Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 25 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Three Seasons
‹Life’s Road›

EKSTRAKT:90%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułLife’s Road
Wykonawca / KompozytorThree Seasons
Data wydania4 kwietnia 2011
Wydawca Transubstans Records
NośnikCD
Czas trwania64:05
EAN7393210233201
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Utwory
CD1
1) Too Many Choices5:00
2) Cold to the Bone4:33
3) Down to the Bottom5:31
4) Each to Their Own11:06
5) Feel Alive5:10
6) An Endless Delusion10:04
7) Since Our First Day10:34
8) Moving On5:28
9) Life’s Road6:50
Wyszukaj / Kup

Gejzer energii z mroźnej Skandynawii
[Three Seasons „Life’s Road” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Szwecja to ojczyzna nie tylko znakomitych autorów powieści kryminalnych, ale również niezwykle zdolnych muzyków rockowych. Od kilku lat szczególnie dobrze radzą sobie ci spod znaku szeroko pojętego rocka progresywnego. Jak Paatos, Landberk, Siena Root, Agents of Mercy, My Brother the Wind czy Three Seasons… Wydany przed rokiem album „Life’s Road” autorstwa ostatniej z wymienionych grup to prawdziwy majstersztyk, który – jak wehikuł czasu – zabiera nas w szaloną muzyczną podróż cztery dekady wstecz.

Sebastian Chosiński

Gejzer energii z mroźnej Skandynawii
[Three Seasons „Life’s Road” - recenzja]

Szwecja to ojczyzna nie tylko znakomitych autorów powieści kryminalnych, ale również niezwykle zdolnych muzyków rockowych. Od kilku lat szczególnie dobrze radzą sobie ci spod znaku szeroko pojętego rocka progresywnego. Jak Paatos, Landberk, Siena Root, Agents of Mercy, My Brother the Wind czy Three Seasons… Wydany przed rokiem album „Life’s Road” autorstwa ostatniej z wymienionych grup to prawdziwy majstersztyk, który – jak wehikuł czasu – zabiera nas w szaloną muzyczną podróż cztery dekady wstecz.

