Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 20 kwietnia 2024

PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.

Muzyka

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne

Chaos Rocks
Hawkestrel
Clouds
Randi Pontoppidan, Martin Fabricius
Path
Mathias Landæus
Twain Walking
Lis Wessberg
Stories from Time and Space
Hawkwind
The Night is the Night
Rotem Geffen
Better
Tomasz Dąbrowski & The Individual Beings
Infinite Reflections
Uniri

więcej »

muzyczne

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

The White Stripes
‹Icky Thump›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Icky Thump
Wykonawca / Kompozytor	The White Stripes
Data wydania	czerwiec 2007
Wydawca	Sonic
Nośnik	CD
Czas trwania	47:44
Gatunek	rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Utwory
CD1
1) Icky Thump	4:14
2) You Don't Know What Love Is (You Just Do as You're Told)	3:54
3) 300 M.P.H. Torrential Outpour Blues	5:28
4) Conquest	2:48
5) Bone Broke	3:14
6) Prickly Thorn, but Sweetly Worn	3:05
7) St. Andrew (This Battle Is in the Air)	1:49
8) Little Cream Soda	3:45
9) Rag and Bone	3:48
10) I'm Slowly Turning into You	4:34
11) A Martyr for My Love for You	4:19
12) Catch Hell Blues	4:18
13) Effect and Cause	3:00

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Rok 2007 w muzyce

Sebastian Chosiński, Paweł Franczak, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Paweł Laudański

« 1 2 3 »

Sebastian Chosiński, Paweł Franczak, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Paweł Laudański

Rok 2007 w muzyce

Einstürzende Neubauten – „Alles Wieder Offen“

Chyba nikt – nawet najbardziej zagorzali fani niemieckich mistrzów industrialu – nie wierzył w odrodzenie tego zespołu. Właśnie „odrodzenie”, a nie zmartwychwstanie, ponieważ zespół formalnie nigdy się nie rozwiązał. Mimo to w ciągu ostatniego dziesięciolecia żadna z płyt – ani „Silence is Sexy”, ani „Perpetuum Mobile” – nie zyskała większego uznania. Trudno więc było oczekiwać jakiegoś przełomu po najnowszym krążku. Tymczasem płyta zaskakuje! Blixa Bargeld, przez prawie dwadzieścia lat dzielący swój talent między własny projekt, czyli Einstürzende Neubauten, oraz kapelę akompaniującą Nickowi Cave’owi (The Bad Seeds), wreszcie dokonał wyboru i rozstał się z wieloletnim przyjacielem i towarzyszem muzycznych peregrynacji. Pierwsza nagrana po tym rozstaniu płyta (wspomniane „Perpetuum Mobile”) nie zachwyciła, druga – „Alles Wieder Offen” – ma natomiast spore szanse, aby dołączyć do żelaznej klasyki zespołu. Fan industrialu może bez obciachu postawić ją obok legendarnych już krążków Einstürzende Neubauten – „Kollaps” i „Ende Neu”. Wprawdzie na nowym albumie nie ma hitów na miarę „Stella Maris” czy „The Garden”, ale jest parę kawałków, podczas słuchania których ciarki mogą przemknąć po plecach (np. „Nagorny Karabach” czy „Unvollständigkeit”).

God Module
‹Let's Go Dark›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Let's Go Dark
Wykonawca / Kompozytor	God Module
Data wydania	9 kwietnia 2007
Wydawca	Out of Line
Nośnik	CD
Czas trwania	46:49
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Utwory
CD1
1) Spooky	4:32
2) Let's Go Dark	4:11
3) Corpses (A Zombie Love Song)	4:09
4) Undone	4:26
5) Falling in Space	4:27
6) Your True Face	4:01
7) E.V.P.	4:53
8) Beyond Fear	4:02
9) Orange and Black	4:15
10) Brains	4:55

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Grabaż i Strachy Na Lachy – „Autor”

