Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 25 kwietnia 2024

W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.

Muzyka

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne (wybrane)

Mythical River
Elephant9
Chaos Rocks
Hawkestrel
Clouds
Randi Pontoppidan, Martin Fabricius
Path
Mathias Landæus
Twain Walking
Lis Wessberg
Stories from Time and Space
Hawkwind
The Night is the Night
Rotem Geffen
Infinite Reflections
Uniri

więcej »

Zapowiedzi

muzyczne

As Time Passes
Arild Andersen, Daniel Sommer, Rob Luft
The Death of Kalypso
Angles & Elle-Kari Sander with Strings

więcej »

Dżem
‹Detox›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Detox
Wykonawca / Kompozytor	Dżem
Data wydania	czerwiec 1991
Nośnik	Winyl
Czas trwania	41:55
Gatunek	rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Paweł Berger, Adam Otręba, Benedykt „Beno” Otręba, Jerzy Piotrowski, Ryszard Riedel, Jerzy Styczyński

Utwory
CD1
1) Jak malowany ptak	04:31
2) Mamy forsę, mamy czas	05:02
3) Ostatnie widzenie	08:22
4) Śmiech czy łzy	02:51
5) Detox	06:46
6) Sen o Victorii	05:44
7) List do M.	06:36
8) Letni spacer z Agnieszką	02:03

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

50 płyt na 50-lecie polskiego rocka

Esensja

1 2 3 … 5 »

Może trudno w to uwierzyć, ale polska muzyka rockowa ma już 50 lat. Przez ten czas powstało zarówno masę wspaniałej muzyki, jak i niewartego zapamiętania szmelcu. Chcąc uczcić tę rocznicę, postanowiliśmy skupić się tylko na tym, co najlepsze, i zaprezentować 50 najciekawszych płyt, jakie przez te 50 lat zostały nagrane w kraju nad Wisłą.

Esensja

50 płyt na 50-lecie polskiego rocka

rys. M. Fitzner

Przypuszczam, że dla większości czytelników „Esensji” termin „narodziny polskiego rocka” jest pojęciem równie abstrakcyjnym, co Bitwa pod Grunwaldem. Wydaje się przecież, że rock istniał od zawsze. A jednak to wszystko miało swój początek. W 1959 roku, z inicjatywy znanego już wtedy propagatora jazzu Franciszka Walickiego, powstał pierwszy w Polsce zespół rockandrollowy, nieco dla zmyłki noszący nazwę Rhythm & Blues. W jego skład wchodzili Leszek Bogdanowicz (właściciel pierwszej elektrycznej gitary w Polsce), grający na kontrabasie Leszek Szymański, perkusista Edward Malicki, pianista Andrzej Sułocki, saksofonista Jan Kirsznik oraz śpiewający soliści – Bogusław Wyrobek, Michaj Burano i Marek Tarnowski. Zadebiutowali 24 marca 1959 w gdańskim Jazz-Clubie „Rudy Kot” i tę datę przyjmuje się za symboliczny początek rock and rolla w Polsce. Zespół Rhythm & Blues działał do 1960 roku, kiedy to zaniepokojone wywrotową działalnością formacji Ministerstwo Kultury administracyjnym zarządzeniem zabroniło bandowi występowania w klubach, co automatycznie doprowadziło do jego rozwiązania. Walicki się jednak nie poddawał i niedługo potem współtworzył kolejne formacje: Czerwono-Czarnych i Niebiesko-Czarnych. Jak widać fali rock and rolla nie dało się zatrzymać. Aby godnie uczcić pięćdziesięciolecie polskiego rocka, zespół działu muzycznego „Esensji” postanowił przedstawić 50 najważniejszych płyt w historii polskiego rocka. Wybór nie był łatwy, a walka o to, jakie krążki powinny znaleźć się w zestawie, była burzliwa i krwawa. W ten sposób na liście pojawiły się pozycje mniej oczywiste, choć naszym zdaniem warte uwagi. Z dumą prezentujemy więc 50 albumów, które odcisnęły piętno na polskim rocku i których po prostu nie wypada nie znać. Dziś druga dziesiątka zestawienia. Wielki finał w pierwszy dzień świąt.

Dżem
‹Detox›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Detox
Wykonawca / Kompozytor	Dżem
Data wydania	czerwiec 1991
Nośnik	Winyl
Czas trwania	41:55
Gatunek	rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Paweł Berger, Adam Otręba, Benedykt „Beno” Otręba, Jerzy Piotrowski, Ryszard Riedel, Jerzy Styczyński

Utwory
CD1
1) Jak malowany ptak	04:31
2) Mamy forsę, mamy czas	05:02
3) Ostatnie widzenie	08:22
4) Śmiech czy łzy	02:51
5) Detox	06:46
6) Sen o Victorii	05:44
7) List do M.	06:36
8) Letni spacer z Agnieszką	02:03

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

50. DŻEM – DETOX (1991)

„Detox” to w dorobku formacji płyta wyjątkowa. Powszechnie uważana za najlepszą, jednocześnie jest punktem zwrotnym w historii zespołu. Tytuł jest znamienny – szczerze nawiązuje do narkotykowych problemów wokalisty grupy Ryszarda Riedla, które zakończyły się trzy lata później śmiercią artysty. Pomimo pewnego ostrożnego optymizmu, jaki bije z tekstu tytułowej piosenki („Tylko twa wiara pomoże ci / Wiara i siła, by wygrać z tym”), później nastąpił już nieodwracalny regres (a w międzyczasie słabsza płyta „Autsajder”), tak więc „Detox” to rzeczywiście szczyt formy Dżemu z będącym jeszcze w dobrej formie Riedlem. A przy tym po prostu bardzo dobry krążek – i muzycznie, i tekstowo.