Three Seasons
‹Life’s Road›

EKSTRAKT:90%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułLife’s Road
Wykonawca / KompozytorThree Seasons
Data wydania4 kwietnia 2011
Wydawca Transubstans Records
NośnikCD
Czas trwania64:05
EAN7393210233201
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Utwory
CD1
1) Too Many Choices5:00
2) Cold to the Bone4:33
3) Down to the Bottom5:31
4) Each to Their Own11:06
5) Feel Alive5:10
6) An Endless Delusion10:04
7) Since Our First Day10:34
8) Moving On5:28
9) Life’s Road6:50
Wyszukaj / Kup
Pomysł powołania do życia Three Seasons padł w 2010 roku. W składzie zespołu znaleźli się wokalista i gitarzysta o arabskich korzeniach Sartez Faraj (a właściwie Abdulrahman), znany przede wszystkim z grupy Siena Root, basista Olle Risberg, mający na koncie współpracę z kapelą Mouth of Clay, oraz perkusista Christian Eriksson, który pierwsze kroki muzyczne stawiał pod koniec lat 90. ubiegłego wieku w Linköpingu w punkowym The Superiors oraz metalcore’owym Roswell. Jak więc widać, są to muzycy doświadczeni, choć z nieco różnych rockowych światków. Faraj, będąc muzykiem Siena Root, wziął udział w nagraniu czterech płyt studyjnych („A New Day Dawning”, 2003; „Kaleidoscope”, 2006; „Far From the Sun”, 2008; „Different Realities”, 2009) oraz podwójnego koncertowego krążka „Root Jam” (2011); znalazł się także, obok Risberga, w szeregach Mouth of Clay, gdy nagrywali oni swój jedyny album w dyskografii – „Still Open” (2004). Co ciekawe, Olle zagrał wówczas w studiu na perkusji, Sartez z kolei wziął do ręki gitarę basową; w Three Seasons natomiast zamienili się rolami. Po wcześniejszej aktywności Erikssona też pozostał tylko jeden ślad – wydany przed ośmioma laty krążek Roswell zatytułowany „Void”.
Jeszcze w 2010 roku trio weszło do studia nagraniowego, gdzie w znakomitej atmosferze i w ekspresowym tempie nagrało debiutancki materiał, który ostatecznie trafił na sygnowany przez wytwórnię Transubstans Records kompakt „Life’s Road” (ukazało się również dwupłytowe wydanie na kolorowym winylu w limitowym nakładzie dwustu kopii). Poza Farajem, Risbergiem i Erikssonem w sesji udział wzięli również inni muzycy – najważniejszym z nich był, związany z zespołem Modern Jazz Fredrika Ljungkvista, Mattias Risberg, który zagrał na syntezatorach, mellotronie oraz nade wszystko – organach Hammonda; poza tym na pokładzie zamustrowali się również: Sanna Hodell (flet), Tomas Lindberg (gitara dobro, szwedzka odmiana buzuki) oraz Magnus Holmström (fiddle). Biorąc pod uwagę liczbę gości oraz przytaszczone przez nich instrumenty, nie powinien dziwić fakt, że podczas tego spotkania narodziła się muzyka zachwycająca nie tylko dynamiką (co wydawało się oczywiste w kontekście poprzednich dokonań Sarteza, Ollego i Christiana), ale również klimatem i aranżacyjnym rozmachem.
Cały album trwa sześćdziesiąt cztery minuty (i pięć sekund), a wypełnia go skrząca się energią muzyka rodem z początków lat 70. ubiegłego wieku. Swoją drogą można by zrobić wielbicielom rocka po pięćdziesiątce króciutki test i puścić im kilka fragmentów „Life’s Road”, zadając jednocześnie pytanie: Kiedy powstały te nagrania? Konia z rzędem temu, kto odpowie, że w XXI wieku! Album otwiera prawdziwy killer – „Too Many Choices”, pięciominutowy hard rockowy blues, który brzmi, jakby został żywcem wyjęty z genialnego krążka „Reflections on the Future” (1972) Niemców (i jednego Anglika) z 2066 & Then. Ta sama motoryka i ten sam charakterystyczny, nieco szorstki zaśpiew, który wyróżniał Geffa Harrisona na tle innych wokalistów tamtej epoki. Krótszy o pół minuty „Cold to the Bone” to podszyty partią organów Hammonda i hendriksowską gitarą blues, który ma w sobie tyle mocy, że mógłby umarłego poderwać z grobu. To samo można zresztą powiedzieć o „Down to the Bottom” – w pierwszej części utworu „brud” gitary miesza się jeszcze z jamującą sekcją rytmiczną, później jednak brzmienie zostaje „wyczyszczone”, a słuchacz – obdarzony jedną z najbardziej elektryzujących solówek na całym albumie.
Po początkowej porcji rockowego szaleństwa przychodzi wreszcie pora na odrobinę oddechu. „Each to Their Own” nie dość, że trwa jedenaście minut, to na dodatek wprowadza nas w nieco inny świat – zaczyna się jak psychodeliczna ballada, później robi się mocno jazz-rockowo, by w końcowej fazie porazić potęgą brzmienia, jaką potrafili osiągnąć jedynie Led Zeppelin na swojej czwartej płycie. Hard rockowy pazur ma również „Feel Alive”, choć z drugiej strony jest to chyba kawałek najbardziej po bożemu (czytaj: zaskakująco czysto) zaśpiewany przez Faraja. „An Endless Delusion” to z kolei najbardziej zróżnicowany muzycznie utwór na „Life’s Road” – w zasadzie dziesięciominutowa, spięta klamrą minisuita, w której jest miejsce zarówno na bardzo melodyjne fragmenty akustyczne (gitara plus flet), jak i znacznie bardziej dynamiczne partie solowe najważniejszych instrumentów – gitary, basu i – na deser – organów Hammonda. Takiej solówki na klawiszach nie powstydziliby się na pewno ani Jon Lord, ani Keith Emerson. „Since Our First Day” (kolejny numer trwający ponad dziesięć minut!) znów przywodzi na myśl i Led Zeppelin, i 2066 & Then. Od poprzedniego różni go jednak to, że stanowi przede wszystkim popis Faraja. I to w podwójnej roli – gitarzysty i wokalisty.
„Moving On” można by potraktować jako bluesowo-rockową przytulankę, gdyby nie rozdzierający serce wokal Sarteza, który zmusza do tego, by wsłuchać się weń uważnie, a nie profanować go przytupywaniem na parkiecie. Inna sprawa, że mniej więcej w połowie kawałek dostaje takiego kopa, iż trudno byłoby utrzymać w tańcu właściwy rytm. Zamykający płytę utwór tytułowy wycisza – przynajmniej do pewnego momentu – wszystkie wcześniejsze emocje. W odpowiednio romantyczny nastrój wprowadza żeński chórek; tyle że około trzeciej minuty z tego błogostanu wyrywa słuchacza solówka na syntezatorach, która brzmi tak, jakby Mattias Risberg nałykał się LSD. W końcówce zespół nabiera rozpędu, udowadniając po raz kolejny, że potrafi mistrzowsko mieszać poetyki i płynnie przechodzić od jednego stylu do drugiego. Całe „Life’s Road” to swoiste arcydzieło rockowego eklektyzmu – mariaż bluesa i hard rocka, psychodelii i rocka progresywnego. Pobrzmiewają w muzyce Three Seasons echa największych legend lat 70., doprawione jeszcze szczyptą współczesnego southern i stoner rocka (chociażby spod znaku nieśmiertelnych Gov’t Mule lub nieco mniej zasłużonych Niemców z Samsara Blues Experiment). Słychać, że Szwedzi czerpią z tego, co robią, ogromną radość; narzucając sobie pewne ramy, nie tracą jednak luzu i spontaniczności, znajdują w sobie odwagę, by przekraczać kolejne granice. Taką muzykę można smakować latami!
koniec
16 lutego 2012

