Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 19 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Return to Forever
‹Denver Jam ’74›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułDenver Jam ’74
Wykonawca / KompozytorReturn to Forever
Data wydania10 grudnia 2020
Wydawca Second Line
NośnikWinyl
Czas trwania78:30
Gatunekjazz, rock
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
W składzie
Chick Corea, Al Di Meola, Stanley Clarke, Lenny White
Utwory
Winyl1
1) Beyond the Seventh Galaxy03:05
2) Vulcan Worlds13:49
3) The Shadow of Lo09:54
4) Corea solo08:15
5) [talk #1]00:38
6) Di Meola solo06:39
7) Clarke solo07:39
8) White solo06:58
9) [talk #2]00:50
10) Song to the Pharaoh Kings20:43
Wyszukaj / Kup

Non omnis moriar: Kolejnego powrotu nie będzie

Esensja.pl
Esensja.pl
Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj amerykański kwartet jazzrockowy Return to Forever, którym kierował zmarły przed kilkoma dniami pianista Chick Corea.

Sebastian Chosiński

Non omnis moriar: Kolejnego powrotu nie będzie

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj amerykański kwartet jazzrockowy Return to Forever, którym kierował zmarły przed kilkoma dniami pianista Chick Corea.

Return to Forever
‹Denver Jam ’74›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułDenver Jam ’74
Wykonawca / KompozytorReturn to Forever
Data wydania10 grudnia 2020
Wydawca Second Line
NośnikWinyl
Czas trwania78:30
Gatunekjazz, rock
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
W składzie
Chick Corea, Al Di Meola, Stanley Clarke, Lenny White
Utwory
Winyl1
1) Beyond the Seventh Galaxy03:05
2) Vulcan Worlds13:49
3) The Shadow of Lo09:54
4) Corea solo08:15
5) [talk #1]00:38
6) Di Meola solo06:39
7) Clarke solo07:39
8) White solo06:58
9) [talk #2]00:50
10) Song to the Pharaoh Kings20:43
Wyszukaj / Kup
Nie planowałem tego tekstu na dzisiaj. Tradycyjnie, jak w ostatnich miesiącach, miałem zamiar przyjrzeć się kolejnemu francuskiemu wykonawcy z kręgu jazzu i fusion. Ale kiedy parę dni temu obiegła świat informacja o śmierci Chicka Corei – legendarnego pianisty jazzowego i jazzrockowego – plany uległy zmianie. Tym bardziej że przed dwoma miesiącami przypomniano w wersji kompaktowej znakomity koncertowy bootleg jego najbardziej znanej formacji – Return to Forever. Corea urodził się w 1941 roku, a profesjonalną karierę muzyczną zaczął na początku lat 60. Występował między innymi u boku flecisty Huberta Lawsa, by następnie trafił do składu „elektrycznego” zespołu Milesa Davisa, z którym nagrał tak klasyczne albumy, jak „In a Silent Way” (1969) czy „Bitches Brew” (1970). W tym samym czasie wydawał już także swoje solowe produkcje. Ale wciąż było mu mało. W latach 1970-1971 powołał do życia awangardowo-jazzową formację Circle, a zaraz potem zaczął się jego kilkuletni okres fascynacji fusion, który zaowocował słynnym – wspomnianym już wcześniej – projektem Return to Forever.
Pierwotnie taki tytuł nosił solowy longplay Corei, wydany w 1972 roku. W jego nagraniu, obok lidera, udział wzięli również: brazylijska śpiewająca perkusjonalistka Flora Purim, flecista i saksofonista Joe Farrell, basista Stanley Clarke oraz rodak Flory, bębniarz Airto Moreira. Album okazał się na tyle udany, że Chick postanowił okazjonalny projekt przekształcił w regularnie działającą grupę, która swoją nazwę zawdzięczała tytułowi krążka. Zespół przetrwał do 1977 roku, wydając w tym czasie jeszcze siedem płyt: „Light as a Feather” (1972), „Hymn of the Seventh Galaxy” (1973), „Where Have I Known You Before” (1974), „No Mystery” (1975), „Romantic Warrior” (1976), „Musicmagic” (1977) oraz – opublikowaną już pośmiertnie – „Live” (1978). W tym czasie parokrotnie zmieniał się skład; w tym najsłynniejszym, odpowiadającym za wydanie trzech longplayów z lat 1974-1976, znaleźli się gitarzysta Al Di Meola, basista Stanley Clarke (jedyny, oprócz Corei, muzyk, który grał we wszystkich wcieleniach Return to Forever) oraz perkusista Lenny White.
Wszyscy oni byli młodsi – o kilka, kilkanaście lat – od Chicka, tym samym także znacznie mniej doświadczeni. Nic więc dziwnego, że to on grał pierwsze skrzypce, że rozdawał karty, chociaż, jak na świadomego lidera przystało, dawał swoim „podopiecznym” dużo luzu, pozwalał na solowe popisy podczas koncertów. Czego dowodzi, opublikowany jako bootleg już w 2012 roku, a dwa miesiące temu wznowiony, album „Denver Jam ’74”, który jest rejestracją jednego z koncertów odbywających się w ramach trasy promującej longplay „Where Have I Known You Before”. Występ ten odbył się 9 sierpnia 1974 roku w mieszczącym się w stolicy stanu Kolorado nocnym klubie Ebbets Field (istniejącym krótko, bo zaledwie cztery lata – od 1973 do 1977 roku, ale goszczącym w tym czasie wielu znaczących wykonawców). To, co trafiło na płytę, nie jest zapewne całością koncertu (słychać bowiem cięcia), ale to i tak prawie osiemdziesiąt minut doskonałego jazz-rocka, który broni się także niemal pół wieku po tym, jak muzyka ta powstała.
Na repertuar koncertu – przynajmniej w tej jego wersji, jaka została upubliczniona – złożyły się cztery kompozycje z promowanego właśnie albumu oraz, pojawiające się w części drugiej, cztery solowe improwizacje każdego z muzyków. Na otwarcie rozbrzmiewa krótkie, ale intensywne „Beyond the Seventh Galaxy”, któremu bliżej nawet do rocka progresywnego aniżeli fusion. Choć jest tu także miejsce na jazzrockową partię gitary. Uwagę przykuwają jednak głównie klawisze Corei, grającego głównie na fortepianie elektrycznym, chociaż w kolejnych utworach pojawia się też syntezator. Jak na przykład w rozbudowanym do prawie czternastu minut, a więc znacznie dłuższym niż na płycie, „Vulcan Worlds”. To przede wszystkim zasługa lidera, który otwiera kompozycję rozbudowaną introdukcją fortepianową, przechodzącą potem płynnie w solowy popis na syntezatorze. Dość długo czeka natomiast na swoją kolej Di Meola, lecz w końcu przychodzi moment, kiedy wbija się swoją gitarę w opowieść Corei i umiejętnie przejmuje prowadzony przez niego wątek. Popis Ala może przyprawić o ciarki na plecach, tyle w nim rockowej intensywności. Ostatnie minuty, będące zgodnym dialogiem lidera i gitarzysty wyciszają emocje i nie zmienia tego nawet mocniejszy akcent na finał.
„The Shadow of Lo” też jest dłuższy niż w oryginale, choć tylko o niespełna dwie i pół minuty. Pierwsza część udanie koi zmysły, druga natomiast przyprawia serce o palpitacje (szczególnie dynamicznie poczynają sobie Clarke i White), w trzeciej pojawiają się z kolei skoczne funkowe rytmy. Potem następuje niemal pół godziny popisów solowych: Chicka na fortepianie elektrycznym, Ala na dwunastostrunowej gitarze akustycznej, Stanleya na kontrabasie (na którym gra smyczkiem), a następnie gitarze basowej, wreszcie Lenny’ego na bębnach. Trzeba przyznać, że każdy z nich stara się trzymać w ryzach, co oznacza, że nie zależy im na wirtuozerskich popisach, lecz budowaniu nastroju. Na zakończenie kwartet wybrał utwór wieńczący płytę „Where Have I Known You Before” – „Song to the Pharaoh Kings”. Rozrósł się on do monumentalnych ponad dwudziestu minut (w oryginale nie ma piętnastu). Ileż tu się dzieje! Po klawiszowym wstępie cały zespół serwuje słuchaczom energetyczne fusion (w pewnym momencie za sprawą White’a z elementami jazzu latynoamerykańskiego), który z czasem subtelnieje, by dać możliwość „wygadania” się solistom (najpierw mamy dialog Corei z Di Meolą, a później solówkę tego ostatniego). Ostatnie minuty są najbardziej dynamicznym fragmentem całego koncertu, co – pod względem dramaturgicznym – jest jak najbardziej zrozumiałe.
Ten skład Return to Forever miał, bez wątpienia, najwięcej do zaoferowania. Bez Ala Di Meoli i Lenny’ego White’a grupa straciła pazur i ostatecznie rok później zakończyła działalność. Potem wracała trzykrotnie: pierwsze dwa comebacki (w latach 1983 i 2008) były efemeryczne, trzeci – w 2010 roku – okazał się trwały. I chociaż zespół nie wydał już żadnej studyjnej płyty z premierowym materiałem, to jednak ukazywały się rejestrowane współcześnie koncerty, jak chociażby „Returns” (2009) i „The Mothership Returns” (2012). Na kolejny powrót nie ma już co liczyć.
koniec
13 lutego 2021
Skład:
Chick Corea – lider, fortepian elektryczny, syntezatory
Al Di Meola – gitara elektryczna, 12-strunowa gitara akustyczna
Stanley Clarke – gitara basowa, kontrabas
Lenny White – perkusja