Muzycznie mamy do czynienia z płytą bardzo ciekawą, zróżnicowaną. Bez wątpienia przyczynił się do tego fakt, że w komponowaniu brały udział aż cztery osoby – Jerzy Styczyński, Paweł Berger, Adam Otręba i Beno Otręba. Dzięki temu na albumie znajdziemy zarówno pogodne akustyczne gitarowe utwory instrumentalne „Śmiech czy łzy” i „Letni spacer z Agnieszką”, dynamicznie rockowe „Jak malowany ptak”, bluesujący „Detox” i „Ostatnie widzenia”, jak i piękne ballady: „Sen o Wiktorii” oraz słynny „List do M”.

Tekstowo jest „Detox” albumem z motywem przewodnim – to rozpisana na szereg utworów opowieść o człowieku samotnym. Powody tej samotności mogą być tu różne – uzależnienie narkotykowe („Detox”), nieuleczalna choroba („Jak malowany ptak”), poczucie odosobnienia („List do M”) czy niemożność zatrzymania miłości („Ostatnie widzenie”), ale każde z nich owocuje dramatem odrzucenia przez innych. Teksty są pisane nie tylko przez Riedla (Dariusz Dusza, Kazimierz Galaś), ale mimo wszystko album wygląda na spójne, osobiste wyznanie wokalisty. Nie ma chyba nikogo, kogo nie poruszyłoby wyznanie prezentowane w przejmującym „Liście do M”.

Najlepszym kawałkiem z tej płyty będzie jednak „Jak malowany ptak” (słowa Dariusza Duszy). Najostrzejszy utwór albumu odnosi się do prawdziwych wydarzeń z 1990 r. – erupcji agresji mieszkańców małego miasteczka, w którym miał powstać ośrodek dla chorych na AIDS. Mimo to słowa „Jak malowany ptak” zadziwiająco dużo mówią o samym Riedlu. „Czy przyjmiesz mnie mój Boże / Kiedy odejść przyjdzie czas. / Czy podasz mi swą rękę / A może będziesz się bał” – tak też na późniejszym o cztery lata koncercie „List do R.” śpiewali fani na pożegnanie wokalisty Dżemu.

Konrad Wągrowski

Oddział Zamknięty

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Oddział Zamknięty
Wykonawca / Kompozytor	Oddział Zamknięty
Data wydania	1983
Wydawca	Polskie Nagrania
Nośnik	CD
Czas trwania	38:55
Gatunek	rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Krzysztof „Jary” Jaryczewski, Wojciech Łuczaj-Pogorzelski, Paweł „Kapiszon” Mścisławski, Włodzimierz Kania, Jarosław Szlagowski, Marcin Ciempiel, Michał Coganianu

Utwory
CD1
1) Odmienić los	3:05
2) Party	4:55
3) Zabijać siebie	3:30
4) Obudź się	5:05
5) Jestem zły	3:05
6) Andzia i ja	2:40
7) Twój każdy krok	5:00
8) Ich marzenia	4:15
9) Na to nie ma ceny	3:50
10) Ten wasz świat	3:35

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

49. ODDZIAŁ ZAMKNIĘTY – ODDZIAŁ ZAMKNIĘTY (1983)

Założony w 1979 roku Oddział Zamknięty był pełną gębą „rockandrollowym” zespołem i, jak na warunki panujące na początku lat 80. w Polsce, zjawiskiem oryginalnym. Począwszy od głośnej, dynamicznej muzyki, poprzez teksty o rozrywkowej stronie życia (i jej konsekwencji), image a’la The Rolling Stones, na koncertowych zadymach i hotelowych burdach kończąc. Ciągłe zmiany składu także stały się dla tego zespołu charakterystyczne.

Pierwsza, zatytułowana zwyczajnie „Odział Zamknięty” płyta (z charakterystycznym logiem autorstwa Marka Kościkiewicza, późniejszego założyciela De Mono) nagrywana była przez różnych muzyków. Do pierwszej sesji przystąpili: wokalista Krzysztof Jaryczewski (jego doświadczenia z pobytu w szpitalu psychiatrycznym celem uniknięcia służby wojskowej nadały grupie nazwę), śpiewający gitarzysta Wojciech Łuczak-Pogorzelski, grający na basie Paweł Mścisławski oraz perkusista Jarosław Szlagowski. Następnie, podczas drugiej sesji, do zespołu dołączył Włodzimierz Kania, wspomagając Oddział swoją grą na gitarze. Przy trzecim podejściu w studio pojawili się basista Marcin Ciempiel wraz z grającym na bębnach Michałem Coganianu, zastępując Mścisławskiego i Szlagowskiego, zwerbowanych przez Borysewicza do tworzonego Lady Pank. Mimo tych zawirowań powstała płyta spójna, urzekająca młodzieńczą werwą i pełna świetnych melodii. Nie zdradzając debiutanckiej tremy, muzycy z wyczuciem skomponowali materiał składający się z szybkich rockandrollowych kawałków, nawiązujących do dokonań The Police („Na to nie ma ceny”, „Twój każdy krok” z ciekawą, „orientalną” solówką gitary), The Pretenders („Ten Wasz świat”, „Zabijać się”) czy nawet Shakin’ Stevensa (parafrazująca przebój „Shirley” – „Andzia”). Kapela nie zapomniała także o spokojniejszych dźwiękach i nagrała kojarzący się z „Knocking on Heaven’s Door” kawałek „Obudź się” oraz rozbujaną piosenkę „Party” (znów kłaniają się The Pretenders).