Od śmierci Jacka Kaczmarskiego minęło już kilka dobrych lat, ale jego twórczość ma się znakomicie. Najpierw po piosenki barda „Solidarności” sięgnęli „regałowcy” z Habakuka (album „A ty siej”), a następnie post-punkowcy ze Strachów Na Lachy z Krzysztofem Grabowskim na czele. Z tego pojedynku zdecydowanie zwycięsko wyszedł Grabaż. Głównie z tego powodu, że jego skoczne – bliskie melodyjnego punkowi i ska – melodie znacznie bardziej pasują do pieśni Kaczmarskiego niż rytmy reggae. Można się wprawdzie zżymać, że Strachy nieco stępiły ostrze tych songów, że je nieco „upopowiły”, czyniąc bardziej strawnymi dla tych słuchaczy, którzy nigdy z własnej woli po dorobek autora „Murów” by nie sięgnęli. Mnie to jednak wcale nie przeszkadza. Nawet elektroniczne wstawki w kilku utworach świetnie się sprawdziły, dodając im niepokojącego klimatu. A już prawdziwym dynamitem jest trzyutworowy set: „Szklana góra”, „Encore, jeszcze raz” oraz „Kazimierz Wierzyński”. Można jedynie żałować, że płyta ukazała się w wersji okaleczonej, bez dwóch nagranych przez zespół utworów z muzyką Przemysława Gintrowskiego („Autoportret Witkacego” oraz „A my nie chcemy uciekać stąd”), który nie wyraził zgody na ich publikację.

Jaromir Nohavica – „Doma”

Nie przypuszczałem, że jeszcze kiedyś będę słuchał tego artysty z prawdziwą przyjemnością. Zdecydowały o tym zresztą względy pozamuzyczne. Kiedy bowiem przed rokiem dowiedziałem się o tym, że Nohavica w połowie lat 80. ubiegłego wieku podjął współpracę z czechosłowacką służbą bezpieczeństwa, aby składać raporty na temat swego kolegi po fachu – Karela Kryla (czeskiego odpowiednika Kaczmarskiego), postanowiłem wziąć z nim trwały rozbrat. A jednak złamałem się i – co prawda, z pewnymi oporami – sięgnąłem po najnowsze koncertowe wydawnictwo Jarka, dostępne zarówno w wersji audio, jak i DVD. Tytuł „Doma”, ponieważ koncert odbył się w rodzinnym mieście artysty, Ostrawie. W repertuarze nie zabrakło największych hitów, które w wersji koncertowej nabrały jeszcze rumieńców. To stara prawda, że pieśniarze pokroju Nohavicy najlepiej czują się, stojąc samotnie z gitarą (lub akordeonem) przed tłumem widzów, spijającym słowa z ich ust. I ja poddałem się czarowi tego występu, słuchając swego czasu niemal na okrągło kilku piosenek: „Darmoděj”, „Divoci koně” (dedykowanej Włodzimierzowi Wysokiemu), „Sarajevo”, „Zatanči” czy „Mařenka”.

Porcupine Tree – „Fear of a Blank Planet”

Zaledwie sześć utworów, około pięćdziesiąt minut muzyki. Ale za to jakiej! Steven Wilson po raz kolejny udowodnił, że jego muzyczna wyobraźnia to praktycznie niewyczerpane źródło. I nie jest nawet takie istotne, pod jakim aktualnie szyldem wydaje płytę – czy jest to Bass Communion, No-Man, Blackfield, czy też najważniejszy z jego licznych projektów, czyli właśnie Porcupine Tree. Płyta, choć dość znacznie różni się od „In Absentia” (moim zdaniem opus magnum Wilsona i kolegów), to jednak wydaje się jej naturalną konsekwencją. Jest przede wszystkim bardziej rockowa, w czym po części zasługa zaproszonych gości: Roberta Frippa z King Crimson oraz Alexa Lifesona z Rush. W pamięć najbardziej zapadają utwory pierwszy i ostatni, to jest „Fear of a Blank Planet” i „Sleep Together”, chociaż do moich ulubionych zaliczam „Anesthetize”. Mroczne jest nowe oblicze Porcupine Tree, ale ja bardzo lubię mroczną muzykę. A gdy jeszcze do tego charakteryzuje się ona niepowtarzalnym klimatem i – nie ma się co wstydzić – melodyjnością, to aż trudno oderwać ucho od głośników.

