dał tu pozostałym instrumentalistom wolną rękę, co jednak sprawiło, że jego dzieło – upichcone z nie zawsze przystających do siebie elementów – straciło na wyrazistości. Mamy tu bowiem i melodyjny, optymistyczny motyw saksofonu, i kojącą gitarę, i wspomniane już wycieczki w stronę Nashville. Najlepiej wypadają fragmenty stricte jazzowe, ale by się nimi prawdziwie cieszyć, trzeba by je najpierw wypreparować z otoczenia. A chyba nie o to chodzi.
„Ete ’d’sver” to czterominutowy popis Escoudé, który płynnie przechodzi od gitarowych subtelności w stylu Iana Abercrombiego do grania spod znaku Django Reinharda (przy okazji zmieniając instrument na gitarę klasyczną). „Takssim” Lemala to druga pod względem długości kompozycja na płycie i kolejny jej mocny punkt. Łączy w sobie nastrój subtelnego jazz-rocka z chaosem free-jazzu i patetyzmem klasyki (duet wiolonczeli i kontrabasu), zamykając całość popisem sekcji rytmicznej. Ostatnie słowo na płycie należy jednak do Levalleta, który przy okazji postanowił oznajmić całemu światu, że jest wielbicielem prozy Howarda Phillipsa Lovecrafta, względnie komiksów o Batmanie (albo tego i tego). Jego „Arkham” to dość nietypowy, bo zagrany akustycznie, free-jazz. Można sobie jednak wyobrazić, jaką energię generowałby ten numer, gdyby zagrać go… elektrycznie. Uff! Długo trzeba by się było zbierać z podłogi.
koniec
30 stycznia 2021
Skład:
Didier Levallet – lider, kontrabas
Christian Escoudé – gitara elektryczna, gitara klasyczna
Jean Querlier – obój, róg angielski, flet, saksofon altowy, saksofon sopranowy
Jean-Charles Capon – wiolonczela
Armand Lemal – instrumenty perkusyjne
Christian Lété – perkusja

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Nie taki krautrock straszny: Nie zadzieraj z Czukayem!
Sebastian Chosiński

15 IV 2024

W latach 1968-1971 życie muzyków Can ogniskowało się wokół pracy. Mieszkając w Schloß Nörvenich, praktycznie nie wychodzili ze studia. To w którymś momencie musiało odbić się na kondycji jeśli nie wszystkich, to przynajmniej niektórych z nich. Pewien kryzys przyszedł wraz z sesją do „Ege Bamyasi” i nie wiadomo, jak by to wszystko się skończyło, gdyby sprawy w swoje ręce nie wziął nadzwyczaj zasadniczy Holger Czukay.

więcej »

Non omnis moriar: Znad Rubikonu do Aszchabadu
Sebastian Chosiński

13 IV 2024

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj kolejny longplay Orkiestry Gustava Broma, na którym połączyła ona post-bop z „trzecim nurtem”.

więcej »

Nie taki krautrock straszny: Aneks, nie popłuczyny
Sebastian Chosiński

8 IV 2024

Jak każdy funkcjonujący przez wiele lat i mający trwałe miejsce w historii rocka zespół, także zachodnioniemiecki Can doczekał się wielu wydawnictw nieoficjalnych. Jednym z ciekawszych jest opublikowany przed piętnastoma laty „Ogam Ogat” – bootleg zawierający muzykę powstałą w tym samym czasie co materiał, jaki znalazł się na dwupłytowym krążku „Tago Mago”.

więcej »

Polecamy

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku

A pamiętacie…:

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski

Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski

Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski

Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski

Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski

Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski

Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski

Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski

The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski

T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski

Zobacz też

W trakcie

zobacz na mapie »
Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.