Tekstowo to wpasowujący się w pokoleniową wojnę, młodzieżowy bunt przeciw szarości i codziennej nudzie w PRL-owskiej rzeczywistości oraz przeciwny jej opisżycia gwiazd rocka, podtrzymujący wizerunek zespołu.

Praktycznie każdy z zawartych na płycie numerów stał się dużym przebojem, a utwory „Ten wasz świat”, „Twój każdy krok”, „Party” i „Andzia” zapewniły Oddziałowi wielu oddanych fanów.

Debiut Oddziału to kawałek dobrej rockowej rozrywki oraz zagranej z prawdziwym polotem i dużą ekspresją szczerej, orzeźwiającej muzyki. Album, który potwierdza, że popularność zespołu nie była przesadzona. I dziś trudno szukać tak przebojowych płyt i takich kolejek w sklepach, jakie się po krążek ustawiały.

Jakub Stępień

Klan
‹Mrowisko›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Mrowisko
Wykonawca / Kompozytor	Klan
Data wydania	1971
Wydawca	Polskie Nagrania
Nośnik	CD
Czas trwania	42:01
Gatunek	rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Marek Ałaszewski, Roman Pawelski, Maciej Głuszkiewicz, Andrzej Poniatowski

Utwory
CD1
1) Sen	3:17
2) Kuszenie	3:29
3) Nerwy miasta	3:31
4) Senne wędrówki	3:52
5) Taniec wariatki	2:02
6) Taniec czterech	1:37
7) Na przekór	2:16
8) Nasze myśli	5:10
9) Mrowisko	4:15
10) Pejzaż z pustych ram	4:31
11) Taniec głodnego	2:24
12) Epidemia euforii	3:46
13) Sen	1:49

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

48. KLAN – MROWISKO (1971)

Marek Ałaszewski – twórca i lider Klanu – muzyką rockową zainteresował się podczas studiów na Wydziale Malarstwa warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych; grywał wtedy w zespołach Bardowie i Pesymiści, których nazwy dzisiaj kojarzyć mogą jedynie najbardziej zaawansowani znawcy historii rodzimego big-beatu. Sławę przyniósł mu bowiem dopiero założony wiosną 1969 roku Klan, jedna z pierwszych polskich kapel, która konsekwentnie nawiązywała w swojej twórczości do dokonań wyspiarskiego rocka progresywnego. Po kilku udanych koncertach (między innymi na festiwalu w Opolu) zespół nagrał, wydaną w 1970 roku, EP-kę, która zawierała tak klasyczne już dzisiaj kawałki, jak „Z brzytwą na poziomki” (nagroda dla tego, kto rozwikła ów surrealistyczny tekst!), „Automaty”, „Gdzie jest człowiek” oraz „Nie sadźcie rajskich jabłoni”. Rok później natomiast światło dzienne ujrzało „Mrowisko” – koncept-album stworzony przez Ałaszewskiego (muzyka) oraz Marka Skolarskiego (libretto) do baletowego spektaklu Marka Lewandowskiego. I choć fakt, że młodzi rockmeni zabrali się za stworzenie oprawy muzycznej do baletu, co dotychczas zarezerwowane było głównie dla twórców muzyki klasycznej, zakrawał na bezczelność, przyznać trzeba z perspektywy czasu, że eksperyment ten zakończył się wielkim sukcesem artystycznym. Zdecydowały o tym zwłaszcza dwa elementy – niebanalne aranżacje autorstwa Ałaszewskiego, przenoszące na polski grunt doświadczenia Jethro Tull, Vanilla Fudge czy wczesnego Yes, oraz nietuzinkowe, zmuszające do intelektualnego wysiłku teksty Skolarskiego, udanie oddające zagubienie współczesnego człowieka w coraz bardziej stechnicyzowanym i odhumanizowanym świecie. „Nerwy miasta”, „Taniec głodnego”, „Kuszenie”, a przede wszystkim „Epidemia euforii” – stały się kamieniami milowymi w rozwoju polskiego rocka progresywnego. Jedyne, na co można dzisiaj narzekać, to nie najlepsze brzmienie i jakość nagrania. Tego w żaden sposób przeskoczyć się nie dało, mając do dyspozycji takie instrumenty, z jakich korzystali w czasie nagrywania „Mrowiska” muzycy Klanu.

Sebastian Chosiński

Wilki

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Wilki
Wykonawca / Kompozytor	Wilki
Data wydania	maj 1992
Wydawca	MJM Music
Nośnik	CD
Czas trwania	45:17
Gatunek	rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Robert Gawliński, Adam Żwirski, Mikis Cupas, Marcin Szyszko, Marek Chrzanowski, Michał Rollinger, Maciej Gładysz, Andrzej Smolik, Mariusz „Fazi” Mielczarek, Anja Orthodox, Kostek Yoriadis, Darek Nowak

Utwory
CD1
1) Eroll	4:48
2) Nic zamieszkują demony	4:24
3) Son of the Blue Sky	4:01
4) Amiranda	3:43
5) Rachela	4:54
6) Beniamin	4:01
7) Glorya	3:49
8) Aborygen	3:56
9) Eli lama sabachtani	3:35
10) Z ulicy kamiennej	4:01
11) Uayo	4:05