Robert Wyatt
‹Comicopera›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Comicopera
Wykonawca / Kompozytor	Robert Wyatt
Data wydania	październik 2007
Wydawca	Sony BMG
Nośnik	CD
Czas trwania	60:15
Gatunek	rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Utwory
CD1
1) Stay Tuned	3:49
2) Just As You Are	4:21
3) You You	4:22
4) A.W.O.L	2:56
5) Anachronist	3:28
6) A Beautiful Peace	2:27
7) Be Serious	2:56
8) On the Town Square	5:26
9) Mob Rule	2:16
10) A Beautiful War	2:40
11) Out of the Blue	3:41
12) Del Mondo	3:29
13) Cancion de Julieta	7:32
14) Pastafari	4:37
15) Fragment	1:38
16) Hasta Siempre Comandante	4:37

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Satellite – „Into the Night”

To był bardzo pracowity rok dla Wojtka Szadkowskiego. Rozpoczął się od wydania debiutanckiej płyty nowego projektu eksperkusisty Collage, Peter Pan, zatytułowanej „Days” (na której Wojtek nie tylko zagrał na bębnach, ale i zaśpiewał, do czego, nie wiedzieć czemu, nie chce się publicznie przyznać), zakończył natomiast publikacją trzeciego studyjnego krążka jego głównego zespołu – Satellite. „Into the Night” to zdecydowanie najlepsza płyta tej formacji, w składzie której – prócz Szadkowskiego – znajduje się jeszcze dwóch byłych muzyków Collage: wokalista Robert Amirian oraz klawiszowiec Krzysztof Palczewski. Nic więc dziwnego, że większość fanów postrzega tę kapelę jako spadkobierczynię poprzedniej. A jednak jest to pewne uproszczenie. Przede wszystkim dlatego, że Satellite nie odcina kuponów po sławie Collage. O czym dobitnie przekonuje właśnie najnowszy krążek, bijący na głowę wszystko to, co wcześniej – pod jakimkolwiek szyldem – nagrali panowie Szadkowski, Amirian i Gil (który po rozpadzie Collage stanął między innymi na czele grup Mr. Gil i Believe). „Into the Night” to klasyczny neo prog, nie jakoś szczególnie odkrywczy, ale za to zagrany z wielkim polotem i inteligencją. Dowodem niech będą chociażby utwory: „Dreams”, „Heaven Can Wait” oraz tytułowy.

Serj Tankian – „Elect the Dead”

Antropolodzy kultury od dawna twierdzą, że najciekawsze zjawiska rodzą się na styku różnych kultur. Twórczość Serja Tankiana – amerykańskiego wokalisty pochodzenia ormiańsko-libańskiego – jest tego świetnym przykładem. Choć nie ukrywam, że do System of a Down przekonałem się bardzo późno (dopiero po albumie „Hypnotize” sprzed dwóch lat); dużo bardziej natomiast spodobał mi się niezwykle dziwaczny od strony muzycznej krążek duetu Serart (z 2003 roku), czyli Tankiana i Arto Tunçboyacιyana. Dzięki niemu do solowego debiutu Serja podszedłem już bez żadnych uprzedzeń i od razu dałem się porwać. Tak naprawdę wystarczyło już pierwsze przesłuchanie „Empty Walls” – to najprawdziwszy killer, jeden z tych utworów, które przechodzą do historii, jak np. „Smells Like Teen Spirit” Nirvany. Tankian mógłby już nic więcej w życiu nie nagrać, a i tak będzie miał trwałe miejsce w moim sercu właśnie dzięki tej piosence. Nie znaczy to jednak wcale, że dalej jest gorzej. Kolejne utwory też potrafią z jednej strony urzec lirycznym klimatem, z drugiej zaś – swoją potęgą wdeptać w ziemię (np. „The Unthinking Majority”, „Money” czy „Lie, Lie, Lie”). Wielka w tym zasługa charakterystycznego wokalu Serja, który łączy w sobie ciepło i rockową moc.

