Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
|
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
muzycznemuzyczne
10 wokalistów, którzy godnie zastąpili poprzednikówWokalista jest twarzą zespołu i często świadczy o jego marce. Zdarza się jednak, że musi opuścić grupę ze względów osobistych, zdrowotnych, w wyniku konfliktu interesów czy po prostu schodząc z tego padołu. Reszta kolegów często kontynuuje działalność pod starym szyldem, ale tylko nielicznym udaje się osiągnąć sukces. Oto lista dziesięciu takich przypadków.
Piotr ‘Pi’ Gołębiewski10 wokalistów, którzy godnie zastąpili poprzednikówWokalista jest twarzą zespołu i często świadczy o jego marce. Zdarza się jednak, że musi opuścić grupę ze względów osobistych, zdrowotnych, w wyniku konfliktu interesów czy po prostu schodząc z tego padołu. Reszta kolegów często kontynuuje działalność pod starym szyldem, ale tylko nielicznym udaje się osiągnąć sukces. Oto lista dziesięciu takich przypadków. 
Wyszukaj / Kup 10. Quidam Na początek proponuję coś z rodzimego podwórka. Zespół Quidam trzema pierwszymi płytami – „Quidam”, „Sny aniołów” i „Pod niebem czas” – zdobył sobie uznanie w środowisku artrockowym zarówno w Polsce, jak i za granicą. Duży w tym udział mieli świetni muzycy, ale tym, co najbardziej charakteryzowało tę grupę, był aksamitny głos Emilii Derkowskiej. W 2003 roku postanowiła jednak poświęcić się życiu rodzinnemu i opuściła kolegów. Wtedy zespół postanowił zdefiniować się na nowo, obsadzając za mikrofonem Bartosza Kossowicza. Decyzja ta była na pewno ryzykowna, ale trafna, o czym świadczą dwa bardzo udane albumy – „surRevival” i „Alone Together”. Więcej o Quidam w recenzji ich płyty „…bez półPRĄDU… halfPLUGGED…”. 
Wyszukaj / Kup 9. Alice in Chains Tę legendę grunge’u w 1987 roku założyli gitarzysta Jerry Cantrell i wokalista Layne Staley. Ich największym osiągnięciem jest płyta „Dirt” z 1992 roku. Styl grupy stanowiła mroczna, mocna muzyka i pełen bólu śpiew Staleya. Niestety frontman z biegiem czasu coraz głębiej pogrążał się w narkotykowym nałogu, który doprowadził do jego śmierci w 2002 roku. Wydawało się, że to koniec Alice in Chains. O dziwo Cantrell, uwolniony od problemów kolegi, złapał wiatr w żagle; na nowo skompletował skład z wokalistą Williamem DuVallem i ruszył w trasę (przeczytaj o wizycie w Polsce). Okazała się tak inspirująca, że wkrótce doczekaliśmy się nowej studyjnej płyty zespołu „Black Gives Way to Blue” (nasza recenzja), która stała się jednym z najważniejszych wydarzeń 2009 roku. 
Wyszukaj / Kup 8. Marillion Dzięki grupie Marillion rock progresywny w latach 80. złapał drugi oddech, a takie albumy jak „Fugazi” czy „Misplaced Childhood” mają dziś status kultowy. Osobą odpowiedzialną w głównym stopniu za sukces zespołu był wokalista Fish, który autorytarnie dzierżył ster Marillion. W 1988 roku postanowił jednak działać jedynie na własny rachunek i do dziś tworzy bardzo udane albumy. Tymczasem Marillion pozostał nie tylko bez frontmana, ale i głównego ideologa. Panowie wzięli się jednak w garść, zastąpili Fisha obdarzonym ciekawym głosem Steve’em Hogarthem i po chwilowym kryzysie odzyskali dawną świetność, co przypieczętował genialny album „Brave” z 1994 roku. Zespół prężnie działa do dziś i ma na koncie kilka prawdziwych perełek, jak „Anoraknophobia” (2001), „Marbles” (2004) czy „Happiness is the Road” (2008). 