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

47. WILKI – WILKI (1992)

Na tej płycie wszystko do siebie pasuje: pomysłowo zaaranżowane kompozycje, mistyczne teksty i przede wszystkim szyld – Wilki. Muzyka zawarta na debiutanckim krążku formacji jest dzika i nieokrzesana. Idealnie wpisuje się w wizerunek człowieka wolnego, wędrującego po świecie, którego nie trzymają żadne konwenanse. Robert Gawliński, samozwańczy lider Wilków, wydawał się też idealną osobą, która ten wizerunek kreowała. Jego hulaszczy tryb życia do dziś owiany jest legendą. W utworach dzieje się równie wiele, co w jego życiu. Niby jest to płyta rockowa, ale pojawiają się na niej liczne odniesienia orientalne („Eroll”, „Nic zamieszkują demony”) lub folkowe, jak plemienne bębny w „Z ulicy kamiennej” i „Uyao”. Do tej mocno eklektycznej muzyki Gawliński napisał świetne teksty dotyczące zagubienia we współczesnym świecie („Amiranda”, „Nic zamieszkują demony”), potrzeby wolności („Beniamin”, „Aborygen”) czy w niebanalny sposób mówiące o miłości („Eli lama sabachtani”).

Na „Wilkach” znajdziemy też utwór wyjątkowy – „Son of the Blue Sky”. Chyba jedyna piosenka z angielskim tekstem nagrana przez Polaka, która stała się w naszym kraju megaprzebojem. Do dziś wielu próbuje powtórzyć tę sztukę, ale zawsze kończy się to marnym skutkiem. Na albumie mamy jednak więcej numerów, które na stałe wpisały się w kanon polskiej muzyki rozrywkowej: „Eli lama sabachtani”, „Beniamin”, „Aborygen” czy „Eroll” to dziś klasyka.

Słuchając debiutu Wilków aż trudno uwierzyć, jak ten zespół ewoluował na następnych wydawnictwach. Może i „Baśka miała fajny biust”, ale Gawliński nie tworzy już tak fajnej muzyki.

Piotr „Pi” Gołębiewski

Świetliki
‹O.Gród K.Oncentracyjny›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	O.Gród K.Oncentracyjny
Wykonawca / Kompozytor	Świetliki
Data wydania	1993
Nośnik	CD
Gatunek	rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Marcin Świetlicki, Grzegorz Dyduch, Tomasz Radziszewski, Marek Piotrowicz, Izabela Kaluta, Paweł Dziewoński, Aleksander Wilk

Utwory
CD1
1) Parasolki
2) Zamknięcie kina Młoda Gwardia
3) Przed wyborami
4) Tygrysia piosenka
5) Pogo
6) Opluty 44
7) Casablanca
8) ...ska
9) Falafel - śmierć Rushdiemu
10) Świerszcze
11) Upiór
12) Olifant
13) Tata mięso
14) Wilgoć
15) M - morderstwo
16) Pobojowisko
17) W poniedziałek
18) Karol Kot
19) Nieprzysiadalność
20) Słonidarność
21) Pod wulkanem
22) Listopad
23) Niemal koniec świata

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

46. ŚWIETLIKI – O.GRÓD K.ONCENTRACYJNY (1993)

Na początku było Słowo! A raczej poezja. Wiersze młodego poety rodem z Lubelszczyzny – chociaż dzisiaj jednoznacznie kojarzonego już z Krakowem – Marcina Świetlickiego, w latach 80. ubiegłego wieku związanego z podziemnymi pismami „Tumult” i „bruLion”. Od najmłodszych lat zafascynowany muzyką punkową i nowofalową, jesienią 1992 roku postanowił on stanąć na czele kapeli rockowej, zdobywając w ten sposób nowe forum do prezentacji swojej pełnej młodzieńczej zadziorności poezji. Efekt przerósł oczekiwania. Ochrzczona od jego nazwiska grupa, powstała na bazie prowadzonej przez Grzegorza Dyducha krakowskiej Trupy Wertera Utraty, stała się sporą sensacją na polskim rynku muzycznym połowy lat 90. Najpierw był świetnie przyjęty koncert zarejestrowany dla telewizji, a w ślad za nim pojawiła się debiutancka płyta. Jako że Świetlicki nigdy nie ukrywał, że śpiewać raczej nie potrafi – w zespole pełnił nie tyle rolę wokalisty, co melodeklamatora. Jego zachrypnięty głos, w czym była spora zasługa nałogu nikotynowego, idealnie wpasował się w punkowo-zimnofalowo-alternatywną muzykę komponowaną przez Dyducha (basistę i gitarzystę) oraz Marka Piotrowicza (perkusistę). Nad „O.grodem K.oncentracyjnym” unosił się więc duch późnego Iggy’ego Popa oraz Toma Waitsa; polskich odpowiedników brakowało. Jeśli jednak album ten przeszedł do historii polskiego rocka, to przede wszystkim z uwagi na teksty, a raczej wiersze (wiele z nich bowiem pojawiało się w oryginalnych tomikach) Marcina. Cytaty z „Oplutego 44” (nawiązujący do songu Kurta Weilla i Bertolda Brechta), „Olifanta”, „M – morderstwo” (mające swoją genezę w przedwojennym filmie Fritza Langa), „Karola Kota” (będący poetycką trawestacją historii krakowskiego psychopatycznego zabójcy z lat 60.), „Nieprzysiadalności” czy też „Pod wulkanem” (dla którego inspiracją była najsłynniejsza powieść Malcolma Lowry’ego) weszły do codziennego języka inteligenckiej młodzieży sprzed kilkunastu lat. Któż bowiem spośród naszych rockowych poetów wyrażał wtedy dosadniej, chociaż przez pryzmat jednostkowego doświadczenia, frustrację młodego pokolenia: „(…) a ja mówię / daj mi spokój / ja nie mam ochoty / ja to pierdolę / dziś jestem w nastroju / nieprzysiadalnym”.