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Tu miejsce na labirynt…: Oniryczne żałobne misterium
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

Martin Küchen – lider freejazzowej formacji Angles 9 – zaskakiwał już niejeden raz. Ale to, co przyszło mu na myśl w czasie pandemicznego odosobnienia, przebiło wszystko dotychczasowe. Postanowił stworzyć – opartą na starożytnym greckim micie i „Odysei” Homera – jazzową operę. Do współpracy zaprosił wokalistkę Elle-Kari Sander, kolegów z Angles oraz kwartet smyczkowy. Tak narodziło się „The Death of Kalypso”.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Mityczna rzeka w jaskini lwa
Sebastian Chosiński

23 IV 2024

Po trzech latach oczekiwania wreszcie zostały spełnione marzenia wielbicieli norweskiego tria Elephant9. Nakładem Rune Grammofon ukazała się dziesiąta, wliczając w to także albumy koncertowe, płyta formacji prowadzonej przez klawiszowca Stålego Storløkkena – „Mythical River”. Dla fanów skandynawskiego jazz-rocka to pozycja obowiązkowa. Dla tych, którzy dotąd nie zetknęli się z zespołem – szansa na nowy związek, którego nie da się zerwać.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: W poszukiwaniu zapomnianej przyszłości
Sebastian Chosiński

18 IV 2024

Każdy wielbiciel rodzimej progresywnej elektroniki powinien z uwagą przyglądać się kolejnym produkcjom kierowanego przez Jarosława Pijarowskiego Teatru Tworzenia. Chociaż lider pochodzi z Bydgoszczy, jest to projekt wykraczający znacznie poza miasto nad Brdą, a w przypadku najnowszego materiału – „Forbidden Archaeology (Opus 1,1)” – wręcz międzynarodowy. Jak na razie udostępniony został jedynie w sieci, także w formie filmu wideo.

więcej »

Polecamy

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku

A pamiętacie…:

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski

Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski

Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski

Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski

Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski

Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski

Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski

Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski

The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski

T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski

Zobacz też

Tegoż autora

Płynąć na chmurach
— Sebastian Chosiński

Ptaki wśród chmur
— Sebastian Chosiński

„Czemu mi smutno i czemu najsmutniej…”
— Sebastian Chosiński

Pieśni wędrujące, przydrożne i roztańczone
— Sebastian Chosiński

W kosmosie też znają jazz i hip hop
— Sebastian Chosiński

Od Bacha do Hindemitha
— Sebastian Chosiński

Z widokiem na Manhattan
— Sebastian Chosiński

Duńczyk, który gra po amerykańsku
— Sebastian Chosiński

Awangardowa siła kobiet
— Sebastian Chosiński

Czekając na…
— Sebastian Chosiński

W trakcie

zobacz na mapie »
Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.