Wyszukaj / Kup 7. Pink Floyd W przypadku tego zespołu zmiana za mikrofonem nastąpiła nim osiągnął on międzynarodowy sukces. Dość drastycznie jednak wpłynęła na styl grupy. Za czasów fonograficznego debiutu Pink Floyd, którym był krążek „The Piper at the Gates of Dawn” z 1967 roku, za największego twórcę i osobowość w grupie uznawano Syda Barretta. Jego niekonwencjonalne spojrzenie na muzykę bez wątpienia przyczyniło się do popularności, jaką Floydzi zaczęli cieszyć się w obrębie fanów rocka psychodelicznego. Niestety, stosowane w ilościach hurtowych przez Barretta używki wkrótce doprowadziły do pogłębienia się jego schizofrenii, przez co musiał całkowicie wycofać się z tworzenia muzyki. Jego miejsce zajął śpiewający gitarzysta David Gilmour, bez którego udziału dziś nikt chyba sobie nie wyobraża powstania „The Dark Side of the Moon”. W ostatnim etapie działalności formacji stał się jej liderem, dzięki czemu dziś możemy cieszyć się albumami „A Momentary Lapse of Reason” (1987) i „The Division Bell” (1994) (szerzej o najlepszych albumach zespołu przeczytasz tutaj). 
Wyszukaj / Kup 6. Iron Maiden Dziś kiedy mówi się o Iron Maiden, natychmiast przychodzi skojarzenie z potężnym głosem Bruce’a Dickinsona. Trzeba jednak pamiętać, że nie zawsze tak było. Nim objął mikrofon w Żelaznej Dziewicy w 1981 roku, należał on do Paula Di’Anno. Nie był on tak dobrym wokalistą jak Bruce, ale można zauważyć jego wpływ na rozwój formacji, o czym świadczą jej dwa pierwsze albumy – „Iron Maiden” z 1980 roku i „Killers” z 1981. Cały czas można spotkać fanów zespołu, którzy to właśnie te dwa krążki wymienią jako najlepsze w dorobku formacji. Z obowiązku wspomnę jeszcze, że w 1993 roku Dickinson na kilka lat opuścił szeregi grupy, a jego miejsce zajął Blaze Bayley. Choć płyty z jego udziałem mają mocne momenty, to jednak w rankingu frontmanów Ironów stawiany jest niżej niż poprzednicy (więcej na ten temat tutaj). 
Wyszukaj / Kup 5. Dżem Czas na kolejny polski akcent na niniejszej liście. Ryszard Riedel jest dziś legendą polskiej sceny muzycznej, a jego śmierć w 1994 roku idealnie wpisała się w rockandrollowy etos „żyj szybko, umrzyj młodo”, tak jak zgony innych wielkich gwiazd z Jimem Morrisonem i Jimim Hendriksem na czele. Jego zastępcą w szeregach Dżemu został Jacek Dewódzki, który pokierował grupą w całkiem nowe rejony. Nie wszystkie innowacje jednak okazały się sukcesem, a ostatnia płyta z udziałem Dewódzkiego „Być albo mieć” z 2000 roku jest chyba najsłabszą w historii Dżemu. O wiele lepiej zarówno ze starym materiałem, jak i nowym, poradził sobie kolejny wokalista Maciej Balcar. Mimo że grupa nagrała z nim tylko jeden krążek „2004”, to wciąż wydaje się, że lepszego zmiennika za Ryśka Riedla panowie znaleźć nie mogli, natomiast pochodzący z tego wydawnictwa utwór „Do kołyski” można śmiało postawić obok największych dokonań Dżemu. 