Sebastian Chosiński

Kult
‹Muj wydafca›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Muj wydafca
Wykonawca / Kompozytor	Kult
Data wydania	1 października 1994
Wydawca	S.P. Records
Nośnik	CD
Czas trwania	70:42
Gatunek	rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Kazik Staszewski, Janusz Grudziński, Ireneusz Wereński, Krzysztof Banasik, Piotr Morawiec, Andrzej Szymańczak

Utwory
CD1
1) Ręce do góry
2) Lewe lewe loff
3) Keszitsen kepet onmagarol
4) Onyx
5) Gaz na ulicach
6) Oczy niebieskie
7) Pasażer
8) Historia pewnej miłości
9) Mój wydawca
10) Kulcikriu
11) Bliskie spotkanie 3. stopnia
12) Krutkie kazanie na temat jazdy na maxa
13) Na zachód!
14) Dziewczyna o perłowych włosach
15) Psalm 151
16) Piosenka młodych wioślarzy
17) Setka wódki

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

45. KULT – MUJ WYDAFCA (1994)

„Muj wydafca” to płyta, która powstała między pierwszym i drugim „Tatą Kazika”, a więc płyta istotna. Miała bowiem pokazać, że pomimo wielkiego sukcesu w przypominaniu piosenek Staszka Staszewskiego Kult nadal potrafi mówić własnym głosem. I to się w pełni udało. „Muj wydafca” jest dziełem zróżnicowanym – zarówno tekstowo, jak i muzycznie. Przyznać należy jednak, że album to w przesłaniu niebanalny i inteligentny, a w słuchaniu całkiem przyjemny.

Muzycznych inspiracji jest tu niemało. Pobrzękują echa Talking Hades, Toma Waitsa, Queen. Pomimo tego, że zacząłem od „mówienia własnym głosem”, wspomnieć trzeba, iż na płycie znajdziemy dwa bardzo udane covery – „Pasażera” Iggy’ego Popa i „Dziewczyny o perłowych włosach” węgierskiej Omegi – które spowodowały niewątpliwy wzrost popularności tych utworów w Polsce. Mamy kawałki rockowe, wpadające w reggae, punkowe, psychodeliczne, a nawet balladę podwórkową czy hymn religijny… „Mój wydafca” jest płytą ciekawą jako całość, nie ma tu wielkich przebojów, poza może „Lewe lewe loff”, do dzisiaj najchętniej granego przez stacje radiowe utworu z tej płyty. Paradoksalnie, to chyba numer o najprostszym z całego albumu tekście, zawartym w początkowej deklaracji Kazika „Jest trzecia w nocy, piszę przez chwilę to, co mi się we łbie ułożyło”. Reszta słów jest już bardziej „zaangażowana”. Znajdziemy tu deklaracje polityczne, jak „Ręce do góry” (skarga na politykę podatkową państwa) lub „Keszitsen kepet onmagarol” (satyra na całą naszą klasę polityczną), teksty o dolach i niedolach pracy na scenie rockowej („Muj wydafca”, „Kulcikriu” „Na zachód!”) i te bardziej zaangażowane społecznie („Historia pewnej miłości”, „Bliskie spotkanie 3 stopnia”, „Krutkie kazanie na temat jazdy na maxa”) czy też często spotykane u Kazika nawiązania religijne („Psalm 151”). Do wyboru, do koloru – ciekawie, drapieżnie, bezkompromisowo.

Lubię wracać do tej płyty. Zostawiła po sobie więcej niż inne, z pozoru głośniejsze albumy Kultu. A nawet gdyby pozostał z niej tylko cytat „Ale żadne słowa tego nie opiszą, co może poczuć człowiek ciemną, jesienną nocą”, warto by sobie „Mojego wydafcę” wciąż przypominać.

Konrad Wągrowski

Brygada Kryzys

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Brygada Kryzys
Wykonawca / Kompozytor	Brygada Kryzys
Data wydania	1982
Nośnik	CD
Czas trwania	36:25
Gatunek	rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Tomasz Lipiński, Robert Brylewski, Ireneusz Wereński, Tomasz Świtalski, Jarosław „Gruszka” Ptasiński, Janusz Rołt, Tomasz Szczeciński

Utwory
CD1
1) Centrala	5:55
2) Radioaktywny blok	1:00
3) Nie ma nic	4:46
4) Przestań śnić	6:30
5) The Real One	3:21
6) Travelling Stranger	3:53
7) Except One	2:24
8) Ganja	3:13
9) Fallen, Fallen is Babylon	5:23

