Można „Green Naugahyde” postawić obok albumów nagranych przez trio w latach 1991-1997. Co prawda poziomem nie sięga ona „Pork Soda”, a brzmienie jest kontynuacją ostatniego LP, to jednak czuć w tej muzyce prawdziwą radość grania, z jaką mamy do czynienia w przypadku scenicznych debiutantów. Muzycznie mamy tu wszystko, czego należało się spodziewać – przepełnioną basowymi motywami, pełną absurdalnego humoru funk-rockową mieszankę. Niestety – i tu największy zarzut wobec tego materiału – nic więcej. Poza przyjemnością obcowania z dobrze brzmiącymi instrumentami i dowodami technicznych umiejętności muzyków, nowy krążek legendy alternatywnego grania nie daje zbyt wiele. Brak rwących schematyczne ramy progresywnych pochodów, metronomicznych wygibasów i rytmicznych połamańców; większość utworów ogrywa bardzo podobny kompozycyjny schemat, wokal Lesa ogranicza się do zaledwie dwóch, trzech sposobów artykulacji, a do tego, słuchając jego partii, ma się wrażenie, że gdzieś po drodze zagubił się producent. Dzisiejszy Primus nie jest już najdziwniej grającą ekipą. No i co z tego? W sumie nic, bo słucha się tych trzynastu kompozycji z przyjemnością i radością, choć po kilku razach z „Green Naugahyde” można ograniczyć się do kilku wybranych. Zwłaszcza tych, gdzie Claypool, LaLonde i Lane stawiają na klimat i/lub po prostu dobrą zabawę. Każdy fan ucieszy się jak dziecko, gdy po preludium następują pierwsze takty „Hennepin Crawler”, neurotyczno-narkotykowego funku. Tuż za nim wyłania się „Last Salmon Man (Fisherman’s Chronicles, Part IV)” i przez sześć minut trzyma w napięciu dzięki ciekawym dialogom basowo-perkusyjnym, humorystycznym, knajpiano-cyrkowym wstawkom i psychodelicznej wycieczce w trakcie solowej partii gitary. To udana kontynuacja „Kronik Rybaka”. Do najlepszych momentów zaliczyć trzeba także klimatyczny, wciągający pulsującym i plumkającym basem oraz kapiącą gitarą, „Eyes Of The Squirrel”, który oparty jest na bardzo dobrym bicie. Słuchając tego ostatniego, wydaje się, jakby „Pork Soda” wydano rok temu. W „Moron TV” panowie sięgają jeszcze dalej, bo aż do czasów „Frizzle Fry”, lecz już bez takiego polotu i błysku, a szkoda. Dobrze wypada „Eternal Consumption Engine”, gdzie usłyszymy tę bardziej absurdalną stronę wyobraźni autorów. Również ciekawie robi się w drugiej części „Tragedy’s A’ Comin’”, kiedy instrumentaliści wchodzą w orientalne skale; mimo że sam kawałek jest za długi jak na to, co ma do zaoferowania. Ostatnim wartym przesłuchania jest „Extinction Burst”, w którym każda partia bliska jest szaleństwu, a całość galopuje w kierunku czystego obłędu; obok „Last Salmon Man” i „Eyes Of The Squirrel” to najlepsza rzecz na „Green Naugahyde”. Reszta to tylko odbicie dawnego blasku, jak np. „Jilly’s On Smack”, któremu blisko do Primusowej łamigłówki, jednak brak mu wyrazu.