Wyszukaj / Kup 4. Deep Purple Z tym zespołem sprawa jest bardziej skomplikowana, ponieważ przechodził on tyle roszad personalnych, że w zasadzie ciężko stwierdzić, kto tu kogo zastępuje. Najbardziej kanoniczny jest Mark II, czyli drugi skład, z Ianem Gillanem przy mikrofonie. Zastąpił on Roda Evansa, z którym Purple wcześniej nagrali trzy albumy. Gdy w 1973 roku Ian opuścił skład w wyniku konfliktów personalnych, jego miejsce zajęło aż dwóch wokalistów – David Coverdale i Glenn Hughes. Choć to wcielenie Deep Purple na pewno nie było wciąż tak dobrze naoliwioną maszyną do produkcji nieśmiertelnych rockowych hymnów, to w pamięci fanów pozostawiło trwały ślad w postaci rewelacyjnego krążka „Burn” z 1974 roku. Później niestety było już znacznie gorzej, a płyt „Stormbringer” i „Come Taste the Band” nie można uznać za tak udane. Po ponownej reaktywacji w najsłynniejszym składzie w 1984 roku, za mikrofonem stanął Ian Gillan i śpiewa w Purplach do dziś, zaliczając tylko małą przerwę w latach 1989-1991, w czasie której zastąpił go Joe Lynn Turner – ale wolałbym przemilczeć ten moment, a zwłaszcza nagraną w tym czasie płytę-wpadkę „Slaves & Masters”. 
Wyszukaj / Kup 3. Genesis W przeciwieństwie do Deep Purple, Genesis miał szczęście do wokalistów. Pierwszym – przez niektórych uznawany za najlepszego – był Peter Gabriel. Jego teatralny styl doskonale pasował do progresywnego i artrockowego stylu, jaki wtedy reprezentowała grupa. Po tym, jak opuścił formację w 1975 roku, jego miejsce zajął „najlepszy wokalista wśród perkusistów (i być może odwrotnie)” Phil Collins. Poprowadził on grupę w stronę większej przebojowości, ale w tym wypadku, mówiąc o szlifie komercyjnym, ma się na myśli jego szlachetną odmianę. Albumy „Genesis” (1983) czy „We Can’t Dance” (1991) to dziś klasyka. A to nie koniec! Collins w 1996 roku ogłasza, że opuszcza Genesis. Pozostali członkowie nie poddają się jednak i zatrudniają innego znakomitego wokalistę, Raya Wilsona (z grupy Stiltskin), z którym nagrywają świetny, aczkolwiek w swoim czasie bardzo niedoceniony krążek „Calling All Stations”. Jednak ze względu na brak komercyjnych sukcesów (bo artystyczne były na pewno) Genesis w 1999 roku zawiesza działalność i schodzi się ponownie w 2006 roku, tyle że z Philem Collinsem – i daje serię koncertów na całym świecie, które cieszą się ogromną popularnością. O planach nagraniowych na razie nic się nie mówi. 
Wyszukaj / Kup 2. Black Sabbath Mówi się, że bez tego zespołu heavy metal by nie istniał. Spółka Ozzy Osbourne – Tony Iommi – Geezer Butler – Bill Ward wydawała się ideałem i chyba nikt nie wyobrażał sobie, by miała się rozpaść. A jednak stało się to w 1977 roku, kiedy to alkoholowe uzależnienie Ozzy’ego uniemożliwiło mu dalsze funkcjonowanie w zespole. Wydawało się, że Black Sabbath nie ma racji bytu, ale kiedy za mikrofon chwycił Ronnie James Dio, wszystko stało się możliwe, a nagrana z nim płyta „Heaven and Hell” (1980) stanowi arcydzieło. Następny krążek „Mob Rules” z 1981 roku nie był już może takim osiągnięciem, ale i tak był lepszy niż ostatnie dokonania grupy w składzie z Ozzym. Rok później wokalista rozstał się z Black Sabbath, by rozpocząć karierę solową. Jak się okazało – nie na zawsze, gdyż powrócił do niej w latach 1991-1992, by nagrać album „Dehumanizer”. Odnotować należy również powstanie projektu Heaven And Hell, w skład którego weszli Dio, Iommi, Butler i Vinny Aplice (czyli osoby odpowiedzialne za „Mob Rules” i „Dehumanizer”). Panowie grali utwory Black Sabbath, ale ponieważ nie mieli praw do używania nazwy macierzystej formacji, użyli powyższej. Muzycy nagrali jeden krążek („The Devil You Know” – nasza recenzja) i dali serię świetnie przyjętych koncertów. 