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

44. BRYGADA KRYZYS – BRYGADA KRYZYS (1982)

Nie było chyba zespołu, który wywarłby większy wpływ na rozwój polskiej muzyki alternatywnej w początkach lat 80. XX wieku. Założyli go muzycy, którzy już wcześniej dali się poznać w „podziemiu” – Robert Brylewski (wcześniej lider Kryzysu, okazjonalnie grywający również z zespołem Deadlock) oraz Tomasz Lipiński (który stał na czele Tiltu). Na scenie zadebiutowali jesienią 1981 roku i mieli to szczęście / nieszczęście (niepotrzebne skreślić), że już pierwszy ich koncert trafił na płytę – bardzo kiepskiej jakości bootleg (z dźwiękiem wziętym prosto z konsolety), który wydany został w Anglii. Album z prawdziwego zdarzenia wyszedł dopiero w roku następnym; trafiły nań utwory nagrane przez Brygadę Kryzys podczas dwóch testowych sesji, które miały wypróbować możliwości nowego studia otwartego przez firmę Tonpress na warszawskim Wawrzyszewie. Co można zresztą uznać za prawdziwą ironię losu. Był przecież mroźny luty 1982 roku, za oknami najbardziej ponure czasy stanu wojennego, a w państwowym studiu nagraniowym jeden z antyreżimowych zespołów nagrywał właśnie „Centralę”, „Radioaktywny blok”, „Nie ma nic”, „Przestań śnic” – już same tytuły mówiły za siebie. Jeszcze większym zaskoczeniem mógł być jednak fakt, że płyta ukazała się na rynku, na dodatek opatrzona wielce wymowną czarną okładką. Wypełniająca krążek muzyka – swoista mieszanka punk rocka i nowej fali – okazała się ponadczasowa, po dziś dzień brzmi świeżo i interesująco. Z jednej strony nie brak w niej transu i psychodelii, z drugiej – typowo rockowego wykopu. Zagraną natomiast w rytmie reggae „Ganję” można uznać za zapowiedź założonego przez Brylewskiego rok później Issiaela, szybko zresztą przemianowanego na Izrael. Tonpress wytłoczył astronomiczną – jak na dzisiejsze warunki – ilość dwustu tysięcy egzemplarzy albumu, słusznie zakładając, że wszystko sprzeda się bez problemu. Gdy jednak partyjni decydenci od kultury pokapowali się, jakie to antysocjalistyczne treści przekazuje zespół, część nakładu zniszczono. W efekcie oryginalne wydanie „czarnej” płyty Brygady stało się „białym krukiem”.

Sebastian Chosiński

Hey
‹Fire›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Fire
Wykonawca / Kompozytor	Hey
Data wydania	1993
Nośnik	CD
Czas trwania	55:17
Gatunek	rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Katarzyna Nosowska, Piotr Banach, Marcin Żabiełowicz, Jacek Chrzanowski, Robert Ligiewicz, Edyta Bartosiewicz, Andrzej „Kobra” Kraiński

Utwory
CD1
1) One of Them	2:44
2) Choice	3:38
3) Dreams	2:46
4) Nonsense	2:45
5) Karą będzie lęk	3:36
6) Little Peace	2:50
7) Zazdrość	2:01
8) Moja i twoja nadzieja	4:46
9) Desire	3:58
10) Delusions	3:29
11) Eksperyment	3:40
12) Flowers for Titus	3:21
13) Zobaczysz	4:20
14) Schisophrenic Family	1:54
15) Fate	3:04
16) 38	0:38
17) Teksański	2:42
18) Moja i twoja nadzieja (acoustic)	3:05

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

43. HEY – FIRE (1993)

Ta płyta trafiła w swój czas. Na świecie panował grunge, a polski rock łapał właśnie drugi oddech po posusze związanej z transformacją ustroju. Jednak powiedzieć o „Fire”, debiucie grupy Hey, że tylko dzięki szczęściu zdobyła taką popularność, byłoby ogromnym rozminięciem się z prawdą. Choć Hey czerpał całymi garściami z mody na przesterowane gitary i brud w muzyce, już wtedy zaproponował całkiem nową jakość. „Fire” na długie lata zdefiniował styl zespołu, który niespodziewanie ewoluował dopiero z odejściem głównego kompozytora i lidera formacji, Piotra Banacha. Muzyka zaproponowana przez formację była brudna, bezkompromisowa, ale przy tym szalenie przebojowa („Teksański”, „Dreams”, „Zazdrość”, „Zobaczysz”). Spory wkład w ten stan rzeczy miała charyzmatyczna wokalistka Kasia Nosowska, która w niepowtarzalny sposób połączyła introwertyczność z drapieżnością. Jej teksty (tu jeszcze w przeważającej liczbie napisane po angielsku) były brutalne i dołujące, a w jej ekspresywnym wykonaniu zyskiwały drugie dno. To, że Nosowska obecnie jest nazywana pierwszą damą polskiej piosenki, nie jest przypadkiem, o czym przekonywała nas od samego początku.

„Fire” jest prawdziwą kopalnią hitów. To tutaj znajduje się evergreen w postaci „Moja i twoja nadzieja”, który stał się hymnem niosących pomoc powodzianom w czasie powodzi stulecia w 1997 roku. Poza tym są tu jeszcze takie kawałki jak ultraprzebojowy „Teksański” czy przewrotny w warstwie tekstowej „Eksperyment”.

Pewnie można się spierać, która płyta Hey jest tą najlepszą. Na pewno jako kandydatów należałoby wymienić „Ho!”, „Znak zapytania”, „(sic!)” czy najnowszą „Miłość! Uwaga! Ratunku! Pomocy!”, ale to właśnie na „Fire” Hey zdefiniował swój styl, a ponadto do dziś pozostaje ich najlepiej sprzedającym się krążkiem.