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Nie taki krautrock straszny: Nie zadzieraj z Czukayem!
Sebastian Chosiński

15 IV 2024

W latach 1968-1971 życie muzyków Can ogniskowało się wokół pracy. Mieszkając w Schloß Nörvenich, praktycznie nie wychodzili ze studia. To w którymś momencie musiało odbić się na kondycji jeśli nie wszystkich, to przynajmniej niektórych z nich. Pewien kryzys przyszedł wraz z sesją do „Ege Bamyasi” i nie wiadomo, jak by to wszystko się skończyło, gdyby sprawy w swoje ręce nie wziął nadzwyczaj zasadniczy Holger Czukay.

więcej »

Non omnis moriar: Znad Rubikonu do Aszchabadu
Sebastian Chosiński

13 IV 2024

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj kolejny longplay Orkiestry Gustava Broma, na którym połączyła ona post-bop z „trzecim nurtem”.

więcej »

Nie taki krautrock straszny: Aneks, nie popłuczyny
Sebastian Chosiński

8 IV 2024

Jak każdy funkcjonujący przez wiele lat i mający trwałe miejsce w historii rocka zespół, także zachodnioniemiecki Can doczekał się wielu wydawnictw nieoficjalnych. Jednym z ciekawszych jest opublikowany przed piętnastoma laty „Ogam Ogat” – bootleg zawierający muzykę powstałą w tym samym czasie co materiał, jaki znalazł się na dwupłytowym krążku „Tago Mago”.

więcej »

Polecamy

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku

A pamiętacie…:

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski

Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski

Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski

Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski

Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski

Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski

Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski

Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski

The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski

T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski

Zobacz też

W trakcie

zobacz na mapie »
Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.