Wyszukaj / Kup Należy odnotować, że w Black Sabbath po odejściu Osbourne’a co chwila następowały zmiany wokalistów. Poza Dio zastępowali go: nasi znajomi Ian Gillan i Glenn Hughes, David Donato, Ray Gillen i Tony Martin. Żaden z nich nie miał jednak takiego wpływu na rozwój Black Sabbath jak Ozzy i Dio. 
Wyszukaj / Kup 1. AC/DC Śmierć Bona Scotta, pierwszego wokalisty AC/DC, mogła gwałtownie zakończyć karierę grupy. Zespół był wtedy u progu sławy, świeżo nagrany album „Highway to Hell” stał się co prawda przepustką do pierwszej ligi hard rocka, ale brakowało czegoś, co by tę pozycję umocniło. Wtedy wydarzyła się tragedia. 19 lutego 1980 roku Bon Scott ostro imprezował w londyńskim klubie Music Machine. Do domu zawiózł go kumpel Alistair Kinnear, ale ponieważ nie mógł go dobudzić, zostawił go śpiącego w samochodzie. Rano znalazł go martwego. Scott udusił się podczas snu własnymi wymiocinami. To wydarzenie było ciosem dla całego zespołu; bracia Malcolm i Angus Young, odpowiedzialni w głównym stopniu za muzykę formacji, postanowili ukoić ból, pracując intensywniej niż zwykle. Stworzyli w tym czasie wyśmienite kompozycje… brakowało tylko równie charakterystycznego co Scott wokalisty. Wybór padł na Briana Johnsona, o którym już wcześniej wspominał Bon Scott – grali razem w formacji Fraternity. Lepiej trafić nie mogli: zachrypnięty głos Johnsona doskonale pasował do szorstkiej muzyki AC/DC. Nowy krążek, wydany jeszcze w 1980 roku „Back in Black”, okazał się komercyjnym i artystycznym sukcesem, a także dowodem na to, że publiczność w pełni zaakceptowała Briana. Do dziś zespół wyprodukował całe tony hitów i ma na koncie kilka rewelacyjnych płyt w postaci „For Those About to Rock (We Salute You)” (1981), „The Razors Edge”(1990), czy chociażby „Black Ice” sprzed dwóch lat (nasza recenzja). O tym, jak Brian Johnson radzi sobie na żywo, publiczność polska będzie mogła przekonać się po raz drugi (pierwszy był w 1991 roku) już 27 maja w czasie koncertu na lotnisku Bemowo. Obecność obowiązkowa!  26 maja 2010 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
W kwestii Marillion, zawsze będę powtarzał że "Brave" ssie. W kwestii Black Sabbath, prawa do nazwy zespołu posiada Tony Iommi, występowanie jako Heaven & Hell było jego świadomym wyborem mającym na celu zdystansowanie się do działalności z epoki Ozziego.
Co do tego godnego zastąpienia Petera Gabriela przez Collinsa i Fisha przez Hogartha to bym się jednak kłócił. Muzycznie Marillion może i nie stracił ale głos Hogartha dla wielu jest nie do zaakceptowania. Dla mnie Marillion po odejściu Fisha nie istnieje.
Natomiast Genesis po odejściu Gabriela zaczął z czasem grać po prostu zwykły popik. Jasne jest, że nie mogli grać cały czas rocka progresywnego ale jeśli porównamy płyty Genesis z Collinsem do muzyki Gabriela to dzieli je przepaść.