Piotr „Pi” Gołębiewski

Breakout
‹Na drugim brzegu tęczy›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Na drugim brzegu tęczy
Wykonawca / Kompozytor	Breakout
Data wydania	1969
Wydawca	Polskie Nagrania
Nośnik	CD
Czas trwania	34:31
Gatunek	rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Tadeusz Nalepa, Mira Kubasińska, Michał Muzolf, Józef Hajdasz, Włodzimierz Nahorny, Alibabki

Utwory
CD1
1) Poszłabym za tobą
2) Nie ukrywaj – wszystko wiem
3) Na drugim brzegu tęczy
4) Czy mnie jeszcze pamiętasz?
5) Wołanie przez Dunajec
6) Masz na to czas
7) Gdybyś kochał, hej!
8) Powiedzieliśmy już wszystko
9) Gdzie chcesz iść
10) Po ten księżyc złoty

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

42. BREAKOUT – NA DRUGIM BRZEGU TĘCZY (1969)

Niełatwo jest być prekursorem – i to na żadnym polu. Dobitnie przekonali się o tym Tadeusz Nalepa, Mira Kubasińska i pozostali muzycy grupy Breakout, którzy pod koniec lat 60. ubiegłego wieku starali się przenieść na polski grunt wzorce psychodelicznego rocka, wraz ze wszystkimi jego atrybutami – długimi włosami i hipisowskimi strojami. Wyśmiewani przez media, niedopuszczani do wielu sal koncertowych i telewizji, byli jednak uwielbiani przez publiczność. Debiutancki album portretuje grupę znajdującą się wciąż jeszcze na artystycznym rozdrożu – pomiędzy big-beatową przeszłością Blackoutu (ze Stanisławem Guzkiem vel Stanem Borysem w roli wokalisty) a jawnie już bluesowo-rockowym Breakoutem. Nie brak tu piosenek błahych, których później pewnie Nalepa na takim wydawnictwie już by nie umieścił (na przykład „Wołanie przez Dunajec” czy klezmersko-parodystyczny „Po ten księżyc złoty”), ale są również evergreeny, bez których trudno byłoby wyobrazić sobie historię polskiego rocka (jak chociażby rockowe „Poszłabym za tobą”, balladowe, ale z nutką depresji, „Powiedzieliśmy już wszystko” czy też piosenka tytułowa, w tekście której chyba nie bez powodu dopatrywano się wizji narkotycznych). Największym przebojem albumu stała się jednak, stylizowana na góralszczyznę (piekielnie modną w big-beatowej epoce polskiego rocka) ballada „Gdybyś kochał, hej!”. Uwagę przykuwa również nowa wersja Niemenowskiego „Czy mnie jeszcze pamiętasz?”, choć uczciwie przyznać trzeba, że oryginału Breakout nie przebił. Pytanie tylko: Kto byłby w stanie to zrobić? Mimo że „Na drugim brzegu tęczy” uważane jest za jeden z pierwszych – jeśli nie w ogóle pierwszy – rodzimy album czysto rockowy, nie można pominąć ogromnego wkładu w powstanie tej płyty wybitnego jazzmana – saksofonisty i flecisty Włodzimierza Nahornego, bez udziału którego utwór tytułowy i „Powiedzieliśmy już wszystko” straciłyby chyba z połowę wartości.

Sebastian Chosiński

Obywatel G.C.

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Obywatel G.C.
Wykonawca / Kompozytor	Obywatel G.C.
Data wydania	1986
Nośnik	CD
Czas trwania	38:02
Gatunek	rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Grzegorz Ciechowski, Jan Borysewicz, Agnieszka Kossakowska, Małgorzata Potocka, Janusz Skowron, Krzysztof Ścierański, Paweł Ścierański, José Torres, Janusz Tytman, Krzysztof Zawadzki, Michał Urbaniak

Utwory
CD1
1) Paryż-Moskwa 17.15 (czyli mimowolne podróże kochanków)	5:11
2) Tak długo czekam (czyli Ciało)	4:59
3) Błagam nie odmawiaj (czyli wyroki ferowane z pewną nadzieją)	5:33
4) Kaspar Hauser	4:26
5) Spoza linii świata (czyli listy pisane z serca dżungli)	4:46
6) Przyznaję się do winy (czyli zeznania miłosne)	6:38
7) Moje modły	6:41

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

41. OBYWATEL G.C. – OBYWATEL G.C. (1986)

Rok 1985 był dla Republiki i samego Ciechowskiego bardzo trudny. Mimo świetnej płyty „Nieustanne Tango” atmosfera w zespole i dookoła niego zaczynała się psuć. Kulminacyjnym momentem był koncert w Jarocinie – gdy grupa pojawiła się na scenie, posypały się pomidory i jajka. Była to swoista zemsta za odwołanie występu z poprzedniej edycji festiwalu. W miarę grania utworów gwizdy tłumu poczęły słabnąć, by w końcu zupełnie zniknąć. I mimo że niespodziewanie odmieniona publiczność odśpiewała „Sto lat”, prosząc Republikę o bis, Ciechowski postanowił zakończyć koncert bez dodatkowego seta. W samej ekipie również nie działo się najlepiej. Kłótnie o podłożu muzycznym schodziły na bardziej osobisty plan i doprowadziły w 1986 roku do rozpadu zespołu. Ciechowski, jako kompozytor całości materiału, został z nowymi utworami, które grupa grała już wtedy na żywo. Postanowił, że kolejna formacja nie będzie ograniczona żadną stylistyką, a skład będzie otwarty. Nazwa miała zostać utworzona z jego inicjałów. I tak powstał Obywatel G.C., uznawany za jego solowy projekt. Do nagrania istniejącego już materiału zaprosił uznanego już wtedy gitarzystę Lady Pank Jana Borysewicza, wszechstronnego basistę Krzysztofa Ścierańskiego, jazzowego saksofonistę Michała Urbaniaka i pochodzącego z Hawany perkusistę Jose Torresa. Muzycy ci wzbogacili brzmieniowo i aranżacyjnie utwory, które mimo wszystko zdradzają „republikańskie” pochodzenie. Na płycie znajdują się bardzo ciekawe melodie, sugerujące wpływy funku („Błagam nie odmawiaj”), tradycyjnego rocka (ostre gitarowe riffy w „Paryż Moskwa 17:15”) i awangardowych rozwiązań („Moje modły”). Zabarwienie ich malującymi piękne pejzaże organami i jazzowymi partiami saksofonu (świetne solo w „Przyznaję się do winy”) zdecydowanie wyróżnia tę płytę na tle wcześniejszych dokonań lidera. Nie bez znaczenia jest gra Torresa, nadająca kompozycjom lekko kubański koloryt. Najbardziej urzekającym momentem jest „Tak długo czekam”. Ta klimatycznie rozwijająca się pieśń zachwyca rozmachem aranżacyjnym, bogatym instrumentarium, linią melodyczną oraz pięknym tekstem o obsesyjnym pożądaniu. Niewątpliwie jest to najlepsza wizytówka tego, co chciał na tym albumie osiągnąć G.C. Jeśli chodzi o teksty, Ciechowski jest ciągle w wysokiej, znanej z płyt Republiki formie. Autor opisuje trudne do zdefiniowania uczucie, jakim jest miłość mylona z pożądaniem czy pragnieniem ubezwłasnowolnienia innej osoby, w charakterystyczny dla siebie, poetycki sposób.