Robert Wyatt – „Comicopera”

Battles
‹Mirrored›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Mirrored
Wykonawca / Kompozytor	Battles
Data wydania	11 maja 2007
Wydawca	Warp Records
Nośnik	CD
Czas trwania	49:57
EAN	0801061015626
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Utwory
CD1
1) Race: In	4:51
2) Atlas	7:07
3) Ddiamondd	2:34
4) Tont	7:34
5) Leyendecker	2:48
6) Rainbow	8:11
7) Bad Trails	5:18
8) Prismism	0:52
9) Snare Hanger	1:59
10) TIJ	7:04
11) Race: Out	3:30

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Robert Wyatt to ikona brytyjskiego rocka progresywnego, jeden z najważniejszych twórców sceny Canterbury, muzyk między innymi Soft Machine, Matching Mole i Henry Cow, aktywny na scenie muzycznej od ponad czterdziestu lat. I nie byłoby w tym może nic nadzwyczajnego, gdyby nie fakt, że od 1973 roku Wyatt porusza się na wózku inwalidzkim. Co, na szczęście, w żaden sposób nie przeszkadza mu w pracy twórczej, choć zapewne też jej nie ułatwia. Tegoroczne dzieło Roberta, swoista jazzowo-rockowa „Opera komiczna”, stanowi powrót do najlepszych lat artysty. Jest na tej płycie to wszystko, za co swego czasu ceniono Soft Machine, a więc szczypta rockowej awangardy, spora doza free jazzu oraz typowo brytyjski humor. Do nagrania „Comicopery” Wyatt zaprosił prawie dwudziestu muzyków, dzięki czemu powstała prawdziwa orkiestra, w której – prócz lidera i pomysłodawcy projektu – główne role odgrywają takie tuzy rocka, jak Brian Eno, Phil Manzanera i David Sinclair. Świetny, budzący z letargu album na długie zimowe wieczory.

« 1 2 3 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Nie taki krautrock straszny: Nie zadzieraj z Czukayem!
Sebastian Chosiński

15 IV 2024

W latach 1968-1971 życie muzyków Can ogniskowało się wokół pracy. Mieszkając w Schloß Nörvenich, praktycznie nie wychodzili ze studia. To w którymś momencie musiało odbić się na kondycji jeśli nie wszystkich, to przynajmniej niektórych z nich. Pewien kryzys przyszedł wraz z sesją do „Ege Bamyasi” i nie wiadomo, jak by to wszystko się skończyło, gdyby sprawy w swoje ręce nie wziął nadzwyczaj zasadniczy Holger Czukay.

więcej »

Non omnis moriar: Znad Rubikonu do Aszchabadu
Sebastian Chosiński

13 IV 2024

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj kolejny longplay Orkiestry Gustava Broma, na którym połączyła ona post-bop z „trzecim nurtem”.

więcej »

Nie taki krautrock straszny: Aneks, nie popłuczyny
Sebastian Chosiński

8 IV 2024

Jak każdy funkcjonujący przez wiele lat i mający trwałe miejsce w historii rocka zespół, także zachodnioniemiecki Can doczekał się wielu wydawnictw nieoficjalnych. Jednym z ciekawszych jest opublikowany przed piętnastoma laty „Ogam Ogat” – bootleg zawierający muzykę powstałą w tym samym czasie co materiał, jaki znalazł się na dwupłytowym krążku „Tago Mago”.

więcej »