Ośmielam się zwrócić uwagę na fakt, że w Pink Floyd śpiewał Gilmour, ale także Waters i Wright, wszyscy trzej będący wokalistami, oględnie mówiąc, podłymi :) Zdanie wiążące Gilmoura z DSOTM jest zabawne o tyle, że to pierwszy poważny koncept Watersa, tyle że wtedy nie było jeszcze Roga zamordysty, więc każdy z panów swoje dołożył. Ale Dave wcale nie był tu najważniejszy. Jeśli bez czegoś nie można sobie Ciemnej Strony wyobrazić, to raczej będą to gitarowe solówki :)
Kosowicz jako godny zastępca Derkowskiej? O tu mnie boli od śmiechu. Możliwe, że teraz sie już nieco wyrobił, ale na "Surrevival" ssał. Miałem też wątpliwą przyjemność słuchania nowego Quidam na żywo i to była wokalna tragedia.
W latach 1968-1971 życie muzyków Can ogniskowało się wokół pracy. Mieszkając w Schloß Nörvenich, praktycznie nie wychodzili ze studia. To w którymś momencie musiało odbić się na kondycji jeśli nie wszystkich, to przynajmniej niektórych z nich. Pewien kryzys przyszedł wraz z sesją do „Ege Bamyasi” i nie wiadomo, jak by to wszystko się skończyło, gdyby sprawy w swoje ręce nie wziął nadzwyczaj zasadniczy Holger Czukay.
więcej »
Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj kolejny longplay Orkiestry Gustava Broma, na którym połączyła ona post-bop z „trzecim nurtem”.
więcej »
Jak każdy funkcjonujący przez wiele lat i mający trwałe miejsce w historii rocka zespół, także zachodnioniemiecki Can doczekał się wielu wydawnictw nieoficjalnych. Jednym z ciekawszych jest opublikowany przed piętnastoma laty „Ogam Ogat” – bootleg zawierający muzykę powstałą w tym samym czasie co materiał, jaki znalazł się na dwupłytowym krążku „Tago Mago”.
więcej »
Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski
Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski
Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski
Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski
Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski
Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski
Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski
Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski
The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski
T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski
Pot i Kreff: Rozmowa dwóch stołków
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Koncert marzeń: Black Sabbath
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Jacek Walewski
Prezenty świąteczne 2011: Muzyczne zachcianki
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Pot i Kreff: Rockowy Dream Team cz. 1
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Pot i Kreff: Prawdziwy fan kupi wszystko
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Pot i Kreff – Made in Poland: Wianek Marillion
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Pot i Kreff: 5 najlepszych płyt koncertowych 2009
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Podsumowanie muzyczne roku 2009 (2)
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Jacek Walewski
Podsumowanie muzyczne roku 2009 (1)
— Jakub Stępień, Mieszko B. Wandowicz
50 płyt na 50-lecie polskiego rocka
— Esensja
Długość i jakość
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
To się nie może tak skończyć
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Niechęć do nieśmiertelności i lęk przed śmiercią
— Jacek Walewski
Symfonia o Victorii
— Paweł Lasiuk
Esensja słucha: Wrzesień 2012
— Sebastian Chosiński, Paweł Lasiuk, Michał Perzyna, Przemysław Pietruszewski
Tu miejsce na labirynt…: Wszystkie pory roku i kolory tęczy
— Sebastian Chosiński
Pot i Kreff: Nie tylko klawo jak cholera…
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Esensja słucha: Trzeci / czwarty kwartał 2010
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Michał Perzyna, Kuba Sobieralski, Jakub Stępień
Ostateczna granica?
— Przemysław Dobrzyński
Pot i Kreff – Made in Poland: Statek z nowym kapitanem
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
I ty możesz być Kubą Rozpruwaczem
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
My i Oni
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Wielki mały finał
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Piołun w sercu a w słowach brak miodu, czyli 10 utworów do tekstów Ernesta Brylla
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Kim był Józef J.?
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Ilu scenarzystów potrzea by wkręcić steampunkową żarówkę?
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Baldwin Trędowaty na tropie
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Nie należy mylić zagubienia się w masie z tkwieniem w gównie
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Diabeł rozbiera się u Prady
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Kobieta ich bije
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Moim zdaniem spokojnie można by dodać do tego zestawienia Buldoga z nową płytą.