Płyta „Obywatel G.C.” była dla Ciechowskiego sukcesem bardziej artystycznym (udowodnił sobie, że potrafi oderwać się od nowofalowych szufladek) niż komercyjnym (album sprzedał się gorzej niż krążki poprzedniego zespołu jego twórcy). Ten przyszedł dopiero z następnym krążkiem. Debiut G.C. potwierdza jednak kompozytorski talent byłego lidera Republiki i ukazuje jego drugie oblicze: muzyka niebojącego się nowych wyzwań.

Jakub Stępień

1 2 3 … 5 »

Komentarze

« 1 … 13 14 15

27 X 2020 22:21:44

Grechuta i Anawa progresją ? Chyba żart jakiś. I co ma z progresją wspólnego to, czy ktoś rozumie język czy nie; ta, świetna zresztą, muzyka nawet nie zbliża się do rocka progresywnego

28 X 2020 00:52:33

@franz
Korowód to wybitny przykład progresywnego folku.
@Esensja
Artykuł pochodzi z 2009 r. Może czas na nowe zestawienie? Wydaje mi się, że przez ostatnich 11 lat w Polsce wydano nowe płyty.

31 X 2020 15:49:33

„I co ma z progresją wspólnego to, czy ktoś rozumie język czy nie” — to, że ze względu na pewną charyzmę i postać Grechuty, na jego poetyckość, zapomina się o warstwie muzycznej: od perkusjonaliów i sekcji rytmicznej po resztę instrumentarium, o folkrockowej, psychodelizującej rytmice, złożonej tak, że nie powstydziłoby się jej ani Jethro Tull, ani niekiedy wczesne Pink Floyd, ani, powiedzmy, King Crimson z czasów „Larks'”, o improwizacjach. Jeśli to: https://www.youtube.com/watch?v=vrZKEvEen0M — pomijając pierwsze i ostatnie półtorej minuty — nie jest progresją, to czym?

30 VII 2022 20:07:44

Ananwa z Grechutą grali rocka ??? Chyba zaraz spadne z krzesła !

31 VII 2022 09:46:23

@Mario

Buuuum! I w tym momencie Mario z potężnym hukiem zwalił się z krzesła.

28 III 2023 13:36:18

Brak Mendy Apteki jest jednak sporym niedopatrzeniem :)

28 III 2023 13:37:04

Brak Apteki z Mendą jest niedopatrzeniem.

27 IV 2023 10:31:12

Gdzie jest?:

- Kobranocka (Sztuka jest skarpetką kulawego)
- Bielizna
- Apteka
- Ksu - Pod prąd
- Turbo
- Rendez-vous
- Sztywny Pal Azji
- Kat
- Fotoness
- Ziyo
- Tilt
- Aya RL

« 1 … 13 14 15

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Nie taki krautrock straszny: Czas (smutnych) rozstań
Sebastian Chosiński

22 IV 2024

Longplayem „Future Days” wokalista Damo Suzuki pożegnał się z Can. I chociaż Japończyk nigdy nie był wielkim mistrzem w swoim fachu, to jednak każdy wielbiciel niemieckiej legendy krautrocka będzie kojarzył go głównie z trzema pełnowymiarowymi krążkami nagranymi z Niemcami.

więcej »

Non omnis moriar: Praga pachnąca kanadyjską żywicą
Sebastian Chosiński

20 IV 2024

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj wspólny album czechosłowackiej Orkiestry Gustava Broma i kanadyjskiego trębacza Maynarda Fergusona.

więcej »

Nie taki krautrock straszny: Nie zadzieraj z Czukayem!
Sebastian Chosiński

15 IV 2024

W latach 1968-1971 życie muzyków Can ogniskowało się wokół pracy. Mieszkając w Schloß Nörvenich, praktycznie nie wychodzili ze studia. To w którymś momencie musiało odbić się na kondycji jeśli nie wszystkich, to przynajmniej niektórych z nich. Pewien kryzys przyszedł wraz z sesją do „Ege Bamyasi” i nie wiadomo, jak by to wszystko się skończyło, gdyby sprawy w swoje ręce nie wziął nadzwyczaj zasadniczy Holger Czukay.

więcej »